ความคิดเห็นที่ 1 ประเดิมคนแรกเลยแล้วกัน >.<~ เรื่องสุด hurt ก็คงเป็นเรื่องของแฟนคนแรกแหละค่ะ เฮิร์ทที่สุด แล้วก็ลืมยากที่สุด ... ตอนนั้นเรามีแฟนคนแรก อายุก็ไม่น้อยแล้ว แต่ความคิดความอ่านยังถือว่าอ่อนประสบการณ์มาก ๆ เขาเป็นคนที่มีวัยวุฒิ คุณวุฒิ ฐานะ การงานต่ำกว่าเราหมดทุกอย่าง แต่เราก็ยังให้โอกาสเขาที่จะเข้ามาดูแลเรา ... แต่กลับเป็นการตัดสินใจที่ผิดจริง ๆ เขาไม่เคยดูแลเราเลย เราอยากทำอะไรก็ไม่ให้ อยากไปเที่ยวกับเพื่อนก็ไม่ให้ หวงตลอด จากที่เคยไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อนสนิท (ผู้ชายทั้งหมด) ปีละครั้งก็ไม่ให้ไป พอไปกลับมาบอกเขา เขาก็โกรธ ด่าว่าเรามากมาย แถมยังดูถูกเพื่อนเราอีก รวมทั้งหาว่าเราใจง่าย นอนห้องเดียวกับผู้ชายด้วย (ทั้ง ๆ ที่พวกนั้นก็เป็นเพื่อนเราตั้งแต่สมัยเรียน) ไปเที่ยวกันสองคน เราเป็นฝ่ายออกค่าใช้จ่ายให้เกือบตลอด แทบทุกครั้ง เหตุผลข้อเดียว .. คือเรามีรายได้มากกว่า นอกเหนือไปจากนั้น เงินเดือนของเราก็ยังต้องแบ่งให้เขาใช้ เพราะเงินเดือนของเขาไม่เคยพอใช้เลย วุ่นวายไปกับค่าผ่อนรถ ทั้ง ๆ ที่เงินเดือนไม่ถึงหมื่น แล้วรถคันนั้นเราก็ไม่เคยขับ พอจะหัดขับก็ไม่ให้ แล้วเงินที่ผ่อนน่ะ ส่วนหนึ่งไม่ได้มาจากเราเหรอ ? มีปัญหาต่าง ๆ เกิดขึ้นมากมาย (ไม่ขอเปิดเผยรายละเอียดนะคะ แค่นี้ก็เยอะแล้ว - -") เขาเป็นฝ่ายหนีปัญหาตลอด ปล่อยให้เราเผชิญกับปัญหาต่าง ๆ ด้วยตัวคนเดียว ทั้ง ๆ ที่ปัญหาเหล่านั้นก็เกิดขึ้นระหว่างเราทั้งนั้น เราเคยบอกเลิกไปครั้งหนึ่ง เขาก็พยายามมาตามตื๊อขอคืนดี จนเราใจอ่อนให้อภัยไปครั้งหนึ่ง จนกระทั่งเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นมา เขาก็ยังคงหนีปัญหา ไม่ร่วมรับผิดชอบแก้ไขอีกตามเคย จนเราต้องยอมบอกเลิกทั้งน้ำตา ใจก็ยังรักแต่ก็ต้องยอมเจ็บปวดเพื่อที่ไม่ให้ตัวเองเจ็บปวดไปมากกว่านี้อีก ถามว่าเราโง่ไหมที่ตอนนั้นรักผู้ชายคนนั้น เราโง่ โง่เพราะเลือกที่จะรักและยืนหยัดที่จะรัก โง่ที่ให้ความรักอยู่เหนือเหตุผล ใครบอกว่าหัวใจอยู่เหนือเหตุผล เราว่าไม่จริงเสมอไปค่ะ ที่เล่ามานี้ อยากให้ผู้หญิงหลาย ๆ คนเก็บไปเป็นอุทาหรณ์ (เพื่อนสนิทเราคนนึงเอาเรื่องของเราไปเล่าต่อให้ผู้อื่นเป็นอุทาหรณ์ด้วย -- เจออะไรมาเยอะค่ะ - -") สอนใจและเตือนใจตัวเองค่ะ อย่าได้รักใครแค่เพียงหัวใจ แต่จงเอาสมองมาไตร่ตรอง เลือกที่จะรักอย่างฉลาดด้วย ที่สำคัญ อย่าลืมรักตัวเองด้วยนะคะ ^^ จากคุณ : :D keigo :D เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 55 15:55:50

ความคิดเห็นที่ 2 ขอเล่าบ้างได้มั้ยคะ เรื่องที่ทำให้รู้สึก Hurt ที่สุดก็คงผ่านมาไม่นานนี่เอง เป็นความรักครั้งแรกค่ะ เรากับเค้าเจอกันโดยบังเอิญค่ะ โดยที่เค้าเป็นเพื่อนกะพี่ที่รู้จักกัน เราคุยกันผ่านทาง MSN คุยกันทุกวันเลยค่ะ ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไรแต่พอคุยด้วยทุกวันๆ ก็รู้สึกว่าเค้าน่ารักดีอ่ะค่ะ เค้าก็คิดแบบนั้นเช่นกันเค้าเลยขอเบอร์ไป หลังจากนั้นเราก็ส่งข้อความหากันบ้าง โทรคุยกันบ้าง แล้วเค้าก็ขอเราเป็นแฟนค่ะ เค้าดีกับเราทุกอย่าง ดีมากๆจนเพื่อนอิจฉา ไปเดทกันครั้งแรกในวันวาเลนไทน์ก็ซื้อดอกไม้ให้ ทั้งๆที่อายมากๆด้วยกันทั้งคู่ แต่ก็กลับบ้านด้วยรอยยิ้มค่ะ ลืมบอกไปค่ะ ว่าเค้าแก่กว่าเราหลายปีเลย เรายังเรียนอยู่แต่อยู่ในช่วงขึ้นมหาลัย ส่วนเค้าทำงานแล้วค่ะ เค้าเทคแคร์ดีทุกอย่าง พาไปเที่ยว กินข้าว ทำนั่นนี่ให้มากมาย เพื่อนๆก็พากันบอกว่าเค้าเป็นคนดีจัง ไปไหนก็โทรบอก อยู่ที่ไหนอะไรยังไง เราก็เหมือนกันค่ะทำเช่นกัน ต่างคนต่างไว้ใจซึ่งกันและกัน ไม่มีปัญหาว่าแอบคบคนอื่นเลย แต่ก็มีบ้างที่ทะเลาะกันเพราะเรางี่เง่าใส่เค้าค่ะ แต่เค้าจะคุยด้วยเหตุผลกับเรามากกว่าจะใช้อารมณ์กับเราค่ะ เรารู้ตัวค่ะว่าเราผิดที่งอแงเป็นเด็ก เพราะเค้าโตกว่าเรา ทะเลาะแป๊บเดียวก็หาย ทุกอย่างก้เหมือนจะดีแหละค่ะ เค้าเคยบอกว่าพอเราขึ้นมหาลัยก็กลัวเราจะไปเจอใครที่ดีกว่า เราเลยสัญญากับเค้าว่า จะไม่เปลี่ยนไป แต่พอเวลาผ่านไป 2 ปีกว่าๆเกือบ 3 ปี ทุกอย่างก้เริ่มไม่เหมือนเดิมค่ะ เรารู้สึกแปลกๆเลยถามเค้าไป เค้าบอกกับเราว่าความรู้สึกตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้ว เค้าคิดกับเราแค่ "น้องสาว" เรารู้สึกเสียใจมากๆค่ะ มันจุกไปหมด รู้สึกไม่อยากเสียเค้าไป ไม่อยากเป็นแค่น้องสาวของเค้า เค้าดีกับเรามากทุกอย่าง แต่พอเค้าพูดคำนี้ออกมา เหมือนทุกอย่างหยุดอยู่กับที่เลยค่ะ เราเลยถามเค้าว่า ไหนบอกจะไม่เปลี่ยนไป ทำไมตอนนี้ถึงไม่เหมือนเดิม ทั้งๆที่เราเหมือนเดิมทุกอย่าง เค้าขอโทษค่ะ ตอนแรกเค้าก็รักเรานะคะ แต่พอผ่านไปเค้าทบทวนอีกที เค้ากลับคิดกับเราแค่น้องสาวค่ะ ทั้งๆที่เรารักเค้าไปแล้ว รักมากๆเลยค่ะ มากเท่าที่คนๆนึงจะรักได้ เค้าบอกว่าเราเป็นเด็กดีทุกอย่าง เค้าเป็นห่วงเรามาก เค้าพยายามทำให้เรารู้สึกดีคอยปลอบเราทุกวัน เพราะเรากำลังเรียนหนังสือ เค้าอยากให้เราตั้งใจเรียนเพื่ออนาคตที่ดีของเรา ตอนนี้ก็เสียใจค่ะที่เราเสียเค้าไป เพราะเป็นรักครั้งแรกเราเลยรู้สึกเสียใจมาก ร้องไห้ทุกวันเลยค่ะในช่วงแรกๆ ตอนนี้ก็พยายามทำใจอยู่ค่ะ ที่จะต้องทำอะไรไปไหนเองคนเดียว เค้าไม่อยากให้เราอ่อนแอค่ะ เพราะเค้าอยากเห็นวันที่เราประสบความสำเร็จ ตอนนี้เค้าก็จะเป็นพี่ชายที่แสนดีตลอดไปค่ะ แม้ว่าเราจะไม่เต็มใจอยากเป็นน้องสาวก็ตาม ปล. พิมพ์ยาวไปหน่อยนะคะ แต่เรื่องเพิ่งเกิดขึ้นไม่กี่เดือนที่ผ่านมา มันเป็นอาการ Hurt ครั้งแรกในชีวิตเลยค่ะ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : ~Pudding_Choco~ เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 55 17:26:00

ความคิดเห็นที่ 3 เรื่องราวสุด Hurt ของเราคือ...... มีเพื่อนชายคนหนึ่งที่เรียนอยู่ในห้องเดียวกัน  นั่งโต๊ะเดียวกันแล้วเวลามีกิจกรรมอะไรเราก็มักจะได้อยู่กลุ่มด้วย กันเสมอๆ แล้วมีอยู่วันหนึ่ง  เพื่อนคนนั้นก็มาบอกว่าชอบเรา แล้วถามว่าขอจีบเราได้มั้ย ความรู้สึกเราตอนนั้นคือ ดีใจนะ ที่มีคนมาบอกว่าชอบแล้วก็ขอจีบ อีกอย่างเค้าก็หน้าตาดีมาก แต่คือเรายังไม่มีความรู้สึกรักหรือชอบกับเค้า แค่รู้สึกว่าเป็นเพื่อนหนึ่งเท่านั้น เราเลยตอบเค้าไปว่า"ก็ลองจีบดูดิ ถ้าติดค่อยว่ากัน" หลังจากวันที่เราตอบเค้าไปแบบนั้น เค้าก็ดูแล แคร์เรามากๆเลย ซื้อขนมมาให้ทุกวัน บางวันมีดอกกุหลาบมาให้ เค้าทำเเบบนี้เป็นประจำ กว่า 6 เดือน จนเราใจอ่อนและรู้สึกผูกพัน เลยยอมเป็นแฟนกับเค้า หลังจากเป็นเฟน เค้าก็ดูแลเราเหมือนเดิม หรืออาจจะมากไปด้วยซ้ำสำหรับเรา หลังจากเป็นเเฟนกัน ได้ ประมาณ 8 เดือน เรารู้สึกว่าเหมือนเค้าดูแลเรามากไป จนเราทำอะไรไม่ได้ จะมีเค้าคอยทำโน่นทำนี่ให้ตลอด จนเรารู้สึกว่าเค้ามากมาย ทำให้เราเกินไปจนรู้สึกรำคาญ ขัดหูขัดตาไปหมด แต่เราก็ยังคบกับเค้า จนครบ 1 ปี แล้วเลิกกัน เค้าทั้งร้องไห้ เราก็ร้องไห้เหมือนกัน เค้าถามว่าทำไมถึงเลิก เราอธิบายไม่ถูกว่าทำไมถึงบอกเลิกเค้า เราตอบเค้าไปแค่ว่า"เค้าดีเกินไป" หลังจากเลิกกันแล้ว พอเค้าเริ่มทำใจได้ เค้าก็กลับมาเป็นเพื่อนเราเหมือนเดิม ดูแลเราบางครั้งเท่าเพื่อนคนอื่นๆ ทำให้เราคิดถึงวันเก่าๆที่มีเค้า ทำโน่นให้ ทำนี่ให้กับเรา ความรู้สึกลึกๆเหมือนอยากให้เค้ากลับมาคบกัน ทั้งๆที่เราเป็นคนบอกเลิกเค้าไป จนวันหนึ่ง เค้าเริ่มคบหาผู้หญิงคนอื่น เค้าดูแลผู้หญิงคนนั้นเหมือนที่เคยทำกับเรา ซื้อขนมให้ ซื้อน้ำให้ เวลาเราไปส่องเฟสเค้า ก็มักจะเห็นโพสบนหน้าเฟส ที่เค้าโพสหาผู้หญิงคนนั้นแบบหวานๆ เรารู้สึกจุก อยากจะร้องไห้ รู้สึกอิจฉา อยากให้คนๆนั้นเป็นเราที่เค้าคอยโพส หวานๆมาให้ ดูแลเราเหมือนเดิม ถ้าเรารู้ว่าจะเป็นแบบนี้   วันนั้นเราจะไม่บอกเลิกเค้า จะไม่รำคาญเค้า เราพึ่งรู้วันนี้เองว่าเค้าเป็นผู้ชายที่ดีขนาดไหน เราอยากเดินไปขอให้เค้ากลับมาคบกับเราอีกครั้ง แต่มันก็เป็นไปไม่ได้แล้ว... จากคุณ : ผีสั่งมาบอก (luksub125) เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 13:57:30

ความคิดเห็นที่ 4 เราสองคนคบกันเป็นแฟนมา1ปี9เดือน จึงได้พบและคบกันเต็มตัว ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอดีกับฉันมาก ดีกับฉันเสมอ ไม่เคยมีเรื่องอะไรให้ฉันไม่สบายใจ ก่อนหน้าจะคบกับเธอ ฉันเคยมีแฟนมาสองคน แต่ไม่เคยมีใครดีและห่วงใยฉันมากเท่าเธอ เราอยู่ห่างกันเป็นพันกิโลเมตร แต่ฉันอบอุ่น และ สัมผัสได้ว่าเธออยู่ข้างฉันเสมอ แต่ในวันนี้ วันที่เราสองคนคบกันมาเจ็ดปีแล้ว ฉันรักเธอมากเหมือนเดิม เธอไม่ใช่แฟน แต่เธอคือคนที่ฉันอยากอยู่ด้วยไปจนวันตาย แต่สำหรับเธอ เธอพูดดีกับฉันน้อยลง เธอยิ้มให้ฉันน้อยลง เธอไม่เคยติดต่อฉันถ้าไม่มีเรื่องจำเป็น จนเมื่อสามเดือนที่แล้ว ฉันพบว่าเธอทำเฟซบุ๊คขึ้นมาอีกอัน เป็นเฟซที่เธอไม่เคยบอกฉัน ฉันถามเธอว่า ทำเฟซอันนี้ขึ้นมาเพราะอะไร เธอบอกว่า เธอรู้สึกผิดกับแฟนเก่าของเธอ เพราะตอนที่เลิกกัน เลิกกันเพราะเข้าใจผิด เธอบอกว่าเค้าคนนั้นยังรักเธออยู่ เค้าคนนั้นขอร้องให้เธอทำเป็นรักเค้าเหมือนเดิม เมื่อเค้าทำใจได้เค้าจะไปเอง ฉันจะเข้าใจมันกว่านี้ ถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้มีแฟนอยู่แล้ว และเค้าหมั้นกันแล้ว และประโยคสำคัญที่ฉันเห็นในเฟซใหม่ของเธอคือ "จะเป็นจะตายเพราะผู้หญิงคนเดียวเนี่ยนะ" หัวใจฉันแทบสลายที่มีคนโพสท์ข้อความนี้ในกระดานของเธอ เราไม่ได้ทะเลาะกัน เราไม่เคยบาดหมางกัน และผู้หญิงคนที่ทำให้เธอจะเป็นจะตายไม่ใช่ฉันที่คบกับเธอมาเจ็ดปี เธอปฎิเสธทุกๆอย่าง ว่าเธอไม่รู้ว่าเพื่อนเธอโพสท์เพราะอะไร และหมายความว่ายังไง สุดท้ายอยากจะบอกผู้หญิงทุกคนว่า ความรู้สึกเราที่เรารู้สึก มันเชื่อได้เสมอ ถ้าเค้ารักเรา ไม่ว่าจะคบกันมานานแค่ไหน คนที่รักเราจะใส่ใจเราเหมือนเดิมเสมอ เราจะยังเป็นคนที่สำคัญเสมอ คนที่รักเราจะไม่มีวันลืมดูแลเอาใจใส่เรา ไม่มีวันทำอะไรที่รู้ว่ามันผิด ไม่มีวันโกหกเรา เราจะไม่ต้องรอคอยว่าเมื่อไหร่เค้าจะมาหา เมื่อไหร่เค้าจะโทรมา คนที่รักเราจะไม่ทำให้เรารู้สึกว่าเราโดดเดี่ยว จะไม่ทำให้เรารู้สึกไร้คุณค่า ........................ถ้าเค้ารักเราจริง.............................. จากคุณ : หัวไชเท้าผู้กล้าหาญ เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 55 12:10:35

ความคิดเห็นที่ 5 เราเคยคบกับคน ๆ นึง มานาน 5 ปี คนที่คิดว่าเราจะฝากชีวิตเอาไว้กับเค้า คิดว่าจะอยู่ด้วยกันไปจนแก่ คิดว่าไม่ได้เปิดใจให้ใครอีกแล้วนอกจากเค้า เวลาที่อยู่ด้วยกันมันมีความสุขมาก เค้าดูแลเราดีมาโดยตลอด แต่เมื่อเข้าสู่ปีที่ 5 สัญญาณความเปลี่ยนแปลงก็เริ่มเกิดขึ้น ไม่ว่าจะเป็น... ไม่รับโทรศัพท์ ทั้ง ๆ ที่ปกติ จะต้องคุยกันทุกคืน ก่อนนอนต้องบอกฝันดี               ... ชวนไปเที่ยว บอกว่าติดธุระ ต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำ หาเวลาว่างให้ไม่ได้                   ทั้ง ๆ ที่ปกติ มีสัญญาด้วยต้องไปเที่ยวด้วยกันทุกเดือน               ... ไม่มาหาที่บ้าน ทั้ง ๆ ที่ บ้านอยู่ใกล้กันมาก นั่งรถมาประมาณ 10 นาทีก็ถึงบ้านเราแล้ว และอื่น ๆ อีกมากมาย ที่เราปิดหูปิดตามาโดยตลอด เพียงเพราะคำพูดของเค้าว่า "รัก" และเค้า "ไม่เคยเปลี่ยนแปลง" และ "เราคิดมากไปเอง" จนกระทั่งวันหนึ่ง เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจ เค้าบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะพูดกับเค้า ต้องพูดต่อหน้าเท่านั้น เราก็คิดว่าสงสัยจะมีเซอร์ไพร์สอะไรแน่ ๆ เลย ปรากฎว่า เป็นเรื่องเซอร์ไพร์สจริง ๆ เพราะเค้าบอกเราว่า "เค้ากำลังจะมีลูก และกำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนึง" นาทีนั้น ช็อคมาก.. น้ำตาไหลออกมา โดยไม่รู้ว่าจะหยุดไหลเมื่อไหร่ เค้าบอกว่า.. เค้าเสียใจ เค้าทำผิดเอง เราไม่ได้ผิดอะไรเลย เราดีทุกอย่าง และบอกว่า.. ตอนนี้ ผู้หญิงคนนั้น เค้ายกเลิกงานแต่งงานแล้ว และจะขอเอาลูกออกด้วย และยังมีอีกประโยคที่ช้ำใจกว่านั้น คือ.. ขอให้เราให้อภัยเค้าทุกอย่าง และกลับไปคบกับเค้าเหมือนเดิม ยอมรับค่ะ ช่วงแรก ๆ ก็ยังคุยกับเค้าอยู่บ้าง โดนขอร้องสารพัด จนสุดท้าย.. เราตัดสินใจตัดขาดเค้าทุกอย่าง ทุกทาง ไม่ให้ติดต่อกันได้อีก เรื่องก็เลยจบลงแบบแยกย้ายกันไปคนละทาง มองหน้ากันไม่ติดไปเลย อยากฝากคนที่กำลังมีปัญหาเรื่องคล้าย ๆ แบบนี้ทุกคนนะคะ ว่า... "เจ็บแล้วจำ ดีกว่าเจ็บแล้วยอมเจ็บต่อไปนะคะ เพราะสุดท้ายแล้วเราจะไม่มีความสุขเลยค่ะ" จากคุณ : ลูกแกะตัวจิ๋ว เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 55 15:26:23

