ความคิดเห็นที่ 1 กระนั้น ใช่ว่าวงการเพลงไทยร่วมสมัยจะไร้ความหวังเสียทีเดียว ดังมุมมองของ ดีเจโด๋ว มรกต โกมลบุตร ที่เคยสะท้อนไว้ว่า "จากที่ผมสังเกตความเคลื่อนไหวของวงการเพลงในรอบหลายๆ ปีมานี้ แม้ตัวธุรกิจเพลงจะไม่ดีมาก ยอดขายซีดีหดตัวลง แต่ในทางตรงกันข้าม เรากลับพบว่า มีนักดนตรีเกิดใหม่ มีวงดนตรีหน้าใหม่ๆ และมีการนำเสนอแนวเพลงที่หลากหลายอยู่ตลอดเวลา ผมคิดว่านี่คือความหวัง... " ไม่เพียงสื่อมวลชนที่ติดตามวงการเพลง อย่าง มรกต เท่านั้น แม้กระทั่งผู้บริหารค่ายเพลงยักษ์กริช ทอมมัส ประธานเจ้าหน้าที่บริหาร (สายธุรกิจเพลง) “จีเอ็มเอ็ม แกรมมี่” ก็ออกมายืนยันในช่วงท้ายปีว่า เพลงยังเป็นธุรกิจหลักที่มีอนาคตสดใส ปัจจุบัน รายได้จากธุรกิจเพลง มีสัดส่วนรายได้คิดเป็นร้อยละ 30 ของรายได้รวมของ “จีเอ็มเอ็ม แกรมมี่” โดยสินค้าเพลง (Physical Products) ยังเป็นตัวสร้างรายได้หลัก ขณะที่ กลุ่มดิจิตอล (Digital Product) ก็ทำรายได้ดีไม่แพ้กัน ไม่เพียงยอดดาวน์โหลดและเพลงรอสาย แต่วันนี้ยังได้ขยายไปสู่บริการใหม่ นั่นคือ iTune Store ที่เปิดให้บริการแล้วในประเทศไทย แม้โดยธรรมชาติของความเป็นดิจิตัล จะทำให้เสี่ยงต่อการถูกละเมิดลิขสิทธิ์อย่างง่ายดาย แต่ รณพงศ์ คำนวณทิพย์ แห่ง ยูนิเวอร์ซัล มิวสิค ประเทศไทย เห็นว่า ขึ้นอยู่กับการควบคุมและบังคับใช้กฎหมายเป็นสำคัญ “ประการแรก - ต้องถูกกฎหมาย ประการที่สอง - ต้องสะดวก และด้วยความก้าวหน้าของเทคโนโลยี ทั้ง 3G และบรอดแบนด์ที่แพร่หลาย ถือเป็นโครงสร้างพื้นฐานที่ทำให้ทุกคนเข้าถึงเพลงได้อย่างสะดวกสบาย จึงต้องมีกฎหมายที่ดูแลในเรื่องนี้ เหมือนในหลายๆ ประเทศ รัฐบาลมีบทบาทอย่างมาก เช่นที่ เกาหลี หากคุณดาวน์โหลด content ที่ผิดกฎหมาย ถือว่ามีความผิดด้วยเช่นกัน” ตรงข้ามกับเกาหลี ทุกวันนี้ บ้านเรายังเมินเฉยกับเรื่องการคุ้มครองทรัพย์สินทางปัญญาอย่างจริงจัง แต่ด้วยความเปลี่ยนแปลงของเทคโนโลยี และพฤติกรรมผู้บริโภค ทำให้ปรากฏการณ์ “อัลบั้มออกน้อย ซิงเกิลออกมาก” กลายเป็นสิ่งที่พบเห็นได้อย่างเด่นชัดในวงการเพลงช่วงปีนี้ จากคุณ : แฟตโฟเบีย เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 55 03:07:18

