ความคิดเห็นที่ 1 ถ้าคุณมีเป้าหมายที่ชัดเจน งานวิจัย ป เอกที่จะไปทำสามารถทำมาใช้กับงานหลังเรียนจบได้ เพิ่มค่า เพิ่มรายได้ เพิ่มตำแหน่ง หรือ สร้างชื่อเสียง ก็เป็นเรื่องที่น่าทำโดยไม่ต้องสนใจฟังเสียงนกเสียงกา แต่ถ้ายังไม่มีทิศทาง คิดอยากเรียนเพราะ คิดว่า จบเอกแล้วโก้ หรืองานวิจัยที่อยากทำยังไม่ลงตัวแน่นอน เราว่าอายุก็เป็นปัจจัยน่าคิดนะคะ เพราะต้องใช่เวลาทุ่มเทกับมันไปอีกอย่างน้อยสามปี งานที่ทำตอนนี้็ต้องชะงักไป (ถ้าลาแล้วมาต่อได้ก็ดีไป) แต่ถ้าต้องหยุดไปเลย แล้วมาเริ่มหางานใหม่หลังจบเอก เราว่าไม่ค่อยคุ้มกะการไปเอา ป.เอก มาต่อยอดงานด้านวิศวคอมอ่ะค่ะ ปล. คห ส่วนตัว อาจจะไม่ถูกใจนะคะ แต่เราเห็น น้องๆเรียนจบ ป เอก วิศวคอม จาก ม ดังๆหลายแห่งในโลกมาแล้ว ตกงานกันเยอะ ไม่ก็มาทำร้านคอม(ที่ไม่ต้องใช้ความรู้ถึง ป เอก) ไม่ก็มีงานแต่ไม่ได้เอางานวิจัยที่ทำตอน ป เอก มาใช้เลย รู้สึกเสียดายเวลาและศักยภาพแทนน่ะค่ะ จากคุณ : enjoymiracle เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 55 12:13:57

ความคิดเห็นที่ 2 มีเงิน ไม่ได้ทำให้ใครลำบาก ไม่ได้ทำผิดอะไร ... สรุป ช่างหัวคนที่พูดครับ จากคุณ : เมื่อลมแรง...ใบไม้ก็ร่วง เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 55 12:15:01

ความคิดเห็นที่ 3 ดูจากคุณสมบัติก็เห็นว่าคุณมีพร้อมทุกอย่าง ทั้งวัยวุฒิ (อายุ 35) คุณวุฒิ (ที่ qualify สำหรับเรียนปริญญาเอก) แถมมีทรัพย์เพียงพอที่จ่ายเป็นค่าเทอม แล้วจะมาคิด มากอะไรกับคำพูดคน   การเรียนจริงๆ มันกดดันมากกว่านี้อีกนะ ถ้าคนพูดแค่นี้ก็ทำให้เสียความมั่นใจ เกรงว่า คุณจะรับความกดดันไม่ไหวเอาหนะสิ แก้ไขสะกดผิด แก้ไขเมื่อ 09 ธ.ค. 55 12:21:43 จากคุณ : Saor เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 55 12:20:23

ความคิดเห็นที่ 4 ยังไม่แก่เกินค่ะ การศึกษาต่อยอดความรู้ เป็นสิทธิเสรีภาพส่วนบุคคล การเรียนนั้น ไม่ได้ไปทำให้ผู้ใดต้องมาเดือดร้อน ใช้ทรัพย์ เวลา ปัญญาของคุณ ในต่างประเทศ อายุมากกว่านี้ก็ยังมาเรียนกันได้ค่ะ มีแต่คนสนับสนุนชื่นชมนะคะ ชีวิตเป็นของเรา ไม่ต้องแคร์ค่านิยมสังคมไทย กำหนดอายุการเรียน การสมัครงาน แต่ในสากล สิทธิตรงนี้ ไม่ใช่เรื่องที่คนอื่นควรจะมาพูดจาดูแคลนอะไรได้เลยทั้งสิ้น ไม่ได้ไปปล้นจี้ใครมาเรียน จะช้าไปบ้าง แต่ถ้าสำเร็จแล้วภาคภูมิ มาหางานเมืองนอก ก็ยังพอจะมีโอกาสค่ะ เป็นทางเลือกของปัจเจกบุคคล ใครว่า ก็อย่าไปเก็บมาใส่ใจ จะเสียความมั่นใจทำไมล่ะคะ จุฬาฯ ไม่ได้เข้ากันง่ายๆไม่ใช่หรือ ต้องสอบใช่ไหม อยู่ดีๆเดินเข้าไปจะได้ใบรับรองคุณวุฒิมาเหมือนไปสอยดาวจากต้นกัลปพฤกษ์หรือ ต้องใช้ ความมุมานะ และจะได้พบกับเพื่อนๆร่วมสถาบัน มีเครือข่ายกว้างขวางขึ้น ความใฝ่รู้ การพยายามสร้างความก้าวหน้าให้ตนเอง ไม่ได้ผิดบทบัญญัติข้อใดทั้งนั้น ขอให้ประสบความสำเร็จนะคะ เรียนมาเป็นผู้เชี่ยวชาญโปรแกรมพัฒนาสังคมได้ค่ะ เคยได้ยินไหมคะ ชีวิตคนเริ่มต้นอย่างแท้จริง เมื่อ ๔๐ ปีปลายก็มีนะคะ ไม่ช้าไป.. จากคุณ : มนสิการ เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 55 12:30:41 A:99.43.250.16 X: TicketID:384334

ความคิดเห็นที่ 5 การคิดมาเรียนเอก ยังไม่น่ากลัว เท่ากับหลังเรียนจบไปแล้ว ถ้าอยู่ไม่เป็น ไม่สมศักดิ์ศรี ไม่ได้ทำอะไรตามบทบาทหรือตามสถานะ ที่ควรจะทำ แถมไม่ได้ทำอะไรให้เป็นประโยชน์ ที่คุ้มค่ากับเวลาและเงินทองเสียไป ไม่ว่าของผู้เรียนเอง หรือของคนอื่นที่ออกให้ เตรียมตัวรับการดูถูก ไม่ว่าทางตรงหรืออ้อม ต่อหน้าหรือหลับหลังได้เลย ครับ จากคุณ : newcomer (gpvtu2009) เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 55 12:36:18

ความคิดเห็นที่ 6 ^ อยากให้กิฟท์คุณข้างบนมากค่ะ มันเปนความจริงที่เลี่ยงไม่ได้ ถ้าจะถูกดูถูกก็เป็นเหตุนี้ล่ะค่ะ ที่จบมาแล้วไม่ได้ทำอะไรสมศักดิ์ศรี ป.เอก ถ้าอายุน้อยคนก็ไม่ค่อยว่าไรกลับมองว่าดี ที่ขยันเรียนต่อไปยังมีโอกาสทำอะไรอีกเยอะ ไม่มองว่าเสียเวลา แต่อายุเยอะสถานภาพหลังเรียนจบจะเป็นไรที่ถูกจับตามองมาก ว่าคุณไปทุ่มเงิน หรือแม้แต่ได้ทุนเรียนแบบไม่ผูกมัด คุณได้ทำให้เงินค่าเล่าเรียนนั้นงอกเงยออกมาเป็นผลกำไรคุ้มค่าเป็นรูปธรรมรึเปล่า หรือได้มาแค่ความภูมิใจแบบนามธรรมในปริญญาเอกใบนั้น หลายคนได้ทุนให้เปล่าไปเรียนเอก ตปท แต่พอจบแล้วกลับมาอยู่บ้านเฉยๆหรือทำงานไม่ตรงสาย คนก็ดูถูกว่ามากั๊กทุนถ่วงความเจริญคนที่เค้าเรียนไปได้ประโยชน์ต่อประเทศชาติซะเปล่า (ทั้งที่ทุนสอบมาได้เองแท้ๆ) จากคุณ : enjoymiracle เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 55 12:54:46

ความคิดเห็นที่ 7 ไม่มีใครแก่เกินเรียนค่ะ จากคุณ : galzandiio เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 55 13:11:02

ความคิดเห็นที่ 8 ถ้าไม่มีปัญหาเรืองการเงิน ต้องรับผิดชอบใช้ทุนลาเรียนหรือต้องดูแลพ่อแม่   ดิฉันสนับสนุนเรียนเลยค่ะ การเรียนทำให้โลกกว้าง อย่างน้อยก็ไม่ได้เอาเวลาไปทำอะไรเสียเปล่า อย่างเช่นเสียเงินกับการชอปปี้ง ถ้าเรียนจบแล้ว อย่างหนึ่งที่ได้คือประสบการณ์ ผ่านความรู้สึกหลากหลาย เสียงหัวเราะและน้ำตา ความท้าทายมันอยู่ที่ว่าเราจะทำได้หรือเปล่า  และเมื่อเรียนจบแล้วสิ่งที่ได้เต็มๆ คือความภาคภูมิในในตนเอง ไม่ใช่ภาคภูมิใจในปริญญาที่ได้รับ แต่ภาคภูมิใจที่สามารถทำมันได้ และจบได้  ส่วนหลังจากนั้นก็ถือว่าเป็นกำไร ถ้าหากไม่เดือดร้อนเรื่องเงินทองก็หาทำงานที่ชอบตามสายงาน ได้เงินมาพอเป็นค่าขนม หรือไม่ก็เอามาประดับข้างฝา หรือประดับบารีเฉยๆ  ก็ได้ เพราะไม่ได้เดือดร้อนเรื่องอะไร พอได้วุฒิมาแล้ว มันมีหลายอย่างที่เปิดประตูให้กับเรา   สำหรับคนที่พูดก็เป็นเรื่องของเค้า ถ้าไม่เรียนก็พูด เรียนก็พูด อย่างงั้นก็เรียนให้คนพูดมันได้พูดไปอิจฉาตาร้อนไปด้วยเลย   แต่ถ้าจะต้องเรียน หาทุนเอง กระเบียดกระเสียน กู้หนี้ยืมสินมาเรียน ก็ไม่ค่อยจะแนะนำ เพราะว่าไม่มีประโยชน์   ดิฉันเข้าใจถึงความรู้สึกของ ขจกท เพราะดิฉันก็กำลังเรียน( แบบว่ายังไม่รู้อนาคตเลยนะ) 35-37  ถ้าเจอพวกชอบพูดให้เสียใจ เสียกำลังใจ ก็จะบอกเลยว่าเรียนเพราะสามารถจะเรียนได้  ถ้าเค้าบอกว่าอายุมากแล้ว ก็บอกไปเลยว่าสมองยังดีและหน้ายังอ่อน ถ้าเค้าบอกว่าเรียนเสียเงินเปล่าๆ ก็บอกไปเลยว่าพอมีจะเสีย   ตัดบทไปเลย จะได้ไม่ต้องมาอยู่ในสมอง ขอเอาใจช่วยนะคะ จากคุณ : Cutie_May เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 55 14:30:45