ความคิดเห็นที่ 6 เรื่องที่ทำให้รู้สึก "Hurt" และ "Hurt" มาจนวันนี้ คือ.....แฟนคนแรกที่คบกันมานานถึง 6 ปี ฉันมีแฟนคนแรก ครั้งแรก ตอน ม.4 เรียนโรงเรียนเดียวกัน ซึ่งตอนนั้นเราสองคนรักกันมาก ไปไหนไปด้วยกันเสมอ เราสองคนร่วมทุกข์ร่วมสุขมาด้วยกันและพากันร่ำเรียนจนจบ ม.6 หลังจากนั้น เราสองคนก็ต้องแยกย้ายกันไปอยู่คนละจังหวัด เพราะเราไม่ได้เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน ในช่วงปีหนึ่งที่เด็กปีหนึ่งทุกๆคนต่างก็ต้องปรับตัวเพื่อให้เข้ากับสภาพแวดล้อมและเพื่อนใหม่ๆ ในช่วงนั้นเราสองคนยังคงรักกันดีอยู่ ยังโทรหากันบ้างอย่างสม่ำเสมอเรื่อยมา เมื่อวันเวลาผ่านไป นานวัน ตัวเราห่างกัน ใจเราก็ห่างไปด้วย วันหนึ่ง...ฉันได้ข่าวจากรุ่นพี่คนหนึ่งซึ่งเป็นญาติของฉันเอง เขาเรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกันกับแฟนฉัน เขาบอกว่า...เห็นแฟนของฉันเดินเคียงข้างกับผู้หญิงคนหนึ่งผมสั้น คุยกันกระหนุงกระหนิง ท่าทางสนิทกันมาก ที่ตลาดนัดในมอ ณ เวลานั้น ฉันก็พูดอะไรไม่ออกได้แต่รับฟังและคิดในใจว่า มันเป็นไปได้เหรอ ฉันไว้ใจและเชื่อใจเขามาก เขาไม่น่าจะทำอะไรแบบนั้นนะ มันต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดแน่ๆ หลังจากนั้นฉันก็ได้ไปถามเขา และได้คำตอบจากปากเขาว่า...เพื่อนน่ะ และวันนั้นก็ไม่ได้ไปกันสองคน ไปกับเพื่อนอีกหลายคน แต่แค่ไปเดินข้าง K (ชื่อผู้หญิงคนนั้น)เฉยๆ.....แล้วฉันก็เชื่อ ยิ่งห่างไกลกัน เราสองคนก็คุยกันน้อยลง แต่ไม่ได้ถึงกับขาดการติดต่อ ฉันยังคงติดตามข่าวคราวของเขาเกือบทุกวัน ทั้งทางโทรศัพท์และ Hi5 (ช่วงนั้นยังเล่น Hi5 อยู่เลย) เมื่อขึ้นปี 2 ฉันก็มีเรื่องระแคะระคายมาอีก นั่นก็คือผู้หญิงคนที่สองที่ชอบมาเม้น Hi5 อยู่ประจำ และเขากับผู้หญิงคนนั้นก็ชอบไปไหนกันสองต่อสองอีกด้วย (เรื่องนี้จับได้โดยการที่ฉันโทรไปหาเขา ถามเขาว่าอยู่กับใคร เขาตอบฉันว่าอยู่กับเพื่อนผู้ชาย ฉันจึงวัดใจเขาโดยการขอคุยกับเพื่อนคนนั้นหน่อย แล้วเขาก็บ่ายเบี่ยงอยู่นานแต่ฉันก็ไม่ยอมล้มเลิกความตั้งใจ จนในที่สุดเขาจึงเผยออกมาว่า ไม่ได้มากับเพื่อนหรอก แต่มากับ A(ชื่อผู้หญิงคนนั้น) ซึ่งในภายหลังเขาก็ยอมรับว่าเป็นกิ๊กกัน ยอมรับเลยว่าความไกลห่าง ทำให้รักของเรานั้นน้อยลงจริงๆ ยิ่งขึ้น ปี 3 เราสองคนยิ่งคุยกันน้อยลงกว่าเดิม แทบจะไม่ได้คุยกันเลยในหนึ่งอาทิตย์ และในปีนี้ฉันเรียนหนักมากจนไม่ค่อยมีเวลาโทหาเขาเลย แต่ฉันมักจะออน MSN ของเขาไว้เสมอ นั่นเป็นสิ่งที่ฉันทำประจำและเขาก็ไม่เคยว่าอะไร แต่หลังๆมานี้เขาก็แอบบ่นว่าทำไมฉันต้องออนเอ็มเขา  ซึ่งฉันก็ไม่ได้เอะใจอะไร วันหนึ่ง...ฉันก็ออนเอ็มเขาทิ้งไว้ปกติ แล้วมีผู้หญิงชื่อ B ทักมาบอกว่า เสื้อกับกางเกงซักให้แล้วนะ ...ฉันฉงนกับข้อความนี้มากแต่ก็ลองตอบกับไป ทำทีเหมือนว่าแฟนฉันเล่นเอง พอคุยไปคุยมาฉันก็พอจะรู้ว่านางคนนี้จงใจทักมาเพื่อสร้างความแตกแยกระหว่างฉันกับแฟน (มารู้ทีหลังว่านางรู้ว่าเป็นฉันออน เพราะแฟนฉันเป็นคนโทไปบอกนางว่าไม่ต้องทักในเอ็ม เนื่องจากเขาไม่ได้ออนเอง << เรื่องนี้แฟนยอมรับเองในภายหลัง) สรุป หลังจากคุยกับนางคนนั้นก็ได้ความว่า แอบมีอะไรกัน 3 ครั้งแล้ว ตอนนั้นฉันทำอะไรไม่ถูก หน้าชา ตัวชา มือไม้สั่นไปหมด...แล้วกดโทรศัพท์หาเขา ถามเขาว่า จริงเหรอ?? (ซึ่งเขารู้ทุกข้อความสนทนาที่ฉันคุย เพราะเขาก็ออนอยู่เหมือนกัน) ......ฉันไม่ร้องไห้ ไม่รู้ทำไมฉันถึงไม่ร้องไห้ ความรู้สึกฉันตอนนั้น มันวูบๆหวิวๆ ตัวลอยๆ น้ำตามันหายไปไหน อย่างนี้ใช่ไหมที่เรียกว่า ช็อก ! หลังจากนั้นไม่นานนัก ฉันกับเขาก็เลิกกัน ซึ่งก่อนหน้าที่เราจะเลิกกัน ฉันได้พยายามคบกับเขา เราพยายามเริ่มต้นกันใหม่แต่ก็ไปไม่รอด เพราะฉันลืมสิ่งที่เขาทำไม่ได้จริงๆ เมื่อฉันขึ้นปี 4 ฉันมีแฟนใหม่ และฉันก็ได้คุยกับเขาบ้างนานๆทีผ่านทาง Facebook (เลิกเล่น Hi5 ตั้งแต่เกิดเรื่องตอนปี 2) มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ห้องพักเขาโดนงัด เขาจึงย้ายไปอยู่ที่อื่น ฉันก็ได้ถามเขาเกี่ยวกับสิ่งของที่ฉันเคยให้ เช่น ของขวัญวันเกิด หรือวันเทศกาลต่างๆ ว่าเขาเอาของพวกนั้นเก็บไว้ที่ไหน คำตอบที่ฉันได้จากเขาในวันนั้นมันบาดใจฉันมาก นั่นคือ เขาทิ้งของพวกนั้นลงถังขยะหมดแล้ว ฉันไม่คิดเลยว่าความทรงจำดีๆของเรา ทำไมเขาถึงทิ้งมันได้ ของของเขาที่เขาเคยให้ฉัน ฉันยังเก็บไว้ทุกชิ้น แม้แต่เศษกระดาษข้อความเล็กๆที่เขาบอกรักฉัน ฉันยังเก็บไว้อย่างดี แต่แล้วทำไมเขาถึงได้ทำลายความรู้สึกดีๆที่ฉันเคยให้เขา ฉันจึงถามเขาว่าทำไมถึงทำแบบนี้ เขาตอบเพียงแค่ว่า เขากำลังจะมีแฟนใหม่และเขาไม่อยากให้แฟนใหม่เห็นของพวกนั้น...ซึ่งแฟนใหม่ของเขาคนนั้นก็คือ K ผู้หญิงที่ไปเดินตลาดนัดด้วยกันนั่นเอง ตั้งแต่วันนั้น ฉันได้ลบเขาออกจาเฟสบุคไปแล้ว แต่ไม่เคยลบเขาออกจากใจได้เลย ทุกวันนี้ฉันยังแอบเข้าไปดูเฟสบุคของเขาที่ดูได้แค่รูปโปรไฟล์กับรูปหน้าปก แม้ทุกครั้งฉันจะรู้สึกเจ็บปวดที่เห็นรูปโปรไฟล์ของเขาเป็นรูปคู่ที่ถ่ายกับแฟนใหม่ แต่ฉันก็ยอมทนเจ็บดูรูปนั้นเพื่อที่จะได้เห็นหน้าเขา........หากผู้หญิงที่เคียงข้างคนนั้นเป็น "ใครก็ได้" ที่ฉัน "ไม่เคยรู้จัก" มันคงจะดีกว่านี้ :'( แก้ไขเมื่อ 01 ต.ค. 55 23:19:38 จากคุณ : ไปซะละ เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 55 23:17:38

ความคิดเห็นที่ 7 ขอเล่าเรื่อง"อากง"แล้วกันนะครับ  (เรื่องแฟนยังดีอยู่ ^^)       ผมเกิดมาในครอบครัวเชื้อสายจีน อยู่กันเป็นครอบครัวใหญ่ๆ อากง อาม่า อะไรมากันครบ ตอนเด็กๆผมเป็นเด็กที่แปลกคือไม่ค่อยออกไปวิ่งเล่นแต่ชอบขลุกอยู่ในครัว และสถานที่แห่งนี้ทำให้ผมได้ผูกพันกับอากงของผม เพราะอากงจะเป็นคนรับหน้าที่ทำกับข้าวให้ทุกคนในบ้านทั้งหมด 13 ชีวิต (ใหญ่จิงนะ แหะๆ)      อากงเคยเป็นทหารเรือ แต่อากงไม่เคยออกไปยิงขีปนาวุธอะไรหรอก เพราะแกเป็นกุ๊กประจำเรือ เรื่องทำอาหารให้คนจำนวนมากคงไม่ใช่เรื่องยาก (เล่นทำมาเปนกองรบแล้วหนิ)  ส่วนผม ด้วยความซุกซนเห็นอากงทำงานครัวยุ่งๆก็เลยชอบเข้าไปป่วนป้วนเปี้ยนอยู่ก้นครัวเป็นประจำ นอกจากว่าวันไหนผมจะไม่สบาย หรือ ติดธุระจริงๆ (ซึ่งก็ไม่ค่อยจะมีหรอก ฮ่าๆ)      จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี และเป็นเวลาประมาณ6ปีเห็นจะได้ที่ผมคลุกคลีอยู่กับอากง อากงกินอะไร ผมก็กินอย่างนั้น อากงจิบน้ำชากับขนมเปี๊ยะ เด็กหน้าไทย(แม้มีเชื้อจีน)อย่างผมก็ชนแก้ว(น้ำชา)ใบจิ๋วกับอากงทุกบ่ายวันอาทิตย์ อากงไปตลาดจะเช้ากะเย็นผมก็ไปด้วย เรียกได้ว่าติดสอยห้อยตามเหมือนเด็กติดแม่      แต่วันนึง เรื่องราวทั้งหมดก้พลิกผัน อากงล้มลงในห้องน้ำ หัวฟาดพื้นสลบไป ทุกคนในบ้านช่วยกันหามไปส่งโรงพยาบาล ผลเอ๊กเรย์ปรากฏว่ามีเลือดคั่งในสมอง ที่ร้ายกาจไปกว่านั้นคือเส้นประสาทไขสันหลังถูกกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงทำให้อากง ผู้ชายที่อายุปาเข้าไปจะ70แต่กระฉับกระเฉงอยู่ทุกวี่วีน กลายเป็นคนที่ต้องนอนนิ่งๆอยู่บนเตียง           ด้วยอายุผมตอนนั้นพึงจะป.3 (ประมาณ 9 ขวบ ผมวิ่งเล่นในครัวตั้งแต่3ขวบแล้ว แม่บอก) นอกจากจะเห็นน้ำตาของแม่แล้ว ผมก็คิดว่าเดี๋ยวอากงกินยาน้ำซัก 2 วันก็หายเหมือนที่ผมเคยกินอยู่หลายๆครั้ง ผมยังจำได้ดีกับคำพูดที่ผมบอกแม่ว่า "ม๊า เดี๋ยวผมป้อนยาอากง 2 วันก้หายแล้ว ม๊าไม่ต้องร้องไห้หรอก"  ผมพูดพร้อมรอยยิ้มใสๆแบบเด็กผู้ไม่รู้ประสา     หนึ่งอาทิตย์ให้หลัง อากงฟื้นจากการหลับไหลมาอย่างยาวนาน ผมรีบไปหาอากงเพราะพรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์ (ผมจำได้ขึ้นใจจริงๆ) คำพูดแรกที่ผมรีบบอกอากงคือ "กง เปี๊ยะหมดแล้ว คราวนี้เอาแบบไม่ใส่กวยแฉะนา"  (กวยแฉะคือฟักที่ใส่ในไส้ขนมเปี๊ยะเพื่อไม่ให้มันแห้ง แต่ผมไม่ชอบ ฮ่าๆ) อากงหันมายิ้มและตอบผมว่า "อั๊วไปไม่ไหวหรอก ให้ม๊าลื้อพาไปซื้อก่อน ลื๊อจำร้านได้ใช่มั้ย" แล้วอากงก็หันไปคุยกับคนอื่นที่ตามมาเยี่ยมกันจนแน่นห้องพัก    วันเวลาเดินผ่านไปอีกประมาณเดือนนึง อากงก็กลับบ้าน ผมดีใจมาก มากจริงๆ เพราะก่อนหน้านี้แม้ผมจะเอาขนมเปี๊ยะไปโรงพยาบาล แต่นางพยาบาล(ที่ใครๆก็ว่าใจดี)ก็ห้ามไม่ให้อากงกินเปี๊ยะกับผม แต่เมื่อผมรับรู้ว่าอากงไม่สามารถเดินได้อีกต่อไป น้ำตามันก้เอ่อออกมา ไม่รู้ทำไม ไม่มีเหตุผล จากหยดกลายเป็นสาย และสุดท้ายก้ฟูมฟาย อากงเรียกผมเข้าไปหา และพูดกับผมสั้นๆว่า "อาเค (ผมชื่อ เค)น้ำตาลูกผู้ชาย มีไวตอนลื๊อมีความสุขมากๆเท่านั้น"   5ปีให้หลัง อากงก็จากพวกเราไปอย่างสงบ แต่ความผูกพันของผมกับอากงก็ไม่ได้ลดน้อยลงในช่วงเวลา 5 ปีที่แสนรวดเร็วนี้หรอกครับ ทุกวันๆผมยังเข้าไปคุยกับอากง ไปดูหนังชอ บราเดอร์ (หนังจีนเก่าๆ) ไปเล่นกี๊ (หมากรุกจีน) กับอากงอยู่เป็นประจำ และบางวันอากงยังต้องทำหน้าที่เป็นคนชิมอาหารที่ผมพยายามคิดขึ้นมาเป็นสูตรของตัวเองอีกด้วย ฮ่าๆ และที่ขาดไม่ได้ ^^ ทุกวันอาทิตย์ผมต้องไปชนแก้วพร้อมขนมเปี๊ยะเจ้าอร่อยกับอากงไงครับ ...    เรื่องของผมอาจจะไม่เฮิร์ทอย่างใครเค้า อาจจะไม่ต้องเสียน้ำตา แต่ผมยอมรับตรงๆเลยว่า น้ำตาของผู้ชายคนนี้ กำลังไหลด้วยความยินดี...ที่ได้คิดถึงอากงผู้เป็นที่รักของผมครับ ขอบพระคุณ จากคุณ : InVaLid เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 55 23:58:21

ความคิดเห็นที่ 9 เชื่อมั้ยครับ ? สิ่งที่ Hurt ที่สุดสำหรับผม คือการคิดไปเอง, เรื่องมันมีอยู่ว่า ที่ทำงานผมมีน้องคนนึง เค้ามาทำงานใหม่ ตอนแรกผมก็รู้สึกธรรมดานะครับ แม้ว่าน้องเค้าจะหน้าตาน่ารัก เพราะตอนนั้นผมชอบคนที่มีอายุมากกว่ามาตลอด แต่ด้วยการทำงานที่มีหน้าที่คล้ายๆกัน ผมก็เป็นเสมือนที่ปรึกษาให้น้องเค้ามาโดยตลอด ด้วยนิสัยที่น้องเค้าเป็นคนที่ช่างซัก ช่างถาม ถามนู่นนี่นั่น แรกๆผมเองรู้สึกโคตรรำคาญเลยนะ แต่นานๆวันไป เอ๊ะ ทำไมผมถึงรู้สึกอยากให้เค้าถามไม่หยุดหย่อน ผมพร้อมจะตอบคำถามน้องเค้าอยู่เสมอ เวลาที่เค้าถามผม ผมจะเริ่มหงุดหงิด แล้วสักพักผมก็จะยิ้มได้ ผมเป็นแบบนี้มาระยะนึง แล้วก็เริ่มชวนน้องเค้ามาเข้ากลุ่ม ด้วยที่เห็นน้องเค้าไม่ค่อยมีเพื่อนที่ทำงาน ผมอยากให้น้องทำงานอยู่ที่นี่นานๆ ผมพยายามจะทำทุกอย่างให้น้องรู้สึกแฮปปี้ ระยะเวลาก็ผ่านมาสองสามเดือน เราคุยกันเยอะมาก คุยกันทุกเรื่อง คุยกันทุกวัน หลายครั้งผมรู้สึกว่าเราไม่ได้คุยกันแบบพี่น้อง (นั่นไง ผมคิดไปเอง เอาจริงๆ มันเจ็บมากนะครับ) ครั้งหนึ่ง เราจะชวนกันไปเที่ยว พอวันที่ใกล้จะไปเที่ยว น้องเค้าก็อึกอักๆเหมือนจะบอกว่าไม่ว่าง ตอบผมว่า ขอคิดดูอีกที ผมเลยบอกไปว่า ก็ตอนแรกตกลงกันแล้วว่าจะไป ทำไมเป็นคนแบบนี้วะ ด้วยอารมณ์ที่ค่อนข้างโกรธ ก็พยายามที่จะระงับสติตัวเอง ด้วยการ เงียบ ไม่พูดไม่คุย คืนนั้นพอผมกลับมาถึงบ้าน ผมโกรธตัวเองอยู่เหมือนกันที่ไม่ถามเค้าสักคำว่า ทำไมไปไม่ได้ มีธุระอะไรหรือเปล่า นอนไม่หลับทั้งคืน คิดอยู่ตลอดเวลาว่าควรจะทำยังไง ก็เลยส่ง LINE ไปหาเค้าตอนตีสี่ และไม่คิดว่าเค้าจะเปิดอ่านเลยตอนนั้น ผม : น้อง : ว่าไงครับ ผม : ทำไมตื่นเช้าจัง น้อง : นอนไม่ค่อยหลับพี่ ผม : ทำไม มีเรื่องไรรึเปล่า อย่าบอกนะว่า เป็นเรื่องที่พี่ไม่คุยด้วย น้อง : ถ้าตอบว่าไม่ใช่ ก็คงจะดูโกหกเกินไป ผม : ขอโทษนะ ที่ไม่ได้ถามซักคำว่าติดธุระอะไร ก็ชิงโกรธชิงน้อยใจมาซะก่อน น้อง : ไม่เป็นไรครับพี่ สำหรับพี่ ผมโกรธไม่ลงหรอก พอหลังจากนั้น เรื่องราวก็เหมือนจะดำเนินไปได้ด้วยดี ผมรู้สึกว่า ตัวเองเริ่มถลำลึกกับน้องคนนี้ไปเรื่อยๆ ผมไม่อยากให้ความสัมพันธ์มันเกินเลยกว่าความเป็นเพื่อน เอาจริงๆ ผมโคตรกลัวเลยกับความสัมพันธ์แบบนี้ มันช่างเปราะบางมาก ผมเริ่มรู้สึกได้ว่าตัวเองควรจะถอยออกมาไหม เพราะทุกครั้งที่น้องเค้าจะทำอะไรก็ตาม มันกระทบต่อจิตใจผมไปซะทุกครั้ง เช่น เวลาผมเห็นน้องเค้าคุยกับคนอื่น ผมจะรู้สึกหงุดหงิด ผมจะนอยด์ แล้วผมก็จะไปลงกับเค้า ด้วยการไม่ยอมคุยกับเค้า เค้าคงงงอะครับ ว่า :-) เป็นไรวะ วันนี้ชวนคุยก็ไม่คุยด้วย มันผิดปกติไป เค้าทำอะไรผิด ผมถึงไม่ยอมพูดคุยกับเค้า เค้าเครียดที่ขนาดมีอยู่ครั้งนึง ที่ผมไม่คุยกับเค้า แล้วเค้าโทรมาหาเพื่อนสนิทของผม ถามว่าผมเป็นอะไร แล้วร้องไห้ บอกว่าเค้าไม่เข้าใจ ว่าผมเป็นอะไร ทำไมพี่เค้าถึงไม่พูดไม่คุย พอเพื่อนเล่าให้ฟัง ตอนนั้นผมโคตรใจหายเลย ที่รู้ว่าเค้าร้องไห้ ผมกลับมาคิด ถ้าผมปล่อยให้ความสัมพันธ์มันง่อนแง่นแบบนี้ ผมก็อึดอัดใจ ที่จะบอกเค้าเหมือนกันว่าผมเป็นอะไร ทำไมแปลกไป ผมเลยตัดสินใจที่จะบอกกับเค้า ว่าผมรู้สึกยังไงกับเค้า แต่ เค้ากลับบอกกับผมว่า เราเป็นเพื่อน เป็นพี่น้อง กันไปแบบนี้ดีไหมพี่ ผมว่ามันยั่งยืนกว่านะ สุดท้ายเป็นผมเองครับ ที่คิดเองเออเอง ผมเจ็บนะครับ เจ็บมาก และผมคิดว่า กับการที่เราปล่อยความรู้สึกไปกับคนๆนึงแล้ว วันนึงเราจะดึงหัวใจเรากลับมา ณ จุดเดิม มันโคตรยากเลยสำหรับผม บางทีผมอาจจะตัดใจจากเค้าไม่ได้เลยด้วยซ้ำไป แก้ไขเมื่อ 02 ต.ค. 55 18:27:15 จากคุณ : breAkee-siszie (breAkee-siszie) เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 55 18:25:00

ความคิดเห็นที่ 10 อยากเขียนบ้าง ไม่อยากได้รางวัลแต่แค่อยากเล่าอะไรนิดหน่อย Hurt แรกสุด เป็นแฟนผมเอง รักมาก แล้วเธอก็จากไปไม่มีวันกลับด้วยอุบัติเหตุ หลายปีแล้วแต่ก็คิดถึงเสมอๆ Hurt ที่สอง เพื่อนสนิทคนนึง ที่รักมากเหมือนกัน แล้วเราก็มีปัญหากันจนเธอเดินหายไปจากชีวิต ตอนนี้ไม่อะไรมากแล้ว แต่ถ้านึกถึง 2 hurt นี่ขึ้นมามันจะรู้สึกจุกๆอยู่ในใจ จากคุณ : scozember เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 55 18:57:04

ความคิดเห็นที่ 11 ขอเล่าเเชร์ความHertด้วยคนค่ะ ด้วยความที่เรายังอายุน้อย ยังอยู่ในช่วงวัยรุ่น 17-18 อยู่ ประกอบกับถูกที่บ้านปลูกฝังว่า..อย่าเพิ่งรีบมีเเฟน อืมเราก็โอเค รับได้ ก็คบทุกๆคนเป็นเพื่อน สนุกสนาน เฮฮากันไปก่อน เรื่องHertเเบบรักๆจึงไม่มี เเต่จะมีก็เรื่องการเรียนนี้ละค่ะ ย้อนกลับไป3ปี ตอนนั้นอยู่ในช่วงจบม.3จะขึ้นม.4 ครอบครัวเราก็เเนะนำให้เราไปสอบเข้าเรียนต่อร.ร.มัธยมปลายชื่อดังเเถวสยาม (รู้ๆกันอยู่เนอะๆว่าร.ร.อะไร)คืออยากจะเล่าก่อนว่าตอนเราสอบเข้าตอนม.ต้น คือเราสอบเข้าได้ในร.ร.ชื่อดังในจังหวัด มันเป็นความภูมิใจเเบบยิ่งใหญ่มาก ณตอนนั้น จนถึงทุกวันนี้ พอเข้าไปเรียนด้วยความที่เราภูมิใจที่สอบเข้ามาได้ เลือกรักร.ร.สูงมาก ยิ่งมีรุ่นพี่กรรมการนักเรียนปลูกฝังความรักที่มีต่อสถาบัน บุคลากรในร.ร.อีก คืออารมณ์ตอนนั้น รู้ว่ายังไงจบม.3ไปก็ต้องไปสอบเเข่งข้างนอก เราก็เลยเกิดความรู้สึกว่าไม่อยากไปสอบ อยากอยู่ที่นี้ เพราะเราผูกพันกับที่นั้นมาก เราก็เลยไม่ได้เตรียมตัวสอบ เตรียมตัวอ่านหนังสืออะไรมากมาย คือตั้งใจเรียนในห้อง รักษาเกรดให้ดีๆไว้ พอขึ้นม.ปลายจะได้มีสิทธิ์เลือกเเผนกเรียนได้ก่อน เเต่พอขึ้นมาอยู่ม.3 เราก็เริ่มโตขึ้น ความคิดความอ่านก็เริ่มกว้างขึ้น เราคิดอยากจะลองสอบเเข่งกับคนอื่นๆดู เราเพิ่งมาเริ่มตั้งใจ เเบบมุ่งมั่นเอาตอนปิดเทอมตุลาม.3 พอถึงวันสอบช่วงมี.ค.เราก็ทั้งอ่านหนังสือ ไว้พระขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ คิดในใจว่า เราเตรียมตัวมาน่าจะพอเเล้วนะ เเต่พอถึงวันประกาศผลสอบ...ไม่มีชื่อเรา อารมณ์ตอนนั้นคือไม่รู้จะบอกยังไงเลย ผิดที่เราที่เตรียมตัวช้าไปใช่ไหม?? เเต่ก็ยังดีที่พ่อเเเม่เเละคนรอบข้างๆไม่กดดันเรา เลยทำให้เราสบายใจขึ้น เเต่ถ้าถามทุกวันนี้ เรายังรู้สึกว่าเหตุการณ์นั้นมันเป็นเเผลในใจ ต่อจะให้ทาครีมลดเลือน หรือสารพัดเลเซอร์ก็ทำให้มันหายไปไม่ได้ เเต่การHurtของเราในครั้งนั้นก็ทำให้เราไม่ประมาทมาทขึ้น ตอนนี้เราอยู่ม.6เเล้วกำลังอยู่ในช่วงสอบเข้าเรียนต่อมหาลัย เราก็ตั้งใจเเละมุ่งมั่นมากกว่าครั้งที่ผ่านๆมา คือพอรู้ว่าเรียนที่ร.ร.เดิม ตั้งเเต่ม.4เราก็เตรียมตัวมาโดยตลอด อาจจะมีพักบ้าง เล่นบ้างระหว่างทางเดิน เเต่เราก็ไม่ละเป้าหมาย เพราะไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์Hurtเเบบ3ปีที่เเล้วอีก จากคุณ : pastrytoey เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 55 21:58:31

