ความคิดเห็นที่ 1 เดี๋ยวก่อนครบน้องโบว์ เอาไว้ให้จบยุคเก่าก่อน แล้วมาเริ่มยุคใหม่ (พ.ศ. ๒๔๗๕ เป็นต้นมา) ในนี้ละกันนะ จากคุณ : วศินสุข - [ 23 ก.ค. 47 22:41:52 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตามมานั่งฟัง เลคเช่อร์ มือถือโน๊ตบุ๊คเตรียมพร้อม (ทันสมัยหน่อยไง) ที่จริงแล้ว เจ้เซี้ยม กำลังติดตาม สถานกาณร์ภาคใต้ อย่างใจจรดจ่อ อยากรู้ว่าที่สุดแล้ว ผล มันจะออกมาอย่างไร จากคุณ : เจ้เซี้ยม - [ 24 ก.ค. 47 09:58:50 ]

ความคิดเห็นที่ 3 โอเคเลยค่ะ โบว์ก็ลุ้นเหมือนกันค่ะพี่เซี้ยม ว่าจะจบยังไง จากคุณ : โบว์ (นกสีเทา) - [ 24 ก.ค. 47 14:14:10 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หึ ๆ ๆ ลืมอะไรกันไปรึเปล่าเนี่ยโบว์กะเจ้ อย่าลืมนะว่ามีนกตามอยู่ด้วยอีกคนนึง.... เกาะติดริมโต๊ะข่าวค่ะ ^^ แก้ไขเมื่อ 25 ก.ค. 47 05:28:57 จากคุณ : circlegriff - [ 25 ก.ค. 47 05:26:16 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาโพสท์ต่อจากความเห็นที่ ๓๕ ในกระทู้ http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A2915914/A2915914.html   ๕. ปัตตานีสมัยเป็นบริเวณเจ็ดหัวเมือง (พ.ศ. ๒๔๔๔-๒๔๔๙) ปัตตานีต้องตกอยู่ในฐานะหนึ่งในจำนวนเจ็ดหัวเมืองเล็ก ๆ ตั้งแต่ปี พ.ศ. ๒๓๕๑ เรื่อยมาจนถึง พ.ศ. ๒๔๔๔ พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ ๕) จึงทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้เลิกการปกครองแบบเก่าที่ให้เจ้าเมืองมีอำนาจเด็ดขาดในการปกครอง มาเป็นการปกครองแบบ “มณฑลเทศาภิบาล” แต่ยังทรงแต่งตั้ง “ราฌา” หรือ “สุลต่าน” ที่เคยมีอำนาจปกครองเมืองต่าง ๆ ทางแหลมมลายูเหล่านั้นให้ปกครองต่อไป โดยทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้บุตรเจ้าเมืองรับราชการอยู่เป็นเจ้าเมืองต่อไป คล้ายกับเป็นการสืบสกุลวงศ์ ในระยะแรก ๆ บริเวณเจ็ดหัวเมืองขึ้นตรงต่อข้าหลวงใหญ่มณฑลนครศรีธรรมราช ในเวลาต่อมาเนื่องจากการคมนาคมไม่สะดวกและห่างไกล กระทรวงมหาดไทยจึงได้ตราข้อบังคับสำหรับการปกครองดินแดนส่วนนี้ขึ้นเมื่อวันที่ ๑๐ ธันวาคม ร.ศ. ๑๒๐ (พ.ศ. ๒๔๔๔) เรียกว่า “กฎข้อบังคับสำหรับปกครองบริเวณหัวเมืองทั้งเจ็ด” เป็นเจ็ดเมืองตามเดิม แต่ละเมืองมีหน่วยบริหารราชการบังคับบัญชาเป็นของตนเอง และให้หัวเมืองทั้งเจ็ดมารวมกันเป็นเขตการปกครองอีกชั้นหนึ่งเรียกว่า “บริเวณ” มีข้าหลวงประจำบริเวณเป็นหัวหน้าส่วนราชการ มีหน้าที่จัดราชการให้เป็นไปตามข้อบังคับหรือตามท้องตราจากกรุงเทพฯ หรือตามคำสั่งของข้าหลวงเทศาภิบาลมณฑลนครศรีธรรมราช การประกาศใช้ข้อบังคับดังกล่าวมีอุปสรรคอยู่หลายประการ เช่น การไม่ให้ความร่วมมือจากเจ้าเมืองต่าง ๆ ตลอดจนบรรดาข้าราชการในเมืองนั้น ๆ เพราะระบบใหม่ได้บีบบังคับให้บรรดาเจ้าเมืองเหล่านั้น ซึ่งแต่ก่อนเคยดูแลเมืองในนามของพระมหากษัตริย์ แต่ต้องเปลี่ยนมาทำตามพระบรมราชโองการของพระมหากษัตริย์ และกฎหมายที่ออกมาจากเมืองหลวงทำให้ขาดเสรีภาพและถูกลดอำนาจด้านการปกครองตนเอง ประกอบกับสยามเองต้องเสียดินแดนบางส่วนให้กับอังกฤษตามสนธิสัญญา พ.ศ. ๒๔๔๕ และในปีเดียวกันนี้ พระยาวิชิตภักดี  หรือตึงkuอับดุลกอเดร์ (Tengku Abdul Kadir Kamaruddin ibni AL-Marhum Sultan Sulaiman Shariffuddin Syah พ.ศ. ๒๔๔๒-๒๔๔๕) ซึ่งเป็นเจ้าเมืองปัตตานีถูกจับและขังไว้ที่บ่อในวัดแห่งหนึ่งของจังหวัดพิษณุโลก ในข้อหาพยายามก่อการขบถ พระยาวิชิตภักดี เป็นเจ้าเมืองมุสลิมเชื้อสายมลายูคนสุดท้ายที่ปกครองเมืองปัตตานี การสูญเสียอำนาจของตึงku ครั้งนี้ เป็นการสูญสิ้นทุกอย่างสำหรับคนปัตตานี (มลายู-มุสลิม) แต่สำหรับผู้ที่พยายามจะกอบกู้เมืองปัตตานีให้กลับมาเป็นของตนเองอีกครั้งนั้น คิดว่า “ปรากฏการณ์นั้นเป็นเพียงการจำนองเท่านั้น ซึ่งอาจไถ่ถอนกลับคืนมาได้” นี่เป็นคำพูดจากความเข้าใจในอดีตที่ผ่านมาของผู้เฒ่าซึ่งเคยนอนกลางดินกินกลายทรายในแมกไม้บนเทือกเขา “บูโด” (เขาบูโด เป็นเทือกเขาอยู่ในบริเวณพื้นที่รอยต่อของสามจังหวัด ได้แก่ ปัตตานี ยะลา และนราธิวาส) ปัจจุบันถูกเรียกว่าเป็น “ออแร สือฤอฮ” (ผู้มอบตัว หรือผู้ร่วมพัฒนาชาติไทย) สถานการณ์ความไม่สงบดังกล่าวทำให้ผู้คนมุสลิม ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ในสมัยนั้น เกิดความสับสน หวาดระแวง กลัวเจ้าหน้าที่ของสยามมาก กลัวว่าชีวิตจะไม่ปลอดภัย โดยเฉพาะมุสลิมจากกลุ่มขุนนางหรือเจ้าเมือง เมื่อมีโอกาสก็พยายามหลบหนีไปอาศัยอยู่ในรัฐกลันตัน เประ เปอร์ลิส จนเดี๋ยวนี้ทายาทของผู้คนปัตตานี (ในอดีต) เหล่านั้นมีให้พบทั่วไปในประเทศมาเลเซีย