อยากฟังความรู้สึกเด็กจริงๆมั๊ย?
ส่วนตัวเราเพิ่งเข้ามหาลัย ก็ยังนับว่าเด็ก แต่ยังจำความรู้สึกของเค้กวันเกิดได้ดี
เราคิดว่าเค้กอะไรก็ได้ แค่มีเค้กก็พอแล้ว ก็นั่นแหละ หน้ากุหลาบธรรมดา ตัดแจกเพื่อน ดีใจกันใหญ่ ยังจำได้เลย ทุกวันเกิดเราต้องเดินถือกล่องเค้กมา ไม่มีปีไหนที่ไม่มี
ยิ่งของกาโตว์เฮาส์ เค้กแบบเรียบมาก แต่อร่อยมาก รู้สึกดีกว่าอีก
ปีนึงมีเค้กส้ม หน้าตาไม่สวยเลย แต่ปะป๊าซื้อมาเซอร์ไพรส์ให้ เราดีใจมากกกกก กินหมดเลย มีก้อนน้ำตาลใหญ่ๆแบนๆเท่าฝ่ามือก็นั่งแทะ กินให้หมดเพราะป๊าซื้อมา
นึกย้อนไปแล้ว อารมณ์ไม่ได้อยู่ที่เค้กอ่ะ อยู่ที่สถานการณ์มากกว่า อยู่ที่เรากินกับใคร ใครซื้อให้
"เรื่องหน้าตาเค้กนี่จำได้แต่เค้กส้มที่หน้าตาไม่สวยตอนแปดขวบนั่นแหละ จำได้ติดตา
แต่ครั้งนั้นประทับใจมากที่สุด เพราะป๊าไม่ได้พาไปซื้อ แต่เอามาเซอร์ไพรส์เลย"
เราเข้าใจนะว่าร้านผิด แต่ว่าบางทีก็คิดแทนเด็กมากเกินไปนะ
เอาจริงๆคือเค้กอะไรก็ช่าง พ่อแม่ซื้อให้ก็ดีใจมากแล้ว แต่ถ้าเรารู้ว่าเค้กก้อนนึงมันลำบากขนาดนี้ เราคงเสียใจแทน
ปัจจุบันทั้งพ่อทั้งแม่เราลืมวันเกิดเราไปละ ไม่มีเค้กเซอร์ไพรส์แล้ว อันนี้เข้าใจ เพราะเราโตแล้ว
มันยิ่งทำให้รู้สึกดีมากขึ้นเมื่อมองย้อนกลับไป พอโตขึ้นมันก็จะกลายเป็นเรื่องขำๆไปเอง
เรื่องจริงของเรา ไม่ได้แต่ง เราเพิ่งอายุยี่สิบเมื่อเดือนพฤศจิกาค่ะ ความรู้สึกตอนเด็กยังจำแม่นเลยล่ะ :)
ลาที S&P (Stupid & Poor)
