ความคิดเห็นที่ 1   ในสมองตอนนั้นคิดได้แบบนั้นจริง ๆ เพราดันทะลึ่งคิดว่านอนอยู่ที่บ้านตัวเอง  ลมแม่น้ำโชยมาเบา ๆ  ทางงหน้าต่างด้านหัวนอน  เป็นการหลับไหลที่ยาวนาน  และสบายที่สุดในรอบหลาย ๆ  เดือน  เพราะที่นี่ไร้เสียงเรียกจากโทรศัพท์ในยามดึก แถมราคาค่าห้องตั้ง  ๓๐,๐๐๐ . . . กลับไปบ้านก็จะบอกแม่ว่า  ไปลาวใต้มา  ค่าห้องตั้งสามหมื่นแน่ะ ! จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 16:16:47

ความคิดเห็นที่ 2   นึกถึงแล้วบ่นตามประสา  ยังจำหน้าแม่ตอนทราบราคา  แม่คงทำหน้าหงิก ๆ    เหมือนที่ปีก่อนที่ไปบาหลี  แล้วกลับมา  เล่าให้แม่ฟัง ไปพักคืนนึงตั้งแสนแปด  แม่มองหน้า  แล้วแทบจะเอาไม้คมแฝกฟาดกบาลลูกชาย ประมาณว่าเสียดายคืนนึงเป็นแสน . . . ความสุขที่หาซื้อที่ไหนไม่ได้ยามแม่ให้พรมายาวเหยียด  เพราะกลับจากเที่ยวทีไร  หากเล่าให้ฟังจะเจอเสียงบ่นโน่น  บ่นนี่  ตามประสาของคนงก จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 16:18:07

ความคิดเห็นที่ 3   ผมถามแม่บ่อย  “ไม่ชินอีกหรือ  ผมเที่ยวเดือนเว้นเดือน  แทบจะเป็นงานประจำอยู่แล้ว” เวลานินทาแม่  รู้สึกสบายใจยังไงไม่รู้  นรกจะกินกบาลเอากรู  อิอิอิ เริ่มปรับสมอง  ว่าตอนนี้ข้าพเจ้าไม่ได้นอนอยู่ที่บ้าน  แต่นอนอยู่ที่ห้องนอนเล็ก ๆ ริมโขง  แต่ยังไม่อยากลุกไปไหน  นอนมองอะไร  ปล่อยความคิดไหลไปเรื่อยเปื่อย  คิดโน่นคิดนี่  ตามประสา  มีเสียงไก่ขันลอยล่องมาตามลมเป็นระยะ ๆ   แมร่ง ! ไก่ที่นี่ขี้เกียจว่ะ  ขันเอาหกโมงเช้ากว่า ๆ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 16:19:30

ความคิดเห็นที่ 4   ขอไปด้วยคนนะคะ จากคุณ : **ความจริงในใจ** เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 16:20:38

ความคิดเห็นที่ 5   รู้ได้อย่างไรหรือครับ ก็เสียงที่ลอยล่องมาตอนนี้  มันเสียงของ  สรยุทธ์ชัด ๆ  นักเล่าข่างผู้สอบผ่านใบประกาศมาได้เยี่ยงไร  ในเมื่อทุก ๆ  เช้า  มีแต่    “นะฮะ” สงสัยกรมกร๊วกแกขายใบประกาศมา  ขนาดทำผิดหน้าจอทุกวี่ทุกวันยังไม่เตือน  ไอ้กรมประชาสัมพันธ์  ที่ว่าเคี่ยวนักเคี่ยวหนาในการสอบใบประกาศ การออกเสียงอักขระ  ร. เรือ  ล.ลิง  ควบกล้ำต้องถูกหลักไวยากรณ์  แต่เหตุ”ฉนปล่อยให้คนประกาศข่าว  คนเล่าข่าวมาจ้อรายวัน  “นะฮะ” จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 16:21:02

ความคิดเห็นที่ 6   ดีหน่อยที่ทนฟังเสียงนี้ได้ไม่นาน  เพราะสักพักมีเสียงนุ่ม ๆ  ทุ้ม ๆ  ของผู้ประกาศข่าวอีกคน  น่าจะเป็นผู้ชายใส่แว่น  ไม่รู้จักชื่อครับ  แต่เคยเปิดเจอบ่อยยามเช้า  รายการของคู่แข่งคุณนะฮะแก   แล้วรู้สึกว่าที่บ้านนี้จะเปิดช่องนี้แช่เอาไว้  เพราะจะมีเสียงสลับของผู้หญิงอีกคน  นี่หากนอนฟังไปจนจบได้ยินเสียงของลูกชายเพชรฆาตหน้าหยกแหง๋ ๆ  ในช่วงข่าวกีฬา จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 16:24:14

ความคิดเห็นที่ 7   มิน่า ! เมื่อคืนในเสียงสายฝนที่กระทบกับหลังคาสังกะสี  ในขณะที่เปลือกตาเริ่มอ่อนระโหยโรยแรง  หูกลับได้ยินเสียงเพลง  เล่นเอาหลอนเลย  ไม่เคยดูด้วยคร๊าบบบบบ . . .  นักฆ่าขนตางอน  ร้อนดังกับไฟ มาเที่ยววุ้ย  ดันรายงานเรตติ้งซะงั้น  อิอิอิ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 16:25:41

ความคิดเห็นที่ 8   เหมือนที่ผมบอกว่าเหรียญมาสองด้านเสมอไง  อย่างน้อยที่สุด  ก็ไม่ได้รู้สึกถึงความแตกต่างกันมากนักระหว่างประเทศที่ตัวเองพำนักอยู่  ณ ตอนนี้  กับประเทศของตัวเอง  และออกจะไม่แปลกใจที่ผู้คนประเทศนี้มองว่าคนไทยเสมือนผู้รุกราน  ก็จะไม่ให้เขาคิดได้อย่างไร  ในเมื่อแทบทุกวินาทีของการดำรงชีวิต  แทบทุกอย่างพึ่งพิงแอบอิงไทยแลนด์แดนเผาเมืองทั้งนั้น จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 16:27:13

ความคิดเห็นที่ 9   เริ่มจาก . . . วัฒนธรรมทางสื่อสารมวลชน  นึกว่าดูจานของทรูวิชั่น  เพรารายการเหมือนกันเด๊ะ ๆ  ทั้ง  ฟรีทีวี  เพลง  แถมยังมีรายการช่องแกรมมี่  เพราะแอบเห็นมีละครสามหนุ่มสามมุม สมัยพี่แท่งเอ๊าะ ๆ  อีกต่างหาก  แทบทุกบ้านจะเปิดทีวีไทยทิ้งไว้ทั้งนั้น หันมาในครัว  ที่ขาดไม่ได้  น้ำปลาตราปลาหมึก  ซอสภูเขาทอง  มองไปในตู้แช่สินค้า  โซดาสิงห์  นมไทยแดนมาร์ค  โยเกิตดัชชี่  และที่ขาดไม่ได้เลยของทุกตู้  โออิชิของ เสี่ยตัน  ในราคาขวดละ   ๑๐,๐๐๐  กีบ  (๔๐  บาทขาดตัว) จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 16:27:59