ความคิดเห็นที่ 9 ขอตอบรวมๆนะครับ - มีแผนชัดเจนมากว่าจะเอาไปทำอะไร  มีถึง 3 แผน (เป็นเจ้าของกิจการเองโดยนำผลงานวิจัยไปทำซอฟต์แวร์, ไปสมัครพนักงาน R&D บริษัทใหญ่ในหรือต่างประเทศ,  เป็นอาจารย์ทำ R&D เรื่องนี้ต่อในหรือต่างประเทศ) และตั้งใจแล้วว่าชาตินี้จะทำเรื่องนี้ตลอดไป (งานเรื่อง Machine Learning, Artificial Intelligence) - ผลการเรียนดีมาก คือ ได้ 4.00  (บางวิชาสอบตัด mean กับเด็กวิศวะคอมเกียตินิยมจุฬาทุกคน) และสอบ Qualify ผ่านแล้ว (จากที่เคยเป็นคนเรียนกลางๆสมัย ป ตรี)   - ฐานะทางการเงินคือ มีรายรับตลอด จากการให้เช่าบ้านและคอนโด (อย่างละหลัง) ได้ทุนค่าเล่าเรียนเรียนฟรี ฐานะของพ่อแม่อยู่ระดับดีมาก (ชนิดว่า แม่ผมมาทะเลาะจะบังคับให้หลานไปเรียนอินเตอร์ แต่ผมกลัว เพราะผมยังไม่ฐานะดีเช่นนั้น) - ที่ผมเกิดจะไม่มั่นใจเพราะมีคนจำนวนมากทำหน้าเหวอ เวลาบอกเรียนต่อป เอก ปูนนี้ เยอะจริงๆครับ ถ้าคนสองคนไม่กะเทือนใจหรอก  แต่พอฟังหัวข้อวิจัยและผลการวิจัยเบื้องต้น ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวว่า "มีประโยชน์มาก + วิทยาศาสตร์ขั้นสูง + ถ้าสำเร็จสมบูรณ์รวยแน่" - แต่ที่มาตั้งกระทู้ เพราะคนพูดเป็นญาติผู้ใหญ่ที่ผมเคารพ เลยทำให้เสียความมั่นใจไปบ้าง เรื่องรวยไม่มั่นใจครับ  แต่เรื่องที่มั่นใจคือมั่นใจมากว่าจะเอาดีทางด้านนี้ตลอดชีวิตที่เหลือแน่นอน เพราะเชื่อคำพูดว่า อันความรู้รู้กระจ่างแต่อย่างเดียว แต่ให้เชียวชาญเถิดจะเกิดผล คุณ Cuties_May ก็สู้ๆนะครับ  ยังงัเราต้องเชี่ยวชาญในเรื่องของเราให้ได้ จริงไม้ จากคุณ : szworker เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 55 15:31:40

ความคิดเห็นที่ 10 ส่วนตัวสนับสนุนให้ทุกคนเรียนไม่ว่าระดับไหน ด้วยเหตุผลที่ใครๆก็รู้กัน ว่า การศึกษามีคุณประโยชน์อย่างไร ต่อผู้เรียนและสังคมโดยรวม หลายคนตั้งความหวังไว้สูงมาก กับผลงานวิจัยที่ได้จากการทำวิทยานิพนธ์ โดยเฉพาะระดับปริญญาเอก โดยหวังว่าผลงานวิจัยที่ได้ สามารถนำไปแก้ปัญหาให้สังคมได้ ส่วนตัวเชื่อและหวังอย่างยิ่งว่า ควรจะเป็นเช่นนั้น แต่ขออนุญาตตั้งเป็นข้อสังเกต ว่า วิทยานิพนธ์ระดับโทหรือเอก ในทางปฎิบัติ เป็นเพียงแบบฝึกหัดชิ้นสุดท้าย ของการเรียนตามหลักสูตร ที่เน้นให้ผู้เรียนได้เข้าใจ กระบวนการวิจัยตามสาขาที่ตนเรียน เพื่อต่อไปใอนาคต สามารถทำการวิจัย ได้อย่างอิสระบนขาของตนเอง การวิจัยเพื่อวิทยานิพนธ์ มีข้อจำกัด เช่น ประสบการณ์ของผู้วิจัย งบประมาณและเวลา ที่มีอยู่อย่างจำกัดของผู้วิจัยเอง ส่งผลให้งานวิจัยที่ได้รับ ไม่ได้ออกมาถูกต้องสมบูรณ์ และมีประโยชน์จริงดังคาดหวัง หลายคนบอกว่า ถ้าให้ทำวิทยานิพนธ์อีกครั้ง จะไม่โง่เหมือนครั้งแรกแล้ว และจะใช้เวลาเพียงครึ่งหนึ่งที่เคยทำเท่านั้น ไม่มีอะไร เป็นเพียงข้อสังเกตส่วนตัว เกี่ยวกับความคาดหวังที่คนทั่วไปหรือผู้เรียน มีต่อผลงานวิจัยที่ได้จากวิทยานิพนธ์ครับ จากคุณ : newcomer (gpvtu2009) เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 55 16:50:15

ความคิดเห็นที่ 11 Please go ahead if you really want to study ka.  I got a senior friend who studied PhD at the age of 50 something. แก่ป่านนี้แล้วค่อยไปเรียน มันแสดงว่าไม่เก่ง ไม่ดี หรือมันน่าดูถูกใช่ไม้ครับ >>>>I don`t think that the above sentence is true ka. My friend graduated from Oxford but no chance to do PhD until the age was turned to 50 something. Recently, a professor I knew just attended the undergraduate course to gain more knowledge in the area that he is not a specialist.  He decided to do it because he wanted to use that field to support his current field. I also started doing PhD quite late comparing to the same generation of mine.   For me, I never regret to do PhD because it was the thing that I really wanted to do it ka. You already got your aim. If I were you, I will go ahead . Good Luck ka.. จากคุณ : jinjung เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 55 17:00:33

ความคิดเห็นที่ 12 szworker ๐ รู้สิ่งใด ให้เชี่ยวชาญ ชำนาญแน่ ผลจักแผ่ แก่สังคม อุดมเสถียร รักเรียนรู้ สู้แม้ยาก ยิ่งพากเพียร เป็นดวงเทียน ระมียรทอง ส่องสังคม ฯ ๐ แม้นเจตน์ชอบ มุ่งกอปรกิจ วิทยาศาสตร์ วิจัยเกื้อ เพื่อชูชาติ มาดเอกสม ขอให้ไป ไกล โรจ รุ่ง พุ่งพิชญ์คม จามจุรี ทวีนิยม ชื่นชมเทอญ ฯ จากใจ มนสิการ นิสิตเก่าจากรั้วจามจุรี ขอให้พรแด่ คุณ szworker คุณ Cutie_May มีพลังพิริยะที่จะก้าวไปให้สมหวังค่ะ กลับมาอ่านโพรไฟล์และความตั้งใจต่ออนาคต ของคุณแล้ว ดิฉันต้องอยากตอบอีก ยืนยันเหมือนเดิม ว่าวิชาความรู้ของใคร เป็นสิ่งที่มีคุณค่า เป็นความน่าภาคภูมิเสมอ ส่วนจะแยกภูมิใจออกไปเป็นรูปธรรม นามธรรม เป็นแง่เศรษฐวิเคราะห์ กำไรขาดทุน หรือจะเจาะวิจัยความสำเร็จออกไปเป็นแฉกๆ ว่าทำเพื่อใครขาดทุนไปสองสลึงรึไม่ คงไม่ใช่ประเด็นของการศึกษาที่แท้จริงหรอกค่ะ ในเมื่อสิ่งนี้ คือทางเลือกของชีวิต ดิฉันตอบกระทู้อยู่ในนี้มาระยะยาว เกี่ยวกับการให้กำลังใจทุกคนที่ต้องการเรียนวิชา ดีใจ และชื่นชม ทุกคนที่วางแผนชีวิตเพื่อความสำเร็จในอนาคต ไม่ว่าวิชาสาขาไหนๆ ได้เห็นการวิเคราะห์ของหลายๆฝ่ายมาแล้ว อ่านเพื่อทราบความคิดที่ต่างมุมมองค่ะ เพราะเราไปกำหนดให้คนอื่นๆ มาเห็น หรือคิด ในสิ่งเดียวกับเราทุกอย่างไม่ได้เสมอ สำหรับการศึกษานี้ ในต่างประเทศ ถ้าลองว่าได้เข้าไปเป็นหน่วยหนึ่งในระบบแล้ว เขาไม่ทอดทิ้งค่ะ จะเรียนในระดับไหน ปีใด ผ่านประสบการณ์อย่างไร ก็คือนักศึกษา ประเด็นเกี่ยวกับการคาดหวังของสังคม ดิฉันคิดว่า เอาไว้ปรึกษาแนะนำให้ถูกเวลา สำหรับคนที่จะเรียน หรือยังเรียน ไม่เพิ่มความกดดันในเรื่องที่จะมาหลังจากจบแล้ว สำหรับคนที่เรียนไปแล้ว เลิก หรือเปลี่ยนทาง ทุกคนมีสิทธิ์ทั้งนั้น เป็นวาระแห่งชีวิต ไม่ใช่เรื่องที่ต้องนำไปหาข้อสบประมาท แม้ว่าจะมีคนหมู่หนึ่งพุ่งมาที่เรื่องผลงาน เป็นธรรมชาติของมนุษย์ค่ะ คิดซะแบบนี้ ที่จะต้องหาข้ออ่อนข้อด้อยของสิ่งต่างๆ ในหมู่นักการศึกษา นักวิชาการผู้ทรงภูมิทั้งหลาย ก็อาจเป็นได้ที่ถกเถียงกันทุกเรื่อง ทั้งที่หลายๆเรื่อง ไม่ใช่สิ่งผิด เป็นเรื่องที่ดี ก็ยังมีการจัดลำดับของสิ่งดีให้มีดีมากน้อย เพื่อความละเอียดของอนุมูลอิสระทางภาคการแสดงความเห็น ใครจะคิดอะไรก็ได้ ในหมู่นักศึกษามหาวิทยาลัยดังๆ ก็จะมาวิเคราะห์กันลงลึกไปอีก ว่าสาขาไหนต้อง เรียนที่นี่ที่นั่น เข้าไปในสถาบันไหนแล้วต้องคณะนั้นๆเท่านั้น คณะอื่นไม่สำคัญก็มี หรือว่า เรียนไปแล้วต้องพุ่งเข็มไปให้ถึงโกลอันนั้น ถ้าไปไม่ได้นี่ เท่ากับว่าสูญเปล่า เหมือนกับการคาดหวังเหล่านั้น เป็นสิ่งที่มากำหนด ระดับคุณค่าของปริญญาบัตร แท้ที่จริงแล้ว เป็นเพียงข้อวิจารณ์หรือแค่ลมปาก ของบางคน ซึ่งไม่ได้อยู่ในสถาบัน เป็นอย่างนั้นจริงๆค่ะ เป็นข้ออ้างของคนที่เข้าไม่ถึง และการพูดทำลายกำลังใจกันนั้น อาจเพราะสิ่งที่เขาปรารถนาเขาก็ทำไม่ได้ และไม่อยากจะเห็นว่ามีคนอื่นกำลังจะทำ เลยกลายเป็นว่า การจะเข้าเรียน การเรียนผิดคณะ การเข้าผิดสถาบัน เป็นปมด้อยไป ทั้งท่นี่เป็นสิ่งที่วิเศษ ไม่ใช่การเข้าไปสู่สถานที่อบายมุขอะไรเลยนะ ทางสว่างปัญญา ส่วนตัวนั้น ดิฉันไม่เคยได้รับการดูหมิ่นดูแคลน จากคนที่รักและเข้าใจเราทุกๆคนค่ะ เป็นคนมีพลังจิตและคิดวิเคราะห์ได้ด้วยความเชื่อมั่น และเป็นพิเศษภูมิใจในสถาบัน การก้าวเข้าไปสู่สถานที่ประสิทธิ์ประสาทวิทยาการใดๆก็ตาม ความสำเร็จมีหลายส่วน เพื่อนๆของดิฉัน ในรุ่นที่จบมาด้วยกันและใกล้เคียง เป็นรองศาสตราจารย์ ดร.อยู่ จำนวนหลายสิบคน และส่วนที่จบมหาบัณฑิต มิใช่น้อย กว่าจะได้ดร.มาล่าช้าก็มี แต่ก็ไม่เห็นว่ามีใครดูถูกกัน หรือที่ไม่ได้เรียนโท ทำงานเลย ก็ยังเป็นที่รักนับถืออยู่ ที่ออกเป็นแม่บ้าน จบแค่ป.ตรี หรือทางชีวิตเบี่ยงเบน ก็ยังเป็นคนที่มีคุณค่ามากมาย คือมีลูกหลานให้ป้าๆน้าๆได้ช่วยกันส่งเสริม ดิฉันคิดว่า ความสำเร็จอย่างหนึ่งของ การเข้าสู่สถาบันหรือการศึกษาระดับมหาวิทยาลัย คือการได้แสดงสปิริต ความหวังดี ต่อกัน และในต่างประเทศ การสนับสนุนในด้านต่างๆ เต็มร้อยอยู่แล้วทางการศึกษา การเปลี่ยนประเทศ ไปอยู่ต่างแดน ก็ยังมีโอกาสได้เป็นหน่วยหนึ่งในประชากรโลก ไม่ได้ทำให้เกิดสงครามมหาปรมาณูสักหน่อย ไม่ได้โกงกินแผ่นดินหรือทำลายชาติ ความรักใคร่ปรองดอง อย่างไรก็มี ใครจะมานั่งหาข้อผิดดูถูกดูหมิ่นคนอื่นอยู่ทุกวัน ระบบความคิดของคนผ่านการศึกษาอบรมมา ก็คือต้องหาทางคิดบวกส่งเสริมกันสิคะ ตราบใดที่คนเราไม่ได้กระทำความผิดทางอาญาโดยเจตนา ไม่ได้คิดล้างผลาญโลก สิ่งไหนใครอยากทำ ก็ทำได้เลยค่ะ ทำแล้วเป็นความสุขความพอใจให้ครอบครัวก็ทำ มีความรู้แล้วใช้ได้แค่ไหนก็ใช้ ไม่ต้องผลักดันตนเองให้เครียดเพราะสังคมกดดันเรา มีคนมากมาย ที่หันหลังจากการศึกษาขั้นสูง แต่กลับมีพลังชีวิตและทำประโยชน์ใน สิ่งอื่นๆ ด้านอื่นๆ อย่างน้อยก็เป็นกำลังใจให้กับคนที่มีโอกาสหรือพร้อมจะเป็นผู้นำ ถ้าไม่มีผู้ตามที่ใจกว้าง ผู้นำก็อยู่ไม่ได้อยู่ดีค่ะ หรืออยู่ไม่มีความสุข ไม่มีความเชื่อมั่น ความรู้ทั้งศาสตร์และศิลป์นั้น ล้วนให้คุณค่าอย่างใดอย่างหนึ่ง มีพลังในการสร้างสรรค์ หากแม้จะทำให้คนเพียงคนเดียว ได้มีความรู้สึกว่าตนเองมีคุณค่ามีความสุขก็ควรทำ โลกไม่แตกสลายไปหรอกค่ะ ต่อให้ผลงานวิจัยของด้อกเตอร์สักคนจะแหว่งไปสัก สองบรรทัดแล้วเผอิญเป็นบรรทัดสำคัญที่สุด ส่วนที่เหลือ ก็ยังทำให้ค้นหาเติมเต็ม จริงหรือไม่จริง อย่าไปหวั่นไหว กับลมที่พัดมาจากทิศทางต่างๆ ใบจามจุรีจะไม่พลิ้ว หรือร่วงลงก่อนวาระ แม้จะอยู่ในมุมที่ไม่ได้รับแสง ไม่มีใครเห็น ก็เป็นส่วนของต้น คุณทำสำเร็จด้วยปรารถนาที่จะเป็นหน่วยหนึ่งของความก้าวหน้าทางวิทยาการแล้วค่ะ นาทีต่อจากนี้ คือไม่หยุดยั้ง แม้ต้องรับฟังสิ่งที่ขัดแย้ง กระทบได้อย่าให้กระแทกใจ ยาววววนิดนึงนะคะ ดิฉันมีพลังขับเคลื่อนสูงทางการประพันธ์ค่ะ ถ้าอยู่ในมิติที่ชื่นชม คุณเป็นคนที่พร้อมทางสถานภาพ เหมือนหลายๆคนในแวดวงที่ดิฉันได้คบเป็นมิตร มาแต่เยาว์ มีทุนของตน มีโอกาสทำงานที่เลือกได้ มีต้นทุนชีวิตที่บุญสร้างสมอยู่ เหลือแต่เพียง จิตใจที่มั่นคงเท่านั้น จากวันนี้ไป ให้ตรึงแน่นกับเส้นทางที่คุณก้าวเดิน และหากเป็นไปได้ ระลึกถึงพระคุณของพระบิดาแห่งสถาบันไว้ทุกเช้าค่ำ มิลืมเลือน ไม่ว่าสิ่งใดก็จะมาทำลายกำลังใจของคุณไม่ได้ค่ะ เจตนารมณ์ของคนดี สิ่งนี้อยู่ทน จากคุณ : มนสิการ คนไทยในอเมริกา เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 55 21:12:20 A:99.43.250.16 X: TicketID:384334