และก็เปิดเผยตัวว่าเป็นทายาทปัตตานีอย่างเต็มภาคภูมิ คนเหล่านี้จะให้เกียรติและเอ็นดูคนมุสลิม ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ และมักจะให้ความช่วยเหลืออย่างดี (ศึกษารายละเอียดเกี่ยวกับมลายูพลัดถิ่นในรัฐเประได้จากC he Sabarina Mohamad, “Migrasi dan Corak Aktiviti Ekonomi Melayu Patani di Hulu Perak : Kajian Kes di Kampung Belum Baru, Peak Darul Ridzuan”, Latihan Kajian Ilmiah, Universiti Malaya, Kuala Lumpur, 1995-1996, 121 หน้า) (เรียบเรียงจากบทความเรื่อง ปตานี ดารุสสุลาม (มลายู-อิสลาม ปตานี) สู่ความเป็น “จังหวัดปัตตานี ยะลา และนราธิวาส” โดย รัตตยา สาและ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยทักษิณ สงขลา) ภาพจากหอจดหมายเหตุแห่งชาติ (คัดจากหนังสือ รัฐปัตตานี ใน "ศรีวิชัย") แก้ไขเมื่อ 25 ก.ค. 47 12:48:49 จากคุณ : วศินสุข - [ 25 ก.ค. 47 12:39:18 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ภาพจากหอจดหมายเหตุแห่งชาติภาพนี้ เป็นภาพขบวนเรือรับเสด็จเมื่อครั้งล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ ๕ เสด็จมณฑลปัตตานี เมื่อวันที่ ๑ กรกฎาคม ๒๔๔๘ (คัดจากหนังสือ รัฐปัตตานี ใน "ศรีวิชัย") จากคุณ : วศินสุข - [ 25 ก.ค. 47 12:47:22 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ่ะ ลืมลงรูป จากคุณ : วศินสุข - [ 25 ก.ค. 47 12:49:46 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ภาพจากหอจดหมายเหตุแห่งชาติภาพนี้ เป็นภาพศาลาการเปรียญที่ล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ ๕ ทรงสร้างไว้ที่วัดตานีสโมสร เมืองปัตตานี ถ่ายเมื่อวันที่ ๑ กรกฎาคม ๒๔๔๘ (คัดจากหนังสือเล่มเดียวกัน) จากคุณ : วศินสุข - [ 25 ก.ค. 47 12:51:57 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ภาพจากหอจดหมายเหตุแห่งชาติภาพนี้ เป็นภาพกองสิ่งของที่ล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ ๕ โปรดเกล้าฯ ให้จัดซื้อพระราชทานแก่ราษฎรเมืองปัตตานี ในงานฉลองศาลาวัดตานีสโมสร เมื่อวันที่ ๑ กรกฎาคม ๒๔๔๘ (คัดจากหนังสือเล่มเดียวกัน) จากคุณ : วศินสุข - [ 25 ก.ค. 47 12:54:45 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ภาพนี้เป็นผังแสดงเจ้าเมือง (นือฆือรี) ของปัตตานี ในสมัยที่ถูกแบ่งเป็นเจ็ดเมือง (คัดจากหนังสือเล่มเดียวกัน) จากคุณ : วศินสุข - [ 25 ก.ค. 47 13:01:12 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อู๊วว สุดยอด ไม่เคยเห็นภาพพวกนี้เลย.. อ้อ พี่โจ้ค่ะ ลืมไป ถ้าพี่เล่าจบแล้ว พี่อย่าลืมเขียนเอกสารอ้างอิงให้ด้วยนะค่ะ..ขอบคุณมากค่ะ โบว์จะได้เอาไปอ้างต่อ แหะๆๆ จากคุณ : โบว์ (นกสีเทา) - [ 25 ก.ค. 47 14:20:56 ]

ความคิดเห็นที่ 12 วันนี้วันหยุดขอแถมพิเศษ ลำดับการครองราชสมบัติกษัตริย์มลายู-อิสลามปตานี (พ.ศ. ๒๐๔๓-๒๓๕๓) ศักราชท้ายพระนามเป็นปีพุทธศักราชที่ทรงครองราชย์ครับ ราชวงศ์ศรีวังสา สุลต่าน อิสมาอิล ชัฮ (๒๐๔๓-๒๐๗๓) สุลต่าน มูชัฟฟัร ชัฮ (๒๐๗๓-๒๑๐๗) สุลต่าน มันศูร ชัฮ (๒๑๐๗-๒๑๑๕) สุลต่าน ปาเตะ สียัม (๒๑๑๕-๒๑๑๖) สุลต่าน บาฮาดูร ชัฮ (๒๑๑๖-๒๑๒๗) ราฌา ฮีเฌา (๒๑๒๗-๒๑๕๙) ราฌา บีรู (๒๑๕๙-๒๑๖๖) ราฌา อูงู (๒๑๖๖-๒๑๗๘) ราฌา kuนิง (๒๑๗๘-๒๒๒๙) ราชวงศ์กลันตัน ราฌา บากัล (๒๒๓๑-๒๒๓๓) ราฌา (อึ) มัส กลันตัน (๒๒๓๓-๒๒๕๐) ราฌา (อึ) มัส ฌายา (๒๒๕๐-๒๒๕๓) ราฌา เดวี (๒๒๕๓-๒๒๖๒) ราฌา บึนดัง บาดัน (๒๒๖๒-๒๒๖๖) ราฌา ลักษมาณา ดาฌัง (๒๒๖๖-๒๒๖๗) ราฌา (อึ) มัส ฌายัม (๒๒๖๗-๒๒๖๙) อาลง ยูนุส (ยัง ดี ปึรตวน) (๒๒๖๙-๒๒๗๒) หลังจากการสิ้นพระชนม์ของอาลง ยูนุสแล้ว ปรากฏว่าราชสมบัติของราชวงศ์กลันตันว่างอยู่ถึง ๔๗ ปี (รายละเอียดอยู่ในกระทู้ข้างล่าง) สุลต่าน มูฮัมหมัด (๒๓๑๙-๒๓๒๙) ตึงku ลามิดดีน (๒๓๓๐-๒๓๓๔) ดาโต๊ะ ปึงกาลัน (๒๓๓๔-๒๓๕๓) นายขวัญซ้าย (เป็นคนพุทธ) (๒๓๕๓-๒๓๕๘) จากคุณ : วศินสุข - [ 25 ก.