ความคิดเห็นที่ 10   วันนี้จะไปหลี่ผี่ . . . หลี่ผีเป็นน้ำตกกลางแก่งลำน้ำโขงตั้งอยู่ที่ดอนคอน  ซึ่งเป็นเกาะอีกเกาะที่อ แล้วอยู่ติดกับดอนเดดที่ผมพัก  ดอนคอนก็เป็นหนึ่งในสี่พันดอนกลางลำโขงน่าจะเป็นช่วงที่กว้างที่สุดของแม่น้ำโขจงกระมัง  อันนี้ไม่รู้ชัด  เพราะไม่ใด้จบด้านภูมิศาสตร์ระหว่างประเทศเหอะ  แค่เที่ยว ๆ   แล้วจำอะไรได้บ้างก็ดีถมเถไปแล้ว  ทางเลือกไปหลี่ผีน่าจะมีสามทาง จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 16:28:59

ความคิดเห็นที่ 11   ทางแรก . . .  เรือ เดิน . . . ทางเลือกถัดมา และทางเลือกสุดท้าย  ปั่นจักรยาน ถ้าให้ต้องเดินจากดอนคอนไปหลี่ผี  ก็จะขอนั่งเรือข้ามไปนากะสังแล้วนั่งรถกลับไปนอนที่ปากเซดีกว่า  เพราะที่เคยอ่านผ่าน ๆ  มา  ห้าหกกิโลเมตร  หรือ อาจมากกว่านั้น  เพราะไม่มีใครยืนยันระยะที่แท้จริงสักที  และผมไม่เชื่อกับสิ่งที่ตัวเองยังไม่เจอ  เหมือนกับตอนที่ไปทีลอซู  แล้วไกด์พื้นเมืองบอก “อีกนิ้ดเดียว” จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 16:29:55

ความคิดเห็นที่ 12   แวะมา ด้วยคน ครับ แฮะ ๆ จากคุณ : นายฟ้าใส เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 16:30:21

ความคิดเห็นที่ 13   คนชาติไหน ๆ  ก็โกหกหน้าด้าน ๆ  เสมอ  เพราะฉะนั้น  ห้ามเชื่อในสิ่งที่ไม่ได้เจอเองอย่างเด็ดขาด  อยากรู้ต้องไปดูด้วยสองตา  และสองขาตัวเองเท่านั้นที่จะพาเราไปได้ ๑๐,๐๐๐  กีบ  สำหรับค่าเช่าจักยาน  ที่จริงมีอีกร้าน ๘,๐๐๐  กีบ  แต่สภาพรถแล้ว  ผมอาจจะต้องเสียค่าซ่อม  เพราะระดับน้ำหนักเลยเจ็ดสิบ  กับอายุการใช้งานของรถดูจะไม่ค่อยสัมพันธ์กันเท่าไหร่  เลยยอมจ่างแพงอีก  ๒,๐๐๐  กีบ  เพื่อความปลอดภัยในการเสียค่าซ่อม “ดอนคอนไปทางไหนล่ะเอื้อย”  ผมก็ถามสาวน้อยคนให้เช่านั่นแหละ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 16:30:50

ความคิดเห็นที่ 14   เจ้าตัวชี้ไปทางไหน  ผมก็ปั่นมันไปเรื่อย ๆ  ถนนสายเล็ก ๆ  เลือบลำน้ำโขง  ที่เต็มไปด้วยห้องพักหลากหลายราคา  นับ ๆ  ดูรวม ๆ  กันแล้วน่าจะหลักพันห้องอยู่  แต่จะหวังที่ดูดีแบบที่คนมีเงินบาท  ชอบเที่ยว  หากยากนิดนึง  รวม ๆ  น่าจะไม่เกิน  ๕๐  ห้อง   อ้ายลาวเขารับแต่แขกแบกเป้เด้อ  แม้ราคาค่าห้องจะแค่  หลัก  ร้อย  สองร้อยบาท  แต่พักรวม ๆ  ครั้งนึงก็  ๕ – ๗  วัน  ส่วนพี่ไทย  อย่างมาก  สองวันก็กลับหมด  ผู้ประกอบการที่ไหนอยากได้แขกพักยาว ๆ  ทั้งนั้น  ราคาค่าห้องไม่สำคัญเท่ากับว่า  ค่าอยู่  ค่ากินต่างหากที่ผู้ประกอบการอยากได้  ฝรั่งน่ะ  กินเบียร์ต่างน้ำเสียด้วย  เพราะฉะนั้นจึงไม่แปลกใจที่แหล่งท่องเที่ยวส่วนมาก ชอบแบกเพกเกอร์  มากกว่ากลุ่มทัวร์ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 16:33:43

ความคิดเห็นที่ 15   ปั่นมาราวสิบนาที . . . สะดุดตากับอนุสาวรีย์ขนาดใหญ่ของที่นี่  ผมยิ้ม  เพราะในหัวมันดันนึกไปถึง  อะไรบางอย่างในไทยแลนด์  ที่ขนานไปกับทางรถไฟ  และถนนวิภาวดีรังสิต  เพราะที่เห็นอยู่  ก็เป็นโครงปูน  ที่เก่าขนาด  ตะใคร่น้ำจับ  จนดำด่าง  และยังมีลักษณะที่แข็งแรงอยู่ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 16:35:18

ความคิดเห็นที่ 16   อ่านดูป้าย  น่าจะเป็นท่าเทียบเรือสินค้าเก่า  ที่ไม่แน่ใจว่าเป็นอนุสรณ์จากฝรั่งเศส  หรือ  ญี่ปุ่นกันแน่  แต่จะเรียกว่าท่าเทียบเรือสินค้าคงไม่ถูกต้องนัก  น่าจะเรียกว่า  ท่าเทียบเรือ  ขนทรัพยากรลาวออกนอกประเทศ  ช่วงที่ลาวตกเป็นอาณานิคมมากกว่า  เพราะ  บริเวณสี่พันดอนนี้  เรือต่าง ๆ  ไม่สามารถแล่นผ่านน่านน้ำนี้ได้   เพราะสภาพของเกาะแก่งที่มากมาย  ทำให้  ต้องมีการพักสินค้าเพื่อขนทางบกไปลงยังอีกช่วงที่ไร้เกาะแก่ง อันนี้เคยเรียนมานิดหน่อยสมัยมัธยมวิชาที่ว่าด้วยประเทศเพื่อนบ้าน . . . จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 16:36:00