ความคิดเห็นที่ 2 ศิลปินหน้าใหม่ๆ หรือแม้กระทั่งหน้าเก่าบางราย เลือกจะทำเพลงออกมาสัก 1-2 เพลงเพื่อชิมลาง มากกว่าจะทุ่มพละกำลังทำออกมาทั้งอัลบั้ม อย่างน้อยๆ ซิงเกิลไหนที่เรียกความสนใจได้ ก็ยังหวังจะต่อยอดได้ ทั้งในการดาวน์โหลด และการขายโชว์ ทุกวันนี้ ระเบียบวิธีการดาวน์โหลด เริ่มลงหลักปักฐานกันไปบ้างแล้ว แต่ธุรกิจโชว์ยังมีแง่มุมที่น่าสนใจไม่น้อย ท่ามกลางภาพของความรุ่งเรืองในช่วงที่ผ่านมา แต่โดยเนื้อแท้แล้ว ธุรกิจโชว์ยังวางอยู่บนพื้นฐานของปัญหาที่แก้ไม่จบ ไม่เพียงเรื่องบุคลากรที่มีส่วนเกี่ยวข้องในด้านโปรดักชั่น ซึ่งขาดแคลน “มือดี” อย่างหนัก แต่ยังโยงใยไปถึงปัญหาลิขสิทธิ์ และการใช้ดนตรีกรรมอีกด้วย ตัวอย่างของนักร้อง ที่ไม่สามารถร้องเพลงของตัวเองได้ ภายหลังออกจากต้นสังกัดเดิม ไม่ว่าจะเป็นแกรมมี่ หรืออาร์เอส หรือเบเกอรี (เพราะมีการเรียกเก็บค่าลิขสิทธิ์การใช้เพลงอย่างหนัก ชนิดจ่ายไม่ไหว) คือตำนานแห่งหยาดน้ำตาที่มีการพูดถึงอย่างไม่สิ้นสุด นั่นพลอยทำให้เป็นอุปสรรคในการเข้าถึงเพลงของคนหมู่มากไปโดยปริยาย นรเทพ มาแสง อดีตสมาชิกวง "พอส" เป็นคนหนึ่งที่ประสบกับเรื่องดังกล่าวชัดเจน เมื่อค่ายเพลงยื่นข้อเสนอ เรียกค่าลิขสิทธิ์ในการเล่นคอนเสิร์ต "รียูเนียนวงพอส : กับ 10 ปีครบรอบการจากไปของ โจ้ วงพอส" ด้วยมูลค่าแพงกว่าค่าตัวในการเล่นคอนเสิร์ตเสียอีก ทั้งที่ เขากับเพื่อนๆ อีก 2 เป็นถึงสมาชิกวงพอสที่เหลืออยู่ ! ขณะที่นักแต่งเพลง ซึ่งเป็น “ต้นทาง” ของเรื่องลิขสิทธิ์ ก็ใช่ว่าจะได้รับอานิสงส์อย่างเต็มเม็ดเต็มหน่วย ตามข้ออ้างที่ดูชอบธรรมจากฝ่าย publishing ของค่ายเพลง "เราแต่งเพลง แต่เราเป็นเจ้าของครึ่งเดียว อีกครึ่งเป็นของเจ้าของบริษัท ... ผมว่าทั้งผลตอบแทน สัญญาว่าจ้าง มันคงทำแบบเดิมไม่ได้แล้ว จะทำแบบเจ้านายกับคนสวนต่อไปไม่ได้แล้ว... " สุริยา พึ่งธงไทย นักดนตรี และโปรดิวเซอร์ เคยประกาศอย่างฉะฉาน บนเวทีในงานสัมมนาเชิงวิชาการแห่งหนึ่ง สุริยา ชี้ว่าปัญหาหลักของนักแต่งเพลงในช่วงเวลาหลายสิบปีที่ผ่านมา น่าจะมาจากสัญญาที่ไม่เป็นธรรมมากกว่า ซึ่งทุกวันนี้ โดยภาพรวม เขาพบว่าสัญญาณต่างๆ ดีขึ้น นักดนตรีและนักแต่งเพลงเริ่มมีค่ายเพลงทางเลือกต่างๆ มากขึ้น ทำให้เลือกได้ว่า ต้องการไปอยู่ในธุรกิจรูปแบบไหน สไตล์ใด ลักษณะการบริหารงานอย่างไร จากคุณ : แฟตโฟเบีย เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 55 03:07:54