ความคิดเห็นที่ 12 เรากับเค้า เจอกันครั้งแรก ตอนเราเรียนปี 1 เขาเป็น 1 ในสายรหัสเรา (คือ ความจริงเขาก็ไม่ค่อยเกี่ยวกับเราหรอก เพราะตอนเราเข้าเรียน เขาก็จบแล้วอ่ะ)เราเจอกันในงานรับปริญญาของพี่เขา วันซ้อมย่อย พี่เขาก็นัดเลี้ยง ตามสไตล์ หมูกะทะ+คาราโอเกะ แล้วในร้านคาราโอเกะ พี่เขาก็ถามเราว่า แล้วน้องใหม่เนี่ยล่ะ มีแฟนรึยัง เราก็บอกไปว่ามีแล้ว ตามความจริงอ่ะนะ ไม่แอ๊บ แล้วพี่เขาก็พูดขึ้นมาแหละว่า ไม่เป็นไร แค่แฟน ยังไม่แต่งงาน งั้นพี่จีบแล้วกัน แค่ประโยคนั้นแหละ เราไม่คิดว่าเค้าจะจริงจัง จากวันนั้นก็แยกย้ายกันไป อาทิตย์ต่อมา ก็มีสายโทรมาหาเรา ไม่บอกชื่อด้วยนะ บอกแต่ว่า จำไม่ได้เหรอ เพิ่งเจอกันเอง เราก็แบบ เอ้า กวน...แล้วไง ชั้นไปเจอใครตอนไหน หุหุ สักพัก เราก็คิดได้ว่า ทวดรหัสตูป่าวฟร่ะ เอะ แต่ไม่ได้ให้เบอร์นี่หน่า เราก็บอกไปว่า เราไม่รู้จริงๆ พี่เค้าก็ตอบกลับมาว่า ก็พี่เอง ที่กำลังตามจีบหนูอยู่ ^_^ เอาจริงนะเนี่ย เหอะๆ หลังจากนั้น พี่เขาก็โทรมาคุยทุกวันเลย ช่วงนั้น พี่เค้าโดนทหารอยู่ ก็แอบโทรมาบ้าง หนักๆเข้าก็วันละ 3 เวลา เช้า กลางวัน เย็น จนอาทิตย์นึงเขาหายไป พอโทรมาอีกที ก็บอกว่า พี่โดนทำโทษ ก็แอบโทรหาหนูนั่นแหละ ตอนเข้าเวรอยู่ พี่ต้องไปอยู่ในห้องมืดๆตั้งอาทิตย์นึง  ตอนนั้นเราไม่รู้หรอก ว่า ทหารมีอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ (ตอนนี้เราก็ไม่รู้นะ ใครรู้ก็ช่วยบอกเราที หุหุ)แต่จากเหตุการณ์นั้น ทำให้เราเห็นใจพี่เค้ามาก และก็รู้สึกดีๆด้วยมากกว่าเดิมหน่อยอ่ะ แต่ก็นะ อย่างที่บอกว่าเราก็มีคนของเราอยู่แล้ว และเราก็เป็นคนที่คิดอยู่เสมอว่า ต้องซื่อสัตย์กะแฟนเราคนเดียว เราเลยปฏิเสธหัวใจตัวเองมาตลอด.... วันนึงพี่เค้าก็มาหาเราที่ๆเราเรียนอยู่  พาเราขับรถรอบมหาลัย และไปนั่งคุยกันในสวนสาธารณะของมหาลัย คุยกันเรื่อยเปื่อยนะ สัพเพเหระ จนเที่ยงคืนกว่านั่นแหละ ถึงพาเราไปส่งที่หอ แล้ววันนั้นเค้าก็ถามเราว่า ตกลงใจอ่อนรึยังเนี่ย พี่จีบเราจริงๆนะ ไม่ได้เล่นๆ เราก็บอกเขาไปว่า เรามีแฟนอยู่แล้ว เราทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก แม้ว่าเราใจเราจะคิดสวนทางก็ตาม เขาก็พูดว่า ทำไมเราไม่ลองทำตามหัวใจตัวเองดู ทำไมเวลาเราจะทำอะไรต้องคิดถึงคนอื่นตลอด คิดดูดีๆนะ แล้วพี่จะมาเอาคำตอบอาทิตย์หน้า ช่วงนั้นมันเป็นอะไรที่แบบว่า ทรมานสุดๆ แฟนเราโทรมา เราก็รับสายบ้าง ไม่รับบ้าง พอรับก็คุยไม่นาน มันผิดที่เราเองนั่นแหละ หัวใจเราเปลี่ยนไป อาทิตย์ต่อมา เค้าก็มาจริงๆ แล้วก็มาขอนอนหอเราด้วย บอกว่าโทรหาเพื่อน เพื่อนดันไม่อยู่หอ โทรหาน้องๆ น้องก็กลับบ้านกันหมด เหลือเราคนเดียว เราก็จะทำไงล่ะ ก็ให้นอนด้วย (no rate นะจ้ะ) แล้วคืนนั้น พี่เค้าก็ถามหาคำตอบจากเราอีก เราไม่มี เราตอบไม่ได้จริงๆ เรารู้หัวใจตัวเองนะ ว่าเรารักเค้าเหมือนกัน แต่ที่บอกไม่ได้ เพราะคำว่า คนดี กับ คนเลวมันค้ำคออยู่ เราคิดอย่างงั้นจริงๆ แล้วพี่เขาก็ร้องเพลง crusified my love ของ Japan X ให้เราฟัง เราไม่รู้หรอกว่ามันเพลงอะไร ไม่รู้ความหมาย รู้แต่ว่า มันเศร้าจัง และเราก็นอนกอดกันทั้งคืน... จากวันนั้น พี่เค้าก็โทรมาร้องเพลงนั้นให้เราฟังทุกวันเหมือนกัน และวันนึง เค้าก็โทรมา และบอกว่า ถ้าหนูยังไม่รู้หัวใจตัวเอง พี่ก็จะไม่บังคับล่ะนะ แต่ให้รู้เอาไว้ว่าพี่รักหนูมาก และก็ร้องเพลงเดิมให้เราฟังอีก วันนั้นเราและเค้าต่างคนต่างร้องไห้ทั้งคู่ ประโยคสุดท้าย เค้าบอกว่า พี่อาจจะหายไปนะ พี่คงทำใจให้ลืมหนูไม่ได้ ถ้ายังคุยกันอย่างนี้ วันนึงเราก็บอกเลิกกับแฟนเราจนได้ เพราะเรารู้สึกว่าเราไม่ได้รักเค้าแล้ว (และเค้าก็ไม่ได้รักเราเหมือนกันอันนี้เรามารู้ทีหลัง เพราะเค้าสารภาพ)แต่เราก็ไม่ได้หันไปหาพี่เค้าหรอกนะ มันเหมือนมีอะไรติดค้างในใจเราสักอย่าง ซึ่งเราก็บอกไม่ถูก แค่เรารู้สึกผิดมาก ที่ต้องบอกเลิกกับแฟนเก่าน่ะ อีกทั้งพี่คนนั้นเค้าก็ไม่โทรมาอีกแล้วล่ะ และเค้าก็เปลี่ยนเบอร์ไปหายไปจากเราเหมือนที่พูดไว้ ช่วงนั้นเรา Hurt สุดๆ นอนไม่หลับ กินไม่ลง ว่างๆก็เอาแต่ร้องไห้ เป็นอาการที่เราคิดว่ามันมีแต่ในละคร แต่พอมาเป็นกับตัวเอง ถึงรู้ซึ้งเลยว่ามันมีจริงๆ เป็นห่วงแต่ว่าพี่เค้าจะเป็นยังไง อยู่ที่ไหน ทำอะไร จะคิดถึงเรามั้ย เหมือนคนบ้าเลย จนกระทั่งเราต้องใช้ธรรมะเข้าข่มจิตใจว่าของที่ไม่ใช่ของเรา ยังไงมันก็ไม่ใช่ของเรา จนเราค่อยๆกลายเป็นปกติอีกครั้งและคอยคิดแต่ว่า ถ้าเขาถามเราอีกครั้ง หรือเจอกันอีกที เราจะบอกว่าเรารักเค้า สุดหัวใจ จน3ปีที่ผ่านมา พี่เค้าก็ส่งข้อความมาหาเรา บอกว่า พี่จะแต่งงานแล้วนะ เราอึ้งมาก วินาทีนั้น เหมือนโลกจะแตกอีกรอบ ซึม เศร้า ข้าวปลาไม่กิน เข้าอีหรอบเดิม และก็คิดซ้ำๆว่า ถ้าวันนั้น ชั้นบอกว่ารักเธอ วันนี้ คนที่ยืนข้างๆเธอคงเป็นชั้นสินะ คิดแต่หยั่งเงี้ยะ จนทุกวันนี้เค้ามีลูกแล้ว บางทีก็ยังคิด แต่ก็พยายามทำใจ และเก็บเรื่องราวให้ลึกที่สุด แบบไม่ให้ใครค้นเจอ จนมาเจอกระทู้นี้ และเราก็ต้องเปิดความทรงจำเราอีกที เราก็แค่อยากจะบอกให้ทุกคนรู้ว่า ในชีวิตคนเรา มีโอกาสไม่มากนัก ที่จะเจอคนที่รักเราและเราก็รักเค้าอย่างแท้จริง ถ้าวันนั้นมาถึง อย่าปล่อยให้ความรู้สึกดีๆได้หลุดลอยไป จงบอกเค้าไปเถอะ ว่าเราก็รู้สึกอย่างเค้า แม้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไง แต่อย่างน้อย คุณทั้งคู่ก็ยังมีโอกาสได้ใช้วันดีๆร่วมกัน อย่าให้เหมือนเราค่ะ ที่แม้แต่คำว่ารัก ยังไม่มีโอกาสได้พูด....  โชคดีนะคะ ทุกคน แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 55 15:25:17 แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 55 15:23:57 จากคุณ : pat_ok เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 55 15:23:16

ความคิดเห็นที่ 13 เรื่อง Hurt ของเราเกิดขึ้นมาแล้วประมาณ 2 ปีกว่า เราคบกับผู้ชายคนนึงมา 4 ปี เค้าเป็นผู้ชายที่ไม่หล่อเอามากๆ อ้วนดำ แถมผมยาว (ดีหน่อยที่ไม่ปล่อยสหยาย) ตอนที่คบกันเราก็ยังงงอยู่เลยว่าเราคบกับเค้าได้ยังไง แต่เราก็คบกับเค้ามาเรื่อยๆ และเริ่มรู้สึกรักเค้ามากขึ้นทุกวัน ถึงขั้นที่ว่าคงจะแต่งงานมีครอบครัวกับเค้าเนี่ยแหละ เค้าเป็นผู้ชายที่ชอบเที่ยวและกินเหล้ามากๆ เที่ยวทุกคืนยังได้ (เราไม่ชอบเที่ยว)แต่เรารู้ว่าเค้ารักเรา ถึงยอมปล่อยๆไป ในระหว่างที่คบกับเค้าเราไม่เคยมองใครเลยปฏิเสธตลอด  คบกันมาเรื่อยๆ พอเข้าปีที่ 4 มีความรู้สึกว่าเค้าเปลี่ยนไปไม่ค่อยแคร์ไม่สนใจเราเหมือนแต่ก่อน โทรศัพท์เค้าเรายุ่งไม่ได้แต่โทรศัพท์เราเค้าเช็คตลอด พอมีโทรศัพท์มาก็ไปคุยไกลๆ มีอยู่วันนึงเราแอบดูโทรศัพท์เค้า  แม่เจ้า!!! เจอข้อความจากผญ. คนนึงส่งมาบอกรักอยากจะใช้ชีวิตกับเค้า สร้างครอบครัวด้วยกัน แถมยังมีรูป เซ็กซี่ในโทรศัพท์อีก เค้าก็บอกเราว่าไม่มีอะไร (เชื่อก็บ้าละ) แล้วหลังจากนั้นเราก็เลยติดเพื่อนไปเที่ยวกับเพื่อนเที่ยวกลางคืน มีผู้ชายมาจีบเราก็เล่นด้วย จนมีวันนึงไปเที่ยวเจอกันเราก็อยู่กับผู้ชายที่เค้ามาจีบเรา แล้วแฟนเราเค้าโมโหเรามากตบหน้าเรา ทำร้ายร่างกาย หาว่าเราเลว ลากเราออกไปเอาโทรศัพท์เราโยนทิ้งลงน้ำ ทะเลาะกันรุนแรงมาก สรุปสุดท้ายก็ต้องเลิกกัน เราเสียใจมาก เสียดายเวลาที่คบกันมา จนถึงทุกวันนี้ฟังเพลงซึ้งๆ ก็ยังน้ำตาคลอเพราะคิดถึงเค้า แต่เราไม่ได้เจอหรือคุยกันเลย แต่้เราก็ยังใช้เบอร์เดิมตลอด (ไปขอซิมใหม่) ใช้มานานไม่อยากเปลี่ยน วันพิเศษอย่างวันเกิดหรือปีใหม่เค้าก็ยังส่งข้อความมาอวยพรแต่เราก็เลือกที่จะไม่คุยหรือติดต่อ เพราะเค้าทำร้ายร่างกายเราเจ็บปางตาย...ถึงแม้จะรัก แต่จะไม่ยอมกลับไปเป็นกระสอบทราย... จากคุณ : nanny300 เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 55 17:32:16

ความคิดเห็นที่ 14 มาร่วมแจมร่วมสมัย ======================= มีคนกล่าวกันว่า ถ้าคุณเกิดความรักขึ้นมาในใจ นั่นคือ คุณเริ่มจะได้พบกับความเจ็บปวด คำกล่าวนี้ ทำให้ย้อนนึกไปถึงเรื่องราวในอดีตว่า เราเคยไปหลงรักใครสักคนบ้างมัยเอ๋ย ปีนั้น ไปสอบเรียนต่อ มัธยมปลาย ในตัวจังหวัด แล้วสอบได้เป็นคนที่ร้อยกว่า เกือบจะไม่ได้แล้วละ แต่คนสมัครสอบคงเป็นหลายร้อยคน ช่วงนั้น มีเทศกาลงานประจำปีของท้องถิ่น เป็นงานงิ้ว ที่เริ่มหดหายไปจากสังคมไทยเรื่อยๆ คณะงิ้วสมัยนั้น ว่าจ้างมาจากประเทศจีนกันเลย แน่นอนว่า ลูกหลานชาวจีนโพ้นทะเล ย่อมไม่พลาดงานนี้ เพราะถือกันว่า เป็นการเปิดตัวให้หนุ่มๆสาวๆได้ไปพบเจอะเจอกันเพื่อสร้างความสัมพันธ์ต่อกัน เราถูกพี่สาวชวนไปเป็นเพื่อนเพราะที่บ้านไม่อนุญาตให้เด็กสาววัยรุ่นสมัยโน้น ออกไปเที่ยวนอกบ้านคนเดียวถึงจะมีเพื่อนมารับเป็นกลุ่มและแทบจะรู้จักกันกับครอบครัวแต่ละคนกันหมด แต่สังคมดั้งเดิมนั้นหากไม่มีคนในครอบครัวไปด้วย เด็กสาวคนเดียวยากที่จะออกไปเที่ยวนอกบ้านในเวลาหลังพลบค่ำได้ เราเลยเป็นตัวเลือกให้ไปเป็นเพื่อนพี่สาวกับกลุ่มเพื่อนๆพี่สาวถึงเกือบยี่สิบคน มีเราเป็นรุ่นน้องคนเดียว ส่วนใหญ่เขาไม่สนใจเราหรอก เขาคุยกันตามประสาเพื่อนๆรุ่นเดียวกัน เราแค่นั่งเป็นหุ่นประดับที่โต๊ะเท่านั้น แม้นจะได้รับการแนะนำตัวว่าเราเป็นใครให้พี่ๆในกลุ่มบางคนได้รู้จัก พี่พล เป็นชื่อที่เราจดจำไว้ ด้วยเพราะเราจะเข้าไปเป็นรุ่นน้องในโรงเรียนเดียวกันกับพี่เขา พี่เขาซักถามเราเรื่องเรียนซักมาก พร้อมๆกับถอนหายใจไปหลายรอบ คือ พี่เขาเป็นนักเรียนทุน เรียนห้องคิง ขยันมาก พี่เขาเลยอาสาว่า ต่อไปนี้ เขาจะไปสอนเลขคณิตให้เรา กับวิชาเคมีโห้ เพิ่งรู้จักกันนี่นะ ตอนนั้นงง มากๆ นับจากวันแรก ช่วงก่อนเปิดเทอม พี่เขาเอาหนังสือมาให้ยืมเรียน กำหนดวันให้อ่าน ให้การบ้านไว้ทำทุกวัน มาตรวจการบ้าน พี่เขาจะมาช่วงตอนเย็นๆ ก่อนพลบค่ำ พอเปิดเทอม พี่เขาตื่นแต่เช้าไปส่งน้ำเต้าหู้ก่อนกับข้าวสารให้ลูกค้าแต่เช้าตู่ แล้วขับรถมารับเราไปส่ง สถานีรถบัส เราต้องนั่งรถบัสเข้าตัวเมืองไปเรียน ระยะทางราวๆสี่สิบกิโลฯ หลังจากนั้น พี่เขาจะขับเอารถไปจอดที่บ้านแล้วเดินมาขึ้นรถบัสเข้าตัวเมืองทีหลังเรา บางวัน พี่เขามาทันเรา จะได้นั่งไปด้วยกัน พี่เขาอ่านหนังสือบนรถ บอกเราว่า เขาต้องสอบเอ็นทรานฯ ให้ติดหมอให้ได้ เลยต้องขยันมากๆ นั่นคือ ความฝันของพี่เขา ตลอดหนึ่งปีผ่านไป พี่เขาได้ทุนเรียนหมอ อย่างที่ฝันเอาไว้ ส่วนเรา สอบคาบเส้น เรียนห้องบ๋วยสุดๆ ห้องที่ผู้คนไม่อยากคบด้วย ปีที่สอง พี่เขาเรียนหนักมาก แต่ยังคงเอาหนังสือมาให้ยืมเรียน ว่างมาสอนเลขคณิต สอนวรรณคดีไทย ทุกๆเดือน ส่งจดหมายมาหา เขียนทีสองหน้า แต่จดหมายพวกนั้น เราไม่ได้รับตลอดหนึ่งปี จนจดหมายฉบับสุดท้าย พี่เขาบอกว่า เสียใจมาก แต่เขาต้องไปตามฝัน เรียนเป็นหมอให้ได้คะแนนดีๆ เพื่อตัดความกังวล พี่เขาขอเลิกกับเรา เพื่อไม่ให้เป็นอุปสรรคกับการเรียนของเขา จดหมายฉบับล่าสุด เราได้รับ หลังจากถูกส่งมาสองเดือน พร้อมกับจดหมายอีกสิบกว่าฉบับที่ไม่เคยถึงมือเรา เราอ่านไปร้องไห้ไป อ่านซ้ำๆซากๆหลายรอบ มีแต่พี่ที่ฝันถึงอนาคตของเราสองคน ที่พี่เขาพร่ำบอกเรา ไม่ว่าจะต่อหน้า หรือเขียนในจดหมาย แต่แล้ววันนี้ แค่ความเข้าใจผิด แค่เพราะเราสองคนโดนผู้ใหญ่ขัดขวาง พี่เคยบอกว่าจะไม่ยอมแพ้ สุดท้าย พี่มาทิ้งเราไปเฉยๆ โดยไม่เคยได้พบหน้ากันอีกเลย พี่เขาเรียนปีสอง ส่วนเรา ด้วยความที่เรียนห่วยแตก เราเลยไม่ได้เรียนต่อ นอนเล่นอยู่บ้านปีหนึ่ง พี่เขาโมโหมากที่เราไม่รักเรียน แต่พี่เขามาหาเป็นครั้งสุดท้าย ตามจดหมายที่เราฝากไปให้ที่บ้านเขา และเหมือนเดิม เราสองคนพูดกันน้อยมาก ส่วนใหญ่จะนั่งมองหน้ากันเฉยๆ พี่เขาถามเราว่า เคยรักเขาไหม ทำไมไม่ตอบจดหมาย เราบอกว่า จดหมายไม่เคยถึงมือเรา รูปที่พี่เขาไปเที่ยวกับชมรมต่างๆ พี่เขาส่งมาให้เราเสมอ แต่นั่นแร๊ะ ไม่เคยได้รับ ผ่านไป สามสิบห้าปีแล้ว แต่ภาพต่างๆยังเหมือนมันเพิ่งเกิดไปเมื่อวานนี้เอง  ถ้าย้อนเวลาได้ เราคงกล้าจะตอบพี่เขาในเวลานั้นว่า พี่ดีขนาดนี้ทำไมจะไม่รัก (ตอบไม่ตรงคำถามอีกละ ฮ่าๆๆ) =================== รักเมื่อพบพราก ยากจะหักใจลืม  ..............  เอวังด้วยประการละฉะนี้ แล ผิดพลาดทางภาษา ต้องขออภัยด้วยนะค่ะ แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 55 14:28:53 จากคุณ : UlingChi เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 55 14:16:41