ความคิดเห็นที่ 13 เราว่าไม่เกี่ยวหรอก แล้วแต่บุคคล ที่สคูลที่อยู่ก็มีเพื่อนอยู่หลายคนที่มาเรียนตอนอายุสามสิบกว่า เพื่อนสนิทเราคนอินโดมาเรียนตอนอายุเยอะกว่าคุณนิดนึง นี่เพิ่งจบกลับไปไม่กี่วีคเอง จบก็สี่สิบเอ็ดสี่สิบสองปีแล้ว เวลาและประสบการณ์ของเค้าช่วยเราในด้านทฤษฏีและปฏิบัติได้เยอะมาก แบบเซียนมาเลยเก่งมาก เทียบกับเราไม่มีประสบการณ์การทำงานมาหนักมากสำหรับการเรียน จากคุณ : พอดีเดินผ่าน เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 55 22:12:56 A:86.188.180.203 X: TicketID:016050

ความคิดเห็นที่ 14 ที่มหาลัยที่เราเรียน มีพี่คนนึง (น่าจะเรียกอามากกว่า) นอกจากอายุเยอะแล้ว ยังพิการอีกด้วย ขยับได้แค่ปลายนิ้ว กับศีรษะ เวลาเรียนนั่งรถเข็นไฟฟ้ามาเรียน ใช้คางบังคับเวลาจะปรับตำแหน่งเบาะที่นั่ง ใช้ปลายนิ้วบังคับ เวลาจะให้รถเข็นเคลื่อนที่ไปไหนมาไหน อย่างมากก็มีผู้ช่วยมาคนนึง คอยขยับแขนให้ อัดเสียงอาจารย์ให้ เก็บเอกสารเข้ากระเป๋าให้ แล้วก็ติ๊กชื่อเวลาเช็คชื่อให้ ทั้งอายุเยอะ ทั้งร่างกายไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์แบบนี้ ยังจะมาเรียนอีก พอจะเข้าใจมั้ยคะ เพิ่มเติมข้อความค่ะ เห็นด้วยกับคุณ newcomer ค่ะ ว่าการทำวิทยานิพนธ์ในระดับ ป โท หรือป เอกนั้น ไม่ใช่คำตอบทั้งหมดของชีวิต เป็นเพียงแบบฝึกหัดชิ้นใหญ่(และหนักมาก) เท่านั้น ผลของงานวิจัย อาจจะไม่ได้เปลี่ยนสังคม เปลี่ยนโลก หรือสร้างรายได้มหาศาลให้ผู้ทำวิจัย แต่ประสบการณ์ในการจัดการกับปัญหาต่างๆ และความอดทนที่เกิดขึ้นระหว่างการทำวิจัยนั้น น่าจะเป็นปัจจัยสำคัญ ที่ผู้เรียนจะเอาไปต่อยอดทำอะไรต่อมิอะไรให้กับชีวิตและสังคมได้มากกว่า สำหรับคุณ จขกท ถ้าคุณอาที่อิฉันยกตัวอย่าง ยังมาเรียนได้โดยไม่หวั่นแม้ร่างกายจะเป็นอุปสรรค  คุณมีต้นทุนชีวิตประมาณนี้แล้ว ก็เดินหน้าต่อไปเถอะค่ะ มีแผนชีวิตในวันข้างหน้าเป็นเรื่องที่ดี แต่ก็เผื่อใจไว้บ้างนะคะ ดิฉันว่าการศึกษาเป็นการลงทุนที่คุ้มค่าเสมอ แต่ค่าของมันอาจจะไม่ได้ปรากฎออกมาในรูปแบบที่คุณต้องการก็ได้ค่ะ แก้ไขเมื่อ 09 ธ.ค. 55 23:02:37 แก้ไขเมื่อ 09 ธ.ค. 55 22:54:48 จากคุณ : staryscary เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 55 22:49:59

ความคิดเห็นที่ 15 ญาติเรา 60 พึ่งไปเรียน ป เอก รู้จักลุงคนหนี่งอายุ 55 พี่งไปเรียน ป โท เพราะลุงเขาบอกอยากเรียนเพราะอยากรู้ไม่ใช่เอาไปทำงาน จากคุณ : มนชิจัง เขียนเมื่อ : วันรัฐธรรมนูญ 55 00:14:52

ความคิดเห็นที่ 16 ความเห็นส่วนตัวนะคะ ชีวิตคนเราเต็มไปด้วยการเรียนรู้ค่ะ  ยังไงเราก็ต้องเรียนรู้ไม่สิ้นสุด ถ้าไม่ตายไปซะก่อน คนทุกคนต้องแก่ เราเลือกเป็นคนแก่ที่ได้ใช้ชีวิตอย่างเต็มที่ค่ะ ไม่อยากเป็นคนแก่ที่จะต้องเสียใจและเสียดายโอกาสในชีวิตตัวเอง ปล. 35 ไม่แก่นะคะ  T^T จากคุณ : fm@co เขียนเมื่อ : วันรัฐธรรมนูญ 55 00:34:21

ความคิดเห็นที่ 17 "ที่ผมเกิดจะไม่มั่นใจเพราะมีคนจำนวนมากทำหน้าเหวอ เวลาบอกเรียนต่อป เอก ปูนนี้."   "คนพูดเป็นญาติผู้ใหญ่ที่ผมเคารพ เลยทำให้เสียความมั่นใจไปบ้าง" ญาติผู้ใหญ่ไม่ใช่จะเข้าใจเรา หรือมองเห็นการณ์ไกลเสมอไป คุณร่ำเรียนมาถึงขนาดนี้ อายุขนาดนี้ น่าจะมีความมั่นใจในตัวเองนะคะ เลี่ยงคนที่พูดให้เสียความมั่นใจ เป็นดีนะคะไม่ น่าเอามาใส่ใจนะคะ จะไปทำอะไรไม่ดี ผิดกฎหมาย ผิดศีลธรรมก็ว่าไปอย่าง จากคุณ : . (ป้านี่เอง) เขียนเมื่อ : วันรัฐธรรมนูญ 55 04:18:00

ความคิดเห็นที่ 18 เลิกคบคนพูด ไปเลยค่ะ ทัศนคติไม่ดี เห็นด้วยกับ *5 และ *6 เรื่องจริงนะ เราก็คิด เพื่อนเราเอง ไปจบเอก(เมืองนอก)มา ตอนโทนี่ได้ทุนเมืองนอกด้วย ก็ธรรมดามาก ไม่เห็นทำไรเลย จากคุณ : lovelypriest เขียนเมื่อ : วันรัฐธรรมนูญ 55 05:58:08

