ความคิดเห็นที่ 1 ต่อมานักปราชญ์พราหมณ์ คนสำคัญ คือ สังกรายจารย์ เห็นว่า ศาสนาพราหมณ์ จะอยู่ไม่ได้ เนื่องจากคนหันไปฟังคำสอนของพระพุทธเจ้ามากขึ้น ไม่เว้นแม้แต่ พราหมณ์เอง พราหมณ์ที่มีชื่อเสียงหลายท่านเปลี่ยนไปเป็นพุทธมามกะ  เช่น  พระสารีบุตร พระโมคคัลลานะ  พระมหากัสสปะ และคนอื่น ๆ  อีกมากมาย  สังกรายจารย์ จึงไปศึกษาคำสอนของพุทธศาสนา แล้วเอามาดัดแปลงเข้ากับศาสนาพราหมณ์ แล้วเรียกใหม่ว่า ฮินดู  ซึ่งแปลว่า  ศาสนาของชาวอินเดีย  คือ รวมทุกศาสนาที่มีอยู่ในอินเดียว่า เป็นฮินดูหมด  พระพุทธเจ้าก็เป็นปางหนึ่งของพระนารายณ์ ที่เรียกว่า นารายณ์อวตาร คือ เป็นปางที่ 9 ปางพุทธมายา  แล้วแบ่งคำสอนเลียนแบบพุทธว่า ตรีมูรติ (เลียนแบบ พระพุทธ  พระธรรม  พระสงฆ์ =  ไตรรัตน์) ซึ่งแปลว่า รูปสาม  สอนว่า เทพเจ้าที่สำคัญมี  3  องค์  คือ พระพรหม  พระวิษณุ (พระนารายณ์) และพระศิวะ  เทพเจ้าทั้งสามพระองค์นี้ แท้จริงเป็นองค์เดียวกัน  แต่แบ่งภาคออกเป็น 3 องค์ เพื่อทำหน้าที่สามประการ คือ พระพรหม มีหน้าที่สร้างสรรค์ พระวิษณุ มีหน้าที่ทะนุบำรุง เลี้ยงดู (นารายณ์อวตาร ลงมาปราบมาร) พระศิวะ มีหน้าที่ทำลาย     สมัยก่อนในศาสนาพราหมณ์จะไม่มีวัดแต่จะเป็นเทวสถาน และไม่มีนักบวช หรือ ที่เรียกว่า พระ  ศาสนาพราหมณ์จะคล้าย ๆ  กับ ศาสนาอิสลาม  คือ  มีครอบครัว มีลูกมีเมียได้  เป็นเศรษฐี  เป็นกฎุมพี  เป็นยาจก  เป็นชาวนา ก็มีทั้งนั้น  เมื่อสังกราจารย์เลียนแบบพุทธจึงมีวัดมีนักบวช พระตรีมูรติ คือ พระพรหม  พระวิษณุ (พระนารายณ์) และ  พระศิวะ แก้ไขเมื่อ 05 ธ.ค. 55 08:59:36 แก้ไขเมื่อ 04 ธ.ค. 55 17:20:52 จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 17:11:14

ความคิดเห็นที่ 2 สรุปประวัติของศาสนาพราหมณ์ จะแบ่งวิวัฒนาการออกเป็น 2 ช่วง คือ     1.  สมัยพระเวท  เป็นสมัยที่มีความเชื่อในเรื่องเทพเจ้ามากมายหลายพระองค์ (ซึ่งย้ายมาประเทศไทยเกือบทุกพระองค์) แบ่งออกเป็น  3  กลุ่ม  คือ เทพบนพื้นโลก เทพบนอากาศ และเทพบนสวรรค์ ซึ่งมีเทพเจ้าที่มีความสำคัญ และถูกยกให้ยิ่งใหญ่ กว่าเทพเจ้าองค์อื่น ๆ  คือ พระอินทร์ พระวรุณ และพระพฤหัสบดี ฯลฯ     2.  สมัยพราหมณ์  ความเชื่อของมนุษย์ในสมัยนี้ ก้าวไกลออกไปถึงการหาเทพ ผู้ยิ่งใหญ่ ผู้สร้างโลก (เนรมิต) และสร้างสรรพสิ่ง (ลิขิต) เทพเจ้าองค์ใหม่นี้ เรียกว่า "พระพรหม" โดยพระองค์ เป็นผู้สร้างทุกสรรพสิ่ง และทุกสรรพสิ่ง ก็เกิดจาก พระองค์  เมื่อตายแล้ว ก็ต้องกลับคืนสู่พระพรหม  นอกจากนี้ ยังมีเทพเจ้า ผู้ยิ่งใหญ่ อีก 2 องค์ คือ พระวิษณุ (พระนารายณ์) และ พระศิวะ (พระอิศวร) เทพเจ้าทั้ง 2 องค์ นี้ ได้รับการนับถือเทียบเท่ากับพระพรหม ทำให้เรียกเทพเจ้าทั้ง 3 พระองค์ว่า "ตรีมูรติ" ซึ่งแปลว่า "รูปสาม" ดังกล่วแล้ว คือ    พระพรหม                            เทพผู้สร้าง    พระวิษณุหรือพระนารายณ์       เทพผู้รักษา    พระศิวะหรือพระอิศวร              เทพผู้ทำลาย     จากความเชื่อเรื่องตรีมูรติ ทำให้เกิดความเชื่อในเรื่องของการเกิดยุค ซึ่งเรียกว่า "กัลป์" ซึ่งเป็นช่วงเวลาตั้งแต่พระพรหมสร้างโลก พระนารายณ์รักษาโลก ให้พ้นอำนาจของคนชั่ว  จนกระทั่ง พระศิวะต้องทำหน้าที่มาล้างและทำลายโลก ดังนั้น 1 กัลป์ จึงมีช่วงเวลาตั้งแต่โลกถูกสร้างขึ้นมา จนถึงโลกถูกทำลายไป  แบ่งออกเป็น  4  ยุค คือ    กฤตยุค  หมายถึง  ยุคที่มนุษย์มีความดีอย่างเต็มเปี่ยม    ไตรดายุค  หมายถึง  ยุคที่ความชั่วเริ่มเข้ามาในสังคม ประมาณ 1 ใน 4 แต่ความดียังมากกว่า    ทวาปรยุค  หมายถึง  ยุคที่มีความชั่วเข้ามาในสังคมครึ่งหนึ่ง มีความดี และความชั่วเท่าเทียมกัน    กลียุค  หมายถึง  ยุคที่มีความชั่วเข้ามา  3  ส่วน  ความดีเหลืออยู่ เพียงส่วนเดียว ทำให้สังคมมีความชั่วมากกว่าความดี สังคมวุ่นวาย รูปพระศิวะ แก้ไขเมื่อ 04 ธ.ค. 55 17:19:11 จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 17:16:30

ความคิดเห็นที่ 3 นารายณ์ปางต่าง ๆ    มัตสยาวตาร  อวตารลงมาเป็นปลา เพื่อช่วยมนุษย์เมื่อคราวน้ำท่วมโลก ฆ่ายักษ์ ที่ชื่อยหครีวะ  ผู้เป็นต้นเหตุให้มนุษย์มีความเห็นผิดลุ่มหลง    กูรมาวตาร  อวตารลงมาเป็นเต่าในทะเลน้ำนม (เกษียรสาคร) เอาหลังรองรับ ภูเขาชื่อมันทาระ เทพยดานำพญานาคมาต่างเชือกชักภูเขา เพื่อกวนมหาสมุนทร (นารายณ์เกษียรสมุนทร) ให้เกิดน้ำอมฤต และสิ่งมีค่า อื่น ๆ  รวม 14 อย่าง    วราหาวตาร  อวตารลงมาเป็นหมู่ป่า เพื่อปราบยักษ์ ผู้มีนามว่า "หิรัณยากษะ" ผู้จับโลกกดลงไปใต้ทะเล  ตามตำนานกล่าวว่า แต่เดิมโลก เป็นก้อนน้ำกลม  แต่ด้วยเขี้ยวของหมูป่าดุนให้โลกสูงขึ้นมาจากน้ำได้ คนจึงได้อาศัยอยู่บนโลกทุกวันนี้    นรสิงหาวตาร  อวตารลงมาเป็นมนุษย์สิงห์ คือครึ่งมนุษย์ครึ่งสิงห์  เพื่อปราบยักษ์ชื่อ "หิรันยกศิปุฯ  ผู้ได้พรจากพระพรหมว่า จะไม่ถูกมนุษย์ เทพ หรือสัตว์ฆ่าให้ตายได้  ยักษ์จึงกำเริบรุกรานโลกทั้ง  3  (สวรรค์ มนุษย์ ยม หรือนรก) พระนารายณ์ จึงอวตารเป็นนรสิงห์ ทำลายยักษ์นั้น ถึงแก่ชีวิต  เพราะนรสิงห์มิใช่คน มิใช่สัตว์    วามนาวตาร  อวตารลงมาเป็นคนค่อม เพื่อปราบยักษ์ชื่อพลิ  มิให้มีอำนาจ ครองโลกทั้ง  3 โดยขอเนื้อที่เพียง  3  ก้าว  เมื่อพลิยักษ์ ยินยอม จึงก้าวไป 2 ก้าว ก็เกินสวรรค์และเกินโลก แต่ด้วยความกรุณา จึงประทานโลกใต้บาดาล ให้ยักษ์นั้นไป    ปรศุรามาวตาร  อวตารลงมาเป็นรามผู้ถือขวาน ในเรื่องเล่ากันว่า พระวิษณุ อวตารลงมาเป็นบุตรของพราหมณ์ ผู้มีนามว่า "ยมทัคนี" และสืบสกุลมาจาก ภฤคุ  เพื่อป้องกันมิให้กษัตริย์ครอบครองอาณาจักรเหนือวรรณะพราหมณ์ ปรศุราม ได้ชำระโลกถึง 21 ครั้ง เพื่อให้ปราศจากวรรณะกษัตริย์    รามาวตาร  อวตารลงมาเป็นรามจันทร์ (พระราม ผู้อ่อนโยน หรือ เปรียบเสมือนพระจันทร์  คือ เป็นพระรามในเรื่องรามายณะ หรือ ที่ไทยเรา เรียกว่า "รามเกียรติ์" เพื่อปราบยักษ์ชื่อวรรณะ หรือทศกัณฐ์    กฤษณาวตาร  อวตารลงเป็นพระกฤษณะ (ผู้มีผิวดำ) ในเรื่องมหาภารตะ เพื่อทำลายกษัตริย์กังสะผู้ทารุณ  ซึ่งเท่ากับเป็นตัวแทนแห่งความชั่วร้าย การปราบผู้ชั่วร้ายเช่นนี้ ย่อมคล้ายคลึงกับอวตารที่ 7 ที่ทรงปราบทศกัณฐ์    พุทธาวตาร หรือ ปางมายา อวตารลงมาเป็นพระพุทธเจ้า เหตุผลทางฝ่ายพราหมณ์ บางพวกผู้เกลียดพระพุทธศาสนาก็ว่า พระวิษณุ อวตารลงมาเป็น พระพุทธเจ้า แต่เหตุผลอีกทางหนึ่ง ศาสนาฮินดูเห็นว่า จะสู้พระพุทธศาสนาไม่ได้ จึงแต่งเรื่องนี้ขึ้น เพื่อกลืนพระพุทธศาสนา เข้ามาไว้ในศาสนาฮินดู ดังกล่าวแล้ว บางพวก บอกว่า อวตารลงมาเป็นพระพุทธเจ้า เพื่อลวง พวกอสูรให้ไปนับถือพระพุทธเจ้า จึงเรียกว่า ปางมายา เทวดาจะได้มานับถือพราหมณ์ ดังนั้น ผู้ที่เป็นชาวพุทธ ถือว่าเป็นอสูรในศาสนาพราหมณ์-ฮินดู (ศาสนาคริสต์ ก็เลียนแบบพราหมณ์ โดยบอกว่า พระพุทธเจ้า เป็นประกาศกของพระเยซู ผู้ใคร่ศึกษา ควรหาอ่านดู)    กัลกยาวตาร  อวตารลงมาเป็นกัลกี หรือกัลกีน คือ บุรุษขี่ม้าขาว ถือดาบ มีแสงแปลบปลาบดั่งดาวหาง ปางนี้ เรียกอีกอย่างว่า อัศวาวตาร เพื่อปราบ คนชั่วและสถาปนาธรรมขึ้นใหม่ในโลก วัดฮินดู จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 17:33:41