ความคิดเห็นที่ 15 ความรักจบ สองคนเจ็บ ความรักไม่จบ แต่ เราไปต่อไม่ได้... เหมือนตายจากกันทั้งเป็น เอามาจากกระทู้เราเลยค่ะ เรื่องนี้เพิ่งเกิดเมื่อ ไม่กี่เดือนนี้เอง .......................................................................................................... เชื่อมั้ยว่า มีผู้ชายที่เป็นระดับกัปตันของสายการบินชื่อดังในตะวันออกกลาง เป็นชาวต่างชาติ ต่างศาสนา ทหารอากาศเกียรตินิยม นักบินเครื่องบินผาดโผน เจ้าของไฟแนนซ์ อายุมากกว่าเธอ 20 ปี จะทำสิ่งเหล่านี้ เพื่อคนๆนึง ที่ไม่มีอะไรเลย เขาขับรถมารับมาส่ง ทุกครั้งที่มีโอกาสไม่ว่าจะตี5 หรือ 5 ทุ่ม เขาไปเธอไปในทุกๆที่ ที่เธออยากไป จำได้ว่าชอบกินอะไร แบบไหน ไม่มีเกี่ยงสัญชาติ ศาสนา เขาเรียกเธอว่า คิดตี้ และชอบชื่อ สเมิร์ฟที่เธอตั้งให้ เธอไม่สบาย เขาจะต้องแวะมารับไปหาหมอ มาเตือนให้กินยา แม้กระทั่งส่งแมสเซสมาบอกวิธีเปิดขวดวิตามินแบบล๊อคสองชั้น ที่เธอเปิดไม่เคยออก เขาโทรข้ามประเทศหาเธอเสมอๆ ส่งข้อความหาก่อนไปบิน และตอนกลับมา เขาพาเธอไปในที่ๆเป็นความใฝ่ฝันของเขา และที่นั่นคือ เทือกเขาแอลป์ นอนในบ้านหิมะ... เธอเป็นคนไม่มีระเบียบ ชอบทำบ้านรก เขาไม่เคยบ่น แต่มาเก็บให้ เขาซื้อต้นไม้ดอกไม้มาใส่ เติมอาหารดีๆใส่ตู้เย็นให้เสมอ เธอเกลียดการล้างถ้วยชาม เขาล้างให้ ถ้าต้องเขาต้องไปนาน เขาจะทำอาหารที่เธอชอบใส่ตู้เย็นไว้ให้มากพอให้กินได้คนเขากลับมา ทั้งต่อหน้าลูกเรือคนอื่น หรือกัปตันด้วยกัน เขาให้เกียรติเธอเหมือนเดิม ลากกระเป๋าให้ ให้เดินนำหน้าตลอด ทุกครั้งที่บิน ถ้าเธออยู่บนไฟลท์ด้วย เขาจะให้เธอไปนั่งที่ข้างหลังเขา พอเครื่องแลนด์ เขาจะถามเธอคนแรก ต่อหน้าทุกคนว่า วันนี้เขาสอบผ่านมั้ย? เขารู้ว่าเธอไม่ชอบทานอาหารบนเครื่อง เขาทำกับข้าวจากบ้านมาให้เธอ เขาให้เธอเอาขาวางพาดบนกระเป๋ากัปตันได้ หากนอนไม่สบายระหว่างไฟลท์ เขาไม่เคยพูดคำหวาน หรือบอกคำว่ารัก เขาถ่ายรูปเธอเสมอๆในทุกที่ๆที่ไป ถ้าเขาพูดคำว่าสัญญา ไม่ว่าจะยากลำบากแค่ไหน เขาทำได้เสมอ ไม่เคยผิดคำพูด ถ้าไม่สัญญา เขาก็พยายามที่สุดเสมอ เขาไม่เคยมองว่าความคิดของเธอเป็นเด็ก ยอมทำอะไรตลกๆ โง่ๆกับเธอ เขานั่งเครื่องบิน 14 ชั่วโมง เพื่อไปทำงานเป็นเพื่อนเธอ และเล่นรถไฟเหาะ... ซึ่งเป็นความฝันของเธอ เขาเปลี่ยนตารางงานขับเครื่องบิน แล้วเช่ารถขับต่อ อดหลับอดนอน เพื่อพาเธอไปสัมภาษณ์งาน แม้เธอสอบตก เขาซื้อขนมที่เธอชอบมารอ พาไปสถานที่ๆเธอชอบ จะ5ดาว 7 ดาว หรือข้างถนน เขาไม่เคยขอให้เธอเปลี่ยนในสิ่งที่เธอเป็น หรือสิ่งที่เธอต้องการ เขาใส่รองเท้าให้เธอ ล้างเท้าให้ ทุกๆครั้งที่ค้างคืนด้วยกันเวลาไปเที่ยว เขาจะนอนกอดเธอตลอดเวลา และไม่มีอะไรมากกว่านั้น ตั้งแต่วันแรกจนวันสุดท้ายที่จากกัน เวลาขับรถเขาจะจับมือเธอ เธอโวยวาย วีนใส่เขา เขาจับมือเธอไว้ แล้วขอโทษ...และยังขอโทษอีกหลังจากหลายวันผ่านไป ในเวลาที่เขายุ่งจนมาดูแลเธอไม่ได้ เขาบอกให้เธอลางานแบบไม่เอาเงินเดือน จ่ายค่าเช่าบ้านให้ พาเธอเที่ยว พักผ่อน จนหายดี... ทุกครั้งที่กินข้าว เขาจะป้อนเธอก่อนเสมอ เขาเลือกเสื้อผ้า เครื่องประดับให้ จำไซส์ได้ เขาให้เธอขี่หลังเหมือนเด็กหญิงตัวน้อยๆ แล้วพาเดินไปรอบๆบ้าน เขาให้เธอโหลดโปรแกรม GPS เพื่อดูว่าเขาอยู่ไหน เผื่อขาดการติดต่อ เธอไม่เคยต้องโทรถาม เพราะเขาจะบอกก่อนเสมอ ถ้ามีผู้หญิงคนไหน พยายามเข้าหาเขา เขาจะแสดงออกชัดเจนเสมอว่า เขามีเธอ ไม่ปิดบัง เขาแนะนำเธอให้เพื่อนของเขาได้รู้จัก เขานั่งทาครีมที่ขาและเท้าแตกๆจากอากาศหนาวให้เธอ เขาไม่เคยยอมให้เธอจ่ายค่าอาหาร แม้แต่น้ำ1แก้ว สิ่งเดียวที่เขายอมรับจากเธอคืออาหารที่เธอทำให้เขาทาน เขาไดเอ็ต เป็นเพื่อนเธอ และอีกมากมาย ที่ไม่คาดคิด เกิดขึ้นทุกวัน... หลายๆสิ่งเงินทองซื้อไม่ได้ จนวันสุดท้ายที่ต้องจากการมาคนละซีกโลก ด้วยความจำเป็นที่ทำให้เราไม่สามารถติดต่อกันได้อีก... เขาบอกเธอว่า เขาไม่เคยเชื่อว่าความรักมีจริง จนมาเจอเธอ เธอเปลี่ยนเขาให้เป็นอีกคนหนึ่ง เขาจะรักเธอเสมอ และจะติดตามคอยดูเธอ เขาบอกให้เธอดูเขาได้จากตารางบิน รหัสเดิมที่เคยให้ไว้ตั้งแต่แรกเริ่มที่รู้จักกัน... เธอยังมีเขาเสมอ ที่นี่ ที่เดิม ภาพสุดท้ายของการจากลา เธอลบทุกอย่างเกี่ยวกับเขา ในขณะที่เขาเปิดมือถือที่มีรูปเธอทุกวันตั้งแต่รู้จักกัน เป็นร้อยๆรูป ให้เธอดู เขากอดเธอไว้ แล้วถอดปีกนักบินที่หน้าอกใส่มือเธอเธอ แล้วบอกว่า เขารักการบินที่สุด...มากเท่าๆเธอ เราไม่ได้เลิกรักกัน ดูแลตัวเองดีๆนะ ขอให้ได้เจอคนที่รัก จะดูแลเธอได้ตลอดชีวิต ตลอด 1 ปีที่ผ่านมา ไม่มีแม้แต่วินาทีเดียว ที่เขาบอกว่าเสียใจ และเธอก็ไม่เสียดายที่ได้ใช้ร่วมกับเขา เขาเปลี่ยนไป เพื่อใกล้เธอมากขึ้นในทุกๆวัน ผ่านมาสองเดือน เธอยังฝันเห็นเขาแทบทุกคืน แม้จะไม่ได้เจ็บปวดเหมือนแรกจาก แต่เธอจะรักใครได้อีกมั้ยนะ... .......................................................................................................... หลายคนอ่านแล้วงง ถามว่าเรื่องจริงหรือนิยาย คำตอบคือ .......................................................................................................... คือเรื่องจริงค่ะ ที่เกิดขึ้นแล้ว แม้แต่เจ้าตัวเองยังไม่อยากจะเชื่อ ทำเอาเสียศูนย์ขนาดลาออกจากงาน ด้วยศาสนา ครอบครัวหลายๆอย่างทางโน้นเขาไม่ยอมรับเราค่ะ มันจะทำลายชื่อเสียงตระกูลเขา ตัวเขาเองขอเวลาแก้ปัญหา หาทางออก แต่ด้วยแรกกดดันที่มากมายจริง เราทนเห็นเขาทุกข์ไม่ได้ จึงถอยออกมา ต่างคนต่างรู้ค่ะว่า วันนึงจะจบ แต่จบแบบไหนเท่านั้นเอง เพราะเขาพูดคำไหนคำนั้น เขาเคยบอกแล้วว่า ไม่ว่าตราบนานเท่าไรที่เราอยู่ในประเทศเขา เราจะมีเขาเสมอ... เพราะรัก เราทนเห็นคนที่รักทุกข์ไม่ได้ นึกถึงตัวเราเอง พ่อแม่ วงศ์ตระกูลมีบุญคุณมากมาย มันไม่ง่ายที่จะตัด วันนั้นพอเราเข้าใจทุกอย่าง เราบอกเขาเองว่า I will go. I'm leaving you. Kitty is going back to the real world. Smurf has to go back to his blue moon...time to wake up... พูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทางโทรศัพท์...พอวางสาย เหมือนเอามีดกรีดตัวเอง ร้องไห้หนักที่สุดในชีวิต เราเจอคนที่ใช่แล้ว คนที่เขามองเห็นตัวตนของเรา ไม่ใช่เปลือกนอก... เราตัดสินใจลาออกทันที เขาพยายามยื้อ เพราะงานก็คือส่วนนึงของอนาคต แต่เราอยู่ไม่ได้จริงๆ เราบินกลับ กทม คืนนั้นมาหาครอบครัวเรา พ่อแม่เข้าใจทุกอย่าง หมดแรง หมดพลัง... แต่ด้วยบริษัทขาดคน ใบลาออกไม่อนุมัติทันที ต้องแจ้งล่วงหน้า 30 วัน... เราจึงต้องกลับไปอยู่ต่อ เริ่มทำงานวันแรก เดินสวนกันเขาที่สนามบิน เขายิ้มให้ เราแทบน้ำตาไหล...ยิ้มกลับไป เหมือน ฉันไม่เป็นไร...เขาบินกลับมา ส่วนเรากำลังไป... วันสุดท้ายของการบิน บริษัทให้ขอไฟลท์ได้ เราขอไฟลท์ที่เขาอยู่ ตูนิส ที่ๆไม่มีใครอยากไป... แค่ได้เห็นชื่อเขาเราก็ดีใจแล้ว แต่เราไม่กล้าสู้หน้า กลัวใจตัวเอง... เขาเองก็เป็นคนเด็ดขาด... คนที่พูดว่าจบ คือเรา... วันนั้นเราได้ตำแหน่งท้ายเครื่อง แต่เพราะเป็นไฟลท์สุดท้าย เพื่อนๆเลยเทคแคร์เป็นพิเศษ ให้ไปนั่งพักกินขนมอยู่ที่ครัวหน้า... เรารู้สึกดีที่อย่างน้อยๆเราจะจำภาพเขากัปตันผู้สง่างาม ตลอดไป สิ่งที่ไม่คาดคิดคือ เขาเปิดประตูออกมา เราก็ก้มหน้า จนเขาต้องทักว่า อร่อยมั้ย? เราเงยหน้ามาเจอรอยยิ้ม กับแววตาของคนๆเดิม... เขาเดินไปข้างท้ายเครื่องเราจึงเดินตามไป วันนั้นเครื่องไม่เต็ม เขาบอกให้สจ๊วตไปนั่งพักแถวสุดท้ายได้... คำแรกที่ทักคือ... "Hello Kitty How are you?" "I'm...." "Is this a destiny again? That I have you on board." "I made this destiny. Since it it's my last flight. I wanted to fly with my great captain. and I though you don't to see me..." "How? Kitty you know my heart. I'd never want to loose you. Smurf always love you...." มีหลายร้อยเรื่องราวที่ถ่ายทอดในช่วงเวลาที่หายไป เราเลือกแล้ว เราตัดสินใจแล้ว เขาให้เราไปดูแลนดดิ้ง ในค๊อกพิค ข้างหลังเขา เหมือนที่ผ่านมา... วันนั้นเป็นการแลนด์ที่ไม่นิ่มที่สุด... เขาหันมาหาเรา แล้วบอกว่า "I know this is the worst. And the worst one in my life too. because you are in my mind.... See? kitty" "So you passed, Captain. You already showed me the best and the worst. It's my preasure to be here." "You have your own captain. Remember? And you always have him here." ตลอดเวลาที่คุย ต่างคนต่างน้ำตาคลอ... มันเป็นความเจ็บปวด ที่รับรู้ได้อย่างปิดไม่มิด จนวันสุดท้ายที่เราจะออกจากประเทศ เรารู้ว่าเขากลับมาเวลานั้นพอดี เราไปดักรอ เขายังจำได้ว่า เราแพลนจะไปเที่ยวดูไบ เมืองที่เราและเขารักมาก เราบอกเราเปลี่ยนใจ กลับไทยดีกว่า เขากอดเรา ด้วยเวลาที่มีอยู่  เขาบอกว่า สักวันนึง เราจะพบกัน เราเชื่ออย่างนั้นเหมือนกัน... ที่ผ่านมามันเหมือนความฝันที่สุดแล้ว... เรากดโทรศัพท์โทรหาเขา...เป็นครั้งสุดท้าย "Hellooo" "It's me!" "I know it's you. How can I forget you voice?" "I just wanted to do everything that I used to do. for the best till the end." "You already made me miss you, kitty. Since you already decided I wish you for the best. I will keep follow up with your friends. one day we will meet again. Have a safe flight. And I love you." "I really love you too you know right?" "I know Kitty..." เรากลับมาใช้เวลาอยู่กับตัวเอง ร้องไห้จนหลับ วนไปวนมา แหวนวงที่เขาให้ตอนวาเลนไทน์ วางอยู่ตรงหน้า พร้อมคำพูดของเขาว่า อย่าทิ้งนะ ใส่มันไว้ มันสวยที่สุดเมื่ออยู่กับเรา ตอนนี้ใจเราไม่รู้ว่า จะเริ่มยอมรับใครยังไง แต่รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของใครคนนึง ที่ไม่น่าเป็นไปได้ และไม่มีทางเป็นไปได้ เหมือนเจอน้ำเย็นๆ ดับทุกข์ เท่านี้จริงๆ ไม่ได้รู้สึกอยากจะรัก...รึเริ่มใหม่... เขียนไปก็ร้องไห้ไป...อีกแล้ว แต่มันก็เป็นความทรงจำ เป็นสิ่งมีค่า ทีได้รู้ว่า มีคนที่รักเราแบบไม่ต้องการอะไรตอบแทนจริงๆ เขาแค่ขอให้เรามีชีวิตอย่างมีความสุข พี่สาวที่เคารพเคยบอกว่า เรากับเขาคงเคยทำบุญร่วมกัน ชาตินี้เขาถึงได้มาเจอ ต้องข้ามน้ำข้ามทะเลมาเจอกัน หมดบุญก็หมดเวลา... ให้อดีตที่ผ่านหล่อเลี้ยงชีวิต ให้จำไว้ว่า นอกจากพ่อแม่ที่รักเรามากที่สุดแล้ว เขาก็เป็นความรักที่ดี ที่เรามี ไม่ได้เสียไปไหน มันอยู่ในใจ ชีวิตเราอาจจะไม่ได้จบกับคนที่รักที่สุด แต่เป็นคนที่เหมาะสมที่สุด... หลายคนอาจสงสัยมีคำถามมากมาย บางเรื่องมันยากจะอธิบายจริงๆค่ะ รู้แต่ว่า เราเชื่อว่านี่คือ ความรักที่สวยงามที่สุด สำหรับเรา ณ ตอนนี้... ตอนนี้เรารออย่างเดียวค่ะ ว่าเมื่อไหร่ฟ้าจะให้เราได้เจอกัน อย่างน้อยก็ในช่วงชีวิตที่เหลืออยู่ เขาคือ ความรัก ของเรา สองเดือนกว่าที่กลับมาไม่ได้ช่วยอะไรเลย...เหมือนเพลงข้ามฟ้ามาร้องไห้...เขียนเพื่อเราจริงๆ... แก้ไขเมื่อ 24 ต.ค. 55 00:09:32 จากคุณ : liveforlife เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 55 23:53:20

ความคิดเห็นที่ 16 เจอเพื่อนแกล้ง เอากระดาษแปะหลัง ตอนออกไป Present งาน ครับ จากคุณ : jiks2006 เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 55 23:53:45

ความคิดเห็นที่ 17 "เมื่อคนที่เรารัก ไม่ใช่คนที่เราคิด" ความรักวัยรุ่น..สวยงาม อยู่ในภาพฝันของตัวเอง มากกว่าความเป็นจริง วันหนึ่งลืมตาขึ้นมาพบว่า..เค้าเป็นเพียงผู้ชายคนหนึ่ง   "เจ็บ" ไม่ได้เจ็บเพราะสิ่งที่เค้าเป็น แต่เจ็บกับความคาดหวัง ความคิดฝันของตัวเอง ความรักยังคงอยู่..และดำเนินต่อไป เมื่อถึงวันหนึ่งที่ไม่อาจร่วมเส้นทางเดินต่อไปได้ ต่างคนต่างไป..ไม่ได้เจ็บปวด หรือทุรนทุราย เหมือนกับวันที่เรา "เจ็บ" กับความจริง การเจ็บครั้งนั้นทำให้เราได้เรียนรู้ความรัก..ความจริง ทำให้เรารู้ว่า "ความจริง" มันเจ็บอย่างที่ใครๆ ว่าไว้ จริงๆ จากคุณ : understatement เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 09:40:38

ความคิดเห็นที่ 18 มันอยากเขียนแต่เขียนไม่ได้ เพราะหากคนปัจจุบันมาอ่าน มันก็คงไม่ดีกับเขาเท่าไรถึง มันจะเป็นแค่ความรักครั้งเก่าก็ตาม จากคุณ : time3957 เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 20:54:18

ความคิดเห็นที่ 19 เป็นคนปลาทอง ขี้ลืมง่ายมาก ยิ่งเรื่องเศร้าๆ ยิ่งรีบลืม ไม่อยากจำ เก็บมันไว้จนลึกสุดใจของแท้....เลยไม่มีอะไรมาแชร์ ได้แต่อ่านของคนอื่น...เศร้าเลย ได้แต่ส่งกำลังใจขอให้หายดีทุกคนนะคะ จากคุณ : cheerydoll เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 13:17:09

ความคิดเห็นที่ 20 เรากับเค้าอยู่ไกลกันค่ะ อาศัยคุยกันทางskype แต่ก็ไม่ทุกวันเพราะเค้าทำงานหนัก หลังๆเค้าเปลี่ยนไป ไม่ค่อยเทคแคร์เราเหมือนเดิม เค้าคงจะเครียดกับงานอ่ะค่ะ บางทีอารมณ์เสียก็มาลงกับเรา จนเมื่อคืนวันศุกร์เข้าเช้าวันเสาร์ที่ผ่านมา คุยกันดีๆอ่ะ เค้าก็ออฟไลน์ไปเฉยเลย เราก็งงอีกแล้ว(ก่อนหน้านั้นเค้าก็เคยทำ แต่เค้าก็เมล์มาบอกอีกวันว่าเนตเสีย) แต่ครั้งนี้เค้าเงียบไปเลย เราก็เลยเมล์ไปว่าเค้า (ออกแนวประชดประชันค่ะ) เค้าคงไม่ชอบก็โกรธแล้วก็หายไปเลย บล็อกไอดีskypeเรา เมล์ไปอีกหลายครั้งก็ไม่ตอบ ทั้งๆที่เราก็บอกว่า เราทำใจได้นะ ถ้าเค้ามีคนอื่นเพราะเค้าอาจจะเหงา หรืออะไรยังไง บลาๆๆๆ แต่เราขอแค่เหตุผลว่าทำไมถึงตัดขาดกันทุกทางแบบนี้ จะกลายมาเป็นเพื่อน เป็นคนรู้จัก เป็นน้องสาว หรือในสถานะอื่นที่ไม่ใช่คนรักก็ได้ เราแค่ไม่อยากเสียเค้าไป แต่จนแล้วจนรอด ถึงวันนี้เค้าก็เฉยค่ะ เฮิร์ตมาก เราว่าเราไม่ไ่ด้ทำอะไรผิดนะ แต่มันเป็นเซ้นส์ของผู้หญิงที่เดาออกว่าบางอย่างมันไม่เหมือนเดิม เพียงแต่เค้าเลือกที่จะเงียบแล้วก็ไม่บอกเรา จนทุกวันนี้ คำถามมากมายก็ยังติดอยู่ในสมองเราว่า ทำไมๆๆๆๆ ถึงจบลงแบบนี้ ร้องไห้จนไม่มีน้ำตาให้ร้อง บอกใครก็ไม่ได้ เพราะเราเลือกที่จะรักเค้า อาจจะไม่เฮิร์ตเหมือนคนอื่นนะค่ะ แต่อยากระบายค่ะ จากคุณ : ~ FoxiLiciOuz ~ เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 18:31:53