ความคิดเห็นที่ 19 ถึงวันนี้ ผมยังไม่รู้สึกว่าวิจัยเป็นสิ่งที่ต้องอดทนเลยครับ เพราะมันสนุกมาก สนุกที่ได้ conjecture(โปรดดูตรรกศาสตร์) ออกมาเป็นสมมุติฐาน แล้วพยายามพิสูจน์หรือพิสูจน์แย้ง หรือทดลองเพื่อพิสูจน์หรือทดลองเพื่อพิสูจน์แย้ง  ผมว่าสนุกมาก เหมือนเล่นเกมส์เลย จากคุณ : szworker เขียนเมื่อ : วันรัฐธรรมนูญ 55 09:07:23

ความคิดเห็นที่ 20 เรียน ป เอก เรียนให้มีประสิทธิภาพ มันต้องได้ทุนไปเรียนและ แก่ๆหน่อย มีประสบต์การณ์ทำงานในระดับมหาวิทยามาแล้ว ไม่ใช่เรียนรวดเดียวจบ คนที่เขาพูด เขาไม่รู้ ก็เท่านั้น จากคุณ : golfturbo (golfturbo) เขียนเมื่อ : วันรัฐธรรมนูญ 55 10:32:19

ความคิดเห็นที่ 21 ถึงขณะนี้ผมก็ได้รับคำชมตลอด เรียนได้ 4.00 สอบ Qualify ผ่านแล้ว, present ผลการศึกษาให้อาจารย์ฟังก็ได้คำว่า "ผมประทับใจ" จากอาจารย์ จากคุณ : szworker เขียนเมื่อ : วันรัฐธรรมนูญ 55 11:46:14

ความคิดเห็นที่ 22 เคยโดนอาจารย์ที่จบเอกตั้งกะอายุยังน้อยพูดทำนอง...โห...ยังเรียนอยู่อีกเหรอ ก่อนหน้านั้นมัวแต่ไปทำอะไรมา ตอบไปว่า เอาเวลาก่อนหน้านั้นไปเรียนมารยาทค่ะ เพราะดูเหมือนว่าเค้าจะไม่ได้บรรจุไว้ในหลักสูตรปริญญาเอก อย่าไปใส่ใจค่ะ คนเราร้อยพ่อพันแม่ ห้ามคนคิดไม่ดี...ห้ามไม่ได้หรอก เค้าคิดไม่ดี...ก็เป็นโทษกะเค้าเอง ไม่ใช่เรื่องอะไรที่เราจะต้องไปเดือดเนื้อร้อนใจด้วย แก้ไขเมื่อ 10 ธ.ค. 55 11:57:13 จากคุณ : Auntie DEE เขียนเมื่อ : วันรัฐธรรมนูญ 55 11:56:26

ความคิดเห็นที่ 23 ส่วนตัว คนที่ จบ ป.เอก แล้วอยากจะเป็นอาจารย์ ต้องมีประสบการทำงาน สัก 5 ปีเป็นอย่างต่ำ แล้วงานที่ทำ ก็น่าจะไปทำกับบริษัทที่ไม่ใช่ของรัฐ ไม่ใช่ทำวิจัยใจในมหาลัยเองด้วย เพื่อ ที่จะได้เห็นโลกของความเป็นจริงบ้างว่า ทำวิจัยกันอย่างไง หาเงินอย่างไง ระบบเขาเป็นแบบไหน ไม่ใช่ เรียน ตรี จบ ต่อ โท แล้วต่อเอก แล้วจบเป็นอาจารย์ แบบนี้ ไร้ประสบการณ์ ในมุมมองของผมนะ จากคุณ : Dearz เขียนเมื่อ : วันรัฐธรรมนูญ 55 19:25:20

ความคิดเห็นที่ 24 อยากขอความเห็นเรื่องงานที่จะทำหลัง จบ ป.เอก คือ รู้สึกว่าเมืองไทย serious อายุ ถ้าจบ ป.เอก มาตอนอายุมาก เช่น 40 กว่า โอกาสจะหางานได้ก้ยากมากขึ้น ไม่ว่างานราชการ หรือ เอกชน อีกอย่างเรื่อง connection ก็เป้นเรื่องที่สำคัญในสังคมบ้านเรา อีกเรื่อง คือ ลักษณะงานที่ตรงกับสาขาที่เราเรียนมา ยิ่งเรียน สาขาหรืองานวิจัยที่เฉพาะเท่าไร ลักษณะงานที่ตรงก็เหมือนจะยิ่งแคบเข้า จึงไม่แน่ใจจุดนี้เหมือนกัน รวมทั้งองค์กรที่ต้องการ รับและใช้คนจบ ป.เอก (จริง) ไม่ใช่ เอาคน จบ ป.เอก ไปนั่งหน้าห้อง อธิบดี เพื่อตรวจเอกสาร จากคุณ : TOM เขียนเมื่อ : วันรัฐธรรมนูญ 55 20:28:11 A:110.171.24.116 X: TicketID:381623

ความคิดเห็นที่ 25 ตอนเราเรียน พวกญาติผู้ใหญ่เราก็พูดแบบนี้ ทำเอาเสียกำลังใจอยู่เหมือนกันค่ะ ยิ่งเราเป็นผู้หญิง ในครอบครัวคนจีนที่ค่อนข้างหัวโบราณด้วย มีแต่คนพูดว่าจะเรียนไปทำไม เดี๋ยวแก่หาผัวไม่ได้ เรียนไปก็ไม่มีไรดีขึ้นหรอก ต่างๆนานา แต่เราคิดว่าชีวิตของเราไม่ควรจบอยู่เพียงแค่อยู่บ้านเลี้ยงลูกปรณนิบัติสามี เรายังมีสิ่งที่อยากทำอยู่อีกมาก จึงตัดสินใจออกจากงานมาเรียนต่อ เราวางแผนให้ตัวเองไว้แล้ว และมองเห็นทางข้างหน้าชัดเจน ส่วนเรื่องอายุ เรากลับให้เครดิตกับอายุเลข 3 ด้วยซ้ำ เพราะทำให้แน่ใจว่าเราต้องการอะไรจริงๆ ดีกว่าก้มหน้าก้มตาเรียนไปทั้งๆที่ไม่รู้ว่าอยากเรียนอะไร อยากทำอะไร ทุกวันนี้ ถ้ามีนักเรียนมาถามเราว่า อาจารย์คะ หนูจะเรียนต่อดีมั้ย เราก็มักจะแนะนำว่าถ้ายังถามแบบนี้อยู่ ก็ไม่ควรเรียนในทันที ออกไปทำงาน ให้มีประสบการณ์ และให้แน่ใจเสียก่อนว่าตัวเองต้องการอะไร จะได้ไม่เสียเวลา เสียเงินไปเรียนทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเรียนจบแล้วจะเอาความรู้ไปใช้ยังไง แต่ถ้านักเรียนคนนั้นพูดว่า หนูอยากเรียนต่อสายนี้ จะทำวิจัยเรื่องนี้ เราจึงจะสนับสนุน เพราะเขารู้แล้วว่าตัวเองต้องการอะไร จากคุณ : Artibest เขียนเมื่อ : วันรัฐธรรมนูญ 55 21:45:00

ความคิดเห็นที่ 26 ยินดีด้วยครับ... คุณเริ่มเมื่อฐานพร้อม.. เป็นปัจจัยต่อความสำเร็จที่ดีมากๆ ส่วนเรื่องอดีตและอนาคตช่างมันเถอะครับ.. ความเห็นผม อย่าว่าแต่ต่อเอกเลย..... เอาแค่ มอ 6 จะต่อตรี  ผมยังอยากให้พักทำงานซะ 1-2 ปี เลย ทำงานระดับแรงงานก็ช่าง...เปลี่ยนงานไปเรื่อยๆ ...ได้เข้าใจโครงสรา้างสังคมบ้างและเห็นชีวิตทั่วถึงหน่อย ไม่ใช่เจอสังคมแค่เพื่อนรุ่นเดียวกันวันละ 10 ชั่วโมง...มีแต่สังคมโรงเรียน และ ทุกคนคิดเหมือนกัน..มีมุมมองต่อสังคมภายนอกคล้ายๆกัน. เพราะโดนหลักสูตรเหมาโหลสอนให้คิดเหมือนกันหมด... ถ้ามีประสบการณ์สังคมมาแล้ว..ตัดสินใจเลือกเรียนตรงเป้าหน่อย.. ถึงตอนเรียน.. จะได้เลือกตามที่ชอบ  และตั้งใจเต็มที่ พุ่งไปตรงเป้าไม่วอกแวก... ลูกคนอื่นๆม่รู้สิ... แต่ลูกผมโดนแน่.. เงินยังไม่ใช่ประเด็นหลัก...ให้ฝึกงานไปก่อนเลย.. สรา้างคอนเน็คชั่นเพื่อนต่างวัยใว้ให้มาก...(เป็นความยืดหยุ่นที่คนรุ่นหลังๆไม่ค่อยมี)..  ฝึกให้มีเวลาเข้าใจสังคมสักพัก...ชอบไปทางไหนค่อยหันให้ตรงทาง.. แม้มอ 3 ก็น่าจะพักทำงาน 1 ปี หรือฝึกงานสัก 6 เดือน.. แต่บ้านเราไม่มีระบบแบบนี้ในหลักสูตร... แต่ไม่เป็นไรผมไม่สน...และยินดีจะแหกค่านิยมครับ แต่คนเราก็เรียนรู้ได้หลายสิ่ง.. ใช่จะต้องทำในสิ่งที่ตัวเองเรียนเสียหน่อย... ถ้าเป็นแบบนั้นก็ไม่เป็นไร... แต่ประเด็นคือ.. ได้เรียนตรงกับงานที่ชอบที่เคยทำ...ยังไงก็ดีกว่าคล่องกว่า .. ตีโจทย์ง่ายกว่า.. สบายใจได้มากกว่า...ความกดดันน้อยกว่า..มีความตั้งใจกว่า..ทำให้มีโอกาสพัฒนาตัวเองได้ดีกว่าคนอื่นเยอะเลย... จากคุณ : BlueDelphi เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 07:06:54