ความคิดเห็นที่ 4 ตามความเห็นของผู้จัดทำ  ในประเทศไทยเรา เห็นว่า เป็นชาวฮินดูมากที่สุด เพียงแต่อ้างว่า ตนเป็นชาวพุทธ ตามบัตรประจำตัวประชาชน  เพราะจะเห็นว่า คนไทยเรา ยังเชื่อเรื่อง พรหมลิขิต เรื่องอ้อนวอน บูชาเทพเจ้าต่าง ๆ  มีการสร้าง ศาลพระภูมิ ไม่เว้นแม้แต่ในวัด สถานที่ราชการ เป็นต้น พระสงฆ์องคเจ้า ก็หันมาเน้นเรื่องเทพในศาสนานี้ เป็นอันมาก  มีการประชาสัมพันธ์ปลุกเศกมอมเมาประชาชน  เช่น ปัจจับันนี้ (พ.ศ. 2552 พระสงฆืหลายวัด เอาพระพิฆเนศวร์ ซึ่งเป็นบุตรของพระศิวะ กับ พระอุมาเทวี มาปลุกเศกมอมเมาประชาชน แข่งขันกันสร้างองค์พระฆเนศวร์ใหญ่ที่สุดในโลก เช่น ที่จังหวัดนครนายก  จังหวัดนครปฐม  เป็นต้น  ซึ่งไม่ใช่เรื่องของพระสงฆ์ ในพระพุทธศาสนาเลย  พระพุทธเจ้า อุตสาหะพยายามสอนให้สาวกของพระองค์ ออกมาจากเทพแล้ว แต่ผู้ที่ถือว่าตัวเองเป็นพุทธสาวก กลับทำตัวเป็นสาวก ของพระพิฆเนศวร์ไป  ชาวพุทธเรา (ที่แท้จริง) ควรศึกษา และประณาม ไม่ใช่แต่จะพูดว่า แล้วแต่ความเชื่อถือของแต่ละคน  แต่เป็นเรื่องของการดึงคน ออกมาจากการมอมเมา หวังพึ่งสิ่งที่เลื่อนลอยมองไม่เห็น  ถ้านับถือพระพิฆเนศวร์ แล้วรวยจริง ชาวอินเดีย ก็คงรวยกว่าชาวโลกไปแล้ว แต่นี่ อินเดีย ก็ยังมีคนจน เยอะแยะ มีแต่พวกที่สร้างพระพิฆเนศวร์นั่นแหละรวย พระสงฆ์เรา ควรหันมาเน้น คำสอนของพระพุทธเจ้ามากกว่าสิ่งใด ๆ  อื่น อันไม่ใช่กิจของสงฆ์ หรือของชาวพุทธ ขอบคุณที่มาของข้อมูล  http://allknowledges.tripod.com/brahmin.html#aum พระวิศณุ พระนางลักษมี จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 17:36:48

ความคิดเห็นที่ 5 ศาสนาพราหมณ์ โดย : ปาระตี        หากกล่าวถึงศาสนาที่เก่าแก่ที่สุดในโลกแล้ว หลายคนคงจะต้องยกให้ ศาสนาพราหมณ์ หรือ ฮินดู เป็นแน่ เพราะเราคงไม่อาจปฏิเสธได้ถึงความเชื่อทางศาสนาอันเก่าแก่ที่แม้จะไม่มีศาสดาของศาสนาแต่ก็ยังคงมีผู้นับถือสืบต่อกันมานับแต่สมัยอินเดียโบราณ ก่อนยุคพระพุทธศาสนาตราบจนถึงปัจจุบัน ทั้งยังมีความน่าสนใจอย่างยิ่งที่นอกจากจะเป็นศาสนาอันเก่าแก่ที่สุดในโลกแล้ว คัมภีร์ของศาสนาพราหมณ์ (พระเวท) ยังได้รับการยกย่องให้เป็นวรรณคดีที่เก่าแก่ที่สุดในโลกอีกด้วย ความพิเศษของศาสนาพราหมณ์คือไม่มีศาสดาของศาสนาแต่มีการนับถือพระเป็นเจ้า หรือ เทวะ ผู้เป็นใหญ่ในศาสนามากถึง 3 พระองค์ด้วยกัน โดย เทวะ ทั้ง 3 พระองค์ก็จะมีคุณสำคัญแตกต่างกันออกไป คือ 1. รช มีความหมายถึง  การก่อเกิด เริ่มต้น พลังด้านบวกของการก่อกำเนิด เป็นคุณแห่งพระพรหม คือ พระผู้สร้าง ทรงเป็นผู้สร้างสากลโลกให้ถือกำเนิดขึ้นมา 2. สัตวะ มีความหมายถึง   คุณความดี ความสว่างไสว เป็นคุณแห่งการผลักดัน ก้าวเดิน ดำเนินไปเบื้องหน้า ธำรงไว้  ถนอม และรักษาอันสากลโลกที่ได้ถูกสร้างขึ้นมา เป็นคุณแห่งพระนารายณ์ คือ พระผู้ปกปักษ์ 3. ตมะ มีความหมายถึง   ความมืด การทำลายล้าง อันเป็นคุณแห่งพระศิวะหรือพระอิศวร ซึ่งจะทรงทำลายสากลโลกที่ถูกสร้างขึ้นมา เมื่อคราวอันต้องทำลายมาถึง      ในอดีตศาสนาพราหมณ์ หรือ ฮินดู จะมีการจัดคัมภีร์ออกเป็น 3 พวก  ตามแต่การยกย่องนับถือเทวะทั้ง 3  โดยจะแบ่งแยกออกเป็น 3 นิกายใหญ่ ๆ ดังที่ได้กล่าวมาแล้ว นิกายใดนับถือเทวะองค์ไหนก็ยกย่องว่าเทวะองค์นั้นสูงสุด  ต่อมาพวกนักปราชญ์ชาวฮินดูจึงได้กำหนดให้เทวะทั้งสามองค์เป็นใหญ่สูงสุดเสมอกัน ทั้งนี้เพื่อเป็นการขจัดความแตกแยกในการยกย่องเทวะของศาสนาซึ่งเป็นหนึ่งเดียวกัน เทวะทั้ง 3 องค์นี้เมื่อถูกนำมารวมกันแล้วจึงมีนามเรียกโดยรวมทั้งสามพระองค์ว่า ตรีมูรติ และใช้คำสวดว่า โอม โดยย่อมาจาก อะ อุ มะ  ซึ่งในความหมายของคำทั้งสามนี้ แต่ละพยางค์ก็จะแทนเทวะแต่ละองค์ คือ อะ ( อ. )    แทนพระวิษณุหรือพระนารายณ์ อุ.    แทนพระศิวะหรือพระอิศวร มะ ( ม. )      แทนพระพรหม      อะ-อุ-มะ ทั้งสามนี้รวมกันเป็นพยางค์หนึ่งอันศักดิ์สิทธิ์ คือ โอม  ในหนึ่งพยางค์มีความหมายถึงการระลึกถึงเทวะทั้งสามพระองค์ รวมเรียกว่า ตรีมูรติ อันหมายถึง มีรูป 3 ซึ่งก็คือเทวะทั้ง 3 พระองค์อันเป็นสัญลักษณ์ของศาสนาพราหมณ์-ฮินดู   โดยคำว่า 'โอม' นี้จะถูกแทนด้วยอักษรเทวนาคี  (อักษรโอม) ซึ่งหมายถึง เทวะทั้ง 3 พระองค์ ในส่วนของการถือกำเนิดนั้น แม้ไม่สามารถทราบได้แน่ชัดว่าใครเป็นเป็นผู้ก่อกำเนิด แต่ก็เป็นที่ทราบกันดีว่าศาสนานี้มีรากฐานการถือกำเนิดมาจากชาวฮินดูในประเทศอินเดีย เนื่องจากเป็นศาสนาของชาวฮินดูหรืออินเดียโบราณ มีชื่อเรียกในเบื้องต้นว่า สนาตนธรรม อันมีความหมายถึง ศาสนาที่มีหลักธรรมอันเป็นของเก่าหรือนิรันดร์ โดยเหตุที่ศาสนาพราหมณ์ได้ชื่อเรียกเช่นนี้ก็เพราะความเชื่อที่ว่า ศาสนาพราหมณ์นั้นมีหลักธรรมอันเป็นนิรันดร์ นอกจากนี้ก็ยังมีอีกชื่อหนึ่งว่า ไวทิกธรรม หมายถึง ศาสนาหรือหลักธรรมที่เนื่องด้วยคำสอนในพระเวทย์ โดยที่ชาวนฮินดูถือว่า ศาสนาของพวกเขานั้นมีมาก่อนประวัติศาสตร์และถือว่าเป็นศาสนาที่เก่าแก่ที่สุดในโลก ในยุคเริ่มแรกเลยนั้นศาสนาพราหมณ์นี้จะยังไม่ถูกเรียกว่า 'ฮินดู' เพียงจะเรียกว่าศาสนาพราหมณ์ ที่แปลว่า ศาสนาของพระพรหมณ์ อันเป็นศาสนาที่เกิดจากพระพรหมณ์เท่านั้น ศาสนาพราหมณ์นั้นได้วางหลักไว้ด้วยคาถาสันสกฤตที่ว่า เอกเมว อทฺทวิติยมฺ (เอ-กะ-เม-วะ, อัท-ทะ-วิ-ติ-ยัม) แปลว่า หนึ่งเดียวเท่านั้น ไม่มีสอง คาถานี้เน้นในความเป็นเอกภาพ นอกจากพระพรหมทุกสิ่งล้วนแล้วแต่เป็นมายาของปลอมทั้งสิ้น การปฏิบัติตนให้ไปสู่ความหลุดพ้นและไปรวมเป็นหนึ่งเดียวกับพระพรหม หรือการกลับคืนสู่พรหม เรียกว่า พรหมมัน หรือ พรหมาตมัน ข้อกำหนดที่ว่านี้นับเป็นหลักอันสำคัญอย่างยิ่งของศาสนาพราหมณ์ และเป็นบทบัญญัติอันแท้จริงของพระเวทย์ ศาสนาพราหมณ์เป็นศาสนาที่ได้เกิดมีมาช้านานแล้วในประเทศอินเดีย เป็นศาสนาของชนเผ่าอารยัน หรืออินโดยูโรเปียน ( Indo-Europen ) บรรพบุรุษของพวกอินโด-อารยัน ตั้งรกรากอยู่เหนือเอเซียตะวันออก ( ตอนกลางของทวีปเอเชีย - Central Asia ) โดยไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง กลุ่มอารยันต้องเร่ร่อนทำมาหากินเหมือนกับชนเผ่าอื่นๆ ในจุดนี้เองที่ทำให้เกิดการแยกย้ายถิ่นฐาน เกิดมีประเพณี และภาษาที่แตกต่างกันออกไป ชนชาติอารยันแยกออกไปเป็นกลุ่มใหญ่ 3 กลุ่มโดย กลุ่มที่ 1 แยกไปทางตะวันตกเข้าสู่ทวีปยุโรป ( ไปเป็นชนชาติต่าง ๆ ในยุโรป ) กลุ่มที่ 2 ลงมาทางตะวันออกเฉียงใต้ อนุมานได้ว่าน่าจะเป็นชนชาติอิหร่านในเปอร์เซีย กลุ่มที่ 3 เป็นกลุ่มที่สำคัญที่สุด กลุ่มนี้แยกลงมาทางใต้ อาศัยอยู่ตามลุ่มแม่น้ำสินธุ ( Indus ) มีชื่อเรียกว่า 'ฮินดู' พระอินทร์ ตราสัญญลักษณ์กรุงเทพมหานคร แก้ไขเมื่อ 05 ธ.ค. 55 19:06:08 จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 17:53:22

ความคิดเห็นที่ 6 ชาวอารยันกลุ่มนี้เมื่อรุกเข้าในแถบลุมแม่น้ำสินธุแล้วก็ได้ไปพบกับชนพื้นเมืองที่เรียกว่า ดราวิเดียน ( Dravidain ) หรือมิลักขะ ( คนป่า ) บางครั้งก็เรียกว่า ทัสยุ ( ทาส ) ซึ่งหมายถึง ทาส ของอารยันนั่นเอง ก่อนที่จะถูกชนชาติอารยันเข้ามารุกรานนั้น พวกทัสยุ หรือ ทาส นี้ ที่อยู่ในแถบลุ่มแม่น้ำสินธุมีความเชื่อ มีวัฒนธรรม และมีศาสนาของตนอยู่ก่อนแล้ว ซึ่งการเริ่มต้นศาสนาของพวกอารยันก็ได้นำเอาศาสนาของพวกทัสยุมาผสมผสานอยู่ด้วยเป็นอันมาก ศาสนาของชาวอารยันนั้น เกิดขึ้นได้ด้วยมีมูลเหตุอย่างหนึ่งคือ ' ความไม่รู้จักภูมิศาสตร์ ' หมายถึงว่า ชาวอารยันดั้งเดิมนั้นมิได้มีความรู้ในมูลเหตุแห่งธรรมชาติ จึงได้ยกย่องธรรมชาติประเภทต่าง ๆ ขึ้นเป็นเทวะ ( เทพเจ้า ) และแบ่งออกเป็นหมวดสูงต่ำเพื่อสะดวกแก่การนับถือและการทำบัตพลีจัดพิธีกรรมถวาย หมวดสูงต่ำแห่งเทวะนี้มีทั้งสิ้น 3 หมวดคือ เทวะบนสรรค์ เช่น ดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์ เทวะบนพื้นอากาศ เช่น วายุ วรุณ ( ฝน ) เทวะบนพื้นโลก เช่น อัคคี ( ไฟ ) ธรณี ( แผ่นดิน ) ต่อมาศาสนาพราหมณ์หรือศาสนาฮินดู ได้มีการพัฒนาตัวเองขึ้นมาจากศาสนาพราหมณ์เมื่อ 700-1,000 BC. เกิดมีคัมภีร์และวรรณคดีทางศาสนาขึ้นมามากมาย ปรัชญาต่างๆ ก็แตกแขนงออกไปมาก ซึ่งยุคของศาสนาพราหมณ์นับแต่การวิวัฒนาการดั้งเดิมนั้นสามารถแบ่งออกได้เป็นยุคต่างๆ ดังนี้ 1. ยุคพระเวท ( Vedie Period - Veda Period ) 2.ยุตมหากาพย์และทรรศนะทั้ง 6 3. ยุคหลังจนถึงปัจจุบัน   พระพรหม จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 17:57:35