ความคิดเห็นที่ 21 ผ่านมาเห็นกระทู้นี้พอดี ผมขอเล่าเรื่องเฮิร์ทๆของผมบ้างนะครับ ต้องบอกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผ่านมานานแล้ว นานจนผมทำใจ เข้าใจและยอมรับทุกอย่างได้ ที่ตัดสินใจเล่าก็เพราะอยากลองแชร์เรื่องนี้ให้ทุกๆคนได้อ่านเพื่อที่จะได้รู้ว่า เราสามารถก้าวผ่านสิ่งเหล่านี้ไปได้โดยไม่ต้องยึดติดกับอคติและทิฐิตลอดไป เริ่มละนะครับ :) เรื่องที่ผมจะเล่าและคิดว่าเฮิร์ทที่สุดที่จำได้คือเรื่องของ 'แม่' เรื่องเกิดขึ้นประมาณตอนที่ผมอยู่มอหก ขอเกริ่นก่อนนะครับว่าผมไม่ได้เป็นเด็กที่มีความสัมพันธ์ในครอบครัวดีเหมือนคนอื่นๆ พ่อกับแม่ผมแยกทางกันตั้งแต่เด็ก โดยปกติแล้วผมจะอาศัยอยู่กับพ่อและภรรยาใหม่ เมื่อมีเวลาผมก็จะไปเยี่ยมแม่ซึ่งอยู่จังหวัดใกล้ๆ (ผมอยู่เชียงใหม่ ส่วนแม่อยู่ลำพูน) แม่เป็นผู้หญิงที่ทั้งเก่งและแกร่ง แม่เปิดร้านอาหารด้วยตัวเอง ทำทุกอย่างด้วยตัวเองมาเสมอ จนกระทั่งวันหนึ่งที่ผมนัดเจอแม่ในร้านอาหารเล็กๆที่ชานเมือง นานๆครั้งเราจะนัดเจอกันแบบนี้ ครั้งนั้นแม่ไม่ได้มาคนเดียว แม่มาพร้อมกับผู้ชายหน้าตายิ้มแย้มอายุราวๆแม่อีกคน ผมเข้าใจในทันทีว่าเขาเป็นใคร มันมีทั้งความรู้สึกอึดอัด โกรธ ไม่พอใจ และเจ็บปวดข้างในลึกๆอย่างไม่มีเหตุผล เขาแนะนำตัวว่าเป็นเพื่อนของแม่ เค้าให้ผมเรียกเขาว่าลุงธีร์ เรานั่งกันในร้านด้วยอาการสงวนท่าที ผมสงสัยว่าถ้าวันหนึ่งผมพาแฟนมาแนะนำตัวกับแม่บ้างแม่จะรู้สึกเหมือนผมตอนนี้ไหม น่าตลกที่มันเป็นเรื่องคล้ายๆกันแต่สถานะเราแค่ต่างกัน ผมยอมรับว่าผมหึงแม่ ในทางกลับกันแม้ผมจะยินดีในความคิดลึกๆว่าอย่างน้อยแม่ก็มีคนดูแลแล้ว เพียงแต่ต่อให้พยายามกลั้นใจยังไง มันก็สลัดความรู้สึกโมโหออกไปไม่ได้ ในวันนั้นผมกลับทำเรื่องเลวร้ายกับลุงธีร์ไป อาหารมื้อนั้นไม่ได้กินอร่อยครับ เรากินหมูจุ่มกัน และอะไรก็ตามที่ลุกธีร์ตักใส่ถ้วยผม ผมจะเขี่ยมันลงเตาถ่าน แน่นอนว่าหลังจากวันที่เรานัดเจอกันครั้งนี้ ผมก็ไม่เคยเห็นหน้าลุงธีร์อีก แล้วแม่ก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องของผู้ชายคนนี้อีกเลย หลายเดือนต่อมา วันนั้นผมไปเยี่ยมแม่ที่ร้าน ร้านอาหารของแม่เป็นห้องแถวเล็กๆสองชั้น ห้องนอนของแม่อยู่ด้านบน ผมไม่ได้มาที่ร้านของแม่นานแล้ว จะว่าไปก็มีแต่แม่ที่มาหาผมอยู่ฝ่ายเดียว แม่คงเข้าใจว่าผมจะอยู่แต่ในร้านด้านล่าง แต่ผมคงซนหน่อยที่จู่ๆก็อยากจะสำรวจชีวิตแม่ขึ้นมาซะอย่างนั้น ผมเดินขึ้นชั้นบนไป แล้วผมก็เห็นบางสิ่งบางอย่าง สิ่งที่ทำให้หัวใจผมเจ็บจี๊ด รูปแต่งงานในกรอบสีทองอยู่ในห้องนอน เป็นภาพแต่งงานที่แม่อยู่ในชุดเจ้าสาวสวยมาก มีลุงธีร์ในชุดเจ้าบ่าวยืนอยู่ข้างๆ แม้ภาพนั้นจะเป็นภาพที่สวยงามแค่ไหน แต่ในใจของผมเต้นแรง ว้าวุ่น น้ำตาจากไหนไม่รู้ไหลออกมา ภาพนั้นสื่อความหมายความว่า ...แม่แต่งงานโดยที่ไม่บอกผม ไม่ชวนผมแม้กระทั่งไปงานแต่งงานของตัวเอง ความรู้สึกตอนนั้นเจ็บปวดมาก มันรู้สึกเหมือนถูกทรยศ หักหลังจากคนที่เรารักและไว้ใจที่สุด ผมรีบออกมาจากร้าน ขับมอเตอร์ไซค์ส่วนตัวที่ขับมา บึ่งออกไปโดยที่ไม่ได้ล่ำลาแม่แม้แต่คำเดียว เราไม่คุยกันเกือบเดือน แม่พยายามติดต่อผม ผมเมินหนี ไม่สนใจ ไม่รับสาย ความรู้สึกเหมือนโดยคนที่เรารักทรยศซ้ำแล้วซ้ำเล่า อย่างที่ผมเคยบอกไป ...ผมไม่ได้เป็นเด็กที่มีความสัมพันธ์ในครอบครัวดีเหมือนคนอื่นๆ มันอาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้ความรู้สึกในเรื่องความสัมพันธ์ในครอบครัวของผมค่อนข้างจะรุนแรงก็ได้ เกือบหนึ่งเดือนที่ผมพยายามทำใจยอมรับสิ่งที่เกิด และเหตุผลก็เริ่มค่อยๆเข้ามาแทนที่อารมณ์เรื่อยๆ เวลาทำให้เรามองอะไรละเอียดมากขึ้น แม่เป็นผู้หญิงตัวคนเดียว และถึงแม้ผมจะเป็นลูก แต่ผมก็ไม่สามารถอยู่ข้างๆแม่เหมือนลูกคนอื่นๆได้ ผมอาจจะรู้สึกว่าผมดูแลแม่ได้ แต่ผมทำไม่ได้ แต่มันก็แค่การคิดเข้าข้างตัวเองเท่านั้น ผู้ชายคนนั้นเข้ามาในชีวิตแม่ ทำให้แม่มีความสุข พอคิดแบบนี้ก็ทำให้ผมไม่อยากทำลายความสุขของแม่ ถามว่าผมเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นไปไหม ผมเสียใจมาก แต่ถ้ามองในอีกมุมหนึ่ง แม่คงเสียใจมากกว่า วันเวลาผ่านไป ผมเริ่มยอมรับความจริง โลกของเราหมุนไปทุกวัน อายุของแม่มากขึ้น ผมโตขึ้น หนทางที่ผมเลือกเดินก็ห่างไกลจากครอบครัวของผมมากขึ้น ผมตั้งใจจะแอดมิดชั่นเข้ามหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ (และตอนนี้ผมก็สมหวังดังตั้งใจครับ) ถ้าคิดว่าต่อไปแล้ว ผมคงจะเจอกับแม่น้อยลง จากที่น้อยลงอยู่แล้ว มันก็จะยิ่งน้อยลงไปอีก ผมเลยตัดสินใจไปหาแม่อีกครั้งหนึ่งโดยที่ไม่ได้บอกแม่ก่อน ครั้งนี้ผมเจอลุกธีร์อยู่กับแม่ด้วย ผมนิ่ง แม่นิ่ง ลุงธีร์นิ่ง จากความเงียบ เราเริ่มพูดคุยกัน มากขึ้นและมากขึ้น โดยที่ไม่ได้ย้อนกลับไปพูดถึงเรื่องเก่าๆอีก ผมเพิ่งมารู้ตอนนั้นเองว่า ลุงธีร์ไม่ได้เป็นคนเลวร้ายอะไรเลย เราจึงกลับมาคุยกันอีกครั้ง ตอนนี้ผมอยู่ปี 3 เมื่อครั้งที่เจอแม่ล่าสุด(ต้นปีที่ผ่านมาครับ) ผมแกล้งถามแม่ว่า "ทำไมตอนนั้นแม่ถึงไม่บอกผมว่าจะแต่งงาน" แม่ตอบว่า "บอกไปเราก็มาถล่มงานแม่นะสิ" จากนั้นเราก็ยิ้มให้กัน บางทีเรื่องเฮิร์ทๆในอดีตมันก็กลายเป็นเรืื่องตลกในปัจจุบันได้ อยู่ที่มุมมอง ทุกวันนี้แม่ก็ใช้ชีวิตกับลุงธีร์ ผมเห็นแม่มีความสุขดี แทบไม่เห็นทั้งคู่ทะเลาะกัน ผมโล่งใจทีเดียว คิดว่าดีแค่ไหนแล้วหนอที่แม่ได้เจอคนที่ดี คนที่จะดูแลแม่ได้ ทุกวันนี้ผมมีความสุขแล้วล่ะครับ อยากมีแฟนให้พาไปแนะนำให้แม่รู้จักบ้าง แต่ก็ยังหาไม่ได้สักที ;P จบแล้วครับ เรื่องราวเฮิร์ทๆของผม ^ ^ จากคุณ : บอลหิมะ เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 55 03:03:01

ความคิดเห็นที่ 22 เรื่องของผมผ่านมาไม่กี่เดือนครับ เรื่องที่ผมจะเล่ามันไม่ค่อยจะดีเท่าไรแต่ก็อยากเล่าครับมันเป็นเร่ีองความรักครับ เมื่อ1ปีก่อนผมทำงานที่ บริษัทแห่งหนึ่งใน กทม. ผมก็ไปเจอ ผู้ ญ คนหนึ่งที่ต้องดิวงานด้วยกัน แต่เข้าไปแรกๆผมไม่ได้คิดอะไรครับ ก็ทำงานไปเรื่อยๆ จนวันหนึ่งผมจะลาออกจากงานครับ ผมได้งานที่ใหม่ เลิกได้บอกกับพี่เขา พี่เขาก็เลยถามทำไม ตามประสาคนดิวงาน นั้นล่ะเป็นจุดเริ่ม ก็คุยกันไปคุยกันมาไม่คิดอะไร พี่เขามีครอบครัวแล้ว ก็คุยกันไปเรื่อยๆจนผมออกไปทำงานที่ใหม่เราก็ยังคุยกันทางเอ็มทางบีีๆกันมาตลอด จนเรารู้สึกดีด้วยกันทั้ง2ฝ่าย ก็มีการนัดเจอกันไปไหนมาไหนด้วยกัน จนลึกซึ้งครับ ผมตอนแรกก็ไม่คิดอะไรก็แค่เล่นๆขำๆ พอเจอกันบ่อยมากขึ้นความรู้สึกผมก็เปลี่ยนไปเริ่มผูกพันกัน จนอยากจะได้มาเป็นเจ้าของ พี่เขาก็บอกผมว่าเขารักผมอยากอยู่กับผม ผมก็เชื่อ เพราะผมก็รู้สีกรักเขา ยอมเป็นชู้กับพี่เขา ตอนแรกความรู้สึกผมสนุกมากครับ พอไปนานเข้ามันรู้สึกทุกข์เมื่อเวลาพี่เขาอยู่กับแฟน มีบางช่วงที่ผมรู้สึกผิดผมอยากเลิกกับพี่เขาหลายครั้งครับ แต่เจอลูกอ้อนก็ใจอ่อนก็คนมันรักอ่ะครับ จนพี่เขาท้องกับสามีเขา ผมเลิกอยากเลิกจิงๆอีกครั้ง  แต่พี่เขาก็อ้อนบอกว่าขอโทดเทออยู่กับพี่ก่อนได้ไหม ผมก็บอกว่าได้ครับแต่จะอยู่จนกว่าพี่จะคลอดลูก จากนั้นผมก็จะไป ผมก็คุยกับเขาไปไหนมาไหยด้วยกันเหมือนเดิม  แต่ก็จะเริ่มออกห่างนิสหน่อยครับ จนพี่เขาคลอดลูก ผมเลยบอกว่าถ้าพี่รักผมจิงพี่เลิกกับสามีพี่มาคบกับผม ส่วนเรื่องลูกผมรับได้เด๋วช่วยเลี้ยง  แต่พี่เขาขอเวลาหน่อย ผมเลยบอกว่าได้ ช่วงนั้นเป็นอะไรที่อึดอันมากครับจะปรึกษาพ่อกับแม่ก็ไม่กล้ากัวพ่อแม่เสียใจว่าเราเป็นชู้กับแฟนชาวบ้าน เพื่อนก็ปรึกษาไม่ได้ กัวเพื่อนมันจะด่าครับ จังหวะผมจะบวชพอดีเลยสามารถทำใจเลิกกับพี่เขาขาดได้ครับ ในที่สุดผมทบทวนทุกอย่างที่ผ่านมาว่าผมโดนหลอกจากความเชื่อใจที่มีให้พี่เขา แต่มันก็ได้อะไรดีๆกลับมาทำให้ผมรู้ว่าความรักมันสามารถยอมทำทุกอย่างไม่ว่าจะอยู่ในสถานะแบบไหนเราก็สามารถอยู่ขอแค่เราได้อยู่ได้คุยกับคนที่เรารักก็พอ ถึงมันจะเจ็บจะทรมานแค่ไหนก็ยอมครับ ปล.ทุกวันนี้ผมทำใจได้แล้วครับ แต่ยังไม่ลืมกับความรักครั้งนี้ จากคุณ : Chsuk04 เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 00:45:50

ความคิดเห็นที่ 23 Hurt Hurt ที่สุดในชีวิต....? ปัจจุบันก็ยังรักอยู่รักอย่างมากมาย ไม่เคยถอนใจจากรักครั่งนี้ แต่ก็เจ็บปวดกับรักครั่งนี้เช่น กัน เฝ้ารอดูว่าที่เธอประสบความสำเร็จ เอาใจช่วยอยู่ห่างๆ อกหักกับรักนี้มาหลายครั่งหลายคา แต่ก็ยังมั่นคงในรักนี้ตลอดกาล      ฟุตบอลทีมชาติไทยครับที่ผม Hurt Hurt จากคุณ : bank2511 เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 08:51:55

ความคิดเห็นที่ 24      ไม่อยากจะเล่ากลัวได้รางวัลจัง......ค่ะ จากคุณ : หาดขาว เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 15:07:16

ความคิดเห็นที่ 25 เจอคห.15 แล้ว เจ็บเนาะ จากกัน ทั้งๆที่ยังรักกัน บางทีเหตุผลของความรัก ก็ไม่สามารถอธิบายได้จริงๆ  สักวัน ถ้าคุณกับเค้าเป็นคู่แท้กันจริงๆ ต้องได้กลับมาเจอกันค่ะ// จากคุณ : pat_ok เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 17:03:47

ความคิดเห็นที่ 26 ขอบ้างคะ. จำจนทุกวันนี้คะ.  ด้วยความที่มีความรักตอนที่ยังเรียนมัธยมแถวบ้านคะ.  เกิดมีความรักกับผู้ชายคนนึง. รักแรกคะ. รักมาก. เจ็บมาก.  ไปเรียนเช้า. เย็นก็ต้องรีบกลับ. ไม่มีโอกาสได้เจอแฟนซักเท่าไหร่.  แต่อรารักเค้า. เราพยายามจะหาทางเจอเค้าตลอด. และเราก็เจอเค้าได้ตลอด แต่ละครั้งที่เจอก็เร็วมาก. แต่ถ้ามีโอกาสเมื่อไหร่ ชั้นจะต้องพยายามเจอเค้าให้จนได้. ถึงจะต้องโกหกพ่อ แม่ก็ตาม. เพราะเรารักเค้าเหลือเกิน. คบกันมา3ปีแล้วคะ. รักมากคะ. ในช่วงที่เรียนอยู่เราก็มีเพื่อนมากมาย. แต่เพื่อนคนนึงที่ชั้นรู้สึกรักมันมากเพราะ. ตลอดเวลาก็จะติดกันตลอดกับเพื่อนคนนี้. ตั้งแต่เช้าไปเรียน จนเย็นชั้นกลับบ้าน.  ด้วยความที่เราสนิทกับเพื่อนคนนี้มาก จนอาจเรียกได้ว่าเป็นเพื่อนตาย.  แน่เพื่อนคนนี้อยู่หอคะ. เวลาอยากเจอแฟนก้อจะไปนอนหอของเพื่อนคนนี้ตลอดเพียงเพื่อต้องการเจอแฟน และรอดสายตาจากพ่อแม่คะ. เวลาผ่านไป 1ปี. บังเอิญคืนนั้น เรากลับมาที่หอเพื่อนโดยไม่ได้บอกเพื่อนก่อนเพราะกะเซอไพรส์. เปิดหอเข้าไปเห็นรถแฟนจอดอยู่. นาทีนั้นไม่ได้คิดอะไร. โทรบอกเพื่อนว่ามาเพื่อนก้อตอบแปลกๆๆ. จนในที่สุดถามคนข้างๆห้อง. ก้อได้คำตอบแล้วว่าแฟนเราอยู่ในนั้น.  จี๊ดมั้ย.  1ปี. ไม่เคยรู้เลยว่าแฟนเรามานอนที่นี่ทุกคืน เพื่อนได้แต่บอกขอโทด. เราก้อได้แต่ยอมรับความจิงกับสิ่งที่คนที่เรารักทั้งสองคนทำกับเราขนาดนี้. เราเองที่เปนคนจากไปปล่อยให้เค้ามีความสุขกัน. เวลาผ่านไปมันปวดร้าวเหลือเกิน. แต่ก้อต้องทน. อยู่คนเดียวไม่ได้. อยากตาย. เพื่อนคนอื่นได้แต่ปลอบ. แล้วก้อรุมเกลียด. ผญ. คนนั้น. ทั้งๆที่เรียนห้องเดียวกัน. ตอนนี้ผ่านไป5ปีแล้วคะ. ทุกวันนี้อดีตเพื่อนเรากับอดีตแฟนมีลูก2คนแล้วคะ ก้อภาวนาให้เค้ามีครอบครัวที่มีความสุขมากๆคะ. จากคุณ : แหวนแหวนจัง เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 21:05:44

ความคิดเห็นที่ 27 ความเจ็บปวดนี้ มันผ่านมาได้ 2 ปีเเล้ว ค่ะ หลายคนถามว่า "ลืมมันได้หรือยัง" เราเองก็ยังตอบไม่ถูก ว่าลืมมั๊ย เเต่รู้เเค่ว่า "มันอยู่ในทุกลมหายใจ"   ฉันกับเขาเรียนมหาลัยห้องเดียวกัน เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน พอขึ้นปี 2 เราก็ตกลงเป็นแฟนกัน คบกันมาจนเรียนจบ ทำงาน เป็นแฟนกัน 5 ปีค่ะ ตอนเขามาคบกับฉัน เขาบอกว่าเลิกกับแฟนเก่าเเล้ว ฉันก็เชื่อ เเต่หลังจากคบมา 6 เดือน แฟนเก่าเขามาหาถึงบ้านบอกว่าจะเอาแฟนเขากลับ ฉันก็ยินดีหลีกทางให้ เเต่เขายืนยันที่จะเลิกกับแฟนเก่าเเละกลับมาหาฉัน ฉันก็ลองดู ตอน 3 เดือนเเรก ฉันCheck โทรศัพท์เขาเป็นบางครั้ง ไม่มีวี่เเววเรื่องเขากับแฟนเก่าจะกลับมา (โล่งใจ) หลังจากนั้น ฉันไม่เคย เช็คโทรศัพท์เขาเลย เพราะ"เชื่อใจเเละไว้ใจ" จนถึงคืนก่อนถึงวันซ้อมใหญ่รับปริญญา ก่อนหน้านี้เขาบอกฉันว่าไม่ต้องให้ใครมาถ่ายรูปรับปริญญาให้ฉันหรอกเดี๋ยวเอากล้องเขาเเล้วถ่ายรูปด้วยกัน เเต่ตอน 4 ทุ่ม ของคืนก่อนซ้อมใหญ่รับปริญญา เขาโทรมาบอกฉันว่าพรุ่งนี้วันซ้อมใหญ่ เขาคงไม่ได้เอากล้องไปถ่ายรูปด้วยนะ ให้ฉันหากล้องเองเเล้วกัน เขาคงมาถ่ายรูปด้วยไม่ได้ (ทั้งๆที่รับปริญญาด้วยกัน) ฉันงงไปหมด เเล้วนี่ 4 ทุ่มเเล้วจะไปหากล้องจากไหน       ตอนช้าวันซ้อมใหญ่รัปปริญญา "วันที่ฉันไม่เคยลืม" ฉันลง Taxi พร้อมเพื่อนๆบัณฑิต สิ่งที่ฉันเห็น เขายืนถ่ายรูปกอดกับแฟนเก่าเขา เหมือนใครเอาอะไรมาทุบหัวฉัน มันมึนไปหมด เกิดอะไรขึ้นกับฉัน ฉันร้องให้ทำอะไรไม่ถูกร้องทั้งๆที่เเต่งหน้าเเละใส่ชุดครุยไม่อายใครเลย โทรไปหาเขา ถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้น เขาบอกว่าไม่มีอะไรเเค่แฟนเก่าเขามาแสดงความยินดีด้วย แล้วเขาก็บอกว่าอย่ามาซักไซร์เขาบอกว่าไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไร เเล้วไม่ต้องโทรมาหรือติดต่อเขาอีกนะ จนกว่าจะรับปริญญาเสร็จ (1 อาทิตย์) ตอนเข้าแถวรับปริญญาเรากับเขานั่งห่างกันเเค่ 10 คนเองเเต่เขาไม่หันมาไม่มองเราเลย เหมือนคนไม่รู้จักกันเลย ตลอดช่วงรับปริญญาฉันร้องให้ตลอดเลย ไม่มีความสุขเเละร้อยยิ้มเลย ทั้งๆที่มันเป็นวันเเห่งความสุขไม่ใช่วันร้องไห้    หลังจากวันรับปริญญาเขาบอกว่าไม่มีอะไรให้เชื่อใจเขา วันหยุดงานเขาไม่ตรงกับเราเลยตั้งเเต่ทำงานมา วันหนึ่งที่ตรงกับวันหยุดเขา เราลางานครึ่งวันเเล้วกลับมาเพื่อจะเซอร์ไพร์เขา เเต่เขากลับมามีท่าทางแปลกๆ ปิดเสียงโทรศัพท์ เอาโทรศัพท์ติดตัวตลอดเวลา มันน่าสงสัย เขาพาลใหญ่เลย เเล้วบอกว่าเขาไม่หน้าหยุดเลยวันนี้ น่าจะไม่ทำงานอยู่เจอเราเเล้วน่าเบื่อ "ฉันผิดอีกเเล้วหรอที่มาเขา" งง    เช้าวันหนึ่งฉันแอบเอาโทรศัพท์เขาไปดูเเละพบข้อความ "มีผู้หญิงโทรหาสามีน้องทุกคืนเลย น้องชักจะไม่พอใจเเล้วนะค่ะคุณสามี" เมมเบอร์ว่า พ่อ ฉันงงพร้อมคำถามที่ว่า "แฟนฉันไปเป็นสามีใคร" เเล้วที่บอกว่าโทรหาพ่อ คือ พ่อที่เรียกแฟนฉันว่า "สามี" หรอ ฉันไปถามเขา เขาบอกว่าไม่มีข้อความเเบบนั้น  อย่างมั้นใจ  (มันเป็นข้อความที่ลบเเล้ว เขาเลยมั่นใจว่าไม่มี เเต่ฉันเก่งกว่าสามารถค้นหาข้อความที่ลบเเล้วได้ที้งๆที่เจ้าของยังทไม่เป็นเลย สมควรภูมิใจไหมเนี่ย) ฉันเลยเปิดให้เขาดู เขาไม่พูดเเละพาลว่าฉันไม่ไว้ใจเขา ไม่ให้เกียรติ์เขาเลย เเอบดูโทรศัพท์เขา เเละฉันเข้าไปดูใน Windows live ของเขา มีรูปเขาหอมแก้มกันเป็นภาพ Profile มีการคุยหยอกล้อกัน เเล้วฉันเป็นใครหรอตอนนี้ ช่วงนั้นฉันเเย่มาก ร้องให้ทุกวัน เขาไม่เคยรับว่าเขาผิดมีเเต่ฉันที่ผิด ไม่ไว้ใจเเละไม่ให้เกียรติ์เขา เเต่สำหรับฉันมันคือความไม่ซื่อสัตย์ที่เขามีให้ฉันคำเดียว เกียรติ และความไว้วางใจ ที่ฉันให้เขาตลอด 5 ปีที่ผ่านมา เขาได้ทำลายมันหมดเเล้ว ฉันไม่เคยนอกใจเขาทั้งๆที่มีคนอื่นมากมายเข้ามา ฉันมีเหตุผลอย่างเดียวคือ ฉันจะไม่เอาคนอืนมาทำให้เขาเสียใจเพราะหากกลับกับเขาทำกับฉัน ฉันก็คงเจ็บมาก  เรามีปัญหากันตลอด 1 เดือนหลังจากรับปริญา ชีวิตฉันไม่มีความสุขเลย        จนมาคืนวันหนึ่งฉันได้ยินเสียงแก้วเเตกในหู มันเหมืนเป็นสัญญาณ ฉันรอเขากลับมาจากทำงาน ฉันเลยโทรไปหาเขามันเป็นสายซ้อน ฉันบอกว่าทำไม่สายซ้อนบ่อยจัง เเค่นั้นแหละเขาก็ว่าฉันไม่ใว้ใจเขาอีกเเละ ผิดอีกละ เเค่ถามเอง หลังจากเขาว่างสายพี่ชายเขาที่เป็นสาวประเภท 2 โทรมาหาฉันบอกว่า เขามาขอเลิกกับฉันแทนน้องชายเขา และบอกให้ฉันเลิกติดต่อกับน้องชายเขา อย่ามาให้น้องชายเขาเห็นหน้าเลยตลอดชีวิตนี้ น้องชายเขาขอให้เขามาบอกเลิกให้ ฉันก็ตอบตกลงเลิก ฉันโทรไปหาเขา เขาบอกว่าตามที่พี่ชายเขาบอกนั้นแหละไม่ต้อพูดอะไรมาก ฉันอึ้งไปหมด นี่หรือคนที่ฉันรัก นี่หรือคือคนที่ฉันจะเอาเป็นผู้นำครอบครัว เขาจะเป็นผู้นำได้ไง ไม่กล้าเเม้กระทั่งบอกเลิกจนต้องให้กระเทยมาบอกเลิกแฟนให้ ฉันรักคนคนอย่างนี้ได้ไง        หลังจากวันนั้นฉันกับเขาจบกันโดยไม่มีการติดต่อกันเลย 2 ปีเเล้ว ฉันยังไม่มีใครหลายคนถามว่า "ลืมมันได้หรือยัง" เราเองก็ยังตอบไม่ถูก ว่าลืมมั๊ย เเต่รู้เเค่ว่า "มันอยู่ในทุกลมหายใจ" เมื่อก่อนเคยคิดนะว่าไม่มีเขาเราจะมีชิวิตอยู่ไม่ได้ เเต่ตอนนี้อยู่ได้ไม่เห็นเป็นไรเลย มองกลับไปตอนคบกับฉันร้องให้เกือบทุกวันได้ไง 5 ปีเต็ม ฉันทนได้ไง ถ้าเป็นคนอืนทำฉันเสียใจขนาดนี้เเม้เเต่ลมหายใจร่วมกันฉันยังไม่อยากใช้ร่วมกันเลย เเต่เขาฉันกลับยังคิดถึง วันนี้ เพลงที่เราเคยร้องด้วยกัน สบู่กลิ่นเดิม ที่ที่เคยไปเที่ยวด้วยกัน จานเเก้วลายที่เราเคยใช้คู่กัน ทุกอย่างที่เป็นความทรงจำระหว่างเขากับฉัน ฉันไม่เคยเเตะมันเลย ทุกครั้งเห็นมันฉันคิดถึง กลัวที่สุดกลัวตัวเองทำใจไม่ได้ ตอนแรกๆที่เลิก มีคนเคยบอกฉันว่า "เวลามันจะช่วย" ฉันเลยเถียงไป เวลามันไม่เห็นช่วยเลย มันยิ่งทำให้ฉันเจ็บ เเต่ตอนนี้ฉันรู้เเล้ว เวลามันช่วยได้นะ ลองกลับไปเวลานี้ 2 ปีที่เเล้วที่เราเจ็บ มันรู้สึกดีกว่าวันนั้นมาก สำหรับฉันเขาคือคนที่ตายไปแล้ว แก้ไขเมื่อ 13 ต.ค. 55 11:39:05 จากคุณ : Us-Sama Iland เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 11:33:03