ความคิดเห็นที่ 27 #12 ขอบคุณสำหรับกลอนครับ ให้กำลังใจมากๆ #17 ญาติผู้ใหญ่ที่ว่าคือพ่อผมเองครับ   ส่วนญาติผู้ใหญ่อีกคนที่สนับสนุนคือแม่ #23 ก็ใช่ แต่จะให้ดีต้องใน R&D center จะเจ๋งสุดๆ แต่เมืองไทยเรามีแต่ Develop ซึ่งผมก็เคยทำมา #26 ใช่เลย ผมว่าควรมากๆ ตอนเด็กๆผมก็ และบ้านเราเด็กๆตอนนี้ก็ เดินกันตามสูตร ทำงานตามสูตร ไม่เคยคิดว่าอยากทำไร #24 อันนี้ต้องตอบยาวหน่อย เพราะถามคล้ายหลายท่านด้านบน เพื่อเป็นการขอบคุณทุกท่าน และเพื่อตอบ #24 ผมตอบงี้   เอาไปทำอะไร : 1. ทำผลิตภัณฑ์ของตัวเอง 1.1 ผลิตภัณฑ์เกิดจากหลายเทคนิค เราควรเลือกผลิตภัณฑ์ที่ใช้ไม่เกิน 3 paper ในขณะที่เรากำลังทำreview paper เราเขียนตารางผลิตภัณฑ์ขึ้นมาแล้วเขียนว่าจะใช้ paper ใดมาประกอบเป็นผลิตภัณฑ์เราได้บ้าง ตารางนี้ควรบอก - ข้อดีข้อเสียของแต่ละเปเปอร์ (ซึ่งเราเอาไปสร้างไอเดียตีพิมพ์ได้อีก) และคอย update ตารางผลิตภัณฑ์นี้ตลอด 4 ปีที่ทำ   - ผลิตภัณฑ์นี้จะต้องใช้กี่ man-hour ต้องใช้คนทำระดับตรี โท หรือเอก (ถ้าเป็นเอกต้องทำเอง) ซึ้งตรงนี้จะไปเกี่ยวกับ opensource - ผลิตภัณฑ์นี้จะนำไปใช้งานด้านใดได้บ้าง (1ผลิตภัณฑ์อาจจะสร้างซอฟต์แวรได้หลายอย่างเมื่อนำไปใช้กับงานหลายงาน) สร้างมัน 2 ตารางสำหรับ 2 ผลิตภัณฑ์ ใช้เวลา 4 ปี จากตารางก็มีโค้ด จากโค้ดก็มีโค้ดที่ดีขึ้น ปรับปรุงจนกระทั่ง เมื่อจบ เราน่าจะได้ผลิตภัณฑ์ซัก 2 อันไว้หากินหลังจบ และในสองผลิตภัณฑ์นี้เองก็จะมีเพชรของมัน ซึ่งก็คือผลงานวิจัย ผลการตีพิมพ์ ที่เป็น --อันดับ 1 ของโลก-- 2.สร้างชื่อเสียง  เราต้องทำงานระดับโลก ตีพิมพ์ผลงานที่เป็นที่ 1 ของโลกให้ได้ ถ้าทำได้ ก็จะมีชื่อเสียงเพียงพอจะหางานในหรือต่างประเทศ  ดีที่สุดคือเป็นอาจารย์และมีผลิตภัณฑ์  เพราะการเป็นอาจารย์ทำให้เราสามารถวิจัยผลิตภัณฑ์เราต่อไปได้เรื่อยๆ และสามารถนำซอฟต์แวร์ไปใช้งานในระบบราชการ ซึ่งมักมีความต้องการซอฟต์แวร์หลากหลายกว่าเอกชน ในประเทศเงินเดือนอาจจะไม่เยอะ แต่ก็มาพร้อมข้อดีเรื่องครอบครัว ถ้าเรามีผลิตภัณฑ์หรือมั่นใจว่าวิจัยอีกนิดได้ผลิตภัณฑ์แน่นอน เราไม่ต้องกลัวเรื่องเงินเดือนอาจารย์ในประเทศน้อย เอาชื่อเสียง กับ นศ เก่งๆไว้ดีกว่า จะได้ให้เด็กๆมาช่วยงานเล็กงานน้อยของเรา เด็กๆมาช่วยอะไร ก็ไปดูตาราง man-hour สิครับ ว่าจะช่วยอะไร ก็ทำเป็น senior project, master thesis กันไป วิธีการสร้างชื่อด้านการค้าที่ดีคือ เอาซอฟต์แวร์เข้าแข่งขันมันทุกรายการ พอสำเร็จก็จ้างหนังสือพิมพ์ทุกฉบับมาลงหน้าเรามันเข้าไป พร้อมคำโก้ๆ และขายซอฟต์แวร์ไปในตัว 3. วนลูป เป็นอาจารย์ สร้างผลิตภัณฑ์ ส่งเด็กจบไปเรื่อยๆ เริ่มอายุ 40 กว่าจะเกษียณไม่รู้ได้กี่รอบ กี่ผลิตภัณฑ์ เรื่องการขายเหรอ? ง่ายมาก เราหา reseller มาขายแทนเรา จะหา reseller ทำงัย โปรดดูข้อ 2 เรื่องวิธีการสร้างชื่อเสียงด้านการค้า นี่คือฝัน เอ้ย แผนผมครับ  ซึ่งตอนเด็กๆ ผมคิดแบบนี้ออกมาไม่ได้ เลยไม่เรียน และอีกอย่างที่สำคัญ ทฤษฎีพื้นฐานตอนที่ผมอายุ 20 กว่าๆ มันไม่น่าเชื่อถือครับ ว่าสิ่งที่ผมวิจัยจะใช้งานได้จริง แต่ตอนนี้มันเกิดทฤษฎีพื้นฐานใหม่ๆ งานวิจัยใหม่ๆซึ่งทำให้ผมเชื่อ และคอมพิวเตอร์ก็แรงขึ้นเป็นพันเท่า แก้ไขเมื่อ 11 ธ.ค. 55 09:42:27 แก้ไขเมื่อ 11 ธ.ค. 55 09:27:41 แก้ไขเมื่อ 11 ธ.ค. 55 09:21:01 จากคุณ : szworker เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 09:13:55

ความคิดเห็นที่ 28 เรียน ป.เอก ตอน 35 ไม่แก่ไปหรอกนะครับ อาจารย์ของผม เค้ามาเรียนตอนอายุจะ 40 แล้วนะครับ ตอนนี้เตรียมเป็น Full Prof. แล้วครับ สู้ๆ ครับ จากคุณ : MBIG เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 11:23:02

ความคิดเห็นที่ 29 . เข้ามาเสริมกำลังใจค่ะ  อ่านที่ จขกท.เล่ามาทุก ๆ ความคิดเห็นแล้ว  เห็นว่าเหมาะสมแล้วที่คุณจะเรียนต่อ ป.เอก   พิจารณาดูก็ยังไม่เห็นข้อเสียที่น่ากังวลอะไรเลย เดินหน้าต่อเลยค่ะ... จากคุณ : 123 งามพร้อม เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 12:46:00

ความคิดเห็นที่ 30 กลับมาอ่าน คห ของ จขกท ที่ ใน คอมเม้นที่ 9 กับ 27 แล้ว ต้องขอยกย่องชมเชยการวางแผนและความคิดอ่านของ จขกท จริงๆค่ะ เรียกได้ว่า ถ้าคนอย่างคุณไม่ไปเรียนเอก โลกนี้ก็ไม่รู้จะมีใครเหมาะกว่าแล้วค่ะ ประเด็นนี้อายุตัดทิ้งไปเลย การเรียนต่อสำคัญที่สุดตรงที่คุณรู้ว่าคุณจะได้ประโยชน์อะไรแล้วนำไปใช้ได้มากแค่ไหนตั้งแต่ก่อนก้าวเข้าไปศึกษาแล้ว คุณจะเรียนได้อย่างมีประสิทธิภาพมากๆ ส่วนตัวเราเห็นด้วยกับคุณ Artibest มากที่ว่า ถ้าใครใคร่เรียนเพราะมีเป้าหมายชัดเจน รู้ตัวว่าอยากทำวิจัยเรื่องอะไรแล้วมุ่งมั่น น่าสนับสนุนให้เรียนมาก แต่ถ้าใครยังลังเล ยังถามอยู่ว่า จะเรียนดีไม่เรียนดี งั้นก็อย่าเพิ่งไปเลย เราอายุพอๆกับ จขกท แต่บอกตรงๆว่าตอนเรียนจบมายังไม่รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองร่ำเรียนมาได้ใช้ประโยชน์กับประเทศชาติได้มากน้อยแค่ไหน รู้แต่ว่า เป็นประโยชน์ต่อตัวเองในระดับนึง ได้ประสบการณ์หลายๆอย่าง(แต่ชีวิตคนน่ะ ถึงไปทำอย่างอื่นที่ไม่ใช่การเรียนต่อเอก การทำงานที่หนักหรือท้าทายหรือไปเจอสังคมใหม่ มันก็ได้ประสบการณ์ทั้งนั้น) ถ้าคิดแค่ว่าเรียนแล้วได้ฝึกฝนรับมือกับความกดดันเอย อะไรเอยมันก็ใช่นะ เป็นความคิดที่ปลอบใจตัวเองเวลาตกงานได้อย่างดีเลย แต่มันไม่ใช่ตัวบ่งชี้อะไรเลยว่าคุณจะเอาประสบการณ์นั้นมาใชประโยชน์อะไรกับใครได้ ยิ่งถ้าจบมาแล้วยังไม่รู้จะเอาสิ่งที่เรียนไปทำอะไร เราทำงานในสถาบันแห่งหนึ่งของรัฐบาล มี ดร อยู่พันกว่าคน แต่บอกตรงๆทุกปี เวลาถึงช่วงประกาศผลงาน คนที่ทำประโยชน์ให้สังคม หรือสร้างสิ่งที่ออกมาใช้จริงได้ มีแค่ไม่ถึงยี่สิบคน ที่เหลือ ฉลาดๆเต็มไปด้วยpride อีโก้ คิดประดิษฐ์สิ่งใหม่ๆออกมาได้ แต่ไม่ถึงมือผู้บริโภคซักคน ทำถึงแค่ระดับวิจัยแล้วใครจะเอาไปต่อยอด พัฒนาเป็นโปรดักส์ก็เอาไปเอง แต่ตัวเองมีหน้าที่แค่นี้จบ เลยได้รู้สึกว่าความรู้ของพวกท่าน ถ้าขาดแรงผลักดันและเป้าหมายที่ชัดเจน(มีแอพพลิเคชั่นที่แน่นอน) มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย ส่วนใหญ่ก็ได้แค่คิดๆๆๆว่าจะทำอะไรใหม่ๆหาช่องทางเอาตัวรอดว่าตัวเองมีงานทำไปวันๆเท่านั้นเอง เราเคยฟังคนพูดแบบนี้แล้วโมโหนะ เพราะเราเคยเป็นอย่างที่เค้าว่าแล้วมันแทงใจดำ คือเราจบเอกมาใหม่ๆตอนแรก ยังไม่รู้ทิศทางตัวเอง คิดแค่ว่าจะทำอะไรให้ได้เปเปอร์เร็วๆ จบลิขสิทธิ์เร็วๆก็ทำไปโดยคิดไม่ขาดหรอกว่า สิ่งที่ทำนั้นจะมีใครได้เอาไปใช้จริงมั๊ย (คิดเข้าข้างตัวเองว่า วันนึงมันต้องมี เพราะคอนเซปมันดี) แต่สุดท้ายพอถึงเวลาคนเอาไอเดียเราไปผลิตเข้าจริงๆมันมีแต่ปัญหาร้อยแปด แต่ตอนนั้นเราไม่สนแล้ว เพราะอยากเขียนเปเปอร์เรื่องใหม่ แต่ทุกวันนี้เราพยายามทำในสิ่งที่เป็นรูปธรรมมากขึ้น พอเห็นผุ้ผลิตได้เอางานที่เราคิดค้นไปใช้จริงได้ ไปทำโปรดักส์ได้ เราเพิ่งรู้สึกว่า ได้ทำในสิ่งที่สมกะปริญญาที่ได้มาก็ตอนนี้เอง(หลังจากจบมาได้หกปี) ขอให้คุณ จขกท ประสบความสำเร็จกับปริญญานี้แล้วก็ได้ทำแผนงานให้เป็นจริงสมกับที่ตั้งใจนะคะ จากคุณ : enjoymiracle เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 17:12:15

ความคิดเห็นที่ 31 I have different point of views from K. Joy ka. I don`t think that all of good publications can become a product. However, I believe that those publications can be a part of products.  All researchers don`t have the same chance to build up their researches to a commercial  product with  a maker from industries. For me, the research is a kind of route letting me to  discover or to present  something that will be a part of people knowledge.  The knowledge is also a product for me. I have never thought or concerned that I have to do the research that will become a product. This thing does not pull down my will to do research.  I never regret in all publications that have my name on them. In contrast, I am very happy with those publications. All of my research papers excepting the one that just published were cited in a good number. However, the main point that I enjoy is not the reason of having a luxury   CV.   I enjoyed  to share my discovery with other people.  I am always happy to receive  emails from them about my work and later our relationships leading to collaboration. One of my research was conducted 6 years ago,  at that time, there was some scientists mentioning that "people will laugh at your work, nobody will do in what you are doing".  I was upset but I went ahead with it. Finally, the work was published. Until now, the paper was cited in a good number and hopefully it will come a hundred soon. From the year that it has been published until now I have found that many works have been done on the similar target but to my knowledge none of them showed up until my work was published.  It was happy for me enough to lead people to pay attention on what I have done and have contributed more useful things that I don`t have much ability to do it. I just had a chance to listen a great talk from a Prof. who won a Noble Prize last year. At the end the talk, one guy asked him... "What is the benefit of your current  research for   human ?" His answer was "It took him more than 10 years to make  people believe in what he was doing in the past.  Later, people saw the benefit of his research" Thus, I have satisfied to use my knowledge from my degrees for what I am doing ka. I จากคุณ : jinjung เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 19:19:20