ความคิดเห็นที่ 7 ยุคพระเวท ( Vedie Period - Veda Period ) ในยุคนี้ได้มีคัมภีร์พระเวทซึ่งถือว่าเป็นวรรณคดีที่เก่าแก่ที่สุดในโลกเกิดขึ้น ซึ่งเป็นที่ยอมรับกันในหมู่นักวิชาการว่า เป็นวรรณคดีที่เก่าแก่ที่สุดในโลกและยังคงสืบทอดมาจนถึงปัจจุบัน ผู้เชี่ยวชาญบางท่านได้ประมาณเวลาของพระเวทที่เก่าแก่ที่สุดเอาไว้โดยอาศัยวิธีในการคำนวณทางดาราศาสตร์ ว่าน่าจะเริ่มมีมาตั้งแต่ 4,000-2,500 BC. แต่บางท่านก็ประมาณเวลาไว้ว่าน่าจะอยู่ในช่วงเวลา 1,400-1,000 BC คัมภีร์พระเวท คัมภีร์สำคัญของศาสนาพราหมณ์ที่ต่างก็รู้จักเป็นอย่างดีนั่นคือ คัมภีร์พระเวท คำว่า พระเวท (Vedas) หมายถึง ความรู้ศักดิ์สิทธิ์ คัมภีร์พระเวทนั้นถือเป็นแหล่งอันสูงสุดในการพิจารณาตัดสินปัญหาในทางปรัชญาและศาสนา ชาวอารยันได้รวบรวมบทสวดอ้อนวอนเทวะที่ใช้กันมาในวงศ์ตระกูลขึ้นเป็นหมวดหมู่ คัมภีร์เหล่านี้เรียกว่า เวท หรือ วิทยา ได้แก่ความรู้ซึ่งถือเป็น ศรุติ หมายถึง วิทยาที่ได้รับฟังมาจากเทวะ คือ ความรู้ที่พระผู้เป็นเจ้าแสดงให้ปรากฏ โดยบรรดา ฤษี รับการถ่ายทอดมาโดยตรง แล้วนำมาเผยแพร่ด้วยการท่องจำแบบปากเปล่าในเฉพาะหมู่ของพวกพราหมณ์ ความรู้เช่นนี้จะเรียนกันเฉพาะหมู่ของบุคคลที่เลือกสรรแล้ว คัมภีร์พระเวทนี้ก็ยังมีแยกย่อยลงไปอีกเป็น ฤคเวท ยชุรเวท สามเวท อถรรพเวท 1. ฤคเวท นับเป็นคัมภีร์เล่มแรกในวรรณคดีพระเวท เป็นตำราทางศาสนาที่เก่าแก่ที่สุดในโลก ประกอบไปด้วยบทสวดที่วางท่วงทำนองในการสวดไว้อย่างตายตัว กล่าวถึงบทสรรเสริญคุณอำนาจแห่งเทวะ และประวัติการสร้างโลก รวมถึงหน้าที่ของพระพรหมผู้สร้างมนุษย์และสรรพสิ่ง ซึ่งจะใช้ในพิธีการบรวงสรวงเทพเจ้าต่าง ๆ ของชาวอารยัน ตามประเพณีของฮินดูแล้ว การแบ่งหมวดหมู่ของคัมภีร์พระเวทนี้ วยาส ( ผู้แต่งมหากาพย์ มหาภารตะ ) เป็นผู้ทำขึ้นโดยรับคำสั่งจากพระพรหม การจัดรวบรวมบทสวดในคัมภีร์ฤคเวทนี้ เรียกว่า ฤคเวทสังหิตา 2. ยชุรเวท แสดงถึงพิธีกรรมต่าง ๆ ทั้งการบูชาและการบวงสรวง เป็นคัมภีร์ที่พวกพราหมณ์อัธวรรยุ ใช้ในการทำพิธีบูชา รจนาขึ้นราว 1-2 ศตวรรษหลังจากฤคเวท โดยเนื้อหาส่วนหนึ่งได้มาจากฤคเวท นำมาดัดแปลงและเรียบเรียงขึ้นใหม่ อีกส่วนเป็นบทร้องกรองที่ใช้ในพิธีบูชาโดยเฉพาะ ยชุรเวทนี้แบ่งออกเป็น 2 ชนิดคือ 2.1. ไตติริยะสังหิตา หรือ " กฤษณะ " หรือ " ยชุรเวทดำ " เป็นยชุรเวทเดิมที่ยังไม่ได้มีการแบ่งแยก 2.2. วาชเนยิสังหิตา หรือ " ศุคล " หรือ " ยชุรเวทขาว " คือยชุรเวทที่แบ่งเฉพาะโศลกไว้พวกหนึ่ง และร้อยแก้วไว้อีกพวกหนึ่ง ในการทำพิธีบูชายัญนั้น พิธีที่สำคัญคือ ทศปุรณมาส เป็นการกระทำพิธีในคืนพระจันทร์เต็มดวง และ อัศวเมธ คือการทำพิธีบูชายัญด้วยการถวายม้า 3. สามเวท เนื้อหาส่วนใหญ่ของสามเวทนี้จะได้มาจากฤคเวท นำมาร้อยกรองเป็นบทสวด เป็นเนื้อหาในส่วนที่ใช้ในการแสดงกลศาสตร์ หรือศิลปศาสตร์ รวมถึงสังคีตอันเป็นบทสวดสรรเสริญคุณและฤทธิ์ของเทวะ ใช้เฉพาะในหมู่ของพวกพราหมณ์ อุทคาตรี สำหรับการทำพิธีบูชาน้ำโสมสังหิตาของสามเวทนี้แบ่งออกเป็น 2 ตอน คือ ' อรชิต ' มีบทร้อยกรอง 585 บท และ ' อุตตรารชิต ' มีบทร้อยกรอง 1,225 บท คัมภีร์พระเวทสามเล่มแรกนี้ หมายถึง ฤคเวท ยชุรเวท สามเวท นับเป็นสามเล่มหลักรวมเรียกว่า ไตรเวท หรือ ไตรเพท 4. อาถรรพเวท เป็นพระเวทที่สี่ซึ่งเขียนขึ้นมาในภายหลัง ประกอบด้วยบทสวดคาถาเกี่ยวกับไสยศาสตร์ เป็นพระเวทย์ชนิดพิเศษเรียกว่า ' ฉันท์ ' อันมิได้ถูกจัดอยู่ในไตรเวทเพราะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการประกอบพิธีบูชายันแต่อย่างใด อาถรรพเวทนี้ถือว่าเป็นความรู้ที่ปรากฏแก่พวกพราหมณ์อัธวรรยุ พระเวทตอนนี้มีความเกี่ยวของกับไสยศาสตร์บทสวดต่าง ๆ อันมีจุดประสงค์เพื่อขจัดโรคและภัยพิบัติ ทั้งกล่าวรวมถึงหน้าที่ของกษัตริย์และสัจธรรมขั้นสูง คัมภีร์พระเวทแต่ละคัมภีร์นั้นจะแบ่งออกเป็น 2 ตอนใหญ่ๆ คือ มันตระ และ พราหมณะ มันตระ หรือ มนต์ จะรวบรวมบทสวดที่กล่าวถึงเทพเจ้าแห่งปัญญา สุขภาพ ความมั่งคั่ง และความมีอายุยืน รวมถึงบทสวดอ้อนวอนเพื่อขอทาสบริวาร สัตว์เลี้ยง บุตร ชัยชนะในสงคราม หรือแม้กระทั่งการขอให้ยกเลิกซึ่งบาปทั้งปวงอันได้กระทำลงไป บางทีก็เรียกว่า สังหิตา หมายถึง บทสวดหรือมนต์ที่ใช้ในการทำพิธีบูชานั่นเอง ภาพพระอินทร์ทรงช้างกำลังโปรยฝน แก้ไขเมื่อ 05 ธ.ค. 55 19:36:19 จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 18:08:54

ความคิดเห็นที่ 8 มาช่วยกันโหวต กระทู้นี้กันเถอะครับ จากคุณ : รถเรณู เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 18:20:04

ความคิดเห็นที่ 9 คัมภีร์ ฤคเวท 'มันตระ' จะเรียกว่า ฤค อันเป็นร้อยกรองที่มีใจความในการสรรญเสริญพระเจ้า เป็นท่วงทำนองเพื่อการอ่านออกเสียงในการทำพิธีบรวงสรวง คัมภีร์ ยชุรเวท 'มันตระ' เรียกว่า ยชุส เป็นร้อยแก้ว ที่ใช้สวดออกเสียงค่อยๆ ในการประกอบศาสนพิธี คัมภีร์ สามเวท 'มันตระ' จะเรียกว่า สามัน อันเป็นบทสวดมีทำนอง แต่ใช้เฉพาะในพิธีบูชาน้ำโสม ส่วนใน อถรรพเวทนั้น มันตระ ไม่มีชื่อเรียกโดยเฉพาะ พราหมณะ เป็นส่วนที่อธิบายถึงวิธีและรายละเอียดในการจัดศาสนพิธีที่ต้องสวดมันตระ และอธิบายเรื่องราวต่าง ๆ ที่ต้องเกี่ยวข้องกับมันตระ คัมภีร์พระเวทเฉพาะตอนของ พราหมณะ นี้ ยังสามารถแยกออกเป็นแขนงสำคัญได้อีก 2 แขนงคือ อารัณยกะ และ อุปนิษัท อารัณยกะ แปลว่า บทเรียนผู้อยู่ในป่า เป็นบทคำสอนการดำเนินชีวิตของพราหมณ์ตั้งแต่เกิดจนกระทั่งออกจากบ้านเข้าป่าบำเพ็ญเพื่อบรรลุโมกษะ คัมภีร์อารัณยกะนี้มีลักษณะการพัฒนาทางจิตอันก้าวไปได้ไกลมากในพัฒนาการของแนวความคิดทางศาสนาของชาวอินดู การปฏิบัติตามบทเรียนนั้น ๆ เรียกว่า การเข้าสู่อาศรม  อาศรมแห่งการบำเพ็ญเพียร ประพฤติตนให้เป็นพราหมณ์ ดำเนินความตามคัมภีร์อารัณยกะแห่งพราหมณะมีอยู่ 4 อาศรม หรือ 4 ลำดับแห่งการบำเพ็ญตน คือ 1. พรหมจารี แปลว่า ผู้ประพฤติพรหมจรรย์ 2. คฤหัสถ์ แปลว่า ผู้ครองเรือน 3. วนปรัสถ์ แปลว่า ผู้อยู่ป่า 4. สันยาสี แปลว่า ผู้แสวงหาธรรม ยุคมหากาพย์และทรรศนะทั้ง 6 ยุคนี้มีการประมาณช่วงเวลาน่าจะอยู่ในระหว่าง 600-200 BC. รวมระยะเวลาประมาณ 800 ปี นับว่ามีความสำคัญมาก เพราะเป็นยุคที่มีพระพุทธศาสนาและศาสนาเชนเกิดขึ้นมา ทั้งในส่วนของศาสนาพราหมณ์เองก็ยังมีคัมภีร์ทางศาสนาแตกแขนงออกมาอีก คือ 1. มหากาพย์รามายณะ มหากาพย์รามายณะนี้มีลักษณะเป็นบทกวี มีทั้งสิ้น 24,000 โศลก กล่าวถึงเรื่องราวการอวตารลงมาปราบอสูร ราวณะ หรือ ทศกัณฐ์ ขององค์มหาเทพวิษณุ (พระนารายณ์) ซึ่งอวตารลงมาเป็นพระราม อันเป็นภาคอวตารที่ 7 ของพระองค์ มหกาพย์รามายณะนี้นับเป็นอีกหนึ่งในวรรณคดีของศาสนาพราหมณ์ที่มีชื่อเสียงไปทั่วโลกเลยทีเดียว 2. มหากาพย์มหาภารตะ รจนาไว้เป็นบทกวีเช่นเดียวกัน มีทั้งสิ้น 220,000 บรรทัด  ภาคนี้มีการกล่าวถึงอวตารที่ 8 ขององค์พระวิษณุ ซึ่งอวตารลงมาเป็นพระกฤษณะ ผู้เป็นสารถีขับรถศึกให้แก่พระอรชุน พร้อมกันนั้นก็ได้สอนพระศาสนาต่อพระอรชุนด้วย มหากาพย์ภารตะนี้ถูกยกย่องให้เป็นยอดของปรัชญาในยุคที่สองเลยทีเดียว 3. ทรรศนะทั้ง 6  เป็นส่วนปรัชญาของศาสนาพรามหณ์ที่เกิดขึ้นร่วมสมัยกับพระพุทธศานาและศาสนาเชน นี้มีทั้งหลักการและปรัชญาในการดำเนินชีวิตของชาวฮินดู  โดยทรรศนะทั้ง 6 นี้ได้แก่ 1. นยานะ ของ โคตมะ 2. ไวเศษิกะ ของ กณาทะ 3. สางขยะ ของ กปิละ 4. โยคะ ของ ปตัญชลิ 5. มีมางสา หรืออีกนามหนึ่งว่า ปรวมีมางสา ของ ไชมินิ 6. เวทานตะ หรือ อุตตรมีมางสา ของ พาท รายณะ 4. ธรรมศาสตร์   คัมภีร์ธรรมศาสตร์นี้ผู้แต่งคือท่าน มนุ มีเนื้อหาว่าด้วยกฎหมายและระเบียบการปฏิบัติของชาวฮินดู ซึ่งจะวางแนวในการครองชีวิตของชาวฮินดูไว้โดยละเอียดเป็นต้นว่า การแบ่งชั้นวรรณะ  ซึ่งในปลายยุคสมัยของมหากาพย์และทรรศนะทั้ง 6 นี้ยังได้มีลัทธิอื่นเกิดขึ้นและมีความเจริญรุ่งเรืองต่อจนย่างยุคที่ 3 และสืบต่อมาจนปัจจุบัน ยุคหลังจนถึงปัจจุบัน ยุคนี้เริ่มขึ้นในปีคริสตศักราช 200 ยาวมาจนกระทั่งปัจจุบัน ศาสนาพราหมณ์ในยุคนี้ได้มีการเปลี่ยนแปลงรูปแบบไปจากยุคที่ 1 และยุคที่ 2 เป็นอันมาก เพราะหากนับระยะจากคริสตศักราช 200 แล้วก็ยาวนานถึงเกือบ 2000 ปี ความเปลี่ยนแปลงทั้งหลายโดยมากจะอยู่ในส่วนของลัทธิต่าง ๆ ที่จะมีความชัดเจนเพิ่มขึ้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเรื่องของมหาเทพตรีมูรติ โดยแต่เดิมจะมีเพียงลัทธิไศวนิกาย (นับถือพระศิวะหรืออิศวร) ไวษณพนิกาย (นับถือพระวิษณุหรือพระนารายณ์) และศักตินิกาย (นับถือชายาขององค์เทวะ)  แต่ในช่วงปลายของยุคนี้ได้เกิดมีลัทธิที่นับถือพระพรหมขึ้นอีกหนึ่งนิกาย อีกทั้งลัทธิต่างๆ ทั้งไศวนิกาย หรือไวษณพนิกาย ก็ได้มีนิกายที่แยกย่อยลงไปอีกด้วย ที่มา: http://www.dusit.ac.th/  http://www.baanjomyut.com/library/brahman/index.html โอม สัญญลักษณของฮินดู แก้ไขเมื่อ 05 ธ.ค. 55 19:52:15 แก้ไขเมื่อ 04 ธ.ค. 55 18:47:04 จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 18:25:35