ความคิดเห็นที่ 28 เหตุการณ์ที่ทำให้รู้สึก "Hurt" ของผมคือเมื่อประมาณ 2ปีก่อนตอนนี้ผมอายุ 24 ครับผมก็รู้สึกถึงความผิดปกติของตัวเอง โดยมีก้อนเนื้อขึ้นที่บริเวณแถวๆๆไหปลาร้าขนาดประมาณลูกมะนาวได้ ผมก็ได้ไปตรวจที่ร.พ. หลังจากที่เอาิช้นเนื้อไปตรวจผลก็ออกมาว่าเป็นเนื้อร้าย ซึ่งตอนนั้นผมรู้สึกทำรัยไม่ถูก เสียใจ เศร้า อารมณ์แบบว่าบอกไม่ถูกเลย  ตอนที่โทรไปบอกผลกลับแม่มันอยากจะร้องไห้ออกมาแต่ก็ร้องไม่ออก ไม่รู้จะทำยังไงเลย ซึ่งผมก็เรียนอยู่ด้วช่วงนั้นทำให้เกรดเทอมนั้นลงมาเยอะมาก ประกอบกับผมก็ย้ายไปรักษาที่ศิริราช หมอบอกว่าเป็นเนื้องอกต่อมน้ำเหลืองระยะ 2 เและจะต้องให้ยาเคมี(ผมร่วงด้วย) + การฉายแสง ซึ่งผมเรียนอยู่ที่ชลบุรี และผมต้องฉายแสงติดกัน 20ครั้ง ผมก็นั่งรถทัวร์ไปกลับ กรุงเทพ-ชลบุรีทุกวัน ซึ่งผมไม่เคยบ่นว่าเหนื่อยให้ใครได้ยินเลย แต่ก็แอบบร้องไห้คนเดียวบ่อยเหมือนกันในช่วงแรกๆ ซึ่งจากกำลังใจจากเพื่อนครอบครัวและแฟนที่อยู่เคียงข้างกันตลอดและไม่เคยทิ้งกันทำให้ผมมีกำลังใจมาก ซึ่งตอนนี้ผมก็รักษาจนก้อนเนื้อหายไปหมดแล้ว ตอนนี้ก็เฝ้าระวังไว้อย่างเดียวดูแลสุขภาพตัวเอง เรื่องนี้จึงเป็นเรื่องที่ทำให้ผม "Hurt" มากที่สุด ผมจึงฝากทุกท่านที่อ่านเรื่องของผมดูแลสุขภาพกันด้วยนะครับผม และหมั่นตรวจสุขภาพบ่อยๆถ้าเจอรัยผิดปกติควรไปพบแพทย์ไม่ควรปล่อยทิ้งไว้นะครับสุดท้ายผมขอขอบคุณทุกท่านที่อ่านเรื่องของผม ขอให้มีความสุขและสุขภาพแข็งแรงนะครับ ขอบคุณพื้นที่ดีดีแห่งนี้ด้วยครับ จากคุณ : w_sri เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 01:09:28

ความคิดเห็นที่ 29 . แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 55 18:14:19 แก้ไขเมื่อ 15 ต.ค. 55 07:59:43 แก้ไขเมื่อ 15 ต.ค. 55 07:55:19 จากคุณ : อัจฉสวัสดิ์ เขียนเมื่อ : 15 ต.ค. 55 07:53:33

ความคิดเห็นที่ 30 รันทดสุดในชีวิต มันนานมากแล้ว แฟนที่คบกันมานาน7 ปี เกือบจะแต่งงานกัน หันไปกิ๊กกับเพื่อนสนิทของเราที่เรียนด้วยกันมาเกือบ 20 ปี แถมเพื่อนคนนี้ตามมาทำงานที่เดียวกับเราด้วย แล้วเราก็จับได้ว่าเค้าแอบคบกัน เราไปถามเพื่อนของเราเค้าทำหน้าเชิ่ดเชิ่ดแล้วบอกเราเหมือนเราไม่เคยเป็นเพื่อนกันว่า "เค้าไม่ได้แย่งแฟนเรา" หลังจากนั้น ผู้ชายคนนั้นก็มารับ-ส่งผู้หญิงคนนั้น เหมือนที่เคยมารับ-ส่งเรา เพื่อนที่ทำงานทุกคนรู้ ทุกคนเห็น และคิดไม่ถึงว่าผู้ชายที่ทุกคนเห็นว่ารักเรามากเหลือเกิน จะทำร้ายเราได้มากขนาดนี้ แต่เค้าก็คบกันได้ไม่นาน ก็ต้องเลิกกัน เพราะผู้ชายไปมีผู้หญิงคนใหม่  และคงจะไม่ใช่คนสุดท้าย เพราะได้ข่าวว่าผู้หญิงคนใหม่ทิ้งเค้าไปหาผู้ชายอีกคนเมื่อไม่นานมานี้ 555 จากคุณ : เก๋จัง เขียนเมื่อ : 15 ต.ค. 55 17:57:09

ความคิดเห็นที่ 31 ขอออกตัวว่า ไม่ใช่เรื่องของผม แต่ ... ผมดันอยู่ในเหตุการณ์ด้วย และต้องร่วม hurt ไปกับชี' คนหนึ่ง ------------------- She says: คุณพี่คะ คุณพี่ต้องฟังน้องพูดให้จบ! อย่ามาเดินหนีไปดื้อๆอย่างนี้ She says: ... She says: คุณพี่เรียกไอ้ผัวตัวดีของคุณพี่ออกมาดีกว่า มันจะได้รู้เรื่องรู้ราวไปซักที อย่ามาบอกว่าไอ้ผัวตัวดีไม่อยู่ น้องมาเฝ้ารอหน้าบ้านพี่ ตั้งแต่เย็นจนสามทุ่มนี่ ก็เพราะต้องการให้มันแตกหักกันไปเสียที มันเป็นคนกลาง ต้องตัดสินใจได้แล้ว มาอ้ำๆอึ้งๆอย่างนี้ ทั้งหนูทั้งพี่เสียหายกันไปอีกเท่าไหร่ หนูไม่ยอม She says: ... She says: พี่อย่ามาทำเป็นนางฟ้านางสวรรค์ไปหน่อยเลย ทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวที่ผัวตัวเองไปทำอะไร ไปมีใครข้างนอก หนูไม่อยากทำให้พี่เสียใจหรอกนะ ถึงไม่เคยเจอหน้ากันแต่หนูก็เคารพพี่ตลอดมา ก็พยายามพูดกับผัวของพี่บ่อยๆว่าถ้าทำต่อมันจะเป็นเรื่องอับอายขายหน้าชาวบ้าน แต่เรื่องมันมาถึงขนาดนี้ แถมหนูก็ท้องอยู่ พี่ก็เห็น หนูไม่อยากให้เด็กที่เกิดมามีปัญหา อุตส่าห์บากหน้ามาหาพี่ถึงบ้าน พี่ไม่เห็นแก่หน้าหนู ก็เห็นแก่หน้าลูกในท้องหนูมั่ง !!!! She says : ... ... ... She says: พี่อย่าเอาแต่อ้ำอึ้งๆเลย เรียกไอ้ผู้ชายเฮงซวยนั่นออกมาเหอะ จะปกปักมันไปถึงไหน!?!? นี่หนูก็ตัดใจเด็ดขาดแน่นอนแล้ว จบเรื่องวันนี้ พรุ่งนี้หนูจะกลับไปหาไอ้ผัวเฮงซวยของหนู จดทะเบียนหย่าให้มันสิ้นเรื่องสิ้นราวซะที พี่อย่าโยกโย้เลย เรียกมันออกมาเดี๋ยวนี้ !!! She says: ... ... ..... She says: เอ๊ะ! พี่นี่จะเอายังไง อยากให้ชาวบ้านเขารู้เรื่องพวกเรากันมากนักหรืองัย? มัวแต่เงียบ ทำตัวเป็นแม่พระอย่างนี้หนะสิ ไม่รู้จักสนองผัวให้ถึงใจ ไม่รู้จักเรื่องในมุ้งบนเตียง พอมีลูกเข้าคน ก็ทำตัวเป็นท่อนไม้นอนทื่อๆเป็นท่อนซุง ไม่รู้จักรีดพิษผัวตัวเองให้ดี ให้น้ำมันหมดไปกับเตียงพี่ ผัวพี่มันถึงแร่ดแท่ดๆๆ ไปเป็นเอาผัวหนูมาเป็นเมียแทน ไม่ว่ายังไง หนูไม่ยอมเป็นเมียหลวงเมียน้อยใครทั้งนั้น! เรียกผัวพี่ออกมาเดี๋ยวนี้!! She says : ... ... ................ จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 15 ต.ค. 55 19:42:07

ความคิดเห็นที่ 32 เรื่องที่ Hurt ที่สุด เป็นเรื่องของ "กิ๊ก" คนหนึ่งค่ะ เรื่องนี้นานมากๆแล้วนะคะ จริงๆ ที่เรียกว่ากิ๊กไม่ใช่ว่ามีแฟนอยู่แล้วนะคะ แต่เพราะไม่รู้ว่าเราคบกันแบบไหน(เหมือนเพลงของ ดา เอนโดรฟินเลย อิอิ) และไม่ได้ตกลงกันว่าจะเป็นแฟน เรารู้จักเขาตอนช่วงเรียนมหาลัยค่ะ ตอนนั้นยังไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาเลยค่ะ เขาเป็นคนเงียบๆ ไม่ได้มีเสน่ห์อะไร เราจะโทรคุยกับเขาอาทิตย์ละครั้งค่ะ เวลาไปไหนมาไหนเขาก็จะเทคแคร์ดีมากๆ ไปส่งที่บ้านด้วย จนเพื่อนที่ไปด้วยกันแซวว่าเขาคิดอะไรกับเราหรือเปล่า เขาต้องชอบเราแน่เลย ตอนนั้นเราไม่ได้คิดอะไร ก็ตอบเพื่อนว่าไม่หรอก ไม่ได้สนใจ จนกระทั่งงานรับปริญญา เขาก็มางานและซื้อของขวัญให้เรา ที่บ้านเราเห็นเขาก็คงคิดว่า เขาเป็นแฟนเราแหละค่ะ นั่งรอเราจนเรารับปริญญาเสร็จ จนไปกินเลี้ยงตอนเย็น และเขาก็รับหน้าที่พามาส่งบ้านเหมือนเคย แถมยังเอารูปไปล้างให้ทั้งหมดเลย และขออัดรูปเราเก็บไว้ด้วย เป็นใครเขาก็ต้องบอกว่าเขาต้องชอบเราใช่มั้ยคะ จุดเริ่มต้นจากวันนั้นแหละค่ะ ที่ทำให้เราเริ่มหวั่นไหว เราเริ่มไปไหนมาไหนกันบ่อยขึ้น จับมือกัน เล่นกัน จนคนอื่นเขามองแล้วยิ้มเลยล่ะค่ะ จนวันหนึ่งเราเริ่มคิดว่า ตอนนี้เราเป็นอะไรกัน ก็เลยถามเขาว่าเขาคิดยังไงกับเรา เขาก็อึ้งๆนะคะ ตอนเราถาม เขาก็บอกว่ารู้สึกดีกะเรา แล้วก็บอกว่าดูๆกันไปก่อนนะ นี่แหละค่ะ คำว่าดูๆไปก่อน ก็เลยไม่รู้ค่ะว่าเป็นแฟนกันหรือยัง เลยเรียกแค่กิ๊กก็คงเป็นแค่กิ๊กแหละค่ะ เพราะตั้งแต่รู้จักกันมาโทรคุยกันแค่อาทิตย์ละครั้ง  หลังจากดูๆกันมาได้ปีนึง เขาก็เริ่มเปลี่ยนไปค่ะ เขาไม่โทรหาเราเหมือนเคย พอเราโทรไปเขาบอกว่ามาทำงาน อยู่ต่างจังหวัด เราก็ถามว่าทำไมไม่บอกเราเลย เขาพูดออกมาว่า จะต้องให้รายงานตลอดเลยหรอ เราอึ้งค่ะ เพราะตอนคบกันเราก็ไม่เคยโทรจิกหลายรอบนะคะ แค่รอบเดียวค่ะ ถ้าคนคบกัน ทำไมเราจะอยากรู้ไม่ได้ล่ะคะ ว่าเขาอยุ่ไหน เขาควรจะบอกเราไม่ใช่หรอคะ ตอนนัั้นเสียใจค่ะ ร้องไห้ ละเขาก็ไม่ค่อยโทรหาเรา เรานั่งรอโทรศัพท์เขาทุกเสาร์อาทิตย์ เวลาโทรศัพท์ดังก็คิดว่าใช่เขาหรือเปล่า แต่ก็ไม่ใช่ เราร้องไห้ตลอด ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จนวันหนึ่งเลยโทรไปคุยกับเขาว่าตกลงจะยังไงเรื่องของเรา เขาก็ร้องไห้และพูดออกมาว่า เขาไม่ได้มีใคร และเขารักเรานะ แต่รู้สึกว่าเรากับเขาจะไปกันไม่ได้อ่ะ เอ่อ ก็ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรค่ะ แต่เรายังไม่เคยดูแลกันเหมือนแฟนเลยนะคะ เป็นแค่กิ๊กค่ะ แค่เดินห้าง จับมือ เรื่องราวที่บ้านเขา บ้านอยู่ไหนก็ไม่รู้ เขายังรู้เรื่องเรามากกว่า เพราะเราเป็นคนเปิดใจ ตอนที่เขาบอกมาอย่างนั้นเราก็เสียใจค่ะ แต่อีกใจนึงก็โล่งเพราะจะได้ไม่ต้องมานั่งบ้า นั่งคิดว่าเขาเป็นอะไรอีก ก็เลยบอกว่างั้นเป็นเพื่อนกันก็ได้ เพราะคิดว่าถ้าเป็นเพื่อนเขาคงจะกลับมาดีกับเราเหมือนเดิม หลังจากนั้นเขาก็ยังทำเหมือนเดิมค่ะ หายไปไม่โทรมาหา เรานึกว่าจะดีขึ้นเพราะว่าเป็นเพื่อนกันแล้ว แต่ก็ไม่ค่ะ จนสุดท้ายเราก็ไม่โทรหาเขาละก็ค่อยๆหายไป ทำใจอยู่หลายเดือนค่ะ คือที่เราเล่ามา อาจจะดูเรื่องเราไม่ได้พิเศษ แต่ว่าเราคบกับคนนี้เราค่อนข้างผูกพันนะคะ เราคบเขามาสองปี และกิ๊กกับเขาประมาณปีกว่า และก็เลิก ช่วงที่คบกัน เจอกันเขาก็ยังดูแลเราดีค่ะ เขาเป็นผู้ชายคนที่สองที่เราคบค่ะ ดีกว่าแฟนคนแรกมาก ก็เลยเสียดาย จนป่านนี้เรายังไม่รู้เลยค่ะว่าเขาเป็นอะไร ทำไมต้องทำแบบนั้น บางทีแอบคิดว่าเขารังเกียจเราหรอ หรือเขาเป็นเกย์ก็ไม่ทราบค่ะ  แต่ตอนนี้เราไม่ได้รู้สึกอะไรแล้วนะคะ เราเลิกกับเขามาแปดปีแล้วค่ะ ตอนนี้เราก็มีแฟนอีกคนที่คบมาหกปีแล้ว คนนี้น่ารัก เป็นคนดี เสมอต้นเสมอปลายและก็รักเรามากๆด้วย และเราก็รักเขา จนเราคิดว่าดีแล้วที่เลิกกับคนนั้นไป เพราะถ้าไม่เลิกก็คงไม่เจอกับแฟนคนปัจจุบันของเรา เรื่องก็มีเท่านี้ค่ะ จากคุณ : Three Birthday (Three Birthday) เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 08:19:01

ความคิดเห็นที่ 33 ขอเล่าเรื่องของตัวเองบ้างนะคะ แม้เรื่องราวจะผ่านมาร่วมสองปีแล้ว แต่ร่องรอยของบาดแผลยังคงอยู่... คุณคิดว่าความรักคืออะไร บางคนบอกว่า ความรักคือการให้ ความรักคือการเสียสละ หรือบางคนอาจมองว่าความรักคือการแย่งชิงเพื่อให้ได้ครอบครอง สำหรับฉัน ฉันมองว่าความรักคือแรงผลักดันที่ทำให้ฉันทำทุกอย่างได้เพื่อเขา คนที่ฉันรัก ความรักของฉันเริ่มต้นจากพันทิป.คอมและปริศนาชวนปวดหัว แต่สนุกจนต้องติดตาม ฉันไม่เคยจินตนาการถึงเจ้าของปริศนาแรกที่ฉันไปตอบ จนกระทั่งเรามีโอกาสได้เจอกัน เขาเป็นผู้ชายมีเสน่ห์ รอยยิ้มของเขาทำให้ฉันรู้สึกประทับใจ หลังจากนั้นเราก็ได้พูดคุย เรียนรู้และเริ่มคบหากัน ฉันมองว่าเขาเป็นผู้ชายน่าสงสาร เขาติดอยู่ในความเหงา ความเจ็บจากรักครั้งเก่า ฉันได้แต่แอบหวังว่าสักวันหนึ่ง ความรักที่ฉันมีให้เขาจะช่วยเยียวยาบาดแผลนั้น เพื่อที่เขาจะได้รักฉันได้อย่างเต็มหัวใจ ฉันจึงได้พยายามทำทุกอย่างเท่าที่คนอย่างฉันพอจะทำได้ ฉันรู้ว่าฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีนัก ปากร้าย เอาแต่ใจ นัสัยงอแง แต่ฉันพยายามเป็นนางฟ้า...เพื่อเขา และท้ายที่สุดเขาก็บอกรักฉัน ถามว่าดีใจไหม ฉันว่าฉันดีใจนะ แต่ความรู้สึกเศร้าๆมาจากไหนก็ไม่รู้สิ จนกระทั่ง... ฉันได้รับรู้เรื่องราวที่ทำร้ายจิตใจฉันอย่างมาก นอกจากฉันแล้ว เขายังรักผู้หญิงอีกคน รักมากกว่า รักมานานกว่า และสิ่งที่ทำให้ฉันเจ็บปวดมากที่สุดคือ เธอมีแฟนแล้ว และไม่มีวันเลิกกับคนรักของเธอมาเพื่อคบกับเขาแน่ๆ ฉันเสียใจ ผิดหวัง ตวามหวาดระแวงได้คืบคลานเข้ามาสู่ความรักของเรา ฉันและเขาเริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้นเพราะเรื่องของเธอ ฉันรู้ว่าเขาพยายามที่จะทำให้ฉันสบายใจ แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไร ฉันก็ยังคงรู้สึกแย่อยู่ดี ทำไมนะ ทำไมเขาถึงมีฉันคนเดียวไม่ได้ ฉันรักเขาไม่พอหรืออย่างไร ฉันพยายามอดทน ประคับประคองความรักไม่ให้มันแย่ไปกว่าเดิม ฉันร้องไห้ทุกวันเป็นเวลาสิบเดือน แต่ฉันก็เชื่อว่าเขาก็คงพยายามเช่นกัน สุดท้าย..สิ่งที่ฉันคิดก็ผิดทั้งหมด ผู้หญิงคนนั้นติดต่อมาหาฉันพร้อมกับคำขอโทษ เธอบอกว่าเธอไม่เคยทราบเรื่องฉันมาก่อน เขาไม่เคยบอกให้เธอรู้เรื่องของฉันเลยสักนิด ที่ผ่านมาเขาโกหกฉันมาตลอด ทำไมเขาต้องทำแบบนี้กับฉัน ฉันเสียใจจริงๆ แล้วเราสามคนก็ได้มีโอกาสนั่งคุยกัน เขาบอกว่าเขาเลือกเธอ เขาพร้อมที่จะเดินไปกับเธอทั้งๆที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ ฉันรู้สึกแย่มาก ที่ผ่านมาเขาคงไม่เคยรักฉันเลย เขาถามฉันว่าจะให้เขาทำอย่างไรเพื่อให้ฉันรู้สึกดีขึ้น ฉันขอร้องให้เขาเลิกติดต่อฉันและเธอคนนั้น แต่เขาต่อรองว่า เขาเลิกติดต่อฉันได้ แต่กับเธอคนนั้น เขารักเธอมาก และเลิกยุ่งกับเธอไม่ได้ ความเสียใจทั้งหมดโถมมาที่ฉัน ถ้าเวลานั้นฉันยืนอยู่ เชื่อว่าฉันคงทรุดลงไปกองกับพื้นแน่ๆ ฉันอยากบอกเขาว่า ที่ฉันอยากให้เขาเลิกติดต่อกับเธอ ไม่ใช่เพื่อใคร แต่เพื่อตัวเขาเอง ฉันไม่อยากให้ใครมองว่าคนที่ฉันรักเป็นคนไม่ดี เป็นมือที่สามในความรักของคนอื่น ที่สำคัญหากเขาสามารถเลิกยุ่งกับเธอได้ เขาก็จะสามารถรักใครได้อย่างจริงใจ และไม่ไปทำร้ายใครเหมือนที่ทำกับฉัน ก่อนหน้าที่เขาจะตัดสินใจว่าเลือกเธอ ฉันคิดไว้ว่า หากคนที่เขาเลือกเป็นฉัน ฉันพร้อมที่จะให้อภัย และเดินต่อไปกับเขา ขอเพียงจากนี้ไป เขาจะมีฉัน รักฉันคนเดียว หลายๆคนรอบตัวฉันต่างก็บอกว่า ไม่มีใครรักเขาเท่าที่ฉันรักอีกแล้ว แต่เขาคงไม่คิดแบบนั้น แม้วันนี้ฉันจะยังคงร้องไห้อยู่ แต่อีกไม่นานฉันจะต้องหายดี และพร้อมที่จะก้าวเดินต่อไปข้างหน้า ถึงจะไม่มีเขา แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ทำให้ฉันได้รับรู้ว่า ฉันยังมีเพื่อนๆที่คอยห่วงใยฉัน แวะเวียนมาถามไถ่ โทรศัพท์หาไม่ได้ขาด มาทานมื้อเย็นด้วย ขอบคุณทุกคนมากนะ ฉันเสียคนที่ไม่รักฉันไปหนึ่งคน แต่ฉันกลับได้คนที่รักฉันกลับมาตั้งหลายคน ก็นะ คนที่ไม่รักฉันก็ดันเป็นคนที่ฉันรักน่ะสิ สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะเสียใจอยู่ดี ถึงแม้ฉันจะถูกความรักทำร้าย แต่ฉันก็ได้รู้ว่าอย่างน้อยในชีวิตหนึ่ง ฉันก็เคยรักใครบางคนอย่างหมดหัวใจ... จากคุณ : ด.ญ.น้องดื้อ เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 09:37:23