ค. 47 21:35:55 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ต่อไปเป็นรายนามของเจ้าเมืองที่ครองเมืองปัตตานีและหัวเมืองทั้ง ๗ ปตานี ตวน สูลง (๒๓๕๙-๒๓๗๕) นิ ยูโซ้ฟ (๒๓๗๕-๒๓๘๘) ตึงku มูฮัมหมัด (ตวน บือสา) ๒๓๘๘-๒๓๙๙) ตึงku ปูเต็ฮ (๒๓๙๙-๒๔๒๔) ตึงku บือสัร (ตวน ตีมุน) (๒๔๒๔-๒๔๓๓) สุลต่าน สุลัยมาน ชารีฟุดดีน ชัฮ (๒๔๓๓-๒๔๔๒) ตึงku อัลดุลกาเดร์ กามารุดดีน (๒๔๔๒-๒๔๕๒) เมืองรามัน ตวน มันศูร (ตวน นิ โต๊ะ แล็ฮ) (๒๓๕๙-๒๓๗๙) ตวน ดีมุน (๒๓๗๙) ตวน กุนโดร (ตวน นิ อูลู) ตวน ฌาฆง (ตึงku อับดุล กันดิส) (๒๓๙๒-๒๔๔๒) ตวน ลือเบ็ฮ ลง รายา (๒๔๔๒-๒๔๕๒) เมืองฌาลอ ตวน ฌาลอ (๒๓๕๙-๒๓๖๐) ตวน บาโกะ นายฮิม ซ้าย (พุทธ) นายเมือง (พุทธ) ตึงku มูฮัมหมัด ศอลแล็ห (ตวน บาตู ปูเต็ฮ) ตวน ตีมุน ตึงku สุลัยมาน (ตวน กือจิ) (๒๔๕๒) เมืองตะลุบัน ราฌา โต๊ะ กี (นิ ดัฮ) (๒๓๕๙-ตึงku ฌาลาลุดดีน) (นิ เต็ฮ หรือ นิ ลือบัย) ตึงku อับดุล กาเด็ร (นิ กัลเล็ฮ) ตึงku อับดุล มุดับเล็บ (นิ ปิ) (๒๔๕๒) เมืองลือแฆ็ฮ นิ ดียัฮ (๒๓๕๙-๒๓๗๕) นิ ยูโซ้ฟ (๒๓๗๕-นิ บงสู) ตวน นง (ตวน อันดะ) ตวน ตืองัฮ (ตวน เต็ฮ) ตึงku งัฮ ชัมสุดดีน (๒๔๕๒) เมืองฌือริง นายพญา (พุทธ) (๒๓๕๙-๒๓๘๒) นายฮิม ซาย (พุทธ) (๒๓๘๒-นิ ยูโซ้ฟ) สุลต่าน เดวา (วงศษคณาญาติเจ้า กลันตัน) นิ ดีมุน นิ มัต นิ โวะ (๒๔๕๒) (สายตระกูล "พิพิธภักดี" และ "อับดุลบุตร") เมืองหนองจิก ตวน นิ (๒๓๕๙-ตวน กือจิ ๒๓๗๐) นายมิง (พุทธ) นายเคลียง (พุทธ) นายเวา ยัง (พุทธ) นายมิง (พุทธ) นายตาด (๒๔๕๒) เมืองสตูล (เป็นส่วนหนึ่งของเคดาห์) ตึงku ฎียาอุดดีน (ตึงku เดวา) พระอนุชา สุลต่าน อับดุลลัฮ มุกัรรัม ชัฮ กือดัฮ (๒๓๔๑-๒๓๕๑) ตึงku บิสนู (๒๓๕๑-๒๓๘๖) ตึงku มูฮัมหมัด อาเก็บ (๒๓๖๘-ตึงku อิสมาอีล) ตึงku อัลดุลเราะหมาน ตึงku kuดีน (เจ้ามลายูคนสุดท้ายของสตูล) จากคุณ : วศินสุข - [ 25 ก.ค. 47 21:54:49 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ๖. ปัตตานีสมัยเป็นมณฑล (พ.ศ. ๒๔๔๙-๒๔๗๕) ปัตตานียุคนี้เรียกกันว่า “มณฑลปัตตานี” เกิดขึ้นเมื่อพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ ๖) ได้จัดแบ่งอาณาเขตการปกครองภาคใต้ใหม่ เมื่อ พ.ศ. ๒๔๔๙ โดยทรงปรับ ๗ หัวเมืองให้เหลือเป็น ๔ เมือง ได้แก่ ๑. เมืองปัตตานี : ประกอบด้วย หนองจิก และยะหริ่งเดิม ๒. เมืองยะลา : ประกอบด้วย ยะลา และรามัน ๓. เมืองสายบุรี ๔. เมืองระแงะ เมืองทั้งสี่นี้จัดอยู่ในมณฑลที่หนึ่ง ต่อจากนั้นเมื่อได้มีการย้ายที่ว่าการเมืองระแงะไปอยู่ที่อำเภอบางนรา และตั้งระแงะเป็นอำเภอ เมืองระแงะจึงได้ชื่อว่าเมืองบางนรา ต่อมาในปี พ.ศ. ๒๔๕๘ ได้มีการเปลี่ยนชื่อเมืองบางนราอีกครั้งหนึ่งเป็นจังหวัดนราธิวาส ส่วนอำเภอสายบุรี ยุบเป็นอำเภอตะลุบันขึ้นกับจังหวัดปัตตานีเมื่อปี พ.ศ. ๒๔๗๕ เพราะที่ว่าการอำเภอตั้งอยู่ที่อำเภอตะลุบัน ในปีเดียวกันนั้นสยามได้มีการเปลี่ยนแปลงการปกครองจากระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์มาเป็นระบอบประชาธิปไตย การปกครองของสยามที่มีต่อผู้คนในมณฑลปัตตานี มีลักษณะพิเศษมาก ซึ่งดูได้จากการใช้หลักรัฐประศาสโนบายสำหรับปฏิบัติราชการในมณฑลปัตตานี ดังต่อไปนี้ “...ข้าราชการที่จะแต่งตั้งออกไปประจำตำแหน่งในมณฑลปัตตานี พึงเลือกเฟ้นแต่คนที่มีนิสัยซื่อสัตย์ สุจริต สงบเสงี่ยม เยือกเย็น ไม่ใช่สักแต่ว่าส่งไปบรรจุให้เต็มตำแหน่ง หรือส่งไปเป็นการลงโทษเพราะเลว...” “...การกดขี่บีบคั้นแต่เจ้าพนักงานของรัฐ เนื่องแต่การใช้อำนาจในทางที่ผิด มิเป็นธรรมก็ดี เนื่องแต่การหมิ่น ดูแคลนพลเมืองก็ดี เนื่องแต่การหน่วงเหนี่ยวชักช้าในกิจกรรมตามหน้าที่ เป็นสาเหตุให้ราษฎรเสียความสะดวกในทางหาเลี้ยงชีพก็ดี พึงต้องแก้ไขและระมัดระวังมิให้มีขึ้น เมื่อเกิดขึ้นแล้ว ต้องให้ทำผิดรองรับผลตามความผิดโดยยุติธรรม ไม่ใช่สักแต่ว่าจัดการกลบเกลื่อนให้เงียบไปเสีย เพื่อจะไว้หน้าสงวนศักดิ์ของข้าราชการ...” (พระราชหัตถเลขาที่ ๓/๗๘ ลงวันที่ ๖ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๔๖๕) หนึ่งปีถัดมามีการประกาศใช้พระราชบัญญัติ ว่าด้วย ระเบียบราชการบริหารแห่งราชอาณาจักรสยาม พุทธศักราช ๒๔๗๖ จึงมีการจัดระเบียบราชการบริหารออกเป็นราชการบริหารส่วนกลาง ราชการบริหารส่วนภูมิภาค และราชการบริหารส่วนท้องถิ่น และตามพระราชบัญญัตินี้ ไม่มีราชการบริหารส่วนภูมิภาคเป็นมณฑล ดังนั้น จึงถือได้ว่าได้ยุบมณฑลทั่วราชอาณาจักร ตั้งแต่ปี พ.ศ. ๒๔๗๖ เป็นต้นไป มณฑลปัตตานี จึงแบ่งออกเป็น ๓ จังหวัด คือ จังหวัดปัตตานี จังหวัดยะลา และจังหวัดนราธิวาส ขึ้นตรงต่อส่วนกลางมาจนกระทั่งทุกวันนี้ การล่มสลายของ “ปัตตานี” ไม่ใช่เพราะบรรพบุรุษของปัตตานีขาดความรับผิดชอบ หรือขาดกลัว แต่เป็นเพราะความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ ด้อยกลยุทธ์ ประมาท และไว้ในบุคคลภายนอก ที่สำคัญคือเกิดความแตกแยกภายในกลุ่มผู้ปกครองที่พยายามชิงดีชิงเด่นเพื่อแย่งอำนาจ ครองความเป็นใหญ่ในแผ่นดิน สุดท้าย “ราชอาณาจักรปัตตานีมลายู-อิสลาม” ต้องสิ้นอำนาจลงด้วยสงครามและกลยุทธ์ทางการเมืองและสิ้นชื่อจากแผนที่โลก เหตุการณ์เหล่านี้น่าจะเป็นอุทาหรณ์สำหรับผู้คนในยุคปัจจุบันที่จะได้พึงสังวรไว้ นับแต่ พ.