ความคิดเห็นที่ 3 ขณะที่ นักแต่งเพลง และโปรดิวเซอร์ อย่าง เจษฏา สุขทรามร หรือ โอ๋ ซีเปีย เป็นอีกคนหนึ่งที่สะท้อนถึงความเป็นไปในเรื่องนี้ได้ชัดเจน "วันก่อน ดีเจสไปดามังกีเอาหนังสือต่างประเทศมาให้ผมดู เป็นรายงานส่วนแบ่งค่าตอบแทนให้แก่ศิลปิน นักแต่งเพลง ทั้งในส่วน physical, live , digital ซึ่งเฉลี่ยเพิ่มขึ้นทุก 7-10 เปอร์เซนต์ในแต่ละปี ขณะที่ในบ้านเรา ค่าตอบแทนการเรียบเรียงเสียงประสานเพลงๆ หนึ่ง ผมเคยได้รับ 5 พันบาทเมื่ออายุ 19 จนถึงวันนี้ก็ยังเท่าเดิม" ภายใต้ข้อจำกัดของอุตสาหกรรมเพลงบ้านเราที่ดูเหมือนจะไร้ทางออกนั้น เอาเข้าจริงๆ ก็ยังไม่สิ้นความหวังเสียทีเดียว อาจจะด้วยลักษณะการเกิดขึ้นของกลุ่มก้อนคนฟังเพลงแบบต่างๆ การขยายตัวของแวดวงดนตรีเฉพาะทาง ทั้ง แจ๊ส , คลาสสิก, เมทัล ร็อค รวมถึงสกาเร้กเก้ ซึ่งศิลปินในแต่ละสาขา เริ่มค้นพบที่ทางของตัวเองในการทำงาน หรือแม้กระทั่งการเกิดขึ้นของ "แบนด์ ออน เรดิโอ" ซึ่งเป็นวิทยุทางอินเตอร์เน็ต ที่กำลังสร้างชุมชนคนฟังเพลงอย่างเข้มข้นขึ้นทีละน้อย โดยมีโจทย์ด้านต้นทุนที่ต่ำกว่าคลื่นวิทยุกระแสหลักที่อยู่ในกำมือของ กสทช. ชนิดยังมองไม่เห็นอนาคต แม้กระทั่ง การเกิดขึ้นของกระแสการฟังแผ่นเสียงไวนีล ด้านหนึ่งก็มีการวิเคราะห์ว่า มันไม่ต่างจากบันไดหนีไฟ หากวันหนึ่ง สื่อผลิตซ้ำ ทั้ง ซีดี และ ดิจิตัล ดาวน์โหลด จะไปไม่รอดจริงๆ อย่างน้อยๆ แผ่นเสียงก็ตอบสนองคนฟังจำนวนหนึ่งได้ โดยไม่ต้องห่วงเรื่องปัญหาการก็อปปี้ ท่ามกลางสถานการณ์หลายๆ ด้านที่ยังคลุมเครือ ไม่มีข้อยุติ อย่างน้อยๆ การเกิดขึ้นของศิลปินหน้าใหม่อย่างต่อเนื่อง สะท้อนภาพความเป็นจริงว่า หน่อเนื้อของวงการเพลงอินดี้ ที่เคยเฟื่องฟูเมื่อ 10 กว่าปีก่อน ยังไม่ตาย และเติบโตไปตามสภาพ "ผมว่าอินดี้ไม่ตาย" นักจัดรายการวิทยุอย่าง มรกต โกมลบุตร ยืนยันด้วยความเชื่อมั่น "แต่ดนตรีเหล่านี้จะเกิดและเติบโตอย่างไรมากกว่า เราจะเห็นว่า ทุกวันนี้ศิลปินเพลงไม่ต้องง้อค่ายเพลงอีกแล้ว เพราะสามารถใช้ social network และ social