ความคิดเห็นที่ 34 เมื่อแม่พิมพ์ของชาติโรงเรียนวัดเอกชนหนึ่งทำตัวแบบ มุตตา แต่เราทำอะไรไม่ได้ เพราะเราเป็น Y http://www.pantip.com/cafe/family/topic/N12796059/N12796059.html เมื่อแม่พิมพ์ของชาติโรงเรียนวัดเอกชนหนึ่งทำตัวแบบ มุตตา และเพื่อนครูยังมาข้อร้องให้เรารับเธอให้คบกับแฟนเรา คบ 3 แต่เราทำอะไรไม่ได้ เพราะเราเป็น Y เรากับแฟนคบกันมา 10 ปี แต่ไม่ได้อยู่ด้วย แต่สัญญาว่าตุลาฯ ปีที่แล้วจะออกมาอยู่ด้วยกัน แต่ระหองระแหงมาเพราะแฟนเริ่มติดเพื่อนและอื่นๆ ขอข้าม และขอข้ามปัญหาเรากับแฟน เพราะมันเป็นปัญหาปกติที่เราสองคนทะเลาะกันบ่อยๆ แต่แฟนไม่เคยคิดเลิกกับเรา อันนี้ผู้ใหญ่ทางแฟนรับรุ้ เราไปบ้านเขาประจำๆ รู้จักญาติพี่น้องเขาดีมานาน ไปมาหาสู่ ไปบ้านเขาญาติเราไปทำงานบ้าน ทำกับข้าว ช่วยเลี้ยงยายที่ความจำเสื่อม  สนิทขนาดเมษาฯ ปีนี้น้าชายเขายังวานเราล้างตู้เย็นบ้านยาย เพราะเราไปเที่ยวหลายวัน เมื่อเรากับแฟนมีปัญหาหนักๆ เราก็ยังอภัยให้กับแฟนเรา แต่สุดท้ายก็พบว่าแฟนเราแอบคุยกับครูคนนี้  เราไม่ได้บอกว่าแฟนเราไม่ผิดนะ แฟนเราผิดแน่นอนอยู่แล้ว แต่ตบมือข้างเดียวไม่ดังนะ และปกติเขาคุยกับคนตามประสาคนขี้เหงาอะไรบ้างก็ไม่เคยมีปัญหาขนาดนี้ จนมาเจอครูคนนี้ ทั้งๆ ที่เธอรู้ว่าแฟนเราคบเรา รวมทั้งตอนที่เรากับแฟนมีปัญหากันหนักๆ เธอก็รับรุ้ตลอด เธอเพิ่งเข้ามาทำงานไม่นานแล้วก็เริ่มมาเข้ากลุ่มแฟนเรา ทำให้รับรุ้ตลอด สุดท้ายพวกเขาสองคนก็เลยคบกัน  เราเจอกับแฟนล่าสุด  27/5/55 แต่มาจับได้ว่า แฟนคบครูคนนี้ 13/6/55 เราเลยโทรไปบอก เพื่อความชัวร์ว่า เธอรุ้ว่ามีเรา เราไม่ได้เลิกกัน และขอให้เลิก  สรุปเธอไม่ยอมเลิก และแฟนเราก็เพิ่งคบเธอยังตัดใจไม่ได้ เพราะแฟนเราเป็นพวกขี้เหงากลัวสูญเสีย ที่สำคัญเราคบไกลกว่า เดือนๆ ได้เจอกันทีแต่ครูมุตตาทำงานที่เดียวกัน บ้านก็อยู่ใกล้กัน เล่นเจอกันแทบทุกวัน มันทำให้เราทุกข์ทรมานมาก เขานัดกันออกมาเจอกันข้างนอกบ้าง ไปตามโรงแรมบ้าง   นึกออกไหมคะ ครูมุตตาเธอไม่ได้ถูกหลอก และเธอก็สมยอมตลอด เพราะเธอออกมาเจอแฟนเรา แฟนเราไม่ได้ไปปล้ำไปนั่งคุยในบ้านเธอ แฟนเราก็ไม่ยอมเลิกกับเราเพราะเธอบอกขาดเราไม่ได้ จนเราต้องคุยกับผุ้ใหญ่ จากปกติก็ไม่ได้แสดงตัวอะไรมากเพราะเราไม่อยากกระโตกกระตาก ผู้ใหญ่เขารับรู้ และชวนเราไปเที่ยวทุกอาทิตย์และยังชวนให้เรามาทำงานที่นี่ก็ได้เพราะงานเราอิสระ ก็หวังให้เราช่วยแม่แฟนดูแลยายที่หลงๆ ลืมๆ ซึ่งเขาก็อยากให้หลานๆ ใครก็ได้มาอยุ่   ซึ่งถ้าเขาไม่ยอมรับเรา ก้คงไม่ให้เราไปอยู่ ถ้าแฟนเราไม่เลิกกับเรา เราก็ต้องให้ครูมุตตาเลิกยุ่ง จากพูดดี ไม่เคยด่าเลยจนวันนี้ก็ไม่เคยด่า ยกเว้นด่ากับแฟน  แต่เธอก้ไม่ยอมเลิกยุ่ง พอคบกับคนนี้แฟนเราเริ่มก้าวร้าวมากขึ้นทุกที และก้าวร้าวคนที่บ้านเขาเองด้วย วันๆ เลิกงานแล้วก็ไปนัดเจอกันตลอด   กลับบ้านดึกๆ ป้าเขาเป็นโรคเครียดห่วงบ้าน ย้ำคิดย้ำทำ เขาก็ต้องคอยตรวจบ้าน แฟนเรากลับดึกเพราะไปนั่งเจอครูมุตตา ปกติเราคบแฟนเราไม่เคยทำตัวแบบนี้ให้ผุ้ใหญ่เครียดมาก เราถึงได้ยอมเจอแฟนแค่เดือนละหน เซฟค่าใช้จ่าย ไม่เคยสนว่าคนที่บ้านเขาจะเป็นอย่างไร ปัญหาป้าแฟนเป็นอย่างไร เพือนในกลุ่มรู้กันหมด แฟนเราเริ่มนิสัยแย่ขึ้นเรื่อยๆ ตั้งแต่คบเพื่อนครูอีกสองคนสนิทกันจนเรามีปากเสียงเพราะพวกเพื่อนบ่อยๆ เราก็คิดไว้แล้วว่า สักวันหนึ่งแฟนเราต้องมีปัยหากับเราเพราะเพื่อนพวกนี้ แล้วก็เป็นจริงๆ  เพราะครุไม่มีคุณธรรม เขาช่วยกันโกหก ปกปิด  ตลกๆ ชิวๆ กันไปวันๆ  สุดท้ายนี่ไง เพื่อนครูก็ช่วยกันให้แฟนเราคบครูมุตตา ไปไหนมาไหนกันสี่คน วันซื้อรถใหม่ 14/6/55 ที่จริงเราต้องไปซื้อด้วย แต่มาทะเลาะกันทำให้เราไม่ได้ไป แฟนกับเพื่อนและครูมุตตาก็พากันไปฉลองซื้อรถใหม่ เรารอตั้งแต่เมษา รถส่งให้ไม่ได้ แล้วพอเพื่อนรู้ปัญหานี้แล้ว ก็ยังสนับสนุนให้เขากับครุมุตตาคบกันเหมือนเดิม แถมยังช่วยโทรมาโกหกเราว่าเลิกกันแล้ว แต่ความจริงไม่ใช่ จนล่าสุดเมื่ออังคาร 9/10/55 เพือนครูคนนี้นี่สามีทิ้งไปนะคะ มีลูกสองคน ความาจริงน่าจะเข้าใจความทุกข์ของเรา แต่กลับเอ่ยปากบอกให้เรายอมรับให้คนสองคนนี้เขาคบกัน กล้าที่จะบอกว่า  เขารักกัน อย่างเต็มปากเลย นี่คือแม่พิมพ์ของชาติทั้งสามคนที่อยุ่โรงเรียนวัดวิถีพุทธ นี่เพิ่งเข้าค่ายธรรมะไปด้วยนะ เวลาเราทะเลาะกันเราจะอัดคลิปไว้บ้าง ทำเเหมือนนพนภา ฮ่าๆ ก็มีหลักฐานการยอมรับเป็นชุ้ของสองคนนี้ มีเสียงครบเลยว่า เพื่อนครูที่สนับสนุนแบบนี้ด้วย ทำเป้นมาช่วยไกล่เกลี่ย ให้สัญญากันว่าจะเลิกกัน สุดท้ายเราต้องตัดใจเพราะเราไม่สามารถร้องเรียนอะไรได้ เพราะเราเป็น y เพราะมีเพื่อนคอยสนับสนุนส่งเสริมแบบนี้ ครอบครัวเราเลยพังสิ้น เราคิดว่าเราจะได้อยุ่ด้วยกันแล้วนะไม่ปีนี้ก็ปีหน้า เรารอสัญญามา  5 ปี เป็นแม่พิมของชาติให้ความรุ้สอนคุณธรรมจริยธรรมนักเรียนแท้ๆ  แต่กลับยุยงส่งเสริมให้ครอบครัวคนอื่นแตกแยก สนับสนุนร่วมมือปกปิดให้เขาทำผิด เราไม่เคยสนับสนุนเพือ่นเราทำผิดแบบนี้เลยนะ ไม่ว่าจะผิดอะไร เพราะเราไม่ยอมให้เพื่อนเราทำไม่ดี นี่เป็นเพื่อนแบบไหนกัน เราเล่าเรื่องนี้ให้ครูคนอื่นที่รุ้จัก เขาก้ว่าทำไมครูพวกนี้เป็นแบบนี้ พวกเขากลับคิดว่า แฟนเราไม่ผิด  ครูมุตตาไม่ผิด ที่เขาสองคนมาแอบคบกันลับหลังเรา และไม่ใช่การแย่งแฟนคนอื่น ไม่ใช่มือที่สาม สิ่งที่เราเจ็บใจที่สุดคือ การไม่รู้จักผิด ไม่สำนึกว่าทำกับเราไว้แค่ไหน ขนาดล่าสุดที่ทะเลาะกับแฟนเราจะเป็นจะตาย ด่ากันลั่นรถฯ เธอด่าเราเป็นคนอื่นไปแล้ว ไม่ใช่เจ้าชีวิตเขา แฟนเรายังโทรมาบอกว่า จะดูแลเราเหมือนเดิม ให้โอกาสเขาได้พิสูจน์ว่าเขาจะไม่ทิ้งเรา จะดูแลเหมือนอย่างเก่า และพูดว่าเรายังคงเป็นคนรักเขาเหมือนเดิม เห็นแก่ตัวดีไหมคะ คบนานเกินกว่าจะตัดใจง่ายๆ ซึ่งก็รวมถึงเราด้วย แต่เราก็ต้องตัดใจ เพราะเขาทำไม่ดีต่อเรา   ปกติเรากับแฟนไม่เคยโกรธกันเกินสองวันก็ดีกันแล้ว ไม่เคยเลิกกันจริงเลย ทะเลาะกันหนักรุนแรงแค่ไหน จนมีปัญหาหนักเพราะครูมุตตานี่แหละ เราโทษแฟนเรานะไม่ใช่ไม่โทษ เลวยังไงอันนี้ยอมรับ  แต่ถ้าไม่มีคนอย่างครูมุตตาแบบนี้ เราก็เคลียร์กันเองได้ ถ้าม้นจะจบก็จบเพราะเราสองคน ไม่ใช่การเข้ามาแทรกแบบนี้ ตอนนี้หัวใจเราเลยมีปัญหาจากการช้อคเพราะเสียใจอย่างหนักเมื่อตอนเดือน 7 ตอนนั้นเกือบช็อคตายเพราะหัวใจเกร็งบีบรัดจนเจ็บปวดทรมานมาก หลังจากหายเกร็งวันนั้น เราก็จะมีอาการเจ็บจี๊ดๆเบาๆ ที่หัวใจเวลาที่เราร้องไห้เสียใจกับเรื่องนี้ ซึ่งเราก็ยังคงร้องไห้ทุกวัน เราพยายามจะไม่คิดมากแต่ก็ทำไม่ได้  แต่เราก็จะพยายามเพื่อตัวเราเอง เราขอระบายบ้าง เพราะเราทุกข์มาก ถ้าเราไม่ได้ระบายให้คนรับรู้บ้างเราคงทรมานมากๆเพราะเรื่องแบบนี้มันไม่สามารถบอกเพื่อนปกติได้ บอกแม่เราไม่ได้ เราต้องเข้มแข็งเหมือนไม่มีอะไรกับครอบครัว แต่ความจริงเราจะตายมิตายแหล่แล้ว ขอบคุณที่ทุกท่านรับฟังค่ะ จากคุณ : SHINDO เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 21:40:09

ความคิดเห็นที่ 35 ตอนเด็กเป็นคนที่ป่วย ไม่สบาย บ่อยมาก แล้วช่วงม.ปลายเคยเป็นพิษในกะเพาะอาหาร พอหายแล้วเห็นน้ำหนักลด ผอมลง คิดว่าดีจัง แต่มีครั้งหนึ่งเกิดเป็นอีก มีไข้ ปวดท้อง ท้องเสีย กินยาก็ไม่ค่อยทุเลา รู้สึกกลัวในใจขึ้นมาค่ะ กลัวตายมาก คราวนี้คิดว่า ป่วยแบบนี้ทรมานแต่น้ำหนักลดนั้น ไม่เอาแล้วค่ะ ไม่อยากป่วยทรมานแบบนี้อีก รู้ซึ้งเลยว่า ไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐ นี่จริงค่ะ มีเงินก็ซื้อความสุขทุกสิ่งไม่ได้จริงๆ ตอนนี้เวลาเครียด หรือรู้สึกว่าอาจทำให้เครียดลงกะเพาะได้ จะรีบหาอะไรทำ หรือผ่อนคลาย ปล่อยวางให้หายเครียดค่ะ เพราะไม่อยากทรมานอีก คิดว่าทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับตัวเราที่คิดเอง สุดท้ายนี้ ขอขอบคุณ พ่อและแม่ ที่อยู่ข้างๆ ค่อยดูแลตอนไม่สบายตลอดเวลาและทุกครั้งเสมอไป ขอบคุณกับข้าวที่ทำให้กินค่ะ ขอบคุณที่เปิดพื้นที่ให้ได้แชร์ความสุข ความทุกข์ค่ะ กันค่ะ จากคุณ : choco darker เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 55 19:30:49

ความคิดเห็นที่ 36 วันหยุดที่ผ่านมา(12-14 ตุลาคม)  - ผมพาสาวไปบ้านเป็น ครั้งแรก - เธอเป็นผู้หญิง คนแรก ที่รักผมมากกว่าที่ผมรักเธอ - เป็น ครั้งแรก ที่ผมทิ้งมือถือไว้กับเธอ เธอจึงรู้ว่าผมไม่ได้รักเธอ - เป้น ครั้งแรก ที่ผมทำให้ผู้หญิงร้องไห้  - เป็น ครั้งแรก ที่ผมรู้สึก Hurt มากขนาดนี้ "ผมทำให้ผุ้หญิงร้องไห้" ผมบอกตัวเองว่า ผมจะให้มันเป็น ครั้งสุดท้าย อยากขอโทษเธออีกครั้งนึง จากคุณ : Axiom of Choice เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 55 20:53:29

ความคิดเห็นที่ 37 จะมีอะไรที่ปวดร้าวไปกว่า 'แฟนเป็นเกย์' =_= จากคุณ : sos1412sos เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 55 21:52:46

ความคิดเห็นที่ 38 เราเคยพูดเปรยๆกับคนที่เราแอบชอบไว้ว่าชอบดอกไม้สีขาวมาก ไม่ว่าวันเรียนจบ,วาเลนไทน์  หรือวันสำคัญอะไรก็ตาม ถ้าจะได้ดอกไม้  ก็อยากได้เป็นดอกสีขาว           พอถึงวันจบ  เราเห็นเค้ายืนรอด้านหน้าพร้อมกับช่อดอกกุหลาบสีขาว เราดีใจมาก  ไม่คิดว่าเค้าจะเอาช่อดอกไม้มาให้ จำได้ว่าตื่นเต้นจนหุบยิ้มไม่อยู่  แล้วก็มองไปที่เค้า       แต่ดอกไม้ที่มาอยู่ในมือเรากลับเป็นช่อกุหลาบสีแดงจากเพื่อนเค้าที่เดินเข้ามาเมื่อไหร่ไม่รู้       และช่อดอกกุหลาบสีขาวที่เราหลงคิดว่าเป็นของเรากลับไปอยู่ในมือของเพื่อนสนิทที่ยืนข้างๆเรา ? จากคุณ : yoonabi เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 55 23:40:10

ความคิดเห็นที่ 39 เลิกกับแฟนมาประมาณ 2 เดือนกว่าๆแล้วครับ จุดที่ Hurt ที่สุดก็คือวันที่ถูกบอกเลิก หลายคนอาจมองว่าผมไม่ผิด แต่ผมเองกลับมองว่าเรื่องนี้มันไม่มีคนผิดหรอก แค่คนสองคนคิดไม่ตรงกันแค่นั้นเอง หลังจากเลิกกันผมก็ปิดตัวเองมาตลอดครับ ไม่เคยเปิดใจให้ใครเลย ทั้งๆที่แฟนผมเองก็ดูเหมือนจะอยากเริ่มต้นใหม่กับคนใหม่ๆมากกว่า แต่ทุกครั้งที่มีปัญหา ผมมั่นใจว่า ทุกครั้งที่เขาหันมา เขาจะเจอผมครับ วินาทีที่ต้องเลิกกัน มันเป็นอะไรที่เร็วมาก จนผมเองก็คิด ว่ามันเร็วเกินไปจนอาจจะถูกอารมณ์ร้ายๆควบคุม ผมเลยอยากให้เขาคิดให้ดี และตัดสินใจใหม่ เพราะผมยังรอให้เขาเปลี่ยนใจอยู่เสมอ ก็เลยทำคลิปขึ้นมา 1 อันครับ ก่อนจะเอาไปให้แฟนผมดู ผมก็มาโพสต์ถามในพันธุ์ทิพย์นี่แหละครับ ว่าดูแล้วซึ้งกันไหม ผลตอบรับออกมาก็ทำให้ผมชื่นใจ เพราะหลายคนก็บอกว่าซึ้งดี เพื่อนบางคนดูถึงกับน้ำตาซึม ผมก็หวังว่าแฟนผมดูแล้วเขาจะซึ้งบ้าง เพราะทุกอย่างที่ทำ ออกมาจากใจที่ผมสื่อถึงเขาโดยตรง หลังจากให้เพื่อนๆดู ผมก็เลยตัดสินใจส่งให้เขาดูทางเฟซบุ๊กครับ แต่...ผมกลับไม่กล้าถามเขาว่ารู้สึกยังไง เพราะเขาก็ไม่พูดอะไรสักคำ แต่ก็ยังคุยกันปกติ คือตอนนี้เราสองคนคุยกันปกติ มีอะไรก็ช่วยเหลือกัน แต่ไม่ได้เป็นแฟนกันครับ บางทีผมก็ทรมานเหมือนกันที่ต้องคิดไปเองว่า เขารู้สึกดีกับเราหรือเปล่า เราสมควรจะรอเขาหรือเปล่า ความรู้สึกมันหน่วงๆครับ บอกไม่ถูก บางอารมณ์ก็อินเลิฟขึ้นมาดื้อๆ บางอารมณ์ก็เหงาๆกับความไม่ชัดเจนที่เกิดขึ้น ผมก็หวังว่า ความมั่นคง และสม่ำเสมอของผม มันจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นในที่สุด ไม่อยาก Hurt อีกต่อไปแล้วครับ T_T หลายคนดูคลิปแล้วอาจจะสงสัยว่าผมเป็นคนผิดหรือ ผมถึงต้องขอโทษ ผมจะบอกว่าผมไม่ผิดครับ จริงๆแล้วใครผิดไม่สำคัญครับ ผมรู้ว่าผมรักเค้า แล้วอยากให้เค้ากลับมา แค่นั้นก็มีเหตุผลเพียงพอแล้วที่จะพูดคำว่า "ขอโทษ" ไม่ว่าผมจะเป็นคนผิดหรือไม่ก็ตาม ลืมบอกไปครับแฟนผมเป็น "ผู้ชาย" นะครับ อาจจะมีคนมองในด้านลบก็ขอโทษด้วยครับ ผมแนบคลิปมาให้ดูด้วยครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : zheToze เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช 55 23:07:27

ความคิดเห็นที่ 40 เรื่อง Hurt Hurt ของเราจบไปตั้งแต่ปี 2548 แต่มันคงกรุ่นอยู่ในความทรงจำ ...ไม่รู้ทำไม (Still Got The Blue) ...อาจเป็นเพราะความสัมพันธ์อันยาวนาน 13 ปี ...ทั้งสุข ทุกข์ สนุกสนาน เหวี่ยง วีน เศร้า ร้องไห้ ปะปนกันไป....เราคบกับเค้ามาตั้งแต่สมัยเรียนเทคนิค ซึ่งตอนแรกไม่คิดว่าจะเป็นแฟนกัน ...เพราะคบกันแบบเพื่อน ๆ จนในที่สุดเราก็เป็นแฟนกัน...ทั้งเพื่อนเราเพื่อนเค้าต่างก็รู้จักกันและสนิทกันเป็นอย่างดี...จนกระทั่งเค้าไปทำงานต่างจังหวัด...ตอนแรกเราไม่อยากให้เค้าไป แต่เค้าตัดสินใจแล้ว เราก็ยอมรับในการตัดสินใจนั้น...ช่วงปีแรก เราโทรคุยกันทุกวัน บอกรักผ่านสายทุกครั้งที่ได้คุยกัน..แล้วหลาย ๆ อย่างก็เริ่มเปลี่ยน โทรไม่ติด ไม่รับสาย ฝากข้อความ ไม่โทรกลับ...จนในที่สุดเราก็รู้ความจริงว่าเค้ามีคนใหม่...จริง ๆ ก็รู้ ๆ มาสักพักแล้ว ....แต่บอกตัวเองว่ามันไม่จริง ตลอด ตลอด ...ซึ่งเราอยากรู้เหตุผลมาก ...ว่าทำไม???? เราร้องไห้ตลอด ประมาณ 2-3 เดือน รู้สึกว่าตัวเองตอนนั้นเหมือนซากศพ ไม่กินข้าวกินปลา...เพราะมันไม่รู้สึกหิวเลย .....ผอมมาก นน.เหลือ 38 กก. ...ต้องพยายามอย่างมาก...ในการทำใจครั้งนั้น.. และเหตุผลที่เค้าบอกเรา คือ ความเหงา .... ฝากท่านผู้อ่านทั้งหญิงและชาย ...ความเหงา ไม่ได้ทำร้ายคุณคนเดียว มันทำร้ายคนที่คุณรักและรักคุณ....เมื่อไหร่ที่มีความเหงาผ่านเข้ามา ....จงผ่านมันไปให้ได้..... จากคุณ : Girl_Tuesday (Girl_Tuesday) เขียนเมื่อ : 24 ต.ค. 55 15:48:51