ความคิดเห็นที่ 32 คุณ jinjung ก็มีมุมมองที่ถูกในแบบของนักวิทยาศาสตร์นะคะ (เราคิดว่าอย่างนั้น) เพราะจะเอางานวิจัยด้านตรรกวิทยาศาสตร์มาถึงชิ้นโปรดักส์เราแทบไม่เคยเห็นมีคนทำ ซึ่งนักวิจัยวิทยาศาสตร์ส่วนใหญ่ก็คำนึงถึงแต่ citation, impact factor, H-index etc. ซึ่งมันก็ไม่ผิดอะไรสำหรับนักวิชาการที่เน้นแต่วิชาการ แต่เราตอบในมุมมองของคนเรียนวิศวะเหมือน จขกท เราคิดว่าการทำวิจัยด้านวิศวะนั้น ถ้าหากไม่ผลักดันจนไปถึงโปรดักส์ที่ใช้ได้จริง เราก็ไม่คิดว่า ผลงานนั้นมีประโยชน์ เราไม่ได้ไม่สนับสนุนคนที่เขียนเปเปอร์ดีๆ ไม่ได้บอกว่าควรจะเลิกเขียนเปเปอร์แล้วไปตั้งหน้าตั้งตาผลิต product แต่อยากให้นักวิจัยด้านวิศวะคิดวางแผนให้ไกลและรับผิดชอบไอเดียของตัวเองให้ออกมาเป็นรูปธรรม ซึ่งแน่นอนมันต้องใช้แรงขับดัน เวลา และความทุ่มเทเพิ่มเป็นหลายเท่าในการที่จะทำสิ่งที่ตัวเองคิดค้นว่า"มีความเป็นไปได้ว่าวันนึงจะมีคนใช้ประโยชน์ได้"ออกมาจนเป็นสิ่งที่มีตัวตนใช้ได้จริง นักวิจัยส่วนใหญ่ไม่มีใครทุ่มเทถึงขนาดนั้น ซึ่งมันยังเป็นประเด็นถกเถียงในสถาบันวิจัยด้านวิศวะที่เราทำงานเกี่ยวข้องด้วยอยู่มาก ว่ามีแต่แนวคิดประดิษฐ์ลอยๆนับไม่ถ้วน แต่ในภาคอุตสาหกรรม กว่าจะนำไปใช้ได้ ผู้ผลิตต้องลองผิดลองถูกอีกนานมาก นักวิจัยที่โชคดี เจอผู้ผลิตที่แอคทิฟ ทุ่มเท เอางานของตัวเองไปใช้ ผิดพลาดมากน้อยเท่าไหร่ก็ไม่ย่อท้อ จนทำออกมาเป็นโปรดักส์สำเร็จ นักวิจัยคนนั้นก็มายืดอกบอกว่านี่ไอเดียตน ผ่านไปสิบปีสุดท้ายก็มีคนเอาไปใช้ได้ ยกย่อง ใครที่สบประมาทไว้เป็นอันหน้าแตกไป แต่เราอยากจะนับว่า effort ในผลงานนั้นจากนักวิจัยมีเพียง 10% ที่เหลือมาจากความมานะบากบั่นของผู้ผลิต ในขณะที่นักวิจัยบางคนร่วมมือลงแรงไปกับผู้ผลิต จนออกมาเป็นโปรดักส์ได้ เพื่อพิสูจน์ได้ว่าสิ่งที่ตนเองคิดนั้นมีประโยชน์ต่อมวลมนุษย์จริง เราถึงจะนับว่า effort นั้นมีมากพอที่จะนับถือ ทั้งนี้ทั้งนั้นเราก็ยืนยันว่าพูดในมุมมองและความรับผิดชอบในหน้าที่ของวิศวกรนะคะ ส่วนใหญ่ถ้าคุยกะใครเกี่ยวกับเรื่องงานวิจัย แนวคิด หรือเนื้อหางาน โดยมากคนก็มักจะตอบจากสิ่งที่ตัวเองประสบมา ทำมา หรือฟังจากคนใกล้ตัวมา เราก็มักจะเห็นคีเวิร์ดที่คุณ jinjung มักแสดงความเห็นก็คือ cited publication หรือ nobel prize ซึ่งมันก็เป็นแวดวงที่คุณอยู่ใกล้และคุณให้ความเคารพนับถือกับสิ่งเหล่านี้ แต่สำหรับเราแล้วในทางวิศวะ citation ไม่ได้บ่งชี้ว่างานวิจัยนั้นมีประโยชน์ เคยมีเปเปอร์ของเราชิ้นนึงที่เราถือเป็นผู้ริเริ่มในด้านนั้นๆถูก cite หลายสิบครั้ง แต่เราไม่ได้มีความภูมิใจกับเปเปอร์นั้นเลย เพราะเราเอาไปต่อยอดให้เป็นรูปธรรมไม่ได้ และยังไม่มีใครทำได้ แต่มีคนหลงมาเอาแนวทางนี้ไปเดินต่อ แล้วเขียนเปเปอร์เรื่องนี้ต่อออกมามีมากมาย สุดท้ายก็ตัน ไปต่อไม่ได้ เรามองมันมานานหลายปีแล้ว เรารู้ว่ามันมีปัญหาอะไรที่ทำให้เป็นทางตัน แต่คนที่เพิ่งมาจับงานนี้ใหม่ๆหาได้รู้ไม่ก็ยังคิดว่ามันไม่น่าทำยาก(มันก็ใช่ถ้าแค่จะทำถึงแค่ระดับวิจัย แต่ไม่มีวันเอามาใช้จริงได้) ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เราอยากไปถอนเปเปอร์นี้ออกซะ จะได้ไม่มีใครมาเสียเวลา (เว้นซะแต่เราจะหวังลมๆแล้งๆว่าวันนึงในอีกหลายปีข้างหน้า อาจจะมีคนหาทางไปต่อได้ ซึ่งแนวคิดแบบนั้นก็คือคิดเข้าข้างตัวเองไปนั่นแหละค่ะ) แนวคิดเรามันก็เปลี่ยนไปเรื่อยๆแหละค่ะ วันนึงเราเคยแคร์เคยใส่ใจกับ journal ที่มี impact factor สูงๆ แคร์กับ จำนวนลิขสิทธิ์ที่จด แคร์กับการนั่งอัพเดททุกวันว่าผลงานเรามีคน cite กี่ครั้งแล้ว แคร์กับจำนวนสื่อที่เข้ามาสัมภาษณ์ แคร์กับจำนวนครั้งที่เราถูกเชิญไปบรรยาย แต่พอผ่านไปจุดนึงเราก็เปลี่ยนความคิดไปเพราะมันก็มีแรงกระตุ้นจากการทำงานใกล้ชิดกับผู้ผลิตมากขึ้นเลยได้แลกเปลี่ยนความเห็นกับพวกเค้า และได้ฟัง ปสก ที่พวกเค้าเคยทำงานร่วมกับนักวิจัยแห่งอื่นๆมา แล้วประสบความล้มเหลว เสียเงินทองงบวิจัยไปมากมาย แต่ทำไม่สำเร็จ นักวิจัยส่วนใหญ่ก็ไม่ได้แคร์อะไร เหลวก็เหลวตัวเองรับผิดชอบแค่ผลที่ออกมาครั้งแรก champion data ที่ในความเป็นจริงมัน non-repeatable มันก็เลยเป็นแรงผลักให้เราอยากลบคำสบประมาทพวกนั้น อยากทำให้พวกเค้าเห็นว่านักวิจัย(ยิ่งโดยเฉพาะด้านวิศวะเนี่ย ชื่อก็บอกว่าเป็นผู้สร้างแอพพลิเคชั่น) ไม่ได้สักแต่ว่าคิดค้นๆแต่เป็นผลลอยๆเท่านั้น ก็เลยทำให้เราหันมาชื่นชมนักวิจัยที่ทุ่มเทจริง คิดค้นได้ทั้งในทางทฏษฎีและทำให้เป็นรูปธรรมได้ ที่มาของแนวคิดก็เป็นประการฉะนี้ แต่มันก็ base on ปสกส่วนตัวของเราอีกนั่นแหละค่ะ ไม่ว่าจะเมื่อไหร่วิศวกรกับนักวิทยาศาสตร์ก็เถียงกันเรื่องผลงานไม่จบไม่สิ้นจนโลกแตกนั่นล่ะค่ะ :) แก้ไขเมื่อ 11 ธ.ค. 55 20:15:45 จากคุณ : enjoymiracle เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 20:12:10

ความคิดเห็นที่ 33 Thank you for sharing ka K. Joy. We have nearly totally different views :).  I was in industries for many years before  jumping into an academic becasue it is my plan to build up students to have both views to pursue their future. I just want to say that  I respect both for whom doing research for making a real product or doing  researches and publishing their works  for increasing knowledge to others as long as they do it on the right way ka. I discussed about this in many threads. For me, both sides produce a valuable work.   Absolutely, I respect more to people from both sides to support each other rather than comparing who is better than whom.  Thus, so far I am going good with people from both sides that I am working with. We share our knowledge together and we support each other. I don't think only scientists  care for citation, impact factor, H-index. To my experience, industrial people that I have known so far also pay attention on those factors as well. This is why many companies that I have known hiring a writer who has a background related to their products.   It is not big different that many industries  need to  have ISO...., GMP, HACCP. These systems are a kind of QC system. First we have our idea and try to create sth that be useful. Finally, we cannot walk a way from a standard. Therefore, I don't complain or anti anybody who tries to keep themselves on the level of standard with the fair way. BTW, take care yourself during the winter  ka.... แก้ไขเมื่อ 11 ธ.ค. 55 22:01:53 แก้ไขเมื่อ 11 ธ.ค. 55 21:42:01 แก้ไขเมื่อ 11 ธ.ค. 55 21:41:38 จากคุณ : jinjung เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 21:39:24

ความคิดเห็นที่ 34 ขอบคุณสำหรับคอมเม้นนะคะคุณ jinjung คุณก็เทคแคร์ตัวเองด้วยนะคะ โรคไวรัสโนโรกำลังระบาด ไม่ทราบแถวที่คุณอยู่มีคนเป็นมั๊ย ขออภัย จขกท ด้วยนะคะที่ตอบอะไรไม่ค่อยเกี่ยวกะที่คุณถามซะหลายคอมเม้นเลย ^^; สรุปว่า 35 สำหรับเงื่อนไขแบบ จขกท แล้วไม่แก่เกินไปแน่ๆค่ะ จากคุณ : enjoymiracle เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 22:06:09

ความคิดเห็นที่ 35 โอ้ว มันส์มากมาย งั้น ผมเล่าเรื่องของผมให้ฟังละกัน เอาเป็นนิทานก็ได้ มันเริ่มจากการไปเรียนโทวิศวะไฟฟ้าแบบมั่วซั่วตามฉบับนรไทยทั่วไป เลือกเรียนสาขาคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า ใครๆถามว่าเรียนไปทำไม ตอบแบบนี้ครับ เหตุการณ์ ณ ปี 1999 "อีกหน่อย คอมพิวเตอร์จะกลายเป็นใช้เลเซอร์หมด ดังนั้นจึงไปเรียนไว้ก่อน เดี๋ยวพอเหตุการณ์เกิดจะได้ๆงานดีๆ" ทำไมเชื่อแบบนั้น  ตอนนั้นการวางสาย optical fiber ใต้นำกำลังมาแรง newsweek สมัยนันลงประมาณนี้จริงๆ ว่าอีกหน่อยทุกอย่างจะเป็นแสงและไฟฟ้าจะเป็นอดีต  เราก็เชื่อมันเข้าไป เชื่อจริงๆนะ เพราะตอนนั้นมีผลงานวิจัยว่าด้วยการใช้ optical switching system (ชุมสายโทรศัพท์ที่ใช้แสงทั้งหมด) (มีใครแอบขำมั่ง) เรียนโท ก็เรียนไปตามเรื่องตามราว  รู้สึกเหมือนเรียนตรีอีกรอบเลย ไม่เห็นได้อะไรเลย เรื่องที่บอกว่าคอมพิวเตอร์จะเลิกเป็นไฟฟ้า พอเรียนผ่านไปหนึ่งปี มันไม่ใช่แล้ว ชักไม่เชื่อ แต่เรียนไปแล้ว ทำงัยดี เรียนแล้วจะไปทำไร เกิดขึ้นมาอีก  จะว่าเก่ง มันก็ไม่เห็นจะสอนผมเรื่อง practical เลย สอนแต่ คณิตศาสตร์ สมการคลื่นอยู่นั่นแหละ ปรากฎว่ามีคนเห็นความดี นั่นคือพี่ ป เอกคนไทย  มาชวนไปวิจัยอะไรรู้ไม้ครับ แต่นแต๊นนนน starwar : จะทำอย่างไรให้ใช้คลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าหารถถังที่อยู่ในป่าไม้ โอ้ว นึกถึงสงครามเวียดนามเลย ถ้านี่ผมวิจัยสำเร็จ สงครามเวียดนามครั้งถัดไป สงสัยกองโจรจะแพ้ วันนึงก็ย่องเข้าไปห้องอาจารย์คนดังกล่าว โอ้ว โครงการ starwar นี่พูดจริงนะครับ  มีรายละเอียดเพียบ ตอนนี้ผมเข้าใจอะไรแล้ว นึกถึงเรื่อง Internet ใครจำได้ มันเกิดจาก Darpar ซึ่งเป็นองค์กรณ์คู่กับนาซ่า ทำด้านการทหาร ซึ่งทำการวิจัย สิ่งที่ Darparทำนั้น ไม่ใช่การวิจัยเอง แต่เป็นการบริหารการวิจัย ซึ่งอาจารย์มหาวิทยาลัยทำหน้าส่ง proposal ว่าจะวิจัยอย่างไร แล้วผู้ที่ได้คัดเลือกก็จะได้ทุนวิจัยจาก Darpar  นศ ป เอก ก็คือหนูถีบจักรที่ทำการวิจัยตามแนวทางที่ อาจารย์ได้เสนอ proposal เอาไว้  อาจารย์ท่านไหนไม่ perform หาเงินเข้าแล๊ปนานๆ เดี๋ยวมหาวิทยาลัยก็เชิญออก งั้นทำงัยดี  เอาไม้  ดร ด้านจับรถถังใต้ป่าไม้  -----------ไม่เอา  ผมเกลียดที่สหรัฐโจมตีค่าเงินเรา(แต่ดันไปเรียนที่สหรัฐ ) ถ้าการโจมตีค่าเงินบาทถูกเรียกว่าสงครามค่าเงิน แล้วผู้โจมตีจะเรียกว่าอะไร? -------สำหรับผม มันก็ต้องเรียกว่า ศัตรูผู้รุกรานน่ะสิ ผู้อ่านลองเถียงประโยคถ้าแล้วนี้ดู งั้นย้ายไปทำงานด้านคอมดีกว่า หางานง่ายดี ผมเลยเลือกทำวิจัย stereo vision คือการนำกล้องสองตัวมาวางข้างกันแล้วหาระยะทางระหว่างกล้องกับวัตถุที่กล้องเห็น ระหว่างที่ทำ ก็มีคนทำเรื่อง image recognition มา present ผลงาน การจับคนในภาพ วิธีเหรอครับ คือคนมีสะโพกตรงขาเป็นรูปตัว Y กลับหัว  ก็เอาshape Y กลับหัวมานั่งไล่ Matchทีละ sliding windows วิธีการน่าขำจริงๆ  แต่ว่า แต่ว่า application เห็นชัด ประโยชน์เยอะมาก อาจารย์ด้านนี้รู้ว่าผมสนใจ เลยมาชวนทำ Face recognition ผมถามวิธีที่อาจารย์ทำ ก็คล้ายๆกันคือใช้ฟิลเตอร์อะไรซักอย่างมาไล่วิ่ง match ผมว่า มันไม่เวิร์ค และมันก็คงจไม่เวิร์คตลอดไป เพราะคนเราก็ทำเรื่องนี้มา 30-40 ปีแล้วก็ไม่เวิร์ค ผมเชื่อว่ามันต้องเข้าใจการทำงานของสมองก่อน ถึงจะทำได้ ถ้าไม่เข้าใจว่าสมองทำอย่างไร แล้วมั่วแบบนี้ ไม่เชื่อหรอกว่าจะดี ผมขอแม่เรียน ปเอก cognitive science แต่ได้รับการปฎิเสธ ตามสูตรเมืองไทย ต่อมา ทักษิณเป็นรัฐบาล ส่งเสริมให้ประชาชนประกอบกิจการของตนเอง ผมได้อ่าน rich dad แล้วก็รู้สึกเห็นด้วยเป็นอย่างมาก  งั้นจะทำงัยให้สองเป้าหมายที่ดูไม่เกี่ยวกันเกี่ยวกัน? (เดี๋ยวมาต่อ) จากคุณ : szworker เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 22:26:54

ความคิดเห็นที่ 36 I heard that 2 people in my zone already  died from the virus infection ka K. Joy. Thank you for your concern and thank you so much for sharing your opinions with me.  Please go to sleep soon na ka because now you have another important life with you. จากคุณ : jinjung เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 22:32:35

ความคิดเห็นที่ 37 คิดดู  เราต้องใช้เวลาถึง 5 ปีในชีวิตไปนั่งวิจัย  วิจัยเสร็จ กลายเป็นไปประกอบเป็นอาวุธหรือสินค้าให้ฝรั่ง (เพราะฝรั่งมันทำการบริหารงานวิจัยอยู่งัย มันนำมาประกอบได้ เราไม่รู้ว่าส่วนที่เราทำจะไปประกอบอย่างไร เราก็ทำสินค้าไม่ได้)  แต่จากการทำ Implement งานของ ป โท เราได้รับรู้ว่า -- งานวิจัยไม่ต้องยากเสมอไป ง่ายๆมันก็มี -- (ผลงานป โทห่วยมากครับ นี่คือความคิด ณ ขณะนั้น) อย่ากระนั้นเลย  เรารอพวกป เอกคิดออกมา แล้วเรา implement ขายอย่างเดียวสิ ถึงจะเรียกฉลาด แต่ จะimplement อะไรดี ก็มองไม่ออก จะเอางาน stereo ไปทำขาย มันก็ห่วยสนิท เฮ้อ เอางี้ หางานก่อนละกัน บางทีในอุตสาหกรรม เราคงได้เจอปัญหา แล้วค่อยเอาปัญหามาเป็นหัวข้อวิจัย ข้อสรุป ปี 2002 จากคุณ : szworker เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 22:35:43

ความคิดเห็นที่ 38 ก็ทำงานไปเรื่อย เป็น sale engineer (ที่ไม่เคยขายได้) เป็น support engineer งานแบบนี้มาเทรนเราให้คำนวณคณิตศาสตร์ทำไม (ฟระ) ในที่สุดก็หางาน R&D engineer ได้ แต่ต้องไปเมืองจีน  โอ้ว ที่จีน R&D engineer เพียบเลย เยอะจริงๆ และเป็นงาน engineering จริงๆ แบบที่รู้ว่าเรียนคณิตศาสตร์มามากมายทำไม เพราะเขามี R&D จริงๆ  มีโรงงานอิเลคโทรนิคจริงๆ และ R&D team ก็อยู่ัชั้นบนของโรงงานนั่นแหละ ชีวิตกระชุ่มกระชวยของผมก็บังเกิดที่จีน  แต่แล้วก็พบว่า skill ของเราสู้คนจีนไม่ได้ ถูกเพ่งเล็ง (เสียหน้าจริงๆ) เงินเดือนจีนพอๆกับไทยครับประมาณ 30,000 บาทไทย แก้ไขเมื่อ 11 ธ.ค. 55 22:42:29 จากคุณ : szworker เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 22:41:15

ความคิดเห็นที่ 39 ได้ทำงานที่จีนเพราะชื่อมหาวิทยาลัยในอเมริกาแท้ๆ และเพราะเปเปอร์ที่ส่งไป pad resume มันดูดีจริๆ (เศร้าอ่ะ) แต่ skill จะสู้กับพวกที่ทำสายตรงแต่จบมาได้อย่างไร แล้วจะมี skill ดังกล่าวได้อย่างไรเมื่อเราไม่เคยทำมาก่อน จริงอยู่ ภาษาโปรแกรมมิ่งมันก็เหมือนๆกัน แต่เขียนโปรแกรมในระดับมหาวิทยาลัยกับเขียนโปรแกรมในระดับ industry มันคนละเรื่องเดียวกันเลย แล้วผมจบไฟฟ้าไม่ใช่คอม  หายนะทางเทคนิคมากมายจริงๆ (ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าจะมีอะไรบ้าง แต่ ปสก กับไร้ปสก มันต่างกัน) ยังไม่รวมที่เขาเห็นว่า เราพูดจีนไม่ได้(ซะส่วนใหญ่) จะมาแปลเป็นภาษาอังกฤษให้เราฟังอีกทีทำไม ทนอายไม่ไหว กลับบ้านดีกว่า แก้ไขเมื่อ 11 ธ.ค. 55 23:03:19 แก้ไขเมื่อ 11 ธ.ค. 55 22:56:14 จากคุณ : szworker เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 22:46:26

ความคิดเห็นที่ 40 แฮ่ๆ  แต่ตอนนี้เรามี R&D engineer อยู่ใน resume แบบของจริง มาเมืองไทยก็มาทำ R&D engineer ต่อ    คราวนี้หายนะเทคนิคไม่เหลือแล้ว  (แต่จะพบว่าไม่จริงต่อไป) คราวนี้ Algorithm ทำงานช้า โดนอีก  ทำไมช้า (เพิ่งมารู้เรื่อง Algor analysis ก็ปีที่แล้วนี่เอง อายอ่ะ) ก็แก้แบบบ้านๆไป ทำที่นี่ไปอีก 4 ปี ได้โปรโมท ตอนนี้เริ่มเห็นปัญหาอุตสหากรรมแล้ว --log file--- สามารถทำ data mining ได้ ก็เปลี่ยนงานอีกสองที่เพราะได้เงินเพิ่ม งานสุดท้ายนี่เองที่ผมเห็นโอกาส และกลับไปเชื่อมโยงกับเรื่องเมื่อแปดปีที่แล้ว  บริษัทจีนยักษ์ใหญ่ด้านโทรคมตั้งใจจะวางระบบกล้องวงจรปิดทั่วประเทศจีนแล้วส่งข้อมูลจำนวนมหาศาลเข้าศูนย์กลางเพื่อประมวลผล   ----อ่าาาาาา  นี่แหละ หัวข้อ  หัวข้อ ปเอก ที่เราอยากได้  เห็นแล้ว การจัดการข้อมูลภาพมหาศาลเข้า server ต้องใช้ software จัดการเท่านั้น ไม่ใช่คน เห็นโอกาสสมัครงานเพิ่มด้วย  ก็สมัคร R&D center ของมันนี่แหละ  และถ้าจะสมัคร ต้องสมัครที่จีนแบบคนจีน ถึงจะได้ stock option จากคุณ : szworker เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 22:54:32