ความคิดเห็นที่ 10 ศาสนาพราหมณ์ จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 18:34:21

ความคิดเห็นที่ 11 Gayatri Mantra Om bhur bhuvah (bhuva) swaha (svah) Gaytri Mantr จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 18:42:49

ความคิดเห็นที่ 12 A: เห้ยเอ็งนับถืออะไรวะ? B: พระศิวะ A: พูดดีๆก็ได้ไม่ต้องใส่อารมณ์ B: ......... ขำขำนะครับ แต่ก็ชอบบทความ ขอบคุณที่แบ่งปันครับ จากคุณ : เอกเขนกนอกบ้าน เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 18:53:13

ความคิดเห็นที่ 13 แนวคิด 1. พัฒนาการของศาสนาพราหมณ์ - ฮินดู แบ่งออกเป็น 4 ยุค คือ ยุคอารยัน ยุคพระเวท ยุคพราหมณะ และ ยุคฮินดู 2. ศาสนาพราหมณ์-ฮินดู ไม่มีศาสดาผู้ก่อตั้งเหมือนศาสนาอื่นๆ เพราะคำสอนต่าง ๆ พวกพราหมณ์หรือฤๅษีผู้ศักดิ์สิทธิ์ได้ยินหรือฟังมาจากพระเจ้าด้วยตนเอง แล้วมีการจดจำไว้และถ่ายทอดต่อกันทางความทรงจำ 3. คัมภีร์สำคัญในศาสนาพราหมณ์-ฮินดู แบ่งออกเป็น 2 ส่วน คือ   1) ส่วนที่เป็นศรุติ ได้แก่ คัมภีร์พระเวททั้ง 4 คือ ฤคเวท ยชุรเวท สามเวท และอาถรรพเวท 2) ส่วนที่เป็นสมฤติ ได้แก่ คัมภีร์ที่ปราชญ์ทางศาสนาได้แต่งขึ้นเพื่ออธิบายเนื้อหาและสนับสนุนให้การศึกษาคัมภีร์พระเวทเป็นไปโดยถูกต้อง เช่น คัมภีร์อุปนิษัท คัมภีร์มนูศาสตร์ คัมภีร์ปุราณะ คัมภีร์ภควัทคีตา มหากาพย์มหาภารตะและมหากาพย์รามายณะ เป็นต้น 4. หลักคาสอนสาคัญของศาสนาพราหมณ์-ฮินดู คือ หลักคำสอนเรื่องอาศรม หรือวิธีปฏิบัติของพราหมณ์ 4 ประการ หลักคำสอนเรื่องตรีมูรติ หลักคำสอนเรื่องปรมาตมันหรือพรหมันและชีวาตมัน หลักคำสอนเรื่องการหลุดพ้นหรือโมกษะ 5. นิกายสาคัญของศาสนาพราหมณ์-ฮินดู มี 4 นิกาย คือ นิกายไวษณวะ หรือไวษณพ นิกายไศวะ นิกายศักติ และ  นิกายตันตระ 6. พิธีกรรมสาคัญของศาสนาพราหมณ์-ฮินดู ประกอบด้วย กฎสาหรับวรรณะ พิธีประจำบ้าน พิธีศราทธ์ และพิธีบูชาเทวดา 7. สัญลักษณ์ของศาสนาพราหมณ์-ฮินดู คือ เครื่องหมาย โอม ที่หมายถึงสัญลักษณ์แห่งพลังทั้ง 3 คือ พระพรหม พระวิษณุ และ พระศิวะ 8. ขบวนการปฏิรูปศาสนาพราหมณ์-ฮินดู คือ สมาคมพรหมสมาช สมาคมอารยสมาช สมาคมกฤษณะมิชชั่น ขบวนการสรโวทัย แก้ไขเมื่อ 05 ธ.ค. 55 20:14:22 จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 19:12:06

ความคิดเห็นที่ 14 ศาสนาพราหมณ์มีวิวัฒนาการทางประวัติศาสตร์อันยาวนาน นับตั้งแต่การเริ่ม ตั้งถิ่นฐานของชาวอารยันเริ่มตั้งถิ่นฐานในชมพูทวีป ต่อมาในสมัยหลังพุทธกาล ศาสนาพราหมณ์ได้วิวัฒนาการมาเป็นศาสนาฮินดูหรือพราหมณ์ใหม่ ซึ่งมีหลักคำสอนที่ผิดแผกแตกต่างไปจากต้นกำเนิดเดิมของศาสนานี้ จึงนับว่าศาสนาพราหมณ์เป็นศาสนาที่มีอายุยาวนานที่สุดของโลกศาสนาหนึ่ง ศาสนาพราหมณ์-ฮินดูเป็นศาสนาที่แตกต่างจากศาสนาอื่นในโลกเพราะเป็นศาสนาที่ไม่มีศาสดาผู้ก่อตั้ง เพราะมีจุดเริ่มต้นมาจากความเชื่อว่ามีเทพเจ้าผู้มีอานาจเหนือธรรมชาติ เป็นผู้สร้างสรรพสิ่ง ต่อมาชาวอารยันผู้ทำหน้าที่ติดต่อกับเทพเจ้า ได้สอนหลักการเรื่องกำเนิดของสรรพสิ่งว่า เทพเจ้าหรือพระพรหม เป็นผู้สร้างสรรพสิ่งในลักษณะต่างๆ ต่อมาสรรพสิ่งที่พระพรหมสร้างก็ตกอยู่ภายใต้การควบคุมของเทพเจ้าองค์อื่นๆ ด้วย ทำให้มีเทพเจ้ามากมายและทำหน้าที่ต่าง ๆ กันในที่สุด ศาสนาพราหมณ์หรือฮินดูจึงกลายมาเป็นศาสนาประเภท  พหุเทวนิยม  ในปัจจุบัน เนื่องจากศาสนาพราหมณ์-ฮินดู มีวิวัฒนาการมาเป็นเวลาอันยาวนาน ทำให้แนวความคิดทางศาสนาแตกต่างกันออกไปมาก ดังนั้น การศึกษาประวัติความเป็นมาและพัฒนาการของศาสนาพราหมณ์ - ฮินดู โดยแบ่งออกเป็นยุคต่าง ๆ ดังต่อไปนี้ 2.1.1 ยุคอารยัน เดิมทีเดียวชมพูทวีปหรือดินแดนที่เป็นประเทศอินเดียในปัจจุบัน เป็นที่อยู่ของพวกชนพื้นเมืองเรียกว่า ฑราวิฑ (Dravidian) ซึ่งมีเผ่าย่อยอีกหลายเผ่า มีรูปร่างเล็ก ผิวดำ เช่น เผ่ามองโกลอยด์ เผ่าเปรโตออสเตรลอยด์ และเผ่าเนกริตอย เป็นต้น ต่อมาชนชาติใหม่คือพวกอินโด-ยูโรเปียน (Indo-European) อพยพมาตั้งถิ่นฐานอยู่ตามลุ่มแม่น้าสินธุ จึงเรียกชื่อชนชาติใหม่นี้ว่า พวกสินธุ สันนิษฐานว่าคงจะเป็นเพราะตั้งถิ่นฐานอยู่ที่ลุ่มแม่น้ำสินธุ แต่ชนชาติอื่นเรียกเพี้ยนไปเป็นอินดัส (Indus) บ้าง ฮินดู (Hindu) บ้างและกลายเป็นอินดิยาหรืออินเดีย (India) ในยุคหลัง ๆ เมื่ออพยพมาตั้งถิ่นฐานอยู่ในบริเวณลุ่มแม่น้า สินธุ คงคา และ ยมุนา แล้ว ก็ปรากฏว่าเจริญกว่าคนพื้นเมือง ชาวอารยันในชมพูทวีปยกย่องธรรมชาติขึ้นเป็นเทพ เช่นดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์ ท้องฟ้า พายุ ฝน เป็นต้น โดยเชื่อว่าความเป็นไปของชีวิตมนุษย์ขึ้นอยู่กับอำนาจของเทวะ ถ้าปรารถนาจะให้หรือไม่ให้เทพแสดงฤทธิ์เดช ก็ต้องอ้อนวอนให้เทพอำนวยสิ่งที่ตนปรารถนา จึงเกิดมีพิธีเซ่นสรวง สังเวยและอ้อนวอน และมีบุคคลผู้ทำพิธีดังกล่าว เรียกว่า พราหมณ์ นอกจากเทพเจ้าที่มีอยู่ในธรรมชาติแล้ว ชาวอารยันยังเชื่อว่าบรรพบุรุษที่ตายไปแล้วก็มีอำนาจเช่นเดียวกับเทพเจ้าด้วยในการที่จะให้คุณและโทษแก่ลูกหลาน จึงต้องสังเวยบวงสรวงเช่นเดียวกัน นอกจากนี้ยังเชื่อว่า พ่อแม่ที่ไม่มีบุตรจะตกนรกชื่อปุตระ ถ้าไม่มีลูกชายทำพิธีเซ่นสรวงบูชาดวงวิญญาณของตน ดังนั้น ลูกชายจึงเป็นที่ปรารถนาของชาวชมพูทวีปมาจนทุกวันนี้ เมื่อชาวอารยันเข้ามาปกครองดินแดนชมพูทวีปแล้ว คนพื้นเมืองที่ไม่ยอมอพยพหนีไปเมื่อพ่ายแพ้สงครามก็จะยอมเป็นทาส เรียกว่า ทัสยุ ของชาวอารยัน ส่วนชาวอารยันก็ถือตัวว่าเจริญกว่าคนพื้นเมือง จึงไม่อยากจะให้มีการปะปนทางเชื้อชาติเกิดขึ้น จึงได้ห้ามไม่ให้มีการสมสู่กันระหว่างชาวอารยันกับชาวพื้นเมือง และสงวนอาชีพสาคัญ ๆ และมีเกียรติไว้สำหรับชาวอารยัน สำหรับชาวอารยันนั้นแบ่งออกเป็น 3 พวกตามตำแหน่งหน้าที่ซึ่งมีฐานะไม่เท่าเทียมกัน ส่วนชนพื้นเมืองเดิมนั้นมีฐานะต่ำที่สุด และประกอบอาชีพที่ชาวอารยันไม่ปรารถนาแล้ว ในที่สุดจึงกลายมาเป็นระบบวรรณะ (Caste system) ขึ้นมา ได้แก่ 1) วรรณะพราหมณ์ ได้แก่ ชาวอารยันที่มีหน้าที่เล่าเรียนวิชาการเวทมนตร์ กระทำพิธีกรรมต่างๆ และสั่งสอนผู้อื่น 2) วรรณะกษัตริย์ ได้แก่ ชาวอารยันที่มีหน้าที่ปกครองและรักษาบ้านเมือง 3) วรรณะไวศยะ ได้แก่ ชาวอารยันที่มีอาชีพหน้าที่ในการทำกสิกรรม การค้าขายและเสียภาษี ชาวอารยันกลุ่มนี้เป็นผู้ควบคุมระบบเศรษฐกิจของสังคม 4) วรรณะศูทร ได้แก่ พวกชนพื้นเมืองเดิมที่ถูกกดขี่ และถูกกีดกันในด้านอาชีพและสังคม ถูกเหยียดหยามว่าเป็นพวกทาสหรือทัสยุ เพราะไม่มีอาชีพที่จะทำ จึงจำเป็นต้องคอยรับใช้พวกอารยัน ได้รับค่าจ้างพอยังชีพเล็ก ๆ น้อย ๆ India-Aryan แก้ไขเมื่อ 05 ธ.ค. 55 20:26:50 จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 19:34:37