ศ. ๒๔๔๕ เป็นต้นมา ผู้คนปัตตานียิ่งสับสน พวกเขาไม่อาจเปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์ได้ เพราะ “ปัตตานี” ได้กลับกลายเป็นตราแห่งอดีต ที่เหลือไว้เพียงตัวอักษรในตำราประวัติศาสตร์ วัฒนธรรม ภาษา ศาสนา และวรรณกรรม อันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะของผู้คนในดินแดนภาคใต้ตอนล่าง อย่างเช่น ปัตตานี ยะลา และนราธิวาส ในปัจจุบันเท่านั้น และคงไม่ง่ายอีกแล้วที่จะสุมเชื้อและเพิ่มความร้อนรุนแรงเพื่อเรียกร้องอดีตให้กลับคืนมา หากแต่วันนี้ เราสามารถที่จะเปลี่ยนโชคชะตาของปัตตานีในวันใหม่ได้ในกรอบของภูมิศาสตร์การเมืองที่จังหวัดปัตตานี ยะลา และนราธิวาสในปัจจุบัน ความเป็นปัจจุบันของปัตตานี (พ.ศ. ๒๔๗๕-ปัจจุบัน) เริ่มต้นตั้งแต่มีการเปลี่ยนแปลงและยุบเลิกมณฑลปัตตานีเป็น จังหวัดปัตตานี จังหวัดยะลา และจังหวัดนราธิวาส ตามประกาศการใช้พระราชบัญญัติ ว่าด้วย ระเบียบราชการบริหารแห่งราชอาณาจักรสยาม พุทธศักราช ๒๔๗๖ แต่ละจังหวัดเหล่านี้อยู่ภายใต้การดูแลของผู้ว่าราชการจังหวัด (มุสลิมเรียกตำแหน่งนี้ว่า “ฤาฌอ นึฆือรี” หมายความว่า “เจ้าเมือง” ตามธรรมเนียมท้องถิ่นดั้งเดิมที่เคยมี (หรือเรียกว่า “คาลูวง” เมื่อหมายถึง “ข้าหลวง”)) โดยในแต่ละจังหวัดมีการแบ่งอำนาจหน้าที่ลดหลั่นกันไป เช่น ในส่วนภูมิภาค เป็นระดับอำเภอ กิ่งอำเภอ ตำบล และหมู่บ้าน ซึ่งมีนายอำเภอ หัวหน้ากิ่งอำเภอ กำนัน และผู้ใหญ่บ้านเป็นผู้ปกครองดูแลตามลำดับ ตั้งแต่ พ.ศ. ๒๕๔๒ มีการแบ่งอำนาจหน้าที่ในส่วนนี้เป็นส่วนท้องถิ่นด้วย คือแบ่งเป็น เทศบาล (รวมสุขาภิบาลเก่า) องค์การบริหารส่วนจังหวัด องค์การบริหารส่วนตำบล โดยมีนายกเทศมนตรี นายกองค์การบริหารส่วนจังหวัด และประธานกรรมการบริหารองค์การบริหารส่วนตำบล ดูแลตามลำดับ (เรียบเรียงจากบทความเรื่อง ปตานี ดารุสสุลาม (มลายู-อิสลาม ปตานี) สู่ความเป็น “จังหวัดปัตตานี ยะลา และนราธิวาส” โดย รัตตยา สาและ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยทักษิณ สงขลา) จบเรื่องประวัติความเป็นมาแล้วนะครับ  ต่อไปนี้จะเจาะเป็นเรื่อง ๆ ไป ภาพจากหนังสือ "สมุดแผนที่และภาพต่าง ๆ สำหรับเปนที่ระฦกในการที่พระบาทสมเด็จพระรามาธิบดี รัชกาลปัตยุบันเสด็จพระราชดำเนินเลียบมณฑลปักษ์ใต้ เมื่อ พ.ศ. ๒๔๕๘ โดยกรมแผนที่ทหาร" ภาพนี้ เป็นภาพเรือพระที่นั่งเคลื่อนขบวนออกจากหัวหิน (คัดจากหนังสือ รัฐปัตตานี ใน "ศรีวิชัย") แก้ไขเมื่อ 26 ก.ค. 47 22:17:30 จากคุณ : วศินสุข - [ 26 ก.ค. 47 22:02:22 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตายละ ลืมภาพสำคัญภาพหนึ่ง เป็นแผนที่มณฑลปัตตานี จาก กรมตำรากระทรวงศึกษาธิการ ภูมิศาสตร์ ประเทศสยาม (คัดจากหนังสือเล่มเดียวกัน) ภาพนี้ทีแรกว่าจะใส่ไว้ในความเห็นข้างบน แต่ลืมไป จากคุณ : วศินสุข - [ 26 ก.ค. 47 22:15:43 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ภาพจากหนังสือ สมุดแผนที่ฯ ภาพนี้ เป็นภาพขบวนเรือรอรับเสด็จล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ ๖ หน้าเมืองสายบุรี จังหวัดปัตตานี (คัดจากหนังสือเล่มเดียวกัน) จากคุณ : วศินสุข - [ 26 ก.ค. 47 22:19:49 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ภาพจากหนังสือเล่มเดียวกัน เป็นภาพสะพานสุลต่านเมืองปัตตานี ท่าน้ำรับเสด็จล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ ๖ (จากหนังสือเล่มเดียวกัน) แก้ไขเมื่อ 26 ก.ค. 47 22:24:31 จากคุณ : วศินสุข - [ 26 ก.ค. 47 22:23:22 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ราษฎรเมืองปัตตานีเข้าเฝ้าฯ รับเสด็จล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ ๖ ณ พลับพลาเมืองปัตตานี (ภาพจากหอจดหมายเหตุแห่งชาติ) คัดจากหนังสือเล่มเดียวกัน จากคุณ : วศินสุข - [ 26 ก.ค. 47 22:26:37 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ภาพการแห่เฉลิมพระเกียรติล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ ๖ ณ พลับพลาเมืองปัตตานี (คัดจากหนังสือเล่มเดียวกัน) จากคุณ : วศินสุข - [ 26 ก.ค. 47 22:28:39 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ภาพพระราชพิธีถือน้ำพระพิพัฒน์สัตยา และการรับเสือป่าเข้าประจำกองธงมหาศารทูลธวัชผ่านแถวเสือป่าเมืองปัตตานี สมัยรัชกาลที่ ๖ เมื่อ พ.ศ. ๒๔๕๘ (คัดจากหนังสือเล่มเดียวกัน) จากคุณ : วศินสุข - [ 26 ก.ค. 47 22:31:23 ]