ความคิดเห็นที่ 41 นั่นคือ เมื่อสองปีที่แล้ว เห็นแล้ว หัวข้อ และเห็นเพิ่มเติมด้วยว่า  ในห้วข้อแบบนี้สามารถใช้เพียงจำนวนน้อยเปเปอร์เพื่อสร้างซอฟต์แวร์ของตนเอง ท่านผู้อ่านรู้ไม้ครับ ว่า google เคยเป็นเปเปอร์ ปเอก  ซึ่งในเปเปอร์เขียนว่า abstract in this paper, we present "google". Search engine is extream important, yet not a hot research topic. ประมาณนี้ แล้ว เจ้าของสองคนก็ไปขายสิทธิับัตร ไม่มีคนซื้อแถมมีคนดูถูกซ้ำ เลยมุ ทำเอง ไปขอตังค์ sun microsystem มาทำ (สงสัยซันเลยขายกิจการ เพราะถือหุ้น google มันรวยกว่า) แสดงว่า การใช้ research paper ในการทำ product เป็นไปได้ จากคุณ : szworker เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 23:01:33

ความคิดเห็นที่ 42 ทฤษฎีจอมมั่วมาอีกแล้ว ถ้าฝรั่งมันใช้ paper ของเรา สร้าง product มันได้  งั้นเราก็ต้องใช้ paper คนอื่น สร้าง productเราได้สิ  (แต่ฝรั่งมันถือกฏหมายอยู่ T T) เรื่องนี่เป็นเรื่องกฏหมาย ไปเช็คกฏหมายไทยก่อน โอ้วรักเมืองไทย มีแต่กฏหมายลิขสิทธิ์ ไม่มีกฏหมายสิทธิบัตรซอฟต์แวร์  แต่ถ้าทำ(ใช้ paper ที่มีสิทธิบัตรของคนอื่น) สงสัยไม่กล้าออกจากประเทศ แต่มันก็ไม่ได้ว่าทุกเปเปอร์จะมีสิทธิบัตรนี่นา  แถมบางเปเปอร์ยังมี open source แบบไร้สิทธิบัตรอีก อีกอย่าง ของพวกนี้ ทำเสร็จค่อยไปตกลงกะเจ้าของเปเปอร์ก็ได้ กว่าจะได้ทะเลาะเราคงขายไปเยอะมากเพียงพอที่จะมีคนมี decode ภาษา C ที่คอมไพล์แล้วของเรา  ยังไม่รูว่าจะ decodeได้หรือป่าวด้วย จากคุณ : szworker เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 23:09:16

ความคิดเห็นที่ 43 สรุป  เราจะใช้เปเปอร์คนอื่นในการสร้าง product ของเรา ถ้ามี opensource แล้วดี เราก็ใช้อีก ถาม    แล้ว product อะไร(ฟระ) มันจะขายได้ ก็ต้องไปดูสิ กล้องวงจรปิด มันมีซอฟต์แวร์อะไรขายบ้าง ทำอันนั้นแหละ ทำที่มันมีแล้วเนี่ยะแหละ คนถาม อ้าว มีแล้วทำๆไม -bad prove by contradiction- ถ้ามันดีจริง ทำไมมันไม่ใช้กันไปทั่วแล้ว   ทำไมยังมี literature วิจัยด้านนี้อีก ถ้ามันดีจริงก็เลิกวิจัยสิ ความจริงที่ว่ายังวิจัยกันอยู่แสดงว่ามันยังดีไม่จริง เอ แล้วยังมีใครคิดจะวิจัยเอาชนะ google ไม้?? --- contradict the contradiction แก้ไขเมื่อ 11 ธ.ค. 55 23:15:32 จากคุณ : szworker เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 23:15:17

ความคิดเห็นที่ 44 กลับมาคิดต่อ เรื่องตอนเราไปเรียน เราไม่เชื่อเทคนิคอาจารย์ที่นั่งไล่ match แบบนี้ ปรากฏว่า มาถึงปี 2010 นี่ product ที่ออกมาโดยใช้วิธีแบบที่เราไม่เชื่อเต็มตลาดเลย --เอางัยดี-- พอไปนั่งไล่ดู literature จริงๆก็รู้ว่า ในช่วงที่เราปฎิเสธไป การค้นพบทาง Machine learning ได้ทำให้วิธีที่เราไม่เชื่อว่ามันจะเวิร์คนั้นฉลาดขึ้นอย่างมากมาย ตอนนี้ professor ของเราก็จดสิทธิบัตร face recognition ของเค้าแล้วน่ะเนี่ย  เวิร์คไม้  ผมไม่รู่แฮะ หลังจากนั้น โดยไม่เข้าใจคณิตศาสตร์ซักกะอย่าง นั่งไล่อ่าน paper ต่างๆ ในที่สุดผมก็ค้นพบ สิ่งที่ผมเชื่อ สิ่งที่ผมเชื่อมาโดยตลอด  การที่จะให้คอมพิวเตอร์เข้าใจภาพ จะต้องเลียนแบบการทำงานของสมอง cognitive science กลายเป็นแม่แบบของ Machine Learning ซึ่งนำมาใช้ในการเรียนรู้ภาพจริงๆอย่างที่คิดด้วย (แต่ถึงตอนนี้ก็เห็นด้วยว่าไม่ควรเรียน cognitive science แต่ตอนนั้น เพราะโอกาสที่เราจะจับถูกทางมันน้อย รอให้มันเผยแนวทางมาแล้วดีกว่า) ผมได้ความเชื่อแล้วครับ  สรุปได้ง่ายๆคือ -- จะให้คอมพิวเตอร์เข้าใจภาพ จะต้องให้คอมพิวเตอร์ฝึกวาดรูปเสียก่อน -- และผมก็สมัครเรียน ป เอก ด้วยประโยคนี้แหละ ก็ยังคงแนวทางมาตลอดถึงวันนี้ ปัดฝุ่น linear algebra, calculus, statistic เสร็จก็ น้ำท่วม ท่วมเสร็จก็เข้าเรียน ป เอกจุฬา แก้ไขเมื่อ 11 ธ.ค. 55 23:31:06 จากคุณ : szworker เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 23:28:12

ความคิดเห็นที่ 45 ความคิดผม มาตลอด ช่วงที่รอนี่ก็คือ "การที่ product จะเกิดได้ มันเกิดจากความล้มเหลวจำนวนมากของ apply research ในการหาว่า basic research อันไหน ที่เป็นทฤษฎ๊ที่ถูกต้อง  ล้มเหลวจนกระทั่งเลิกล้มเหลว และสำเร็จ " อย่ากระนั้นเลย  เราไปหางานทำรอดีกว่า ถ้ามี apply research สำเร็จแล้วหลายๆอัน เราค่อยกลับมาลอก เอ้ยวิจัยให้มันเร็วขึ้นนิดนึงหรือดีขึ้นนิดนึง แล้วอ้างว่าเป็นงานเรา แล้วทำ product หรือ แย่กว่านั้นก็ implement มันจนเสร็จ รีบไปจดลิขสิทธิ์(ไม่ใช่สิทธิบัตรนะ) Rich dad แบบ Engineer จากคุณ : szworker เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 23:54:48

ความคิดเห็นที่ 46 ตอนนี้ก็พูดว่า "By applying unsupervised machine learning algorithm to reconstruct multiple classes of objects, the algorithm learns to model their distribution" ซี่งก็คือ ประโยคเมื่อครู่แหละครับ ให้คอมฝึกวาดรูปก่อนจะรู้จำวัตถุ เพียงแต่ใส่ความเป็นสถิติและวิทยาศาสตร์ลงไป และนั่นคือหัวข้อ คร่าวๆ จบแล้วครับ บางคนอาจจะรู้สึกไม่ดีกับความคิดแบบนี้ ผมรู้ โปรดดู #27 ถึงเป้าหมายปัจจุบัน อย่าลืม ฝรั่งมันก็ยังลอกกันเลย ดุจากเรืองคดีความแอ๊ปเปิล กับ ซัมซุง และอื่นๆสิ ตัวอย่างเยอะ แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 55 00:16:14 จากคุณ : szworker เขียนเมื่อ : 12 ธ.ค. 55 00:10:24

ความคิดเห็นที่ 47 เอ้ยย มันส์ ขอต่อ ผมจึงเห็น ป เอก เป็นการลงทุน -aka การพนัน - ที่มีความเสี่ยงสูง  ถ้าไม่ใช่ไ้ด้ทุน หรือ พื้นฐานทางบ้านรวยจริง อย่า.... งั้น  อะไรที่ทำให้ผมกล้าลงทุน ในปี 2008 ผม นั่งอ่าน เกี่ยวกับ การโจมตีค่าเงินบาท(ที่แอบแค้นตั้งแต่ตอนจบ)ทำให้ผมพยากรณ์ว่า "ทองคำจะพุ่งไม่หยุด ตลอดไป" ที่ 9,650 บาทต่อทองคำบาท ผมซื้อ ในขณะที่ทุกคนขาย และผมก็ซื้อมาตลอด ตอนนี้ขายทำกำไรไปแล้วเกิน หนึ่งล้านบาท ถ้าผมเก็งทองถูก ก็น่าจะเก็งป เอกถูกตามไปด้วย วิธีพิสูจน์คือลองดู หุ้นตัวใหม่ที่ผมจะกักตุน ตอนนี้มีชื่อว่า ปริญญาเอกด้าน Machine Learning, Artificial intelligence. ไม่รู้จะกำไรหรือขาดทุนนน แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 55 00:32:20 จากคุณ : szworker เขียนเมื่อ : 12 ธ.ค. 55 00:30:42

ความคิดเห็นที่ 48 555 อ่านสนุกครับ ผมก็เรียน ป.เอก อยู่ สนุกดีๆ เปิดบริษัทไปด้วยมันส์จริงๆ ดูดิ๊ ป่านนี้ยังไม่ได้นอนเลย ง่วงว้อยยยย (แต่ยังมาแอบอ่านกระทู้คุณนะ ปล. ผมก็ 35) จากคุณ : INeedYou เขียนเมื่อ : 12 ธ.ค. 55 03:07:38

ความคิดเห็นที่ 49 คุณ szworker: อ่านเรื่องของคุณแล้วสนุก คนที่มีความคิดอย่างคุณนี่สมควรแล้วที่จะได้เรียนต่อไปให้ถึงไหนต่อไหน ถ้ามันจะถึงสามโลกได้ก็ไปเลยคุณ ไม่มีอะไรที่จะสูญเปล่าหรอก อย่างดิฉันนี่ เช้า กลางวัน เย็น ก็นึกอยู่แต่ว่าจะกินอะไรดีถึงจะแฮ็ปปี้ใส้พุงตัวเอง ถึงว่าไล่กาไล่ไก่อยู่อย่างนี้แหละดีแล้ว ไม่ต้องไปเรียนเอาอะไรมาประดับฝาโลงหรอก เสียที่เรียนชาวบ้านคนอื่นเปล่าๆ ที่นึกเสียใจอยู่หน่อยก็ตอนที่ต้องไปพบครูบาอาจารย์เก่าๆ แล้วท่านจะว่า แหม..อย่างเธอนี่น่าจะเรียนให้ได้อย่างนั้นอย่างนี้มานะ sorry, ครูขา หนูมันไม่รักดี ฮือๆๆๆ ปล ตอนนี้ให้ลูกมันเรียนแทน :) จากคุณ : PatPDX เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 55 04:39:55

ความคิดเห็นที่ 50 ขอบคุณทุกความเห็นครับ จากคุณ : szworker เขียนเมื่อ : วันคริสต์มาส 55 19:18:32