ความคิดเห็นที่ 15 2.1.2 ยุคพระเวท : ยุคสมัยแห่งคัมภีร์พระเวท ชาวอารยันได้พัฒนาการนับถือเทพเจ้าให้มีระเบียบแบบแผนดียิ่งขึ้น มีพิธีกรรมต่างๆ มากมายและมีความวิจิตรพิสดารมากยิ่งขึ้น พราหมณ์ผู้ทาพิธีได้รับการยกย่องมากยิ่งขึ้นในฐานะเป็นผู้ที่สามารถติดต่อกับเทพเจ้าได้ ยุคพระเวทเป็นยุคเริ่มต้นของวรรณคดีของ ชาวอารยัน เพราะมีการแต่งคัมภีร์ขึ้นโดยพวกพราหมณ์ ซึ่งเป็นการวบรวมบทสวดอ้อนวอนเทพเจ้าที่ใช้กันอยู่ในวงศ์ตระกูลขึ้นเป็นหมวดหมู่ เรียกว่า เวท หรือวิทยา หมายถึงความรู้ต่าง ๆ เป็นความรู้จากสวรรค์ที่พวกฤาษี ได้ยินได้ฟังมาจากพระพรหม ซึ่งวิธีการเช่นนี้เรียกว่า ศรุติ คัมภีร์พระเวทมี 3 หมวดจึงเรียกว่า ไตรเพทหรือ ไตรเวท ต่อมาในปลายสมัยพราหมณะ มีการแต่งเพิ่มอีกคัมภีร์หนึ่ง คือ อาถรรพเวท ในสมัยพระเวทยังไม่มีตัวอักษร คัมภีร์ต่างๆจึงยังคงเป็นการนำสืบทอดกันมาจากการท่องจำปากเปล่าสืบ ๆ มา เรียกว่า มุขปาฐะ คัมภีร์พระเวทถือว่าเป็นคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ที่ พระเจ้าประทานลงมา ห้ามคนนอกศาสนาเรียน พวกพราหมณ์ กษัตริย์ และไวศยะเท่านั้น ที่เรียนได้ พวกศูทรเรียนไม่ได้เลย พวกสตรีในวรรณะสูงทั้งสามก็เรียนไม่ได้ ในยุคพระเวทชาวอารยันนับถือเทพเจ้า 3 กลุ่ม คือ 1) เทพเจ้าบนพื้นโลก ได้แก่ พระปฤถวี พระอัคนี พระยม พระพฤหัสบดี เป็นต้น 2) เทพเจ้าในอากาศ ได้แก่ พระอินทร์ พระมารุต พระวายุ เป็นต้น 3) เทพเจ้าบนสวรรค์ ได้แก่ พระวรุณ พระอาทิตย์ เทพีอุษา เทพราตรี เป็นต้น เทพเจ้าเหล่านี้เป็นใหญ่ในหน้าที่ของตน ไม่ขึ้นต่อกันและกัน เทพเจ้าที่ได้รับ การยกย่องมากที่สุด คือ พระอินทร์ เป็นเทพเจ้าแห่งสงคราม พระวรุณเป็นเทพเจ้าแห่งการเกษตร พระพฤหัสบดีเป็นเทพเจ้าแห่งวิชาความรู้ India-Dravidian จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 19:47:08

ความคิดเห็นที่ 16 2.1.3 ยุคพราหมณะ : ยุคสมัยแห่งคัมภีร์พิธีกรรม สมัยพราหมณะ เป็นสมัยที่ชนวรรณะพราหมณ์เรืองอำนาจ มีอิทธิพลเหนือวรรณะอื่น ๆ เพราะเป็นผู้มีอำนาจผูกขาดในการประกอบพิธีกรรมต่าง ๆ ประชาชนให้ความนับถือว่าเป็นผู้ศักดิ์สิทธิ์ เป็นสื่อกลางระหว่างมนุษย์กับพระเจ้า เป็นผู้กำหนดชะตากรรมของประชาชน เพราะเป็นผู้ตีความคำสอนในคัมภีร์พระเวทเอง คนในวรรณะอื่นไม่มีโอกาสได้ศึกษาคัมภีร์พระเวท การที่พราหมณ์ได้รับการยกย่องอย่างสูงทำให้พวกพราหมณ์หลงอำนาจ เริ่มมองคนในวรรณะอื่นต่ำต้อยกว่าตน เพราะเชื่อมั่นว่า พระเจ้าสร้างวรรณะพราหมณ์มาจากพระโอษฐ์ของพระเจ้าซึ่งเป็นอวัยวะสูงส่ง และเพราะถือว่า การที่จะเป็นพราหมณ์นั้นทำได้ยากมาก ต้องมีคุณธรรมต่าง ๆ มากมาย พวกพราหมณ์ยกย่องพระศิวะ และพระนารายณ์ให้มีศักดิ์สูงเสมอกับพระพรหม จึงเรียกว่า ตรีมูรติ มีประเพณี พิธีกรรม และธรรมเนียมต่าง ๆ ใหม่ ๆ เกิดขึ้นมากมาย เช่น การสงวนวรรณะ ไม่ยอมสมสู่คบหาสมาคมกับคนในวรรณะอื่น ๆ สามีไม่ยอมรับประทานอาหารกับภรรยา มีลัทธิยกย่องสัตว์บางชนิด เช่น โค ในฐานะพาหนะของพระศิวะ จนเกิดแนวคิดเรื่องการนำวัตถุที่เกิดจากวัว (ปัญจโคมัย) มาเป็นวัตถุมงคลในการประกอบพิธีกรรมทางศาสนา นอกจากนี้ยังนับถือลิง และงู อีกด้วย ในสมัยนี้เชื่อว่า พระพรหมเป็นผู้สร้างสรรพสิ่งในจักรวาล พระพรหมได้สร้างมนุษย์โดยแบ่งภาคจากพระองค์เอง ดังนี้ 1) พวกพราหมณ์สร้างมาจากปากของพระพรหม ให้มีหน้าที่สั่งสอน 2) พวกกษัตริย์ สร้างมาจากแขนของพระพรหม ให้มีหน้าที่รบ 3) พวกไวศยะสร้างมาจากสะโพก (พระโสณี) ให้มีหน้าที่ทำงานหนัก 4) พวกศูทร สร้างมาจากเท้า ให้มีหน้าที่รับใช้วรรณะอื่น ๆ เนื่องจากพวกพราหมณ์พากันคิดค้นพิธีกรรมต่าง ๆ มากมาย และแต่ละพิธีก็มีค่าใช้จ่ายทำให้ประชาชนพากันเบื่อพิธีกรรมไม่อยากปฏิบัติตาม ยุคนี้พวกพราหมณ์พากันละทิ้งการศึกษาเล่าเรียนและขาดคุณธรรมของการเป็นพราหมณ์ หันมากอบโกยผลประโยชน์จากการประกอบพิธีกรรมที่ประชาชนจำใจต้องปฏิบัติตาม เพราะกลัวพระเจ้าจะลงโทษตามคำขู่ของพวกพราหมณ์ ในปลายสมัยพราหมณะ พวกพราหมณ์ได้แต่งคัมภีร์ขึ้นมาอีกเล่มหนึ่ง คือ อาถรรพเวท โดยอาศัยพื้นฐานจากคัมภีร์พระเวทสามคัมภีร์แรก โดยแต่งเป็นคาถาอาคมเพื่อสวดทำพิธีให้เกิดอาถรรพ์ต่าง ๆ นอกจากนี้ยังมีคัมภีร์สาคัญอีกคัมภีร์หนึ่ง คือ คัมภีร์อุปนิษัท ซึ่งเป็นอรรถาธิบายเนื้อความในคัมภีร์พระเวท ได้ก่อให้เกิดความเห็นแตกแยกออกไปเป็นระบบปรัชญาอีก 6 สานัก คือ ปรัชญาสางขยะ โยคะ มีมางสา นยายะ ไวเศษิกะ และ เวทานตะ สรุปได้ว่า ยุคพราหมณะ ชาวอารยันยังคงเชื่อและนับถือเทพเจ้า และเพื่อให้ เทพเจ้าโปรดปรานจึงมีพิธีกรรมการบวงสรวงที่วิจิตรพิสดารมากยิ่งขึ้นทำให้พวกพราหมณ์มีบทบาทสาคัญในการทำพิธีดังกล่าว จนทำให้เป็นวรรณะที่ได้รับการยกย่องนับถืออย่างมากในสังคม ในยุคนี้พระพรหมมีบทบาทมากกว่าเทพเจ้าองค์อื่นในฐานะเป็นผู้สร้างสรรพสิ่ง ในจักรวาล Shanti Mantra ( Peaceful ) This is the shanti mantra, very peaceful to listen........ More labels and lyrics Om sarveshaam swastir bhavatu Sarveshaam shantir bhavatu Sarveshaam poornam bhavatu Sarveshaam mangalam bhavatu Sarve bhavantu sukhinah Sarve santu niraamayaah Sarve bhadraani pashyantu Maakaschit duhkha bhaag bhavet --------------------------------------- Meaning Auspiciousness (swasti) be unto all; peace (shanti) be unto all; fullness (poornam) be unto all; prosperity (mangalam) be unto all. May all be happy! (sukhinah) May all be free from disabilities! (niraamayaah) May all look (pashyantu)to the good of others! May none suffer from sorrow! (duhkha) Jai shree krishna Jai Shiva shankar Har Har Mahadeva Aum namah shivaya Jai Shree Ram Jai Mata di Jai Shree Ganesh Jai Murugan Swami Jai Vishnu bhagvaan Jai Hanuman ...Aum Shanti Shanti Shanti... แก้ไขเมื่อ 05 ธ.ค. 55 20:40:52 จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 20:00:24

ความคิดเห็นที่ 17 2.1.4 ยุคฮินดู : ยุคสมัยการปรับเปลี่ยนแนวคิดใหม่ สมัยฮินดูเป็นสมัยที่ความเชื่อยังคงเหมือนเดิมเช่นยุคที่ผ่านมา แต่ความคิดทางปรัชญามีความลุ่มลึกขึ้น เป็นแนวความคิดใหม่ เพราะเป็นยุคที่มีการแข่งขันกันระหว่างศาสนา เพราะในยุคนี้ได้เกิดศาสนาใหม่ คือ ศาสนาเชนและพุทธศาสนา จนทำให้ศาสนาพราหมณ์ต้องปรับกระบวนการในการสอนศาสนาใหม่จนต้องเรียกตนเองใหม่ว่า ศาสนาฮินดู โดยความคิดในยุคฮินดู มีดังต่อไปนี้ 1) โลกเป็นส่วนหนึ่งของพรหมัน ไม่มีความเป็นจริง เป็นเพียงสิ่งที่สะท้อนออกมาจากพรหมันเท่านั้น 2) วิญญาณทั้งหลายเกิดมาจากพรหมันหรือพระพรหม แล้วถือกำเนิดเรื่อยไปเพราะกรรม จนกว่าจะบรรลุความหลุดพ้น หรือโมกษะ ซึ่งเป็นการกลับไปสู่พรหมันนั่นเอง 3) ถ้าปรารถนาจะเข้าถึงความหลุดพ้น ต้องละทิ้งการดำเนินชีวิตแบบชาวบ้าน ออกไปอยู่ป่าเป็นนักบวช 4) คติเรื่องการสร้างโลก และการสร้างโลกใหม่ของพระเจ้า เพื่อทำลายระบบ การเวียนว่ายตายเกิดของวิญญาณทั้งหลาย เมื่อสร้างโลกใหม่อีก ธาตุต่าง ๆ ก็ชุมนุมกันขึ้นใหม่ วิญญาณทั้งหลายซึ่งกลับไปรวมกับพรหมัน ก็จะออกจากพรหมันมาเกิดเป็นสัตว์โลกอีกเป็น การเริ่มระบบใหม่ จากที่กล่าวมาข้างต้น สรุปได้ว่า ศาสนาพราหมณ์เริ่มต้นจากลัทธิประจำเผ่าพัฒนามาเป็นศาสนาประจำเผ่าอารยัน ซึ่งอพยพมารบชนะชาวเผ่าพื้นเมืองที่เรียกว่า ทราวิฑหรือทัสยุ ได้ขับไล่พวกชนเผ่าเจ้าของดินแดนเดิมออกไปแล้วตั้งถิ่นฐานที่อยู่ครอบครองลุ่มน้ำสินธุและ คงคาได้ผสมผสานความเชื่อของท้องถิ่นให้เข้ากับความเชื่อของตน ทำให้เกิดแนวความคิดเรื่องวรรณะ ต่อมาในยุคพระเวทเป็นยุคที่มีพัฒนาการการนับถือพระเจ้าให้มีระเบียบแบบแผนมากยิ่งขึ้นจนกระทั่งเกิดการรวบรวมบทสวดอ้อนวอนพระเจ้าต่าง ๆ เรียกว่าคัมภีร์พระเวท ในยุคพราหมณะ เป็นยุคที่วรรณะพราหมณ์มีอำนาจสูงสุดเพราะเป็นผู้ผูกขาดการทำพิธีกรรมต่างๆ มีการแต่งคัมภีร์พระเวทขึ้นอีกหนึ่งคัมภีร์คือ อาถรรพเวท และคัมภีร์อุปนิษัทซึ่งเป็นรากฐานของแนวคิดทางปรัชญาที่สาคัญ ในยุคสุดท้ายคือยุคฮินดูเป็นยุคที่ระบบแนวความคิดทางปรัชญามีความสุขุมลุ่มลึกยิ่งขึ้นมากกว่าเดิม เป็นยุคที่มีการแข่งขันกันระหว่างศาสนา คือเกิดศาสนาใหม่ คือ ศาสนาเชนและพุทธศาสนา จนทำให้ศาสนาพราหมณ์ต้องปรับกระบวนการ ในการสอนศาสนาใหม่จนต้องเรียกตนเองใหม่ว่า ศาสนาฮินดู Guru Paduka Stotram แก้ไขเมื่อ 05 ธ.ค. 55 20:57:51 จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 20:26:41

ความคิดเห็นที่ 18 กระทู้เลอค่าจริงๆ อยากอ่านมานานแล้ว ไม่รู้พวกที่นับถือเทพเจ้า เทวดาทั้งหลายจะตาสว่างบ้างมั้ย จากคุณ : Persimon เขียนเมื่อ : วันพ่อแห่งชาติ 55 11:59:48

ความคิดเห็นที่ 19 คุณภาพคับบอร์ด จากคุณ : รถเรณู เขียนเมื่อ : วันพ่อแห่งชาติ 55 12:52:53

ความคิดเห็นที่ 20 ก็ยังคงจะนับถือเทพเจ้า และจะเรียกตัวเองว่าพุทธมามกะต่อไป ให้พวกพุทธแท้เต้นเร่าๆกันต่อไป ก๊ากๆๆๆๆๆๆ เอาสิ พุทธ-พราหมณ์ เมืองไทยไงก็ผสมผสานไปแล้ว ต่อให้พวกพุทธแท้ที่อยากจะแยก ประหนึ่งว่าฮินดูเป็นสิ่งที่ทำให้พุทธแปดเปื้อน คงจะอีกนานนนนนนน พุทธแท้หัวรุนแรงอย่างพวกคุณตายซัก 20 ชาติ เกิดมาใหม่ ก็คงยังเจอพุทธผสมพรามณ์อยู่ เชื่อสวยเหอะ คนที่เค้าบูชาเทพ เค้าไม่มาสนใจ ข้อความประชดประชัน จิกๆกัดๆ เหน็บแนมแบบพุทธสุดโต่งแบบสูหรอก เค้าก็ยังคงสุขสบาย ทำบุญ ไหว้เทพเจ้ากันต่อไป ฮิฮิ จากคุณ : เดือนเดือด เขียนเมื่อ : วันพ่อแห่งชาติ 55 21:21:26

ความคิดเห็นที่ 21 2.2 ศาสดา ศาสนาพราหมณ์-ฮินดู ไม่มีศาสดาผู้ก่อตั้งเหมือนศาสนาอื่นๆ เพราะคำสอนต่าง ๆ พวกพราหมณ์หรือฤๅษีผู้ศักดิ์สิทธิ์ได้ยินหรือฟังมาจากพระเจ้า เรียกว่า ศรุติ ด้วยตนเอง แล้วมีการจดจำไว้และถ่ายทอดต่อกันทางความทรงจำ 2.3 คัมภีร์ในศาสนา คัมภีร์สาคัญในศาสนาพราหมณ์-ฮินดู แบ่งออกเป็น 2 ส่วนด้วยกัน คือ 2.3.1 ส่วนที่เป็นศรุติ แปลตามรูปศัพท์ว่า ได้ยิน ได้ฟัง ได้แก่ คัมภีร์ที่ถือว่าได้ยินได้ฟังมาจากพระผู้เป็นเจ้าโดยตรง ไม่มีผู้แต่ง เป็นสัจธรรมที่มีความจริงแท้ เพราะเป็น คำสอนของพระเจ้า เป็นประมวลความรู้ต่าง ๆ อันเป็นความรู้ทางศาสนาและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เป็นบทสวดสรรเสริญอ้อนวอน พิธีกรรมเพื่อการบูชาพระเจ้า เวทมนต์คาถา และกวีนิพนธ์อันไพเราะ บันทึกด้วยภาษาสันสกฤต เรียกว่า คัมภีร์พระเวท แบ่งออกเป็น 4 คัมภีร์หรือหมวด เรียกว่า สังหิตา คือ 1) ฤคเวท เป็นคัมภีร์เก่าแก่ที่สุด เป็นบทสวดหรือมนต์สรรเสริญอ้อนวอน พระผู้เป็นเจ้า บทสวดในคัมภีร์ฤคเวทเป็นบทร้อยกรอง 2) ยชุรเวท เป็นคัมภีร์ที่เป็นคู่มือประกอบพิธีกรรมของพราหมณ์ ซึ่งเป็นบทร้อยแก้วที่อธิบายวิธีการประกอบพิธีกรรม บวงสรวงและการทำพิธีบูชายัญ 3) สามเวท เป็นคัมภีร์ที่รวบรวมบทสวดมนต์ ซึ่งเป็นบทร้อยกรอง ใช้สาหรับสวดในพิธีถวายน้ำโสมและขับกล่อมเทพเจ้า 4) อาถรรพเวท เป็นคัมภีร์ที่แต่งขึ้นใหม่ในปลายสมัยพราหมณ์ เป็นคาถาอาคมมนต์ขลังศักดิ์สิทธิ์ สาหรับทำพิธีขับไล่เสนียดJanri และอัปมงคลให้กลับมาเป็นมงคล นำความชั่วร้ายไปบังเกิดแก่ศัตรู คัมภีร์พระเวท แม้จะมีจำนวน 4 เล่ม แต่ก็เรียกว่า ไตรเพทหรือไตรเวท เพราะพวกพราหมณ์ได้แต่งคัมภีร์อาถรรพเวท ขึ้นมาในภายหลังยุคพระเวท พระเวทแต่ละคัมภีร์แบ่งออกเป็น 2 ภาค เรียกว่า กาณฑะหรือกัณฑ์ ได้แก่ 1) กรรมกาณฑะ เป็นภาคที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับพิธีกรรมการบูชา 2) ชญาณกาณฑะ เป็นภาคที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับความรู้หรือปรัชญาเกี่ยวกับ ความจริงสูงสุด ได้แก่ พรหมัน อาตมันและโลกที่เป็นสิ่งที่ปรากฏออกมาจากพรหมัน นอกจากนี้ คัมภีร์พระเวทแต่ละคัมภีร์ยังแบ่งออกเป็น 4 ตอนเช่นเดียวกัน คือ 1) มันตระ เป็นส่วนที่รวบรวมมนตร์ต่างๆ สาหรับเป็นบทบริกรรมและขับกล่อม อ้อนวอน สดุดีเทพเจ้า ในพิธีกรรมบูชาบวงสรวง 2) พราหมณะ เป็นบทร้อยแก้ว หรือเรียงความ อธิบายระเบียบการประกอบพิธีกรรมต่างๆ ไว้อย่างละเอียด 3) อารัณยกะ เป็นบทร้อยแก้ว ใช้เป็นคู่มือการปฏิบัติของพราหมณ์ ที่ต้องการ ดารงชีวิตเป็นผู้อยู่ป่า (วนปรัสถ์) เพื่อหาความสุขสงบ ตัดขาดจากการอยู่ครองเรือน 4) อุปนิษัท เป็นตอนสุดท้ายแห่งพระเวท เป็นส่วนที่เป็นแนวคิดทางปรัชญาอย่างลึกซึ้ง เป็นบทสนทนาโต้ตอบ อธิบายถึงธรรมชาติและจักรวาล วิญญาณของมนุษย์ การเวียนว่ายตายเกิด กฎแห่งกรรม ส่วนที่เป็นมันตระ และพราหมณะ จัดอยู่ในภาคกรรมกาณฑะ ส่วนอรัณยกะและอุปนิษัทอยู่ในชญาณกาณฑะ 2.3.2 ส่วนที่เป็นสมฤติ แปลตามรูปศัพท์ว่า สิ่งที่จำไว้ได้ จึงเป็นคัมภีร์ที่จดจำและถ่ายทอดกันสืบต่อมา ได้แก่ คัมภีร์ที่ปราชญ์ทางศาสนาได้แต่งขึ้นเพื่ออธิบายเนื้อหา และสนับสนุนให้การศึกษาคัมภีร์พระเวทเป็นไปโดยถูกต้อง เช่น คัมภีร์อุปนิษัท คัมภีร์มนูศาสตร์ คัมภีร์ปุราณะ คัมภีร์ภควัทคีตา มหากาพย์มหาภารตะและมหากาพย์รามายณะ เป็นต้น ภาพพระพรหม แก้ไขเมื่อ 05 ธ.ค. 55 23:14:40 จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : วันพ่อแห่งชาติ 55 23:04:28

ความคิดเห็นที่ 22 2.4 หลักคำสอนสำคัญ หลักคำสอนสำคัญในศาสนาพราหมณ์-ฮินดู มีดังต่อไปนี้ 2.4.1 อาศรม หรือวิธีปฏิบัติของพราหมณ์ คัมภีร์พราหมณะและอรัณยกะ ได้บัญญัติวิถีชีวิตสาหรับบุคคลที่จะเป็นพราหมณ์โดยสมบูรณ์ โดยกาหนดเกณฑ์อายุคนไว้ 100 ปี แบ่งช่วงของการใช้ชีวิตไว้ 4 ตอน ๆ ละ 25 ปี ช่วงชีวิตแต่ละช่วงเรียกว่า อาศรม หรือ วัย มี 4 ขั้นตอน ดังนี้ 1) ขั้นพรหมจรรย์ ในขั้นตอนนี้ เด็กชายในตระกูลพราหมณ์ กษัตริย์และไวศยะที่มีอายุครบ 8 ปีจะต้องเข้าพิธีอุปานยัน คือ ให้พราหมณ์ผู้ทรงคุณวุฒิสวมสายธุรา หรือยัชโญปวีต เป็นการประกาศตนเป็นพรหมจารี เป็นการประกาศตนว่าเป็นนักเรียน หรือแปลตามศัพท์ว่าผู้มีความประพฤติประเสริฐ จนอายุครบ 25 ปี พรหมจารีมีหน้าที่ดังนี้ (1) ตั้งใจเรียนวิชาการในวรรณะของตน (2) เชื่อฟังและปฏิบัติตามคำสั่งสอนของครูอาจารย์ (3) ไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องเพศ (4) ไม่คบกับเพศตรงกันข้าม (5) เมื่อสำเร็จการศึกษาแล้วต้องทำพิธีเกศานตสันสกา (ตัดผม) และพิธี คุรุทักษิณามอบสิ่งตอบแทนครูอาจารย์ 2) ขั้นคฤหัสถ์ ในขั้นตอนนี้ พรหมจารีผู้ผ่านอาศรมที่ 1 แล้ว ก็กลับมาสู่บ้านของตน ช่วย พ่อ-แม่ทำงาน แต่งงานเป็นหัวหน้าครอบครัว ประกอบอาชีพเลี้ยงครอบครัว ทำการบูชาเทวดาทุกเช้าค่ำ ชีวิตอยู่ภายใต้การควบคุมของเทพเจ้า จึงต้องกระทำแต่สิ่งที่ดีงาม อยู่ในช่วงอายุ 26-50 ปี 3) ขั้นวานปรัสถ์ ในขั้นตอนนี้ คฤหัสถ์ผู้ต้องการแสวงหาความสงบสุขทางใจ ก็จะออกจากครอบครัวไปอยู่ในป่าบำเพ็ญสมาธิ โดยอาจจะกลับมาสู่ครอบครัวอีกก็ได้ อยู่ในช่วงอายุ 51-75 ปี 4) ขั้นสันยาสี ในขั้นตอนนี้ พราหมณ์ที่ปรารถนาความหลุดพ้น เรียกว่า โมกษะ จะออกจากครอบครัวไปอยู่ป่า ออกบวช เพื่อปฏิบัติธรรมขั้นสูง และไม่กลับมาสู่โลกียวิสัยอีกเลย เมื่อบวชแล้วจะสึกไม่ได้ บาเพ็ญสมาธิแสวงหาความหลุดพ้น อยู่ในช่วงอายุตั้งแต่ 76 ปีขึ้นไป ภาพ: พราหมณ์ฮินดูกำลังประกอบพิธีบูชาไฟกองกูณฑ์ จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : วันพ่อแห่งชาติ 55 23:34:37