ความคิดเห็นที่ 17   แถวท่าเทียบเรือเป็นชุมชนเล็ก ๆ  เพราะมีโรงเรียนขนาดเล็กมาก  มีเด็ก ๆ  หน้าตามอมแมมวิ่งเล่นกันอยู่  ผมเก็บภาพถ่ายไปเรื่อย ๆ  ก่อนยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว  เมื่อสองหูดันได้ยินเอื้อยลาวสองสามคนคุยกันเป็นภาษาถิ่นที่พอจะจับใจความได้ว่า “คุณรุ่งอย่าค่ะปรางกลัวแล้ว”  ผมมองภาพเด็กน้อย  ที่ทำท่ากลัวอีกคน  ยกมือไหว้ปะลก ๆ “ชั้นจะฆ่าแกนังปรางเชย  ชั้นจะฆ่าแก”  เด็กอีกคนทำสีหน้าประหนึ่งแค้นมาสิบชาติ ผมหัวเราะเบาๆ   กับสิ่งที่เห็น  เด็กหนอเด็ก  เด็กที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวรับเอาวัฒนธรรมจากสิ่งเหลี่ยม ๆ  ที่ได้รับ  กลับไปเมืองไทยคราวนี้เห็นทีผมคงต้องเปลี่ยนใจอดมองหน้าขาว ๆ  ชอง  ชมพู่กับเคนธีรเดชซะแล้ว  ขนาดเด็ก ๆ  จากแหล่งไกลสี่พันดอน  ยังเอามาเล่นกันเลย  แรงได้ใจจริง ๆ  . . .  คุณดารารุ่ง จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 16:37:12

ความคิดเห็นที่ 18   ตรงท่าเทียบเรือสินค้าเก่านี้จะเป็นสายแยก  แยกขวาตัดไปตามทุ่งนา  ส่วนแยกซ้ายเลียบโขง  ผมจะไปทางไหนดีหว่า  สองจิตสองใจ  เพราะยังอดยิ้มกับภาพ  คุณดารารุ่งเวอร์ชั่นลาวไม่ได้  ผมเฝ้ารุงรุง  ไร้การปรุงแต่งใด ๆ  ทั้งสิ้น เป็นภาพของเด็กน้อยที่โตตามธรรมชาติ  ผมมองซ้ายทีขวาที  จะเลือกทางไหนก็คงต้องวเลือกสักทางแล้วล่ะ ใหญ่ไว้ก่อนแม่สอนไว้ . . . จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 16:38:26

ความคิดเห็นที่ 19   กำลังสนุกเลยครับ ติดตามต่อไป จากคุณ : ar_nutt เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 16:38:55

ความคิดเห็นที่ 20   เพราะถนนใหญ่  อย่างไรก็ต้องมีอะไรน่าสนใจ  ไม่อย่างนั้นเขาจะมีถนนใหญ่ไว้ทำไม  และดูเหมือนว่าที่ท่าเรือจะมีรถนำเที่ยว  คล้าย ๆ  รถของ  กทม.  ที่พาทัวร์เกาะรัตนโกสินทร์  จอดอยู่หลายคัน  มีป้ายบอกว่า  นำเที่ยวดอนคอนประมาณนี้  เลยคิดว่า  รถขนาดนั้นวิ่งได้ทางเดียวคือ  ถนนใหญ่  เพราะไม่สามารถวิ่งถนนเลียบโขงที่เป็นทางเดินเล็ก ๆ  ได้แน่ ๆ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 16:39:21

ความคิดเห็นที่ 21   ปั่นฝ่าดงกระบือ  แดดที่หลบใต้เมฆมาราวสิบนาทีก็เจอกับสิ่งก่อสร้างที่แข็งแรงที่สุดในสี่พันดอน    ผมยิ้มออก เพราะคาดว่าไม่หลงแน่แล้ว จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 16:40:36

ความคิดเห็นที่ 22   สะพานปูนเก่า ๆ  ออกแบบสุดแสนจะคลาสสิค  ปรากฏอยู่ตรงหน้า  เป็นผลงานเดียวกับเจ้าของท่าเรือสินค้าเก่าหรือเปล่าหนอ  ผมไม่แน่ใจ  แต่คิดเอาว่าน่าจะเป็นจากผู้รุกรานแดนอาทิตย์อุทัยมากกว่าเพราะที่ปากเซ ยังมีสะพานญี่ปุ่นเลย  ฮอยอันเวียดนามก็มี  เลยเหมารวม  ที่ดอนเดด  น่าจะใช่ญี่ปุ่น  อันนี้ไม่ชัวร์นะครับ  เพราะผมคิดเอาเองเท่านั้น จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 16:41:24

ความคิดเห็นที่ 23   ผมยกรถขึ้นจอดเพื่อเก็บรูปรถจักยานกับลำน้ำโขง  อยากถ่ายแบบนี้เองแหละ  ทั้ง ๆ  ที่ไม่รู้ว่าถ่ายไปทำไม  แต่เมมเมรี่เยอะครับ  เหลือเฟือ  ไม่เร่งรีบ  เพราะยังมีเวลาอีกมาก  วันนี้อย่างไรก็นอนที่ดอนเดด  อีกคืน  เจอสะพานแล้ว  อีกไม่นานก็ต้องเจอน้ำตก  เพราะเท่าที่เคยอ่านในกระทู้ TKT  บอกไว้แบบนั้น  ผมนั่งเล่นกลางสะพานอยู่นาน  มองสายน้ำที่ไหลเรื่อย ๆ  ปล่อยความคิดไหลตาม จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 16:42:12

ความคิดเห็นที่ 24   ดินแดนแถบนี้คงเคยระทม  เพราะโดนกดขี่จากชาติมหาอำนาจต่าง ๆ    และน่าจะรวมถึงพี่ไทยเราเองด้วย  เพราะเท่าที่จำได้ลาง ๆ  สมัยก่อน  จำปาสักเป็นของไทย จวบจนมีข้อพิพากเรื่องดินแดนกับพวกฝรั่งเศส  จำปาสักเลยตกเป็นของฝรั่งเศส  และเจ้าอาณานิคมในตอนนั้น  ย้ายเมืองจากจำปาสักมาอยู่ที่ปากเซ  ที่จำได้คร่าว ๆ  มีเท่านี้จริง ๆ  ไม่ว่ายุคใดสมัยใด  คนมีอำนาจก็อยากที่จะรักษาอำนาจเอาไว้ให้นานมากที่สุด  โดยไม่เคยมองว่า  ประชาชนพื้นล่าง  ชาวบ้านจริง ๆ  จะลำบากยากแค้นสักเท่าใด จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 16:47:27

ความคิดเห็นที่ 25   เมื่อไปอีกฝั่งของสุดสายปลายสะพาน  เจอป้ายยินดีต้อนรับดอนคอน  จะยินดีต้อนรับได้อย่างไร  ในเมื่อป้ายบอกให้จ่ายเงินค่าเข้าดอนคอน  ผมปั่นจักรยานไป  ในเมื่อไม่มีใครมาเก็บสตางค์  ก็ไม่รู้จะจ่ายที่ใคร  เลยปั่นต่อไป  เจอกับหัวรถจักรเล็ก ๆ   ได้แค่เก็บภาพจากถนน  ไม่ได้เข้าไป  เพราะปลายทางของผมตอนนี้อยู่ที่  “หลี่ผี” จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 16:48:50