ความคิดเห็นที่ 41 อยากจะเลือกอยู่กับคนที่รักเรา และเรารักเค้า เป็นรักแรกที่แสนบริสุทธิ์และสวยงาม แต่ทำไม่ได้ เค้ามีเจ้าของแล้ว เวลาผ่านไป 12 ปี เค้าเป็นอิสระ หมดพันธนาการ พ้นทุกข์ พ้นร้อนไปก่อนเรา ปล่อยให้ความรู้สึกผิดในใจคอยหลอกหลอนเราอยู่ตลอดเวลา ทำไมไม่ใช้เวลาแม้เพียงไม่กี่ปี ที่ยังมีโอกาสไปพบเจอ ไปพูดคุย หรือจริง ๆ แล้วมันดีกว่า ที่เราไม่ได้เจอกันเลย คิดถึงสุดหัวใจ สุดท้ายก็ทำได้แค่ทักทายกัน หน้าเมรุเผาศพ ไม่อยากเอ่ยคำว่า ลาก่อน...ใจทั้งใจ มันเหมือนถูกทุบ ถูกทับ ถูกบีบ เหมือนกำลังตายทั้งเป็น ความตาย ไม่ได้แค่พรากลมหายใจไปจากคนที่เรารัก แต่มันทรมานคนที่กำลังหายใจให้อยู่เหมือนตายทั้งเป็น การต้องจากโดยไม่ได้ร่ำลาด้วยวาจา ทำได้เพียงส่งความรู้สึกดี ๆ ไปถึง ผ่านความคิดถึง ผ่านห้วงคำนึง ผ่านหัวใจที่ค่อย ๆ ชินชาต่อความความรู้สึกเสียใจ ไปทีละนิด แค่คนเมาแล้วขับคนนึง ทำให้คนดี ๆ คนนึงต้องเสียชีวิต ทำให้คนมากมายเสียใจ ความสูญเสียเช่นนี้ เหมือนจะกลายเป็นเรื่องธรรมดาไปซะแล้ว.. แม้เราไม่ได้อยู่ใต้ฟ้าและโลกเดียวกัน ก็ยังรู้สึกได้ว่า ในภพคู่ขนานกับโลกใบนี้ เราจะยังสัมผัสได้ถึงความรัก ความคิดถึง และความปรารถนาดีที่มีต่อกันเสมอ ความเสียใจมันท่วมท้น จนหนักไปทั้งใจ แต่ไม่อาจลบความทรงจำที่เคยมีวันเวลาดี ๆ ด้วยกัน ทุกครั้งที่คิดถึงก็มีความสุข เพราะเค้ายังอยู่กับเราเสมอ อยู่ในใจดวงนี้ตราบเท่าที่มันยังเต้นอยู่ ไม่อาจลืม ยังฝังแน่น ตราตรึง เหมือนทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นถูกผนึกไว้กับจิตใต้สำนึก แม้เมื่อพบในความฝันก็ไม่อาจกลั้นความเสียใจไว้ได้ คิดว่า คงจะรักใครได้ไม่มากไปกว่านี้อีกแล้ว ความรักครั้งแรก ไม่เคยตายไปจากใจ แม้ความตายจะพาคนที่รักไปอยู่อีกฝากฝั่ง แต่ความรัก ยังคงอยู่ตลอดไป กว่าคนที่คบหาดูใจ จะเปลี่ยนจากเพื่อนที่รู้ใจ มาเป็นแฟน เวลาผ่านไปเนิ่นนาน การแต่งงานมีครอบครัว กลายเป็นอีกก้าวสำคัญที่ต้องตัดสินใจ เอาเถอะ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด แม้จะเป็นคนต่างชาติต่างภาษา แต่ก็คบหาดูใจกันมาสิบปีแล้ว ไม่น่าจะมีอะไรเลวร้ายไปกว่า การจากตาย หรือตายจากของคนที่รักเรา สุดท้ายมันก็ไม่ใช่ เจ็บไม่น้อยที่ต้องทำใจยอมรับความจริง ว่าเราไม่ใช่คนที่จะใช้ชีวิตร่วมกับเค้าจนลมหายใจสุดท้ายมาถึง เพิ่งได้รู้ว่า จริง ๆ แล้ว เราคงแค่ผูกพันกัน เป็นได้แค่เพียงเพื่อนที่ดีต่อกัน  แค่เพียงหนี่งเดือนก่อนจะจัดงานแต่งงาน หลายเรื่องราวระหว่างเรา มักไม่ลงรอย คำว่า "อภัย" มีให้เสมอ แต่ความเจ็บปวด เพราะมีความคาดหวัง ความรู้สึกเสียดายเวลา ไม่อาจลบเลือนจากใจ แผลใหม่นี้ เจ็บ ๆ ช้ำ ๆ พอประมาณ ความยาวนานแห่งความสัมพันธ์ไม่มีความหมาย หากใจไม่สามารถสัมผัสถึงกันได้ เราเพียงแค่ผ่านช่วงเวลามาด้วยกัน เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันดีกว่า แต่งงานกันไปแล้วต้องอยู่อย่างไม่มีความสุข เก็บวันเวลาแห่งความสุขเอาไว้ให้นึกถึง แล้วยังยิ้มได้ ดีกว่าอยู่ร่วมกันแล้วเห็นสีหน้าบูดบึ้ง จนนึกถึงความทรงจำดี ๆ ไม่ออก ให้มันจบ เจ็บครั้งเดียว ทนเอา อย่ามีอีกเลยนะ ความรัก ปลดปล่อย ปล่อยวาง ระงับที่ใจเรา มันจึงจะจบ กว่าจะรู้ว่า "การจากเป็น" มันก็ทำให้เสียใจไม่น้อยไปกว่า "การจากตาย" ต้องเสียใจ 2 ครั้งรวด อีกครั้ง ก็ไม่ถึงกับเป็นความรัก เป็นเพียงความชื่นชม นิยมชอบ อยากให้ใครคนนั้นรับรู้ถึงความรู้สึกดี ๆ ที่เรามีให้ ก็เค้าทั้งเก่ง ฉลาด อบอุ่น เป็นที่ปรึกษาพึ่งพาได้เสมอ รู้จักกันโดยไม่คาดฝัน เหมือนบุพเพสันนิวาสนำพาให้มาเจอกัน แต่โชคชะตาฟ้าไม่ได้ลิขิต ให้เราสองคนเป็นมากกว่าเพื่อน ความรู้สึกดี ๆ ที่มีให้มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน มันเป็นอย่างนี้นี่เอง เราสนใจอะไรคล้าย ๆ กัน แต่กลับไม่ค่อยได้ทำอะไรที่สนใจร่วมกัน จนในที่สุดก็ห่างกันไป ทั้งที่ไม่แน่ใจว่า เพราะความที่เค้าอายไม่อยากเปิดเผยตรง ๆ ว่า เป็นเพศที่ 3 รึป่าว คนเรารู้สึกดี ๆ ต่อกันก็ไม่น่าจะทำให้ใครต้องรู้สึกผิด ไม่ว่าเค้าจะเป็นเพศไหนก็ไม่สำคัญ เจ็บนิด ๆ ที่เค้าไม่คิดจะรักษาความสัมพันธ์ แม้แค่ความเป็นเพื่อน เจ็บปวดลึก ๆ ที่บังคับใจให้รู้สึกเฉย ๆ กับเค้าไม่ได้ ยังคงคิดถึงอยู่เสมอ  เสียใจ เหมือนเรามันไร้ค่าในสายตาเค้า ที่ผ่านมาเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ไม่ใช่หรือ แล้วทำไม เป็นต่อไป ไม่ได้ล่ะ อึดอัด แปลก ๆ พิกล ระงับที่ใจเราอีกครั้ง ความเจ็บปวดที่ผ่านมา นึกว่ามันหนักหนาสาหัสแล้ว ยังเทียบไม่ได้ กับการสูญเสีย บุพการี พ่อผู้ให้กำเนิด อุ้มชูเลี้ยงดู มาจนเติบใหญ่ ใคร ๆ ก็สูญเสียพ่อได้ทั้งนั้น แต่จะมีสักกี่คน ที่ไม่อาจไปเยี่ยมเยียน ดูใจท่านเป็นครั้งสุดท้าย ไม่ใช่ไม่อยากไป ไม่ใช่ไปไม่ได้ ทั้งอยากไป ต้องการไป ใจจะขาด แต่ไม่อาจทำได้ เพราะความจำเป็นที่พ่อไม่อาจให้ลูกไปเยี่ยมได้ เสียงพ่อที่ได้ยินครั้งสุดท้าย ผ่านโทรศัพท์มือถือ "พ่อโอนเงินให้แล้วนะลูก ไม่ต้องมาเยี่ยมพ่อนะ พ่อจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว" อีกไม่ถึงสัปดาห์ต่อมา ถึงได้ข่าวจากคนไกล ว่าพ่อเสียแล้ว ที่ว่าเสียใจ จนใจแทบขาด มันเป็นอย่างนี้นี่เอง แม้ในฝัน ก็ยังบอกพ่อให้กลับมา ขอให้ได้กราบเท้าพ่อ ได้ลาพ่อสักครั้ง  แต่ทำไม่ได้ แม้จะฝันสักกี่ครั้ง น้ำตาท่วมหมอนสักกี่หน พ่อก็จากไปแล้ว ไม่ให้โอกาสได้กล่าวลา ไม่ได้บอกสักคำว่า "รักพ่อ" รักมากแค่ไหน...เสียใจไป ก็แค่นั้น ความรักที่มีให้ท่าน ส่งต่อให้แม่ผู้เป็นบุพการีแทน รักพ่อแค่ไหน รักแม่ให้มากยิ่งกว่า จะไม่ยอมให้วันนั้นมาถึง โดยเราไม่ได้อยู่ข้าง ๆ ท่าน ความเจ็บปวดที่เราคิดว่า มันสุด ๆ แล้ว มันจะยังไม่ถึงขั้นสุดขีดจริง ๆ ไม่ถึงที่สุดสักที ตราบเท่าที่ลมหายใจสุดท้ายของเรายังมาไม่ถึง ความเจ็บปวด ทุกข์ร้อน ทรมานกายใจ ทำให้เราถามตัวเองว่า เราเกิดมาเพื่อเรียนรู้อะไรจากความเจ็บปวด นอกจากปล่อยให้ความรู้สึกพาไป เราหวนคิดถึง สิ่งสำคัญที่เรากำลังมีอยู่ ความสุขที่เรากำลังได้รับ กันบ่อยแค่ไหน "หากไม่รู้จักเจ็บปวด ก็คงไม่รู้ถึงคำว่าสุขใจ..อดทนเวลาที่ฝนพรำ อย่างน้อยก็ทำให้เราได้เห็นถึงความแตกต่าง.." การมีเวลาให้คนที่เรารักและรักเรา การให้ความสำคัญกับความรู้สึกของเขาเหล่านั้น ไม่ผัดผ่อนที่จะจัดสรรเวลาร่วมทำกิจกรรมด้วยกัน หัวเราะด้วยกัน ยิ้มด้วยกัน ทะเลาะกันบ้าง อย่างน้อยก็ได้เห็นตัวเราในตาของเค้า ให้เค้าได้เห็นตัวเองเมื่อมองตาเรา แม้ไม่เอ่ยคำว่ารักกัน การกระทำมันมีค่ามากกว่าล้านคำรักที่จะเอ่ยออกไป สิ่งใดที่เราทำให้ใครแล้ว เค้าเป็นสุขใจ ใจเราย่อมเป็นสุขยิ่งกว่า ความสูญเสีย ทำให้เรารู้จักเสียสละ การเสียโอกาสและพลาดโอกาสสำคัญ ทำให้เรารู้จัก "วินาทีทอง" เสี้ยวเวลาแห่งความสุข การบอกรัก ส่งความคิดถึง ที่มีไม่บ่อย เราต้องไม่พลาดที่จะใช้มันให้ถูกจังหวะ สุดท้าย แต่อาจจะไม่ท้ายสุด ชีวิตที่ไม่เคยพบพานความเจ็บปวด ก็เหมือนเหล็กที่ยังไม่ผ่านไฟไม่เคยถูกตีเป็นรูปร่างให้นำมาใช้งานได้ เหมือนก้อนกรวดไร้ค่าที่ไม่เคยถูกเผาไหม้จนเป็นเพชรน้ำงาม แม้จะเจ็บปวดมากขนาดไหน คนเราก็ทนได้เสมอ หากใจเราสู้ และพร้อมจะเรียนรู้จากความเจ็บปวด ที่ให้บทเรียนอันมีค่ากับเราเสมอ หากไม่อยากเจ็บปวด ก็ต้องระงับที่เหตุ คือความรู้สึกของเรา ไม่ให้รู้สึก ก็ต้องไม่มีตัวตน ไม่มีตัวตนก็ต้องไม่เกิด หากจะไม่เกิด ก็ต้องปลดเปลื้องทุกพันธนาการออกให้หมด หมดสัญญา หมดห่วง หมดหนี้ หมดชาติภพ จบสิ้นบทเรียน จากความเจ็บปวด ความทุกข์ทรมานที่เกิดกับสังขารและวิญญาณ... แก้ไขเมื่อ 24 ต.ค. 55 20:20:11 แก้ไขเมื่อ 24 ต.ค. 55 20:16:30 จากคุณ : Panjasila เขียนเมื่อ : 24 ต.ค. 55 20:12:46

ความคิดเห็นที่ 42 เรื่องส่วนตัวของผม ที่ hurt ที่สุดคือ พันทิปชวนผมมาประกวด แล้วผมชนะการประกวดนี้ แต่ ผมเพิ่งรู้ความจริงว่า เขาประกาศผลการประกวด .. เสร็จไปก่อนเริ่ม .. ------------- กติกาการร่วมสนุก 1. กิจกรรมนี้สำหรับสมาชิกพันทิป (ที่มีไอคอนรูปอมยิ้มเท่านั้น) 2. ร่วมแชร์ประสบการณ์จริง แบบเจ็บ ๆ สุด Hurt ลงในกระทู้นี้ ท่านละ 1 เรื่อง 3. ทีมงานจะคัดเลือกเรื่องราวที่ถูกใจมากที่สุด จำนวน 5 เรื่อง 4. เจ้าของเรื่องราวที่ได้รับเลือกทั้ง 5 ท่าน จะได้รับการติดต่อทางหลังไมค์จาก A Touch of Friendship ภายในวันศุกร์ ที่ 2 ตุลาคม และจะต้องยืนยัน ชื่อ-สกุล, หมายเลขบัตรประชาชน และเบอร์โทรศัพท์มือถือ ของท่านกลับมาทางหลังไมค์ภายในวันอังคาร ที่ 6 พฤศจิกายน   5. การเข้ารับรางวัลจะต้องใช้บัตรประจำตัวประชาชน ซึ่งทีมงานจะติดต่อนัดหมายเรื่องสถานที่ภายหลังจากได้รับการยืนยันตนจากท่านทางหลังไมค์ 6. หากไม่ได้รับการยืนยันทางหลังไมค์ ภายในวันที่กำหนด ทีมงานจะถือว่าท่านสละสิทธิ์ 7. ไม่สามารถโอนสิทธิ์ให้ผู้อื่นได้ 8. การตัดสินของกรรมการถือเป็นที่สิ้นสุด หมดเขตการส่งเรื่องราวเข้าร่วมสนุก ในวันอาทิตย์ ที่ 28 ตุลาคม เวลาเที่ยงคืน และจะประกาศผลการคัดเลือก ภายในช่วงเย็น ของวันศุกร์ที่ 2 ตุลาคม ค่ะ คริ คริ .. คงต้องสละสิทธิ จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 16:48:49

ความคิดเห็นที่ 43 เรียน คุณแมวเหมียวพุงป่อง ทีมงานได้ทำการแก้ไขวันที่ประกาศผลรางวัลแล้วค่ะ ต้องขออภัยด้วยค่ะที่ลงวันที่คลาดเคลื่อนไป ขอบคุณที่แจ้งนะคะ ^^ จากคุณ : A Touch of Friendship เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 17:36:51

ความคิดเห็นที่ 44 ขอเป็นเพียงเรื่องราวสั้นๆ ความทรงจำของป้า....รักแรกที่ฝันฝ่าทุกอย่าง....มาด้วยกัน แต่จบง่ายๆเพียงเพราะทางบ้านเขาบอกว่า "เธอมันลูกแม่ค้า" และการหายไปโดยไม่มีแม้แต่คำว่า" เราเลิกกัน,คุณดีเกินไป,เราเข้ากันไม่ได้" มันเป็นประโยคที่ป้าไม่เคยได้ยิน.......และไม่เคยได้ยินจากปากเขาเลย จนทุกวันนี้.................................. ปล.ทุกคนย่อมมีรักแรก ขึ้นอยู่ว่าจะได้ไปต่อแบบHappyหรือจบลงแบบHurt แต่เราต้องเดินต่อ "ความเจ็บปวดคือความแข็งแกร่ง" วันนี้ป้าเดินมาได้โดยเก็บความทรงจำดีๆไว้ให้เราอมยิ้มว่าครั้งหนึ่ง "ป้าก็ยังมีรักแรกกับเขาด้วย" จากคุณ : คุณป้ามอนิเตอร์ เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 19:04:47

ความคิดเห็นที่ 45 มีหลังห้อง มาบอกว่า ประกาศผลแล้วด้วย งงมาก คือ ไม่ได้รางวัลไม่เสียใจ แต่จะเข้ามาดูว่าใครได้รางวัลนี่ซิ หลังไมค์ไปถามทีมงานแล้วนะค่ะ จากคุณ : UlingChi เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 21:39:15

ความคิดเห็นที่ 46 งงด้วย จากคุณ : kumta เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 06:17:55

ความคิดเห็นที่ 47 ประกาศผลแล้วเหรอคะ หาไม่เจออ่า ตรงไหนน้าาา จากคุณ : ด.ญ.น้องดื้อ เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 08:23:19

ความคิดเห็นที่ 48 ไหนอ่าคะ รายชื่อ คือได้หลังไมค์มาบอกว่าประกาศผลแล้ว เข้มาดูเลยงง จากคุณ : อัจฉสวัสดิ์ เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 15:50:09

ความคิดเห็นที่ 49 ได้หลังไมค์ว่าประกาศผลแล้วเหมือนกันค่ะ งงๆนิดๆ จากคุณ : yoonabi เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 09:19:32

ความคิดเห็นที่ 50 เรียน เพื่อนสมาชิก วันนี้เปิดรับประสบการณ์สุด Hurt เป็นวันสุดท้ายแล้วค่ะ สำหรับท่านใดที่ยังไม่ได้มาร่วมแชร์เรื่องราวในกระทู้กิจกรรม The Hurt Member นี้ ต้องรีบกันแล้วนะคะ เจ้าของเรื่องที่โดนใจคณะกรรมการทั้ง 5 ท่าน จะได้รับบัตรชมคอนเสิร์ต "The Hurt Rocker Concert" จำนวนท่านละ 2 ที่นั่ง มูลค่ารวม 1800 บาท หมดเขตการส่งเรื่องราวเข้าร่วมสนุก ในวันอาทิตย์ ที่ 28 ตุลาคม เวลาเที่ยงคืน ประกาศผลการคัดเลือก ภายในช่วงเย็น ของวันศุกร์ที่ 2 พฤศจิกายน ค่ะ จากคุณ : A Touch of Friendship เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 12:29:24

ความคิดเห็นที่ 51 วันที่ hurt ที่สุดของเรา คือวันที่ทำให้แม่ร้องไห้คะ จำได้ว่าตอนนั้นเราเพิ่งเรียนจบม.3 คะ เราต้องย้ายไปเรียนที่ใหม่ ไกลจากบ้าน 10 กว่าโล เราต้องปั่นจักรยานไปเอง ในใจก็คิด ไม่อยากเรียนแล้วลำบาก เหนื่อย ต้องตื่นตั้งแต่ตี 4 อายก็อายเพื่อน คนอื่นเขามีพ่อแม่ขับรถหรูๆไปส่ง บ้างก็ขับรถมอเตอร์ไซไป เราโดนจับไปดุหน้าเสาธงทุกวัน ว่าไม่ขัดรองเท้านักเรียน กระโปรงยับแต่งตัวไม่เรียบร้อย ก็ทางจากบ้านเราไปโรงเรียนเป็นดินลูกรังสีแดง ขัดให้เงาขนาดไหน ตอนปั่นฝุ่นก็ต้องจับร้องเท้าให้แดงแจ๋อยู่ดี แถมปั่นจักรยานตั้งสิบกิโลจะไม่ให้กระโปรงมันยับได้ยังไง โดนดุหน้าเสาธงบ่อยๆเข้าอายเพื่อน ไม่ไหวแล้วเลยขอให้แม่ซื้อมอเตอร์ไซให้ เราจำได้ว่าเราพูดให้แม่ฟังไปก็ร้องไห้ไป ว่าทำไมถึงอยากได้มอเตอไซต์ แม่ถึงกับอึ้งกิมกี่ ..... พร้อมรับปากอย่างดีว่าจะออกรถให้ แต่....แม่หายไปสองอาทิตย์ ไปทิ้งเราไว้ให้ป้าเลี้ยง มารู้ทีหลังว่าไปรับจ้างตัดอ้อยกลับมาพร้อมเงิน 4000 บาท แม่มาถึงตอนเช้า ตอนสายก็ใส่ชุดตัดอ้อยนั้นเหละกำเงินสี่พันที่เพิ่งได้มา พาเราเดินไปตัวอำเภอ ใครถามจะไปไหน เราก็ยิ้มตอบอย่างภาคภูมิใจ "ไปในเมือง แม่จะไปออกมอไซต์ให้" ดีใจเหลือเกิน ต่อไปนี้ไม่ต้องตื่นเช้าแล้ว ไม่ต้องโดนเพื่อนล้อเเล้ว ไม่ต้องโดนครูดุอีกต่างหาก แหมชีวิตมันช่างสดใสเหลือเกิน เดินสิบกิโลไม่รู้เหนื่อย เพราะคิดว่าตอนกลับจะได้ขับมอไซต์แล้ว ที่ไหนได้พอไปถึง แม่กับเราเข้าไปในร้านเท่านั้นเหละก็โดนเขาไล่ออกมา พอแม่อ้าปากกำลังจะพูดว่าจะมาซื้อมอไซต์ก็โดนสาดน้ำไล่ซะก่อน คิดว่าเป็นขอทานมาขอเงิน สิ่งที่แม่ทำสิ่งแรกคือกอดกันให้เราไม่เปียกแล้วเอาเสื้อเน่าๆนั้นเหละเช็ดน้ำตาเรา ความรู้สึกตอนไปกับตอนกลับ คนละฟีลลิ่งกันเลย แม่เดินร้องไห้ตั้งแต่ตัวอำเภอจนถึงบ้าน ตั้งแต่นั้นมาเราไม่เคยขอแม่ซื้ออะไรเลย พอเรียนจบก็เก็บเงินดาวน์ และผ่อนรถเอง ตอนนี้หมดแล้ว ^^ อยากบอกแม่ว่า... รักแม่ ^^ แม่จ๋า วันนี้เรามีรถเป็นของเราเองแล้วนะแม่นะ ^^ หนูจะไม่ยอมให้ใครมาดูถูกแม่อีกแล้ว ^^ หนูสัญญา แก้ไขเมื่อ 28 ต.ค. 55 23:05:55 จากคุณ : mameawkapmax เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 23:04:19

ความคิดเห็นที่ 52 อ๋อ เฉลยรางวัลเฉยๆ เห็นนักร้องแล้วแบบ ฟังเพลงพี่ป้างทีไร ร้องไห้ตลอดอ่ะค่ะ เหอะๆ พอดีมี ปสก.เพลงพี่ป้างกับแฟนตอนมัธยม เหอะๆ จ๊ากกกกก วันที่ 10 ติดมิสไซง่อน 55+ ซ้อมไว้ก่อน เผื่อได้ แก้ไขเมื่อ 31 ต.ค. 55 14:55:06 แก้ไขเมื่อ 29 ต.ค. 55 14:02:20 จากคุณ : pat_ok เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 14:01:34

ความคิดเห็นที่ 53 ประกาศผลแล้วค่ะ จากคุณ : A Touch of Friendship เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 11:09:16

ความคิดเห็นที่ 54 ว้าอดเลย 55 จากคุณ : InVaLid เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 21:32:09

ความคิดเห็นที่ 55 ขอบพระคุณสำหรับของรางวัลครับ T ^ T ได้มา ...2 ใบ ก็จริง แต่ ผมจะไปดูกับใคร ฮือออออ จากคุณ : บอลหิมะ เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 02:16:34

ความคิดเห็นที่ 56 555 ดีกว่าไม่ได้หน่า จากคุณ : InVaLid เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 11:18:33

ความคิดเห็นที่ 57 ความคิดเห็นที่ 55 ขอบพระคุณสำหรับของรางวัลครับ T ^ T ได้มา ...2 ใบ ก็จริง แต่ ผมจะไปดูกับใคร ฮือออออ จากคุณ : บอลหิมะ [FriendFlock] เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 02:16:34 ู ^ ^ ^ เอามาแจกคนในกระทู้ก็ได้นิ ฮ่าๆๆๆ แต่เขาห้ามโอนสิทธินิ จากคุณ : UlingChi เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 55 04:02:32

ความคิดเห็นที่ 58 อัพเดทเพิ่มเติมค่ะ จากคุณ : A Touch of Friendship เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 55 01:03:15