PANTIP.COM : G4514499 ภาพนี้ฝากให้ชาวรั้วสีบลู - มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ทุกคนครับ []

ภาพนี้ฝากให้ชาวรั้วสีบลู - มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ทุกคนครับ

เอารูป มอ. มุมสูงมาฝากครับ พร้อมความรู้สึกประกอบภาพนิดหน่อย

"ผมเป็นคนกลัวความสูงมากๆ ครับ"
ไม่อายเลยที่จะบอกว่า ผมขาสั่น เหงื่อตก ทุกครั้งที่ต้องยืนอยู่บนที่สูง แต่ผมก็มักจะท้าชนกับความกลัวในใจ และชอบไปยืนอยู่บนที่สูงอยู่บ่อยๆ
นอกจากความรู้สึกที่ว่าอากาศบนที่สูงๆ นั้นบริสุทธ์ สดชื่นกว่าอากาศตามถนนหนทางข้างล่างแล้ว ผมยังรู้สึกว่าตัวเองยิ่งใหญ่เสียเหลือเกิน
ก็ดูสิ ตึกสูงใหญ่เหลือขนาดแค่กล่องไม้ขีด อ่างเก็บน้ำไม่ต่างจากแอ่งน้ำเล็กๆ เลย เวลาท้อแท้ใจผมมักจะขึ้นมาเรียกความฮึกเหิมจากที่สูงอยู่บ่อยๆ

เคยได้ยินเรื่อง "อ่างน้ำรูปหัวใจ" มั๊ยครับ
เข้ามาเรียนที่ มอ. คำว่าอ่างน้ำรูปหัวใจดังก้องในหัวอยู่เป็นระยะ แต่ก็ไม่เคยขึ้นมาพิสูจน์ซักที รุ่นพี่ที่เคยตะเกียกตะกายขึ้นเขาเพื่อให้ได้เห็น
อ่างน้ำรูปหัวใจ เคยบอกเล่าถึงทิวทัศน์อันงดงามของ มอ.จากบนเขาให้ฟัง
"อาทิตย์ยามเย็นสาดลำแสงสีอุ่นกระทบตึกรามบ้านช่อง ประกายระยิบพริบพราวไปบนผืนน้ำที่กระเพื่อมตามแรงลม ขับให้อ่างเก็บน้ำรูปหัวใจ
ดูงดงามราวภาพฝัน ทำให้ มอ.-บ้านของเรา ดูคล้ายสรวงสวรรค์ในทันที"
โอ้ มันทำให้ผมอยากจะมาซึมซับความงดงามของ มอ.ในมุมสูง และได้เห็น "อ่างน้ำรูปหัวใจ" ซักครั้งเหมือนอย่างที่รุ่นพี่เคยได้สัมผัส

แต่ผมไม่เคยได้ขึ้นเขาเพื่อชมอ่างน้ำรูปหัวใจเลยซักครั้งเดียว ตลอด 4 ปีของชีวิตในรั้วสีบลู ผมมัวแต่ไปทำอะไรอยู่นี่

จนกระทั่งวันนึงผมได้ขึ้นมาบนนี้ วันนึงที่ว่านั้นก็เมื่อ มอ.เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนราวหน้ามือเป็นหลังมือ ใครที่เพิ่งเข้าสัมผัสมอ.ไ้ด้ไม่นาน
คงไม่รู้ว่า เมื่อก่อน(ขอสงวนที่จะอ้างถึงวัน เดือน ปี เพราะอาจจะทำให้รู้อายุจริง ของผมได้ 55) ตึกฟักทองไม่ได้สีขาวนวลเนียนเช่นนี้
หอพักตึกแฝดสีเขียวๆ เป็นเพียงที่ตั้งของหอพักเล็กๆ ขนาดสองชั้น อาคารเฉลิมพระบาร 12 ชั้น ของคณะแพทย์ียังเป็นเพียงแค่โครงการในกระดาษ
โลตัสเป็นป่ายางเขียวชะอุ่ม ใครที่เคยขี่รถมอเตอร์ไซคล์ผ่านช่องเขา จะรู้สึกอาลัยอาวรณ์อดีต ที่เมื่อขี่ผ่านเส้นช่องเขานี้ จะรู้สึกถึงไอเย็น และความชุ่มชื้น
ที่ผืนป่าสองข้างทางได้ให้ไว้ ไม่กี่ปีความเจริญรุกคืบมายัง มอริมควนอย่างรวดเร็ว เร็วจนตั้งตัวแทบไม่ติด

ภาพตรงเบื้องหน้าของผม คงจะลดทอนความงามลงไปมาก หากพื้่นที่สีเขียวค่อยๆ กลายเป็นพื้นที่สีขาวของอาคารและตึกที่เพิ่มขึ้นทุกวัน
ในความฝันของผม เจ้าของป่ายางผืนใหญ่ประกาศยกพื้นที่ทั้งหมดที่ได้รับมรดกจากคุณหญิงแม่ ให้แก่เทศบาลเพื่อ
สร้างสวนสาธารณะขนาดใหญ่ ผมมองเห็นพ่อ แม่ ลูก พากันมาออกกำลังกายในสวนอย่างมีความสุข บางบ้านกำลังนั่งปิกนิคกันริมบึงน้ำ นกนานาชนิด
บินส่งเสียงเจื้อยแจ้วไปทั่วสวน ช่างเป็นภาพที่สวยงามเหลือเกินครับ
แ่ม้มันเป็นแค่ฝันที่ยากจะเป็นจริง แต่ผมก็หวังว่าอย่างน้อย ผืนป่าสีเขียวได้ยืนต้นอยู่ให้นานที่สุด

หลังจากวันนี้ ผมคงจะขึ้นมาที่นี่บ่อยๆ นอกจากจะมาทักทายผืนป่าแล้ว ก็แอบหวังว่าซักวัน เมื่อน้ำำในอ่างลดลง ผมอาจจะได้เห็นอ่างน้ำรูปหัวใจ
เหมือนกับภาพที่ผมจินตนาการไว้เมื่อหลายปีก่อนซักทีครับ

จากคุณ : ร้อยลี้ - [ 7 ก.ค. 49 08:27:13 ]