ความคิดเห็นที่ 21 พี่โจ้จะเจาะเรื่องอะไรต่อเหรอค่ะ....เล่าต่อๆๆๆๆๆ จากคุณ : โบว์ (นกสีเทา) - [ 27 ก.ค. 47 14:28:13 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เล่าต่อนะน้องโบว์ คนปัตตานี ยะลา นราธิวาส เป็น คนไทย? ความเป็น “คนไทย” ของสังคมไทยใน ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้โดยส่วนใหญ่ประกอบด้วย “คนไทย” ที่สืบเชื้อสายมลายูและสืบทอดวัฒนธรรมดั้งเดิมอย่างมลายูปะปนกับวัฒนธรรมชวา ในสีสันของความเป็น ฮินดู-พุทธ ซึ่งต่อมากลายสภาพเป็นวัฒนธรรมมลายูอย่างอิสลาม และได้ชื่อว่าเป็น “คนไทยมุสลิม” ตามที่กำหนดให้เป็นเชื้อชาติไทยโดยนิตินัย มีคำถามเกี่ยวกับผู้คนใน ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ คำถามและข้อสงสัยที่หมายถึงนั้น มักซ่อนเร้นคำตอบที่โน้มเอียงไปทางภาพลักษณ์เชิงลบ (negative portrait) และมีนัยสนับสนุนให้พื้นที่ดังกล่าวเป็นพื้นที่พิเศษที่ถ่วงดุลความเจริญทางด้านเศรษฐกิจและสังคมห้าจังหวัดชายแดนภาคใต้ เช่น ๑. ผู้คนยากจนเพราะมีรายได้เฉลี่ยต่อคนต่อปีต่ำมากเมื่อเทียบกับรายได้รายหัวของผู้คนในจังหวัดอื่น ๆ ในภาคใต้ด้วยกัน ๒. เป็นสังคมที่ชอบสร้างปัญหา (ตัวปัญหา) ๓. ขาดการรับรู้และสื่อสารกับระบบสังคมภายนอก ๔ ไม่ยอมรับรู้รูปแบบการพัฒนาที่รัฐบาลกำหนดขึ้น ประเทศไทย (รัฐบาลกลาง) ใช้อำนาจการปกครองจังหวัดปัตตานี ยะลา และนราธิวาสอย่างเต็มที่ ตั้งแต่ปี พ.ศ. ๒๔๔๕ ขณะที่ยังเป็นประเทศสยาม และสามจังหวัดดังกล่าวอยู่ในฐานะเป็น “บริเวณเจ็ดหัวเมือง” ซึ่งไม่มีทายาทเจ้าเมืองมลายูมุสลิมเป็นเจ้าเมือง (ราฌา) อีกต่อไป ผู้คนที่นี่จึงต้องเป็น “คนสยามเชื้อสายมลายู” โดยปริยาย เมื่อประเทศสยามเปลี่ยนชื่อเป็นประเทศไทย คนสยามกลุ่มนี้ถูกกำหนดให้เป็น “คนไทย” เต็มตัว คือ เป็นคนสัญชาติไทยและเชื้อชาติไทย นับถือศาสนาอิสลาม และเรียกสั้น ๆ ว่า “ไทยมุสลิม” ในขณะที่เจ้าของนามเรียกตัวเองว่า “ออแร นนายู” (ออแร มลายู=คนมลายู) ซึ่งหมายถึงเป็นผู้สืบเชื้อสายมลายู/เชื้อชาติมลายู และนับถือศาสนาอิสลาม ใช้วิถีชีวิตอย่างมลายูอิสลาม และปฏิเสธความเป็น “คนสยาม” (ออแร สีแย) หรือ “คนไทย” ตามที่เข้าใจว่าเป็นคน “ที่นับถือศาสนาพุทธ” คนเหล่านี้เคยรังเกียจ “ภาษาไทย” เพราะถือว่าเป็นภาษาแห่งพุทธศาสนา จึงไม่นิยมเรียนภาษาไทย เพราะกลัวจะกลายเป็นคนพุทธ ความเข้าใจว่า “สยาม” หรือ “ไทย” หมายถึง “พระพุทธศาสนา” ยังผูกขาดอยู่ในความคิดของคนรุ่นเก่า (แก่) อีกหลายคนที่อยู่ใน ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ มุสลิมไทย ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ ที่พูดภาษามลายูถิ่นปัตตานีมักคุ้นหูและติดปากกับการใช้คำว่า “สีแย"”(สยาม) แทนคำว่า “ไทย” ในความหมายเดียวกัน การใช้ความหมายคำว่า “ไทย” หรือ “สยาม” และ “มลายู” ต่างกันนี้ ถือได้ว่าเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ผู้คนสองฝ่าย (ไทยพุทธ และมุสลิมไทย) ผิดใจกัน และเป็นอุปสรรคสำคัญสำหรับเจ้าหน้าที่บ้านเมือง (ไทยพุทธ) บางฝ่ายในการที่จะเปลี่ยนแปลงให้คนมุสลิมเป็น “คนไทย” ตามความหมายของรัฐบาลไทยในอดีตได้ รัฐบาลไทยเริ่มเรียกมุสลิม ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ว่าเป็นคนไทยอย่างจริงจังในสมัยรัฐบาลจอมพล ป. พิบูลสงคราม ทันทีที่เรียกเขาว่าเป็น “คนไทย” รัฐบาลไทยก็เริ่มนโยบาย “ผสมกลมกลืนวัฒนธรรม” เพื่อให้คนมุสลิมเหล่านั้นได้เป็นคนไทยตามต้องการ เช่น ยกเลิกการศึกษาภาษามลายูในโรงเรียนประถม ห้ามหนังสือมลายูเข้ามาในประเทศไทย ใครที่มีหนังสือภาษามลายูที่เป็นอักษรยาวีอยู่ในความครอบครองจะต้องเดือดร้อน ต้องพยายามเก็บซ่อน รัฐบาลไทยได้ยกเลิกวันหยุดราชการจากเดิมวันพฤหัสบดีและวันศุกร์ เปลี่ยนเป็นวันเสาร์และอาทิตย์เพื่อจะได้เหมือนกับจังหวัดอื่น ๆ ในประเทศไทย นอกจากนั้น มีการข่มขู่โต๊ะครู และครูสอนภาษามลายูจนหลายคนต้องหนีออกนอกประเทศ ส่งผลให้โรงเรียนสอนศาสนา (ปอเนาะ) หลายแห่งกลายเป็นปอเนาะร้าง การเรียนภาษามลายูของเด็ก ๆ ต้องหยุดชะงักลง เด็ก ๆ ที่โชคดีจะได้เรียนภาษามลายูที่บ้านหรือไม่ก็ต้องแอบไปเรียนที่บ้านโต๊ะครูในตอนเช้าตรู่ก่อนไปโรงเรียนหรือตอนเย็นหลังจากเลิกเรียน และพยายามหาโอกาสเรียนศาสนาอิสลามในวันเสาร์-อาทิตย์ ที่บ้านโต๊ะครูสอนอ่านพระคัมภีร์ กุร-อ่าน ข้าราชการไทยพุทธที่เป็นครูในสมัยก่อนมักจะเป็นที่พึ่งของมุสลิมในหมู่บ้าน สำหรับความหมายของความเป็น “คนไทยโดยสัญชาติ” ในปัจจุบันมุสลิม ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้มีการปฏิบัติตามกฎหมายของประเทศไทยทุกประการ มีการแจ้งเกิด-แจ้งตาย มีการใช้ชื่อ-สกุล (เมื่อเริ่มมีการใช้นามสกุล มุสลิม ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้เข้าใจว่า นามสกุลหมายถึง “บิน” ซึ่งแปลว่า “บุตรของ” หรือ “บินติ” ซึ่งแปลว่า “บุตรีของ” จึงใช้ชื่อบิดาเป็นชื่อสกุลตามธรรมเนียมของวัฒนธรรมอิสลามที่ให้ความสำคัญกับชื่อบิดา และนี่เป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้มุสลิม ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ในปัจจุบันมีนามสกุลเดียวกันโดยที่ไม่ได้เป็นญาติกัน) มีสำเนาทะเบียนบ้านซึ่งใช้คำนำหน้านามเป็นเด็กหญิง เด็กชาย นางสาว นาย หรือนาง บางคนใช้ชื่อภาษาไทยเป็นชื่อทางการและใช้ชื่อมลายูหรืออาหรับเป็นชื่อแรกเกิดซึ่งจะใช้ในพิธีกรรมทางศาสนา มีการทำบัตรประชาชน และหนังสือเดินทางเวลาไปต่างประเทศ เด็กชาย-หญิง ต้องเข้าโรงเรียนตามพระราชบัญญัติการศึกษา ถ้าผู้ชายโตเป็นหนุ่มต้องเข้ารับการคัดเลือกทหารตามเกณฑ์ ฯลฯ ปัจจุบันนี้เด็ก ๆ ในเขตเทศบาลดูเหมือนว่ามีความถนัดในการใช้ภาษาไทยมากกว่าภาษามลายู และถนัดที่จะใช้ภาษาไทยกลางมากกว่าภาษาถิ่นใต้ ดังนั้น ถ้าจะวัดความเป็นไทยโดยดูจากความสามารถในการใช้ภาษาไทย คงจะเป็นความจริงที่จะบอกว่า มุสลิม ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ปัจจุบันนี้ เป็น “คนไทย” แล้วอย่างแน่นอน (หรือนี่จะเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้คนมลายูที่ “รักชาติ” เกิดความรู้สึกต่อต้านแรงดูดกลืนทางวัฒนธรรมเหล่านี้ โดยพยายามแสดงออกในทุกวิถีทางที่ทำให้เยาวชนรุ่นใหม่ได้ตระหนักถึงความเป็น “ปัตตานี”-ผู้เรียบเรียง) (เรียบเรียงจากบทความเรื่อง ปตานี ดารุสสุลาม (มลายู-อิสลาม ปตานี) สู่ความเป็น “จังหวัดปัตตานี ยะลา และนราธิวาส” โดย รัตตยา สาและ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยทักษิณ สงขลา) ภาพจากหอจดหมายเหตุแห่งชาติภาพนี้เป็นภาพล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ ๗ เสด็จพระราชดำเนินเยือนปัตตานี เมื่อเดือนพฤษภาคม พ.ศ. ๒๔๗๒ (คัดจากหนังสือ รัฐปัตตานี ใน "ศรีวิชัย") แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 47 22:25:24 จากคุณ : วศินสุข - [ 27 ก.ค. 47 22:13:55 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ภาพชาวเมืองปัตตานีนำสิ่งของขึ้นทูลเกล้าฯ ถวายล้นเกล้ารัชกาลที่๗ เมื่อ พ.ศ. ๒๔๗๒ (คัดจากหนังสือเล่มเดียวกัน) จากคุณ : วศินสุข - [ 27 ก.ค. 47 22:27:19 ]

ความคิดเห็นที่ 24 พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว และสมเด็จพระนางเจ้ารำไพพรรณี พระบรมราชินี ทอดพระเนตรขบวนแห่ของชาวเมืองปัตตานีที่จัดถวายหน้าพระที่นั่ง (ภาพจากหนังสือเล่มเดียวกัน) จากคุณ : วศินสุข - [ 27 ก.ค. 47 22:30:11 ]

ความคิดเห็นที่ 25 พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว เสด็จพระราชดำเนินพร้อมด้วยสมเด็จพระนางเจ้ารำไพพรรณี พระบรมราชินี ทอดพระเนตรกล้องสูรย์ และทรงส่องสูรย์ (ดวงอาทิตย์) ในการเกิดสุริยุปราคา ที่ตำบลโคกโพธิ์ จังหวัดปัตตานี (คัดจากหนังสือเล่มเดียวกัน) จากคุณ : วศินสุข - [ 27 ก.ค. 47 22:34:27 ]

ความคิดเห็นที่ 26 พี่ครับ อย่างนี้ผมว่าเปิดเรียนวิชาพวกไทยศึกษาในกระทู้กันดีไหมครับ มันส์ครับ ชอบ จากคุณ : วีรบุรุษตกท่อ - [ 28 ก.ค. 47 16:44:31 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ชอบๆๆ จากคุณ : โบว์ (นกสีเทา) - [ 28 ก.ค. 47 18:23:10 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ใกล้ถึงจุดของความรุนแรงแล้วนะครับ.... ก่อนที่จะกล่าวถึงเรื่องที่หนักและเป็นปัญหา ผมขอพูดถึงวัฒนธรรมอิสลามใน ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ก่อนนะครับ อิทธิพลของวัฒนธรรมมลายูดั้งเดิมที่เป็นตะกอนสะสมตั้งแต่ยุคสมัยก่อนประวัติศาสตร์ เรื่อยมาผ่านยุคที่นับถือลัทธิภูตผี พราหมณ์ ฮินดูไศวนิกาย และพุทธมหายานนั้นสำคัญมากและได้ทิ้งร่อยรอยไว้ในวิถีชีวิตของสังคมมลายูมุสลิมไทย ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ ทั้งที่มีวิถีปฏิบัติบางประการขัดกับหลักการศาสนาอิสลาม วัฒนธรรมมลายู ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตน ซึ่งวัฒนธรรมตะวันตกยังไม่สามารถเข้าไปครอบงำได้มากนัก สาเหตุที่สำคัญก็คือ “ปัตตานี” ในอดีตเป็นราชอาณาจักรมลายูเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้นที่ไม่เคยตกอยู่ภายใต้การยึดครองของชาติตะวันตก และคำว่า “อิสลาม” ยังเป็นกุญแจสำคัญในการควบคุมวัฒนธรรมของปัจเจกชนและสังคมไทย ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้โดยรวม สิ่งที่มุสลิมทุกคนจะต้องถือปฏิบัติให้ถูกต้องตามหลักการทุกประการ คือ ต้องไม่กระทำสิ่งที่ “อิสลาม” ห้าม เช่น ไม่ผิดประเวณี ไม่ดื่มเหล้าและของมึนเมาทุกชนิด