ความคิดเห็นที่ 23 2.4.2 หลักคำสอนเรื่องตรีมูรติ เทพเจ้าที่สาคัญในศาสนาพราหมณ์-ฮินดู ได้แก่ พระพรหม พระศิวะ และ พระนารายณ์ รวมเรียกว่า ตรีมูรติ เทพเจ้าแต่ละองค์มีหน้าที่ ดังต่อไปนี้ 1) พระพรหม พระพรหมเป็นผู้สร้างมนุษย์และสรรพสิ่งทั้งหลายในโลก ในแนวคิดยุคแรกๆ พระพรหมมีลักษณะที่ไม่มีตัวตน แต่ครั้นเวลาต่อมา พวกพราหมณ์ได้พบข้อบกพร่องว่า เมื่อพระพรหมไม่มีตัวตน ประชาชนเคารพบูชาไม่ได้ พวกพราหมณ์จึงได้กำหนดให้พระพรหมมีตัวตน มี 4 พักตร์ สามารถมองดูได้ทั่วทิศ และเพื่อให้ประชาชนได้เคารพบูชา ดังนั้น ลักษณะของพระพรหมจึงเป็นทั้งนามธรรมและรูปธรรม กล่าวคือ พระพรหมที่มีลักษณะเป็นนามธรรมนั้น หมายถึงสิ่งที่เป็นแก่นแท้ของสรรพสิ่งในจักรวาล ส่วนพระพรหมที่เป็นรูปธรรมเป็น เทพเจ้าผู้ยิ่งใหญ่ เป็นผู้สร้างโลกและสรรพสิ่ง พระพรหมมีพระชายาชื่อพระสรัสวดี ซึ่งเป็นเทพีแห่งวาจาและการศึกษาเล่าเรียน เป็นผู้อุปถัมภ์ศิลปะวิทยาทั้งปวง 2) พระศิวะ พระศิวะ เป็นเทพเจ้าแห่งการทำลาย มีหลายชื่อ เช่น อิศวร รุทระ และ นาฏราช เป็นต้น ประทับอยู่ที่ภูเขาไกรลาส มีโคนันทีเป็นพาหนะ และมีศิวลึงค์เป็นเครื่องหมายของพลังแห่งการสร้างสรรค์ ลักษณะของพระศิวะเป็นรูปฤๅษี มี 4 กร นุ่งห่มหนังสัตว์ ประทับนั่งบนหนัง เสือโคร่ง ถืออาวุธตรีศูล ธนู และคทาหัวกะโหลกมนุษย์ ห้อยพระศอด้วยประคำร้อยด้วยกะโหลก มีงูเป็นสังวาล พระศอมีสีดำสนิท กลางพระนลาฏมีพระเนตรดวงที่ 3 ถ้าพระศิวะ ลืมพระเนตรดวงที่ 3 เมื่อใด ไฟจะไหม้โลกเมื่อนั้น เหนือพระเนตรดวงที่ 3 มีรูปพระจันทร์ครึ่งซีก พระศิวะมีพระชายาชื่ออุมา ซึ่งมีหลายลักษณะและมีรายชื่อเรียก เช่น ปารวตีเทวี ผู้เป็นธิดาแห่งหิมวันหรือหิมาลัย ทุรคาเทวีผู้เป็นเจ้าแม่แห่งสงคราม และกาลีเทวีผู้มีกายสีดา เป็นต้น 3) พระวิษณุหรือพระนารายณ์ พระวิษณุหรือพระนารายณ์ เป็นเทพเจ้าผู้รักษาและคุ้มครองโลกให้เป็นสุข พระนารายณ์เป็นเทพเจ้าที่มีพลังทางทำนุบำรุงโลก เมื่อเวลาใดโลกเกิดยุคเข็ญ เมื่อเวลานั้น พระนารายณ์จะเสด็จไปช่วยบำบัดทุกข์ ปราบยุคเข็ญ เรียกว่า อวตาร พระนารายณ์ประทับอยู่ในเกษียรสมุทร มีพระยาอนันตราชเป็นบัลลังก์ ทรงครุฑเป็นพาหนะ มีพระชายาชื่อ ลักษมี ผู้เป็นเทพีแห่งความงาม ผู้อานวยโชคลาภ ความมั่งคั่ง และผู้มีใจเมตตาปราณี เมื่อพระนารายณ์อวตารลงมาเป็นวามนาม ปรศุราม และพระราม พระชายาลักษมีก็เสด็จลงมาเป็นนางปทุมาหรือกมลา นางธรณี และนางสีดาตามลำดับ พระนารายณ์จะอวตารลงมาจากสวรรค์และเกิดเป็นสัตว์หรือมนุษย์ต่าง ๆ เพื่อช่วยเหลือโลกเรียกว่า นารายณ์อวตาร จานวน 10 ปาง ดังต่อไปนี้ (1) มัตสยาวตาร ลงมาเกิดเป็นปลา เพื่อปราบยักษ์ชื่อ หยครีวะ ซึ่งทำให้มนุษย์หลงผิดจนเกิดน้ำท่วมโลก (2) กูรมาวตาร ลงมาเกิดเป็นเต่าในเกษียรสาคร (ทะเลน้ำนม) ให้หลังรองรับภูเขาชื่อ มันทาระ เทวดาใช้ลำตัวพญานาคมาต่อกันทำเป็นเชือกผูกภูเขาเพื่อใช้เป็นสายโยงสำหรับดึงภูเขาให้เคลื่อนไหว เพื่อกวนน้ำในมหาสมุทรจนกลายเป็นน้ำอมฤต (3) วราหาวตาร ลงมาเกิดเป็นหมูป่า เพื่อปราบยักษ์ หิรัณยากษะ ผู้จับโลกกดให้จมน้ำทะเล โดยใช้เขี้ยวดุนให้โลกพ้นน้ำ สัตว์โลกจึงได้เกิดมา (4) นรสิงหาวตาร ลงมาเกิดเป็นสัตว์ครึ่งคนครึ่งสิงห์ เพื่อปราบยักษ์ชื่อ หิรัณยกศิปุ ผู้ได้พรจากพระพรหมว่าจะไม่มีใครฆ่าให้ตายได้ จึงก่อความเดือดร้อนทั่ว 3 โลก (5) วามนาวตาร ลงมาเกิดเป็นคนค่อมผู้มีฤทธิ์ เพื่อปราบยักษ์ชื่อ พลิ มิให้มีอำนาจครองโลกทั้งสาม และได้ไล่ยักษ์พลิให้ไปอยู่ใต้บาดาล (6) ปรศุรามาวตาร ลงมาเกิดเป็นรามผู้มีขวานเป็นสัญลักษณ์ เป็นบุตรของพราหมณ์ พยายามป้องกันไม่ให้กษัตริย์มีอำนาจเหนือวรรณะพราหมณ์ ได้ชำระโลกถึง 21 ครั้ง เพื่อทำลายกษัตริย์ (7) รามาวตาร ลงมาเกิดเป็นพระราม (รามจันทร์) ในมหากาพย์รามายณะ เพื่อปราบท้าวราพณ์หรือทศกัณฐ์ (8) กฤษณาวตาร ลงมาเกิดเป็นพระกฤษณะ ผู้มีผิวกายดำ เป็นสารถีขับรถศึกให้อรชุนเพื่อปราบคนชั่วในมหากาพย์มหาภารตะ (9) พุทธาวตาร ลงมาเกิดเป็นพระพุทธเจ้า ประกาศหลักธรรมช่วยมนุษย์ให้พ้นทุกข์ซึ่งเป็นการปฏิรูปคำสอนของศาสนาพราหมณ์ เหตุผลที่ศาสนาฮินดูดึงเอาพระพุทธเจ้ามาเป็นอวตารปางหนึ่งของพระนารายณ์นั้น นับเป็นการกลืนพระพุทธศาสนาอีกวิธีหนึ่ง (10) กัลกยาวตาร หรืออัศวาวตาร ลงมาเกิดเป็นบุรุษอาชาไนยหรืออัศวิน ผู้ขี่ม้าขาว (กัลกี) ถือดาบอันมีฤทธิ์มีแสงแปลบปลาบดังดาวหาง เพื่อปราบคนชั่วและสถาปนาระบบธรรมะขึ้นใหม่ในโลก ศาสนาพราหมณ์-ฮินดูเชื่อว่า โลกมีการเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และสลายไปในที่สุด การบูชาเทพเจ้าทั้ง 3 องค์เหล่านี้เป็นลักษณะของบุคลาธิษฐาน เป็นการบูชาเพื่อให้รู้แจ้งสภาวธรรม 3 ประการ นั่นคือการเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และสลายไปของโลกนั่นเอง โอม สัญลักษณ์ของพราหม ฮินดู จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 55 00:38:15

ความคิดเห็นที่ 24 2.4.3 หลักคำสอนเรื่องปรมาตมันหรือพรหมัน และชีวาตมัน ศาสนาพราหมณ์-ฮินดู เชื่อว่า ปรมาตมัน บางครั้งเรียกว่า พรหมัน ปรมาตมันกับพรหมจึงเป็นสิ่งเดียวกัน มีฐานะเป็นวิญญาณดั้งเดิมหรือความจริงสูงสุดของโลกและสรรพสิ่ง ในโลก เพราะสรรพสิ่งมาจากปรมาตมันหรือพรหมัน ดำรงอยู่ และในที่สุดก็จะกลับคืนสู่ ความเป็นหนึ่งเดียวกับปรมาตมันหรือพรหมัน ปรมาตมันหรือพรหมัน เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นเอง ไม่มีรูปร่างปรากฏ มีอยู่ในสิ่งทั้งหลายทั้งปวง เป็นศูนย์รวมแห่งวิญญาณทั้งปวงเป็นความจริงแท้หรือสัจธรรมเพียงสิ่งเดียว ส่วนโลกและสรรพสิ่งล้วนเป็นสิ่งที่ไม่มีอยู่จริง เป็นเพียงมายาหรือภาพลวงตาที่มีอยู่เพียงชั่วครั้งคราวเท่านั้น ส่วนชีวาตมันหรือบางครั้งเรียกว่าอาตมัน เป็นตัวตนย่อย หรือวิญญาณที่มีอยู่ในสิ่งมีชีวิตไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หรือสัตว์ วิญญาณของมนุษย์และสรรพสัตว์ย่อมเกิดมาจากวิญญาณสากลคือปรมาตมันหรือพรหมัน เมื่อวิญญาณที่ออกมาจากปรมาตมันหรือพรหมันแล้วต้องเข้าไปสิงสถิตอยู่ในรูปแบบต่าง ๆ ของสิ่งมีชีวิตนับชาติไม่ถ้วนและต้องมีลักษณะสภาวะที่ไม่เหมือนกันจนกว่าจะเข้าถึงความหลุดพ้น กระบวนการนี้เรียกว่า การเวียนว่ายตายเกิดหรือสังสารวัฏ ดังนั้น การที่อาตมันหรือชีวาตมันย่อยนี้เข้าไปรวมกับปรมาตมันหรือพรหมัน จึงจะเรียกว่า การพ้นจากทุกข์ ไม่มีการเวียนว่ายตายเกิดอีกต่อไป 2.4.4 หลักคำสอนการหลุดพ้นหรือโมกษะ ศาสนาพราหมณ์-ฮินดู เชื่อว่า วิญญาณเป็นอมตะจึงไม่ตายตามร่างกาย การตายเป็นเพียงวิญญาณออกจากร่างกาย เพราะร่างกายเดิมไม่สามารถอาศัยอยู่ได้ วิญญาณก็จะไปถือเอาร่างใหม่ หรือที่เรียกว่า เกิดใหม่ ดุจคนสวมเสื้อผ้าที่เก่าคร่ำคร่า ไปหาชุดใหม่สวมใส่ เรียกว่า สังสารวัฏ เวียนว่ายตายเกิดอยู่ร่ำไปตราบที่ยังไม่บรรลุความหลุดพ้น หรือโมกษะ ชาวฮินดูเชื่อว่า โมกษะเป็นจุดหมายสูงสุดของชีวิต ผู้เข้าถึงโมกษะจะไปอยู่กับพระพรหม ชั่วนิรันดร ไม่ต้องมาเวียนว่าย ตายเกิดอีกต่อไป การปฏิบัติเพื่อบรรลุโมกษะนั้น มีหลักปฏิบัติ 4 ประการ คือ 1) กรรมมรรค (กรรมโยคะ) คือ การปฏิบัติด้วยการประกอบการงานตามหน้าที่ด้วยความขยันขันแข็ง แต่ทำงานด้วยจิตใจสงบ ไม่หวังผลตอบแทนใดๆ ผู้ปฏิบัติเรียก กรรมโยคิน 2) ชยานมรรค (ชยานโยคะ) คือ การปฏิบัติเพื่อให้เกิดความรู้แจ้งเห็นจริงว่า ปรมาตมันเป็นสิ่งเดียวที่มีอยู่ วิญญาณที่มีอยู่ในแต่ละบุคคล (ชีวาตมัน) เป็นอันหนึ่ง อันเดียวกันกับปรมาตมันหรือวิญญาณสากล 3) ภักติมรรค (ภักติโยคะ) คือ ความจงรักภักดีต่อเทพเจ้าที่ตนเคารพนับถือ ผู้ปฏิบัติเรียกว่า ภักติโยคิน 4) ราชมรรค (ราชโยคะ) คือ การปฏิบัติเกี่ยวกับการฝึกทางใจ บังคับใจให้อยู่ในอำนาจด้วยการบำเพ็ญโยคะ ผู้ปฏิบัติเรียกว่า ราชโยคิน จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 55 00:48:01