ความคิดเห็นที่ 26   ข้ามสะพานวิ่งมาตามถนนเจอสามแยกอีก . . . . . . ซ้าย  หรือ ขวา หญิงซ้าย  ชายขวา  เอาว่ะ  ตามหญิงไปดีกว่า  ว่าแล้วก็เลี้ยวซ้ายอีกรอบ  ปั่นมันไปเรื่อย ๆ  เจอวัดอะไรก็ไม่รู้  อยู่ริมน้ำด้วย  ว่าจะแวะไหว้พระ  แต่หัวใจมันดันเตลิดไปถึงหลี่ผีแล้วนี่สิ  ตอนนี้เอาอะไรมาหยุดคงยาก  ที่ปวดตามมาตอนนี้ก็ก้น  มันเริ่มชาแล้ว  ปั่นจักรยานมาชั่วโมงกว่าแล้วนะเนี่ย จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 16:49:56

ความคิดเห็นที่ 27   “อ้าย  อ้ายหลี่ผีไปทางไส” หนทางอยู่กับปากจะกลัวไปทำไม  ลาวไทยใช่อื่นไกล  รากเหง้าทางภาษามันใกล้เคียงกัน  ที่นี่ไม่มี  GPRS  นำทาง  แถมหัวใจนำทางก็บอดสนิท  เลยต้องใช้ปากนำทางแบบที่บอกไปนั่นแหละ  คำถามยอดฮิต  เพราะเมื่อถามอ้ายลาวไป  สักพัก  ก็จะได้คำตอบ  คนลาวยิ้มแย้ม  บอกทาง  ชี้ไปเรื่อย  เหอะ ๆ ๆ  ผมก็ปั่นตามไปเรื่อยเหมือนกัน  ก็เจ้าบ้านบอกไปทางนั้น ๆ  นี่หว่า   สักพักเจอป้ายบอกให้เลี้ยวขวา  ๔๐๐  เมตร lย้  !   ดีใจอย่างกะไรดี เพราะก้นระบมหมดแล้ว ปั่นมานานหลายแล้วเด้อ . . . แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 53 19:18:02 จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 16:51:08

ความคิดเห็นที่ 28   ทางเริ่มแคบ  ไม้ใหญ่เริ่มครึ้ม  ข้ามสะพานไม้เล็ก ๆ  สองแห่ง  อุโมงค์ซุ้มไผ่  ก่อนจะถึงลานกว้าง ๆ ทางซ้ายมือเห็นแล้ว  เรือนพักไม้ไผ่หลาย ๆ  เรือน  เป็นร้านอาหาร  ร้านขายของที่ระลึก  เสียงโตรกน้ำแว่วมาตามลม  ที่เห็นไกล ๆ  ทางขวามือคือละอองน้ำสีขาวของสายน้ำที่ไหลลงกระทบโขดหิน  เกิดฟองขาว  ไอน้ำปลิวไปทั่วทั้งบริเวณ  ผมยืนนิ่งมองสิ่งที่เห็นเบื้องหน้า จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 16:52:22

ความคิดเห็นที่ 29   สิ่งที่ไม่มีมนุษย์คนใดสามารถเสกสรรปั้นแต่งให้สวยงามเฉกเช่นนี้ได้ . . . ผมจอดจักรยานเอาไว้  สองเท้าเหมือนต้องมนต์  ค่อย ๆ เดินไปยังภาพเบื้องหน้า  ผมไม่รู้หรอกว่าที่ผมเจอในตอนนี้  จะใช่ที่เดียวกับที่    “ใครบางคน”   อยากมาหรอืไม่  แต่สำหรับผมแล้ว  ตรงนี้น่าจะเป็นจุดเริ่มต้น  จุดเริ่มที่ผมจะค้นหา  ความฝันของใครคนนึง จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 16:55:07

ความคิดเห็นที่ 30   ผมยังมีเวลาอีกหลายวัน  และผมจะไปอีกหลาย ๆ  ที่ในปากเซ  ดินแดนที่ใครคนนั้นซ่อนความฝันของตัวเองเอาไว้  ผมได้แต่วาดหวัง  คงมีสักทีนึง  ที่ผมจะเจอกับความฝันของใครคนนั้น  หากผมยังมีเรี่ยวแรงที่จะเดินต่อไปเบื้องหน้า  ดินแดนที่ผมเองไม่เคยคาดคิดว่าจะมาเสียด้วยซ้ำ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 16:57:05

ความคิดเห็นที่ 31   หลี่ผี . . . . . . ไม่เคยมีในแผนที่ท่องเที่ยวในใจของผม คอนพะเพ็ง . . . . . . อย่าหวังเลยว่าชาตินี้ผมจะมาเหยียบ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 16:58:26

ความคิดเห็นที่ 32   หาก  ทุก ๆ อย่างที่ผมเคยคิด  ผมกวาดทิ้งหมด  เมื่อใครคนนั้นบอกผมว่า  อยากมาปากเซลาวใต้  เพราะมีนำตกเยอะ  เขาคงชอบน้ำตก  ในขณะที่ผมชอบภูเขา  ตอนนี้ผมได้แต่ยกกล้องกดภาพที่เห็นอย่างไม่เสียดายเมมฯ  ผมจะเก็บทุก ๆ  ภาพ  ทุก ๆ  มุมเอาไว้  กับดินแดนที่ใครบางคนวาดฝันเอาไว้ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 17:00:06

ความคิดเห็นที่ 33   อีกไม่กี่วันก็ถึงวันเกิดของใครคนนั้น ? คนที่เป็นแรงขับให้ผมต้องมาปากเซ  มาไกลถึงลาวใต้  ผมเดินย่ำ  ๆ  ไปตามทางเล็ก ๆ  ที่ลัดเลาะลงไปยังแก่งที่ชาวบ้านใช้หลี่จับปลา  มันน่าจะมีสักก้าวที่ผมเหยียบไปบนความฝันของใครคนนึง  ผมเดินตามรอยความฝันของใครบางคน  เพียงเพื่ออยากเก็บภาพนั้นมาฝากในวันเกิดของเขาปีนี้ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 17:01:13

ความคิดเห็นที่ 34   ทุก ๆ  ย่างเท้าที่ผมเหยียบลงไป  ผมเจ็บปวดอยู่บ้าง  ผมเจ็บที่ผมเดินตามฝันของคนอื่นก่อนที่จะเดินไปบนทางฝันของตัวเอง  ถ้าผมรู้สึกรักตัวเองมากกว่านี้อีกสักนิด  วันนี้  ผมควรเดินอยู่แถบสุราบายา  แทนที่จะเป็นปากเซ  เพราะในดินแดนแห่งนี้  กับภาพที่ผมเห็นตอนนี้  ไม่เคยอยู่ในหัวผม  ผมไม่อยากถ่ายภาพน้ำตก  ที่ผมอยากเก็บคือภาพของ  บาต๊อก  ซูเมรุอากุงต่างหาก จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 17:02:36

ความคิดเห็นที่ 35   ผมโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่  ที่เดินตามฝันของคนอื่น  โดยที่ทิ้งความฝันของตัวเอง  ผมรู้ดี  ว่าการทิ้งฝันของตัวเองมันเจ็บปวดเช่นไร  เพราะกว่าที่เราจะได้เดินไปในฝันของเราอีกครั้งมันคงต้องใช้เวลา  ตอนนี้  ผมใช้เวลาที่มีไม่มาก  ให้กับใครคนนึง  ในเดือนเกิดของเขา  สำหรับผม  การมีเขาหรือไม่มีในดินแดนความฝันของเขามันไม่สำคัญ  เพราะอย่างน้อยที่สุด  ผมก็ได้เดินไปในความฝันของเขาแล้ว จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 17:04:24