ไม่รับประทานอาหารที่ไม่ฮาลาล เช่น เลือดสัตว์ทุกชนิด สุกร และสัตว์ที่ไม่ได้ฆ่าในนามของอัลลอฮฺ (ศุบหฯ) ไม่กินดอกเบี้ย และไม่นับถือหรือบูชาสิ่งอื่นใดเท่าเทียมอัลลอฮฺ (ศุบหฯ) ฯลฯ ส่วนสิ่งที่ต้องกระทำหรือปฏิบัติ เช่น ต้องปฏิญาณตนว่า ไม่มีพระเจ้าอื่นใดนอกจากอัลลอฮฺ (ศุบหฯ) และมูฮัมหมัด (ศอลฯ) เป็นศาสนทูตของพระองค์ ต้องละหมาดวันละห้าเวลา ต้องถือศีลอดในเดือนรอมฎอน ต้องบริจาคทาน (ซากาต) ต้องไปประกอบพิธีฮัจญ์ที่นครเมกกะ (ถ้ามีกำลังกายและกำลังทรัพย์เพียงพอ) และมุสลิมต้องมีความศรัทธาตามหลักการศรัทธาทุกข้อ (ศรัทธาต่ออัลลอฮฺ (ศุบหฯ) ผู้ทรงเอกกะ ศรัทธาในบรรดามาลาอีกะฮฺ ศรัทธาในบรรดาคัมภีร์ที่อัลลอฮฺ (ศุบหฯ) ได้ประทานมา ศรัทธาในบรรดาศาสนทูต ศรัทธาในวันพิพากษาว่ามีจริง และศรัทธาในกฎกำหนดสภาวการณ์จากอัลลอฮฺ (ศุบหฯ)) สิ่งต่าง ๆ ที่ยกตัวอย่างมานี้ทั้งหมดเป็นข้อที่มุสลิมทุกคนต้องถือปฏิบัติ มิเช่นนั้นถือว่า “บาป” เสมือนเป็นผู้ทรยศต่ออัลลอฮฺ (ศุบหฯ) แต่ก็มีมุสลิมใน ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้จำนวนไม่น้อยที่ละเมิดข้อห้ามและละเลยไม่ปฏิบัติตาม ศาสนาอิสลามเป็นศาสนาแห่งความศรัทธาและการปฏิบัติ (พิธีกรรม) ดังนั้นมุสลิมทุกคนจะต้อง “กระทำ” ตามที่ศาสนาอิสลามอนุมัติและบังคับ และจะต้อง “ไม่กระทำ” ในสิ่งที่ศาสนาอิสลามไม่อนุมัติ จะบอกเพียงแต่ว่าเป็นมุสลิมเพียงไม่รับประทานอาหารที่ต้องห้ามเท่านั้นไม่พอ แต่จะต้องถือปฏิบัติตามหลักการของอิสลามด้วย มุสลิม ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้นับถือโต๊ะครู โต๊ะอิหม่าม เพราะว่าโครงสร้างทางสังคมของชุมชนสังคมมุสลิมไทย ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้มีหลักการศาสนาอิสลาม (Pillars) เป็นแกนและเป็นจุดแข็งเหมือนเป็นเกราะสำคัญที่จะปกป้องอันตรายจากสื่อเทคโนโลยีทางการศึกษาได้ ในยามมีคดีความทางมรดกและครอบครัว มุสลิม ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้สามารถพึ่งอำนาจศาลยุติธรรมทางอิสลามได้ ซึ่งมีดาโต๊ะยุติธรรมเป็นผู้พิพากษา นอกจากนี้ ยังมีคณะกรรมการอิสลามประจำจังหวัดทำหน้าที่ในกิจกรรมทางศาสนา ประสานงานกับคณะกรรมการประจำมัสยิด และประสานงานกับคณะกรรมการอิสลามแห่งประเทศไทย สังคมไทยมุสลิมมีผู้นำสูงสุดคือ จุฬาราชมนตรี ซึ่งได้มาโดยการเลือกตั้งและมีพระบรมราชโองการของพระมหากษัตริย์ไทยทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ แต่งตั้ง บุคลากรอย่างจุฬาราชมนตรี ดาโต๊ะยุติธรรม ประธานคณะกรรมการอิสลามประจำจังหวัด อิหม่ามประจำมัสยิด เหล่านี้เป็นผู้นำองค์กรในการบริหารองค์กรทางศาสนาอิสลามใน ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ที่สำคัญ นอกจากนี้ มุสลิม ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ยังมีการสืบทอดประเพณีอันเนื่องด้วยวัฒนธรรมอิสลามอีกหลายอย่าง เช่น การจัดงานเมาลิด (งานประสูติท่านเราะสูลมูฮัมหมัด ศอลฯ) งานอาสูรา (กวนข้าว) งานขึ้นบ้านใหม่กุรบาน (เชือดสัตว์พลี) งานแต่งงาน งานเข้าสุนัต งานพิธีอากีกัฮ และมีการจัดงานกาตัมกุร-อ่าน มีการทำบุญ ๗ วัน หรือ ๒๐ วัน และ ๔๐ วัน ให้กับผู้ล่วงลับ เป็นต้น กิจกรรมเหล่านี้นอกจากเป็นการรักษาประเพณีแล้ว ยังเป็นสื่อสร้างความสัมพันธ์ของผู้คนได้ดี และเปิดโอกาสให้มีการปฏิสัมพันธ์ระหว่างผู้คนได้ด้วย วันต่อไปจะเจาะเรื่อง ความเป็น “ชนกลุ่มน้อย” หรือ “ชนกลุ่มใหญ่” นะครับ (เรียบเรียงจากบทความเรื่อง ปตานี ดารุสสุลาม (มลายู-อิสลาม ปตานี) สู่ความเป็น “จังหวัดปัตตานี ยะลา และนราธิวาส” โดย รัตตยา สาและ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยทักษิณ สงขลา) จากคุณ : วศินสุข - [ 28 ก.ค. 47 22:26:38 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ปลายกิ่ง (สุดยอด) ค่ะ ! จากคุณ : circlegriff - [ 29 ก.ค. 47 03:01:42 ]

ความคิดเห็นที่ 30 มุสลิมไทยใน ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ เป็น “ชนกลุ่มน้อย” หรือ “ชนกลุ่มใหญ่” คำว่า “ชนกลุ่มน้อย” (Minority) หมายถึง ชนกลุ่มที่มีเชื้อชาติ ภาษา ศาสนา ขนบธรรมเนียมประเพณี และความเชื่อถือแตกต่างไปจากชนส่วนใหญ่ของประเทศ ซึ่งโดยปกติแล้วคำว่า “ชนกลุ่มน้อย” มักจะมีความสัมพันธ์เกี่ยวโยงกับบริบทของปรากฏการณ์ “การพลัดถิ่น” (Migration) หมายความว่า เป็นกลุ่มชนส่วนน้อยที่ต้องพลัดพรากจากแผ่นดินถิ่นเกิดเดิมของตน และจำต้องเข้าไปอาศัยอยู่ในอีกดินแดนหนึ่งเพราะแรงกดดันภายในประเทศ ซึ่งอาจเกิดจากสาเหตุความขัดแย้งทางการเมือง-การปกครอง หรือเศรษฐกิจตกต่ำ เป็นต้น คนกลุ่มนี้ส่วนใหญ่จะตั้งถิ่นฐานอาศัยอยู่ในบริเวณตามแนวชายแดนของประเทศปลายทาง และบ่อยครั้งที่กลายเป็นสื่อก่อให้เกิดปัญหาทางสังคมและเศรษฐกิจ การเมือง ที่อาจนำไปสู่ปัญหาความมั่นคงของชาติ แต่บริบทดังกล่าว คงนำไปอธิบายความเป็น “ชนกลุ่มน้อย” ของมุสลิมไทย ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ไม่ได้ เนื่องจากชนกลุ่มนี้มีลักษณะพิเศษทางด้านประวัติศาสตร์ที่แตกต่างไปจากชนกลุ่มน้อยอื่น ๆ ในประเทศไทย เช่น ชาวไทยภูเขา กะเหรี่ยง ฯลฯ ส่วนมุสลิมไทย ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้โดยส่วนใหญ่เป็น “เจ้าของแผ่นดิน ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้” มาตั้งแต่ยังไม่ถูก “สยาม” ครอบครอง (ดังที่ได้เล่าไว้ในกระทู้ก่อนหน้า) ซึ่งสมัยนั้นชนกลุ่มนี้เป็นที่รู้จักกันในนาม “คนปตานี” หรือ “ออแร ตตานิง” ชนกลุ่มนี้เป็นผู้ที่นับถือศาสนาอิสลามเป็นส่วนใหญ่ พูดภาษามลายู และใช้วิถีชีวิตอย่างมลายูที่เกาะติดกับหลักการของศาสนาอิสลาม (วัฒนธรรมอิสลาม) และเรียกตนว่า “ออแร นนายู” หรือ “คนมลายู” ต่อมามีการแบ่งกลุ่มออกเป็น “ออแร นนายู ตตานิง” (คนมลายูปตานี) และ “ออแร นนายู บาเกาะ” (คนมลายูกรุงเทพฯ) ด้วยนัยที่แตกต่างกัน สภาพเหตุการณ์ด้านประวัติศาสตร์ทางการเมืองระหว่างสยาม-ปตานีในอดีต เป็นสาเหตุสำคัญในการกำหนด “ความเป็นชนกลุ่มน้อย” และ “ความเป็นชนกลุ่มใหญ่” ของ “คนปัตตานี” กล่าวคือ หลังจากปัตตานีพ่ายแพ้ต่อสยามและต่อมามีการแบ่งดินแดนบางส่วนของปัตตานีให้ขึ้นกับอังกฤษนั้น คนปัตตานีบางส่วนก็เลือกไปอยู่กับชนส่วนใหญ่ที่เป็นมลายู-อิสลามในมลายา ส่วนคนที่เหลือซึ่งมีจำนวนมากกว่ายังอยู่ในพื้นที่เดิม จึงเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ มีประชากรเป็นมุสลิมไทยมากกว่าไทยพุทธตลอดมาจนถึงปัจจุบัน แม้รัฐบาลไทยในหลายยุคหลายสมัยได้พยายามใช้นโยบายการผสมกลมกลืนในบางพื้นที่ใน ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้มาแล้วหลายครั้งก็ตาม ดัชนีตัวเลขแสดงจำนวนประชากรโดยเฉลี่ยของสองศาสนิก (พุทธ-มุสลิม) ใน ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ก็ยังต่างกันอยู่ สังเกตได้จากตารางแสดงสถิติข้อมูลศาสนาพุทธและอิสลามในพื้นที่ ๕ จังหวัดชายแดนภาคใต้ เมื่อปี พ.ศ. ๒๕๔๐ พื้นที่ ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้มีประชากรเป็นไทยพุทธจำนวน ๓๓๘,๐๔๘ คน (๒๐.๔๔%) และเป็นมุสลิมจำนวน ๑,๓๑๕,๙๒๘ คน (๗๙.๕๖%) จากจำนวนประชากร ๑,๖๕๓,๙๗๖ คน ตัวเลขดังกล่าวนี้ชี้ให้เห็นว่าในฐานะภูมิบุตร มุสลิมไทย ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้เป็น “ชนกลุ่มใหญ่” ใน ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ แต่ถ้าวัดกันด้วยบริบทของพลังทางด้านเศรษฐกิจ การเมือง การปกครอง การทหาร ก็พบว่า มุสลิมไทย ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ยังเป็น “ชนกลุ่มน้อย” บริบทหลังนี้เป็นส่วนสร้างและเสริมให้มุสลิมไทย ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ถูกมองว่าเป็นกลุ่มชนที่ล้าหลัง ชอบสร้างปัญหาให้รัฐ และเป็นภาระแก่ประชากรกลุ่มใหญ่ของประเทศ (ไทยพุทธ) ที่จะต้องเสียเวลาและงบประมาณในการแก้ปัญหา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อรัฐและชนกลุ่มใหญ่ของประเทศมองว่า เป็นปัญหาซึ่งมีความเกี่ยวโยงกับความต้องการที่จะ “แบ่งแยกดินแดน” (คัดตันตอนและปรุงใหม่จากหนังสือ การปฏิสัมพันธ์ระหว่างศาสนิกที่ปรากฏในจังหวัดปัตตานี ยะลา และนราธิวาส โดย รัตติยา สาและ พิมพ์ครั้งแรก, ๒๕๔๔ (โครงการย่อยภายใต้โครงการเมธีวิจัยอาวุโส สกว. ซึ่งมีศาสตราจารย์สุธิวงศ์ พงศ์ไพบูลย์ เป็นหัวหน้าโครงการ และได้รับทุนสนับสนุนการวิจัยจากสำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.)) ในวันต่อ ๆ ไปจะได้พูดถึงรากเหง้าของ “การแบ่งแยกดินแดน” ถ้าผู้ใดสนใจก็ตามอ่านในกระทู้ใหม่นะครับ จากคุณ : วศินสุข - [ 29 ก.ค. 47 22:56:13 ]

ความคิดเห็นที่ 31 อืมมม...มมมม อ่านจบแล้วค่ะ มารออ่านต่อ รีบ ๆ กลับมานะคะคุณโจ้ ^^ จากคุณ : circlegriff - [ 30 ก.ค. 47 03:02:17 ]

ความคิดเห็นที่ 32 อ่านตามแล้วก้มหน้านิ่ง ๆ หลับตาด้วย (ทำท่าซิ้ง ที่จริงหลับไปแล้ว กรีากก-หัวเราะทั้งหลับตา) ทั่นวศิลเป็นคนใต้หรือเปล่าค่ะ จากคุณ : เจ้เซี้ยม - [ วันอาสาฬหบูชา 11:53:30 ]

ความคิดเห็นที่ 33 คน กทม. ร้อยโปเซ็งครับเจ้เซี้ยม และก็เป็นพุทธมามกะด้วยนะครับ เดี๋ยวจะเข้าใจผิดคิดว่าเราเป็นมุสลิม จากคุณ : วศินสุข - [ วันอาสาฬหบูชา 17:23:15 ]