media ในการโปรโมท สื่อสาร บอกกล่าวความเคลื่อนไหว อย่าง มือกลองบางวง รู้จักใช้ facebook ทำให้แฟนเพลงรู้ว่า แต่ละวันวงกำลังทำอะไร เล่นที่ไหน ซึ่งแต่ละวงก็ค่อยๆ สร้างฐานแฟนเพลงกันไป อาจจะมี 200 คน 500 คน 800 คน..." ทางรอดของคนวงการเพลง ไม่ว่าปีนี้ ปีหน้า หรือปีไหนๆ อาจจะเป็นอย่างที่ มรกต เห็นว่า ตอนนี้ เรามาไกลกว่าจุดพีคของดิจิตัลไปแล้ว และคงไม่มีโอกาสกลับไปหยิบฉวยความสำเร็จแบบนั้นอีก (อาทิ ยอดดาวน์โหลด 30 ล้าน อย่างเพลง แอบเหงา ของเสนาหอย) "มันคงไม่มีอีกต่อไปแล้ว ทุกอย่างกลับไปสู่สูตรเดิม ที่คนทำเพลงตัวจริงต้องสื่อสารกับแฟนเพลง ขายเพลงเอง ทำของที่ระลึกอย่างเสื้อยืด กระเป๋า สติ๊กเกอร์ ทำไปให้อยู่รอด ถ้าโชคดีก็ดัง" ...อาจจะเป็นคำพูดเรียบๆ แต่ใกล้เคียงความเป็นจริงอย่างมาก http://www.bangkokbiznews.com/home/detail/life-style/lifestyle/20121227/483666/%E0%B9%80%E0%B8%AA%E0%B9%89%E0%B8%99%E0%B8%97%E0%B8%B2%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%9E%E0%B8%A5%E0%B8%87-:-%E0%B8%88%E0%B8%B2%E0%B8%81%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%99%E0%B8%99%E0%B8%B5%E0%B9%89%E0%B8%96%E0%B8%B6%E0%B8%87%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%99%E0%B8%9E%E0%B8%A3%E0%B8%B8%E0%B9%88%E0%B8%87.html จากคุณ : แฟตโฟเบีย เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 55 03:08:36

ความคิดเห็นที่ 4 นักแต่งเพลงจนๆแบบผม อ่านจบแล้วก็เจ็บ T-T จากคุณ : หัตถาครองพิภพ เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 55 12:49:06

ความคิดเห็นที่ 5 "ยอดดาวน์โหลด 30 ล้าน อย่างเพลง แอบเหงา ของเสนาหอย" ผมว่านะ ต้องพัฒนาคุณภาพคนฟังด้วยนะครับ เพลงที่ไม่ได้เรื่องหลายต่อหลายเพลงบ้านเราก็ดังเอาดังเอา มันเข้าเรื่องไหมล่ะ? สร้างเด็กรุ่นใหม่เถอะ เรียนดนตรีให้มันเป็นเรื่องเป็นราว ไม่ใช่แค่เป่าขลุ่ยตอนประถมหรือมัธยม (ยุคผมนะ) เอาดนตรีของ อ.ดนู เป็นแบบเรียนให้ศึกษากันไปเลย เพลงป๊อปเกาหลี - ญี่ปุ่น ปัจจุบันโครงสร้างไปไกลกว่าเรามาก จากคุณ : i-n เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 55 19:44:22