ความคิดเห็นที่ 36   ส่วนผม . . . . . . หลังจากนี้  ผมคงต้องค่อย ๆ เก็บเศษฝันของตัวเอง  รอเวลาที่จะเดินไปบนเส้นทางฝันของตัวเองอแกครั้ง  ผมเลือกที่จะเดินไปบนฝันของใครบางคนก่อน  เพราะมันอาจมีเวลาไม่มากที่ผมอยากทำอะไรเพื่อเขา  เพราะเมื่อถึงเวลานึง  ผมอาจจะทำอะไรเพื่อตัวเอง  และเมื่อถึงเวลานั้น  บนเส้นทางฝันของผม  อาจมีแค่ผมคนเดียวก็ได้ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 17:06:09

ความคิดเห็นที่ 37   ผมเอาเสื้อที่เจ้าของเสื้อทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้า  วางไว้บนโขดหิน  ก่อนที่จะเก็บภาพ  ผมยิ้ม  ก่อนเดินเก็บอีกหลาย ๆ  มุม  อย่างน้อยที่สุด  ผมก็ทำในสิ่งที่ตัวเองก็ตอบไม่ได้  ว่าผมทำไปทำไม  เหมือน ๆ  กับที่ผมตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน  ว่าจะมีใครอีกไหมที่ทำแบบที่ผมทำ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 17:07:03

ความคิดเห็นที่ 38   ขอบคุณใครบางคนที่ทำให้ผมมา . . . ปากเซ ขอบคุณเจ้าของเสื้อตัวนั้น  ที่สอนให้ผมรู้ว่า  ความรักที่แท้จริงคือ  การที่เราได้ทำอะไรเพื่อคนอื่น ๆ  ทุก ๆ  อย่างที่เราทำ  หากเราทำด้วยหัวใจ  มันจะเป็นสิ่งที่ตราตรึงในหัวใจของเราตลอดเวลา  มันไม่สำคัญว่า  เราจะอยู่ไกลกันขนาดไหน  และเราจะมีโอกาสได้อยู่ด้วยกันหรือไม่ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 17:08:17

ความคิดเห็นที่ 39   เพราะ . . . . . . เราไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น  ผมรู้แค่ว่า  วันนี้  ผมได้ทำอะไรเพื่อคนที่ผมรักแล้ว  อย่างน้อย  เสื้อตัวนั้นก็ยืนยันได้ว่า  ผมได้เข้ามาในดินแดนความฝันของเขาแล้ว  แม้เขาจะมองไม่เห็น  แต่ผมก็มีความสุขที่ผมได้ทำ  สิ่งโง่ ๆ  ที่คน ๆ  นึงพึงจะทำได้เพื่อใครบางคน จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 17:09:04

ความคิดเห็นที่ 40   ผมแทบไม่อยากจากหลี่ผี . . . . . . ก้อนหินทุกก้อน  สายน้ำที่ไหลผ่าน  มันอยากให้ผมหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้  ผมอยากอยู่ให้นานกว่านี้  หากผมกลับกลัว  ผมกลัวความเหว่ว้า  ผมกลัวว่า  หากผมอยู่ที่นี่นานกว่านี้  ผมจะคิดถึงใครบางคนจนทนไม่ไหว  ผมไม่อยากอยู่ในอารมณืคิดถึง  หรอื  อารมณ์เศร้า  ในเมื่อเบื้องหน้าผมตอนนี้  คือมหานทีที่ไหลผ่านหลากหลายดินแดน  สายน้ำที่ยิ่งใหญ่ของชาวเอเชียอาคเณย์ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 17:10:37

ความคิดเห็นที่ 41   สายน้ำไหลลงสู่ที่ต่ำเสมอ . . . . . . ผมค่อย ๆ เรียนรู้ความจริงเมื่อเดินเก็บภาพจนเหงื่อชุ่มไปทั้งตัว     ถามว่าเหนื่อยไหม ?  เหนื่อยครับ  แล้วถามว่า  หากผมย้อนเวลาได้  ผมจะยังทำแบบที่ผมทำไหม ทำครับ . . . จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 17:11:55

ความคิดเห็นที่ 42   ผมไม่รู้หรอกว่าเหตุผลคืออะไร เพราะผมไม่เคยมองหาเหตุผล  และผมก็ไม่ได้เรียกร้องให้เขา  ต้องมาเดินเส้นทางเดียวกับผม  ผมมีความสุขกับการได้ตะรอน ๆ  ไปในสถานที่แปลกใหม่  ในมือมีกล้องถ่ายรูปสักตัว  ความสุขทุก ๆ  ย่างก้าวในสถานที่แปลกตา  มันทำให้ผมยิ้ม  และลืมเรื่องราวที่ผ่านมาได้โดยง่าย ผมต้องการอะไรในการกระทำของตัวเอง  ผมพยายามถามตัวเอง  และพยายามค้นหาว่า  กรูโรคจิตป่าวหว่า  ที่ทำอะไรลงไป  ทำทำไม  ทำเพื่ออะไร  และต้องการอะไร  สุดท้ายคำตอบที่ผมได้จากการกระทำของตัวเอง จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 17:13:03

ความคิดเห็นที่ 43   สิ่งที่ผมต้องการน่ะเหรอ . . . ? ผมแค่ต้องการให้ใครคนนึง . . .  รู้ว่าผมยังมีตัวตนอยู่บนโลกนี้ ผมแค่ต้องการให้ใครคนนึง . . .  รู้ว่าผมยังยืนอยู่บนโลกใบนี้ได้  แม้ข้างกายผมจะมีเขาหรือไม่มี ผมแค่ต้องการให้ใครคนนึง  . . . รู้ว่าผมยอมทำทุกอย่างเพื่อเขา   ยอมอย่างไร้ข้อแม้ใด ๆ  ทั้งหมด ผมแค่ต้องการให้ใครคนนึง . . .  รู้ว่าผมอยากทำให้เขามีความสุข เท่าที่ผมจะทำได้   ผมแค่ต้องการให้ใครคนนึง . . .  รู้ว่าผมพร้อมที่จะอยู่เคียงข้างเขาเสมอ ไม่ว่าจะมีเรื่องทุกข์ เรื่องเศร้า ผมจะยืนอยู่ข้าง ๆ  เขาเสมอ ผมแค่ต้องการให้ใครคนนึง . . . รู้ว่าผม . . .  รักเขามากแค่ไหน  มากพอที่ผู้ชายคนนึงจะทำเพื่ออีกคนนึงได้  ผมไม่ใช่คนดีอะไรมากมาย  แต่ผมจะไม่มีวันทำร้ายเขา  สิ่งเดียวที่ผมทำได้  คือมองเขาในมุมที่เขาไม่มีวันเห็นผม จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 17:15:16

ความคิดเห็นที่ 44   ผมร่ำลาหลี่ผี่ . . . และแอบหวังเอาไว้ว่า  สักวันนึง  ผมจะกลับมาที่นี่อีกครั้ง  ผมอาจกลับมาคนเดียว  โดยที่ไม่ได้เดินตามรอยฝันของใครอีก  เพราะผมอาจจะมา  เพราะผมคิดถึงสายน้ำที่ถาโถมไหลลงผ่านโขดหิน  หรือบางทีหากใครบางคนกำหนดให้ผมได้เดินมากับใครคนนั้น  ผมก็จะบอกเขาว่า  ก้อนหินก้อนไหน  ที่เสื้อของเขาเคยวางอยู่ ผมยิ้มให้หลี่ผีอีกครั้ง  ก่อนปั่นจักรยานกลับมาในเส้นทางเดิม . . . จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 17:16:38

ความคิดเห็นที่ 45   จุดหมายปลายทางของผมในวันนี้จบลงแล้ว  หากแต่ชีวิตยังคงเดินหน้าต่อไป  เพราะยังมีอีกหลาย ๆ  อย่างที่ยังไม่จบลง  ชีวิตจะจบลงได้อย่างไรในเมื่อก้อนเนื้อที่อกด้านซ้ายยังคงทำงานอยู่  ผมปั่นจักยานกลับมาทางเดิม  ทางเดียวกับที่ผมมา    ผมแวะเข้าไปในวัดที่ผ่านมาเมื่อเช้า  ก่อนจอดรถไว้ที่ใกล้ ๆ  หอกลอง  โบสถ์หลังใหม่  น่าจะเพิ่งสร้างเสร็จไม่นาน  เพราะสียังสด  สร้างมาบังโบสถ์หลังเก่าที่มีพระธาตุที่เก่าตามกาลเวลา  ผมเดินเขาไปกราบพระ  ในเวลาที่หัวใจปล่อยวางกับทุก ๆ  เรื่อง จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 17:18:43

ความคิดเห็นที่ 46   วัดเล็ก ๆ  ริมโขงที่ผมใช้เวลาอยู่เกือบชั่วโมง  เดินเก็บภาพมุมโน้นบ้าง  มุมมนี้บ้าง   เวลาที่นี่เดินช้าลง  หรือเพราะว่า  ผมมีเวลากับตัวเองมากขึ้น  ผมมีความสุขในทุกครั้งที่ยกกล้องขึ้น  มือค่อย ๆ  ปรับหาโฟกัสอย่างช้า ๆ  แล้วลั่นชัตเตอร์   ทุก ๆ  อย่างที่ผมทำ  ผมไม่เคยเรียน  ผมแค่อยากเก็บภาพถ่ายเอาไว้ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 17:19:33

ความคิดเห็นที่ 47   ภาพทุกภาพสำหรับผมมีค่าเสมอ . . . เคยมีคนถามผมว่า  “ทำไมถึงชอบถ่ายภาพ” “เพราะโลกนี้มีอะไรมากมาย  ผมกลัวว่า  ผมจะจดจำเอาไว้ไม่หมด  ผมเลยอยากเก็บภาพเหล่านั้นเอาไว้  เพื่อว่าวันนึง  ในเวลาที่ผมอ่อนล้า  คิดถึงสถานที่นั้น ๆ  ผมจะได้เอาภาพนั้นมาดูอีกครั้ง” เขายิ้มกับผม  เมื่อได้คำตอบ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 17:20:40

ความคิดเห็นที่ 48   “แล้วชอบภาพไหนที่สุด”  ผมมองแววตานั้น  แววตาที่ทอดมองผมเป็นระยะ ๆ “อืม”  ผมทำหน้าเจ้าเล่ห์ “ชอบภาพความทรงจำ” “ห๊า”   คิ้วเรียงสวยคู่นั้นขมวดเข้าหากัน   ผมยิ้ม  เมื่อรู้ว่าสามารถป่วนใครบางคนได้สำเร็จ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 17:21:48

ความคิดเห็นที่ 49   “ภาพที่อยู่ในนี้ . . .”  ผมเอามือชี้ที่สมองของตัวเอง  ก่อนยิ้มอย่างเคย “. . .   และภาพที่อยู่ตรงนี้”  ผมเอามือขวาแนบที่หน้าอกด้านซ้าย “สองที่นี้   เก็บภาพในความทรงจำของผม  ความทรงจำที่เป็นของผม  แม้คนที่เป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำก็ไม่สามารถมาเอาไปจากผมได้  เพราะภาพทุกภาพมันจะประทับอยู่ในความทรงจำของผม  มันจะหายไปพร้อม ๆ  กับการหมดลมหายใจของผม”  ผมยิ้ม  เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าเลี่ยนมาก จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 17:23:38

ความคิดเห็นที่ 50   ผมสลัดความคิดนั้นทิ้ง . . . . . . ขนาดมาไกลถึงปากเซ  ไอ้ความทรงจำนั้นยังตามมาหลอนอีกหรือนี่ ? ผมปั่นมาถึงสะพานข้ามไปสู่ดอนเดดครั้ง  ไม่มีใครมาเก็บค่าข้าม  ผมก็เลยเนียน ๆ  ปั่นข้ามไป  แล้วคิดว่า  คราวนี้  ผมจะลองปั่นทางเลียบโขงดีไหม  เพราะว่าอีกฝั่งของแม่น้ำตอนนอนี้คือ  ดอนเดด  ยังไงมันก็ไม่หลงไปที่อื่นหรอก  ถ้าทางตันหรือไม่มีทางไป  ผมค่อยปั่นกลับมาที่สะพานนี้อีกครั้ง  แล้วค่อยกลับทางเดิม ผมเลี้ยวขวาที่ปลายสะพานเมื่อข้ามสู่ดอนเดด . . . จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 17:24:39

ความคิดเห็นที่ 51   สองฝั่งแม่น้ำ  ฝั่งดอนคอน  เต็มไปด้วยร้านอาหาร  และที่พัก  ที่ดูเหมือนว่าจะหรูหรากว่าฝั่งดอนเดด  แม้จะเป็นเวลาเที่ยงวัน  แต่สายลมที่พัดโชยจากแม่น้ำ  และร่มเงา  จากไม้ใหญ่  ทำให้อากาศไม่ร้อนมาก  ผมปั่นไปเรื่อย ๆ  มองวิถีชีวิตของผู้คนที่ไม่ค่อยคุ้นตา  แต่มันก็สร้างความสุขให้ตัวผมเองอย่างช้า ๆ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 17:25:22

ความคิดเห็นที่ 52   ผมกลับมาถึงที่พักในบ่ายจัด . . . ยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่หว่า  นอกจากน้ำที่ซื้อไปตอนเช่าจักรยาน  พอนึกได้  ไอ้ท้องมันดันหิวมาในบัดดล  ผมเลยปั่นเลยที่พักไปราวร้อยเมตร  เป็นท่าเรือที่จะไปนากะสัง  ไม่มีสะพานเทียบท่า  นอกจากหาดทรายธรรมดา ๆ  ที่ทุกคนรู้กันว่า  นี่คือ  ท่าเรือดอนเดด  ตรงท่าเรือมีร้านอาหาร  ที่ผมเห็นแล้วว่า  น่าใช้บริการ เพราะ . . . มีเปลยวนไว้นอนเล่น  มีเบาะนั่งแบบโต๊ะ  ญี่ปุ่น  เป็นระเบียงที่ยื่นไปในแม่น้ำโขง  มองวิวกว้าง ๆ ของแม่น้ำ  น่าจะเป็นทำเลที่เหมาะ  เพราะคาดว่า  จะใช้ตรงนี้เป็นที่พักสักสองสามชั่วโมง  เอาไว้นอนเล่น  สั่งน้ำอะไรดื่มเรื่อย ๆ   เขียนอะไรที่อยากจะเขียน จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 17:26:34

ความคิดเห็นที่ 53   เปิดเมนูอาหาร . . . . . .  อืม  ราคาอาหารในลาวใต้นี่เริ่มต้นที่  ๒๐,๐๐๐  กีบ  (๘๐ บาท)  จริง ๆ  แฮะ  เพราะดูจากอาหารง่าย ๆ  ก็ราคานี้  แอบเห็นราคาข้างเหนียว   ๕,๐๐๐  กีบ  (๒๐  บาท)  หูย  ข้าวเหนียวหมูปิ้งในกรุงเทพฯ  แค่  ๕  บาทเอง  ไม่ไหว  แพง ๆ  ขนาดของพื้นที่ยังแพงสะบัดเลย เอาแบบง่าย ๆ  . . . จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 17:27:22

ความคิดเห็นที่ 54   ข้าวผัดไก่  โอวัลตินเย็น  สั่งไปสองอย่าง  แล้วลงนอนในแปล  กดดูภาพที่ไปถ่ายมา  เพราะคิดว่า  ยังพอมีเวลาเหลือ  หากภาพไหนไม่ชอบก็จะไปซ่อม  เพราะตอนนี้ยังพอมีเวลาไง  กดดูไปชักง่วงเผลอหลับไปงีบนึง  ตื่นมาข้าวผัดไก่กรูยังมะโผล่  มีเพียงไมโลที่น้ำแข็งละลายไปเยอะแล้ว เหวย . . . จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 17:28:44

ความคิดเห็นที่ 55   เขาลืมมั้ยนั่น  หิวจนพยาธิกัดไส้แล้ว  ทำไมข้าวผัดไก่ยังไม่มาหว่า  ลืมตามองไปทางครัว  เอื้อยสามสี่คนยิ้ม ๆ  ก่อนเดินเอาข้าวมาเสิรฟ “เห็นอ้ายหลับอยู่  บ่ออยากปลุก” แว๊กกกกกกกก  ตกลงนี่คือความโชคดีหรือโชคร้ายหว่า  ยิ้มเก้อ ๆ กับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป  ก่อนมานั่งกินข้าวผัดไก่  ยังอุ่น ๆ  อยู่เลย  แปลว่าหลับไปไม่นาน  เอาอีกแล้ว  หวานชวนเลี่ยนอีกตามเคย  แถมข้าวผัดน้ำมันเยิ้มเสียอีก  จะมีสักที่มั้ยนี่  ที่อาหารจะโดนใจ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 17:30:19

ความคิดเห็นที่ 56   ทั้งเศร้าใจ และซึ้งใจเลยครับ ขอบคุณที่นำความรู้สึกดี ๆ อย่างนี้มาแบ่งปันกัน จากคุณ : ปราณไพรี (ปราณไพรี) เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 17:31:34

ความคิดเห็นที่ 57   ช่างเหอะ . . . หิวจนกินช้างได้เป็นตัวแล้ว  จะหวาน  เค็ม  อย่างไรไม่สน  ใช้เวลาเพียงไม่นานข้าวทุกเม็ดก็ลงไปกองในท้อง  กินเรียบไม่มีเหลือ  แม้กระทั่ง  ต้นหอม  และ  หอมใหญ่ที่สุดแสนจะรังเกียจ  แต่คราวนี้ฟาดเรียบร้อยไม่มีเหลือ ก่อนสั่งน้ำแตงโมปั่นมาอีกแก้ว  แล้วลงนอนในเปลหลังเดิม  งีบไปอีกรอบ . . . ปล.  ขออภัยกับรูป  เนื่องจาก  อิ่มแล้วอยากนอนจริง ๆ  และด้วยจรรยาบรรณมิสามารถให้เห็นหน้าได้  เลยได้ต่ำกว่าหน้ามาแทน จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 17:31:49

ความคิดเห็นที่ 58   ภาษาลาวจะพูดว่า อ้ายๆ ไปหลี่ผีไปทางใด อ้าย ไม่ใช่ไปทางใส นะครับ จากคุณ : Innocent เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 17:33:28 A:96.255.194.62 X: TicketID:141679

ความคิดเห็นที่ 59   ๑๗.๐๐  น. หลังจากกลับมาอาบน้ำ  แล้วไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อดี  ยายเจ้าของเรือนพักบอก “บ่อไปซันเซทหรือ?” เออ!  ก็ดีแฮะ   แต่ . . . ไอ้บรรยากาศพระอาทิตย์ตกกับผมนี่ มันยังไง ๆ  อยู่นา  ไม่ค่อยชอบ  ฟ้าสีเทาเท่าไหร่  บรรยากาศชวนคิดถึงใครบางคน   ยังจำได้ดี  บรรยากาศที่หนองจองคำ  แม่ฮ่องสอน  มันวังเวง ๆ  พิลึก  ถ้าวันนี้เกิดอารมณืแบบวันนั้นอีกท่าจะแย่  เพราะตอนนี้ไกลจากเมืองร้อยเกาะมาก จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 17:34:15

ความคิดเห็นที่ 60   แถม . . . ไม่เปิดโรมมิ่งอีก  จะทำไงล่ะ  หากเกิดอารมณืแบบนั้นอีก  อารมณ์สีเทาหม่น ๆ  หมอง ๆ    สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ   อย่ากลัวไอ้ป๊อด  อย่ากลัว  ว่าแล้วก็ปั่นจักรยานไปโลด  ใกล้ ๆ  กับท่าเรือที่ดอนเดดนั่นแหละ  เป็นรีสอร์ทส่วนตัว  ที่สร้างไว้หรูหราเลยทีเดียว จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 17:36:30

ความคิดเห็นที่ 61   เจอเด็กน้อยสองคนกำลังน่ารักเลยขอเก็บภาพ  เป็นเด็กที่รีสอร์ทนั่นแหละ . . . “น้องนาตาลี” จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 17:40:58

ความคิดเห็นที่ 62   ส่วนน้องผู้ชายจำชื่อไม่ได้  ตีสนิทเด็ก ๆ  ไว้ก่อน  แล้วค่อย ๆ  ด้าน ๆ  เก็บภาพที่มุมนี้บ้าง  แม่โขงกว้างเอาการอยู่หรอก  รอเวลาอยู่พักใหญ่  เห็นว่าน่าจะไม่มีพระอาทิตย์ตกแน่แล้ว  เพราะมันไม่มีเค้าว่าจะเห็นดวงตะวันแม้แต่น้อย  เลยร่ำลานาตาลี  ก่อนออกมานั่งที่ร้านเดิม จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 17:42:50

ความคิดเห็นที่ 63   ร้านข้าวผัดไก่หลับเมื่อบ่ายนั่นแหละ . . . กะนั่งชิว ๆ  สั่งอะไรมากินเล่น ๆ  แล้วนอนเล่นสักพัก  ค่อยกลับไปนอนจริง ๆ  คืนนี้  เริ่มคุ้นหน้ากับเด็ก ๆ  ในร้าน  เพราะเอื้อยชวนดูหนัง  ที่เปิดช่องไหนไม่รู้  รู้แค่ว่าเป็นหนังของพจน์อานนท์  มีโก๊ะตี๋เล่นเป็นผีกะเทยอะไรสักอย่างนี่แหละ  เอื้อยลาวหัวเราะกันครึกครื้นเลยทีเดียวกับหนังเรื่องนี้ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 17:44:15

ความคิดเห็นที่ 64   ส่วนผมหรือ ? ก็เก็บภาพไปเรื่อย ๆ  เพราะพรุ่งนี้เช้า  คงต้องออกเดินทางต่อ  กะออกเรือเที่ยวเช้า  แล้วหารถจักร(มอเตอร์ไซด์)ไปคอนพะเพ็ง  จะไปถ่ายภาพไนแองการ่าของเอเชีย  ก่อนที่จะกลับมานากะสัง  เพื่อรอรถเทียงไปปากเซ  คือแผนคร่าว ๆ  สำหรับวันพรุ่งนี้ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 17:45:00

ความคิดเห็นที่ 65   สำหรับมื้อเย็น . . . ผมสั่งอะไรดีหนอ ? เปิดดูเมนู  มีอาการไม่มากนัก  ไอ้จะกินอาหารพื้นเมืองก็นะ  ไม่ค่อยสันทัดเสียด้วย  เลยสั่ง   “หมูผัดเผ็ด”   มาพร้อมข้าวสวย  เพราะคิดถึงอาหารเผ็ด ๆ  เหลือกำลัง    แถมน้ำแตงโมปั่นอีกแก้ว  ติดใจเมื่อบ่าย  อร่อยดี  ผมวาดภาพหมูผัดเผ็ดที่ลาวเอาไว้ในใจ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 17:45:50

ความคิดเห็นที่ 66   หาก . . . ภาพที่วาดไว้โดนทำลายลงสิ้น  เมื่ออาหารมาวางที่โต๊ะ  ถ้าแบบนี้ที่เมืองไทยเรียกว่าผัดเปรี้ยวหวานมั้ง  แต่ที่นี่ลืมใส่สับปะรดและแตงกวา  มันหมูผัดเผ็ดที่ไหน  ผัดซอสพริกภูเขาทองชัด ๆ กลั้นใจกินเพราะว่าราคามันค้ำคอ  ๒๐,๐๐๐  กีบ  (๘๐ บาทไทย) จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 17:46:52

ความคิดเห็นที่ 67   คิดค่าเสียหายประจำวัน ค่าเช่าจักรยาน +  น้ำดื่ม ๑๕,๐๐๐ กีบ อาหารเที่ยง ๒๖,๐๐๐ กีบ เป๊บซี่ ๕,๐๐๐ กีบ อาหารค่ำ ๓๒,๐๐๐ กีบ ค่าห้อง  ๒ คืน ๖๐,๐๐๐ กีบ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 17:47:59

ความคิดเห็นที่ 68   ร่ำลาวันที่สองในปากเซด้วยภาพนี้แล้วกันนะครับ . . . . . . พรุ่งนี้  ผมจะมาต่อวันที่สามในลาวใต้  "ปากเซ" จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 17:52:04

ความคิดเห็นที่ 69   ตามต่อครับ  ชอบมาก !!! จากคุณ : เจ ที ณ ท่าลาด เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 18:01:48

ความคิดเห็นที่ 70   ตามมาต่อ ภาค2 วันที่2  สนุกดีล่ะ จากคุณ : ชายเอ ทุ่งรังสิต เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 18:21:51

ความคิดเห็นที่ 71   ตามไปเที่ยวด้วยคนครับ จากคุณ : [Cha] เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 18:42:39

ความคิดเห็นที่ 72   ตามมาผจญภัยต่อครับ จากคุณ : tiger's nest เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 19:58:07

ความคิดเห็นที่ 73   มาจกข้าวเหนียวรอครับผม จากคุณ : จิ้งจอกหลงกรุง เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 20:03:34

ความคิดเห็นที่ 74   ตามมาเบิ่งต่อครับ จากคุณ : Choco Elephant เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 21:48:04

ความคิดเห็นที่ 75   ตามมาเก็บภาพค่ะ อยากไปมากมาย แต่ยังรวบรวมสมาชิกไม่ได้เลย จากคุณ : หมีอ้วนน้อย เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 53 08:02:08

ความคิดเห็นที่ 76   อ่านรีวิว เหมือนอ่านนิยายเลยคะ บรรยายได้เห็นภาพมาก อารมณ์ จขกท ก็ช่างอ่อนไหวน่ะค่ะ อยากไปบ้างจัง จากคุณ : เอน้อย ณ ซอย 6 เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 53 09:04:55

ความคิดเห็นที่ 77   แม้ผมจะไปมาแล้ว  เมือ  เดือน มี.ค. ที่ผ่านมา   แต่ดูริวิวของคุณแล้ว  ทำให้รู้สึกคิดถึงเมืองนี้   และอารมย์ที่ไปครั้งนั้นก็คงจะเหมือนๆ กับคุณ เดือนต.ค.ที่จะถึง  ผมจะไปหลวงหลวงพระบาง รอที่ 2 ของปีนี้   ในเดือน ธ.ค.  ผมคงไปเยือนปากเซอีกครั้ง   ตามหาอดีตที่ไม่อาจกลับมาที่ปากเซ จากคุณ : ชวน (รักสามเศร้า) เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 53 17:52:55

ความคิดเห็นที่ 78   เนื่องจากงานรุมครับ  เลยไม่ทัน ขอเวาอีก  แปบครับ  จะปั่นรีวิวต่อ ปล.  พรุ่งนี้จะพามาที่นี่ครับ   "คอนพะเพ็ง" จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 53 22:56:15

ความคิดเห็นที่ 79   พรุ่งนี้แล้วกันครับ  จะพยายามปั่นให้ทัน แก้ไขเมื่อ 08 มิ.ย. 53 23:01:16 จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 53 22:59:54

ความคิดเห็นที่ 80   [บันทึกนักเดินทาง] ห ล ง ชี วิ ต ม า พั ก ใ ห ญ่ . . . ไ ป ป า ก เ ซ ดี มั้ ย [ ตอนจบ]{ ความคิดเห็นนี้ได้แตกไปยังกระทู้ E9346514 จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:01:22