ความคิดเห็นที่ 25 2.5 นิกายในศาสนา นิกายในศาสนาพราหมณ์-ฮินดู มีอยู่ 4 นิกายใหญ่ ๆ มีรายละเอียด ดังต่อไปนี้ 1) นิกายไวษณวะ หรือไวษณพ ผู้ก่อตั้งนิกาย คือ ท่านนาถมุนี ดาเนินการเผยแผ่ลัทธิอยู่ทางภาคใต้ของอินเดีย เป็นนิกายที่บูชาพระวิษณุหรือพระนารายณ์ เชื่อการอวตารหรือการลงมาเกิดเพื่อช่วยเหลือมวลมนุษย์ของพระวิษณุหรือพระนารายณ์ เช่น การอวตารลงเป็นพระรามใน มหากาพย์รามายณะ เป็นพระกฤษณะในคัมภีร์ภควัทคีตา และเป็นพระพุทธเจ้า เป็นต้น นิกายนี้เน้นหนักการนับถือในพระวิษณุหรือพระนารายณ์ว่าสาคัญกว่าเทพเจ้าองค์อื่น หน้าที่ของพระนารายณ์ไม่ใช่เพียงรักษาโลกให้ดำรงอยู่เท่านั้น แต่ยังเป็นผู้สร้างและผู้ทำลายโลก อีกด้วย นิกายนี้จึงเป็นเอกนิยม นับถือพระวิษณุเพียงองค์เดียว ยุบเอาลักษณะและความเชื่อในพระเจ้าทั้ง 3 มารวมไว้ในพระวิษณุองค์เดียว ในพุทธศตวรรษที่ 19 นิกายไวษณวะ ได้แยกแยกออกเป็น 2 สาขาใหญ่ คือ เตงกไล ซึ่งเป็นนิกายฝ่ายใต้ กับ วฑกไล ซึ่งเป็นนิกายฝ่ายเหนือ10 นอกจากนี้ยังแตกแยกออกเป็นนิกายย่อยอีก 3 นิกาย คือ (1) นิกายรามานุช มีสัญลักษณ์ประจำคือ มีดิลก (จุด) และเครื่องหมายเป็น ขีดเส้นสีขาว 2 เส้นที่หน้าผาก โดยขีดจากตีนผมลงมาจรดคิ้ว และมีเส้นขวางที่ดั้งจมูก (2) นิกายมาธวะ มีความเชื่อว่า สิ่งที่เกิดจากสิ่งที่ไม่มีอยู่จริง ย่อมเป็นไปไม่ได้ เพราะทุกสิ่งทุกอย่างต้องมีแหล่งกำเนิดของมัน (3) นิกายวัลลภะ ไม่ถือการบำเพ็ญพรตและการทรมานตนเหมือนนิกายอื่น นิกายนี้เขียนหน้าผากเป็น 4 แบบ คือ 1) ขีดเส้นคู่ 2 ข้าง แต้มจุดหรือดิลกตรงกลาง 2) เขียนเป็นรูปเกือกม้าแต้มจุดหรือดิลกตรงกลาง 3) เขียนเป็นรูปเกือกม้าและขีดเส้นตรงเส้นหนึ่งตรงกลาง 4) เขียนเป็นรูปไข่ 2) นิกายไศวะ นิกายนี้ถือว่า พระศิวะเป็นผู้สร้างโลก เป็นแก่นแท้ของจักรวาล การนับถือของนิกายนี้มี 2 ลักษณะ คือ (1) นับถือและบูชาลิงคะ หรือ ศิวลึงค์ คือ เครื่องหมายเพศบุรุษ เป็นเครื่องแทนพระศิวะในฐานะเป็นผู้สร้างโลกและสรรพสิ่ง (2) นับถือและบูชาโคนันทิ ซึ่งเป็นพาหนะของพระศิวะ เป็นผู้ให้น้ำนมและเนื้อแก่มนุษย์ เปรียบเหมือนเป็นมารดาของคนอินเดีย เป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ของชาวฮินดู สัญลักษณ์ของคนที่นับถือนิกายนี้ คือ การใช้ขี้เถ้าของขี้วัวเขียนหน้าผากเป็นเส้นและจุดดิลก 4 แบบ คือ 1) ขีดเส้นที่หน้าผาก 2 ขีด แต้มดิลกข้างใต้ 2) เขียนเส้น 3 ขีด แต้มดิลกใหญ่ตรงกลาง 3) เขียนเป็นรูปสี่เหลี่ยม 4) เขียนเป็นรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวแต้มดิลกตรงกลาง นิกายไศวะนี้ ภายหลังแตกแยกออกเป็นนิกายย่อยใหญ่ๆ 2 นิกาย คือ 1) นิกายกาศมีรไศวะ หรือ กัษมีไศวะ เป็นนิกายฝ่ายเหนือ เกิดขึ้นในแคว้น แคชเมียร์ เชื่อว่า พระศิวะเป็นเทพเจ้าสูงสุดองค์เดียว และทรงแฝงอยู่ในสรรพสิ่ง 2) นิกาย ลิงคายัต เป็นนิกายฝ่ายใต้ มีศิวลึงค์เป็นสัญลักษณ์ ก่อตั้งโดย ท่านลกุลีศะซึ่งนิกายนี้เชื่อกันว่าเป็นพระมเหศวร คือ การอวตารเป็นครั้งสุดท้ายของพระศิวะ จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 55 01:02:50

ความคิดเห็นที่ 26 ขอบคุณที่นำเรื่องราวดีๆ ที่น่าสนใจมาแบ่งปนนะคะ :) จากคุณ : Farfalle เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 55 01:32:03

ความคิดเห็นที่ 27 ความคิดเห็นที่ 20 พุทธแท้หัวรุนแรงอย่างพวกคุณตายซัก 20 ชาติ เกิดมาใหม่ ก็คงยังเจอพุทธผสมพรามณ์อยู่ เชื่อสวยเหอะ จากคุณ : เดือนเดือด เขียนเมื่อ : วันพ่อแห่งชาติ เชื่อสวยเหอะ วลีนี้เกิดขึ้นเมื่อไร เคยได้ยินมาก่อนว่า  เชื่อไอ้เรืองเถอะ หรือ  เชื่อหัวไอ้เรืองเหอะ หรือว่าเป็นการแปลงไปใช้ของสาวประเภทสองใช่ไหมครับ จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 55 09:32:33

ความคิดเห็นที่ 28 ความคิดเห็นที่ 26 ขอบคุณที่นำเรื่องราวดีๆ ที่น่าสนใจมาแบ่งปนนะคะ :) จากคุณ : Farfalle หมายถึง  แบ่งปัน ใช่ไหมครับ ความจริง กระทู้นี้ก็ปน ๆ กันอยู่เพราะมาจากหลายที่ครับ ขอบคุณที่สนใจติดตามครับ จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 55 09:35:43

ความคิดเห็นที่ 29 ความคิดเห็นที่ 18 กระทู้เลอค่าจริงๆ อยากอ่านมานานแล้ว ไม่รู้พวกที่นับถือเทพเจ้า เทวดาทั้งหลายจะตาสว่างบ้างมั้ย จากคุณ : Persimon เขียนเมื่อ : วันพ่อแห่งชาติ ขอบคุณที่ชอบ แต่อย่ายกสูงมากเลยครับ คนจะหมั่นใส้ เวลาตกจากที่สูงจะเจ็บมากตามไปด้วย จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 55 09:40:24

ความคิดเห็นที่ 30 ความคิดเห็นที่ 19 คุณภาพคับบอร์ด จากคุณ : รถเรณู [Bloggang] เขียนเมื่อ : วันพ่อแห่งชาติ อย่าให้ถึงกับคับเลยนะ อึดอัดแย่ ขอพอดี ๆ ไม่ถึงกับหลวมมาก น่าจะมีความสุขกว่านะครับ อย่างไรก็ตามต้องขอบคุณที่ติดตามและชอบนะครับ จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 55 09:44:26

ความคิดเห็นที่ 31 3) นิกายศักติ คำว่า ศักติ แปลว่า ความสามารถ อำนาจ พลัง ความสูงส่ง บุคคลผู้มีพลัง ดังกล่าวคือเทวีหรือเทพเจ้าผู้หญิง นิกายนี้จึงนับถือมเหสีของมหาเทพทั้ง 3 องค์ การนับถือศักติหรือมหาเทวีไม่ได้แยกออกเป็นนิกายเอกเทศ แต่แฝงอยู่ในนิกายไศวะ และไวษณวะนั่นเอง กล่าวคือ ในนิกายไศวะก็นับถือพระชายาของพระศิวะซึ่งมีเพียงองค์เดียวแต่มีหลายชื่อ เช่น อุมา กาลี ทุรคา เป็นต้น ส่วนนิกายไวษณวะก็นับถือพระนางลักษมีซึ่งเป็นพระชายาของ พระวิษณุหรือพระนารายณ์ นิกายที่นับถือพระพรหมก็นับถือพระนางสรัสวดีซึ่งเป็นมเหสีของพระพรหม เป็นต้น แต่โดยทั่วไปคนส่วนใหญ่จะนับถือพระนางอุมายิ่งกว่าเทพีองค์อื่น ๆ เพราะ พระนางเป็นมเหสีของพระศิวะซึ่งเป็นเทพเจ้าที่คนเกรงกลัว ดังนั้น พระนางอุมาจึงมี พระนามหลายอย่าง คู่กับพระศิวะ เช่น มหาเทวี คู่กับมหาเทพ โยคินี คู่กับมหาโยคี ชคันมาตรี (มารดาของโลก) คู่กับอิศวร ทุรคา หรือไภรวีคู่กับไภรวะ (ผู้น่ากลัว) กาลี (ผู้ทาลาย) คู่กับมหากาฬ เป็นต้น การบูชาของนิกายศักติแปลกกว่าการบูชาของนิกายอื่น ๆ เช่น ตัดคอแพะบูชา เจ้าแม่กาลี หรือการประกอบพิธีกรรม นิกายศักติแบ่งออกเป็น 2 ประเภท คือ (1) ทักษิณาจารี คือ พวกบูชาด้านขวา หมายถึง ผู้นับถือนิกายศักติที่บูชาพระศิวะ พระวิษณุ พระกฤษณะและพระชายาในฐานะเป็นมหาเทพ ไม่ใช่ด้วยความพึงพอใจต่อพระเทวีในแง่กามารมณ์ มีการทำพิธีอย่างเปิดเผย สุภาพ ไม่ลามกอนาจาร ตามคำสอนในคัมภีร์ปุราณะ (2) วามาจารี คือ พวกบูชาด้านซ้าย หมายถึง ผู้นับถือนิกายศักติที่บูชา พระนางทุรคามากกว่าพระศิวะ บูชาพระนางราธามากกว่าพระกฤษณะ และบูชาพระนางลักษมีมากกว่าพระวิษณุ นิกายนี้บูชาพระเทวีทุรคาไม่ใช่ในฐานะพระชายาของมหาเทพ แต่ในฐานะพระเทวีที่เป็นประธานในการร่วมเพศ และพิธีให้เกิดฤทธิ์เดช การบูชาต้องทำพิธีในที่ลับ  ตามพิธีที่เรียกว่า ปัญจมการ หรือ ม 5 ประการ คือ 1) มัทยะ หรือมัชชะ คือ น้ำเมา 2) มางสะ คือ เนื้อสัตว์ ตลอดทั้งมัตสยะ เนื้อปลาสด 3) มันตระ คือ บทสวดที่จะทำให้เกิดความกำหนัด 4) มุทระ คือ การแสดงท่ายั่วยวน และ 5) ไมถุน คือ เสพเมถุนหรือการร่วมเพศ เพราะเชื่อกันว่า เจ้าแม่ทุรคา หรือเจ้าแม่กาลีทรงโปรดการบูชายัญและการเสพเมถุน ดังนั้น การประกอบกิจดังกล่าวจึงทำให้พระนางพอพระทัย และอีกจุดประสงค์หนึ่งก็เพื่อให้เบื่อหน่ายในกาม โดยสนองความต้องการให้เต็มที่ก็จะมาถึงจุดเบื่อหน่าย แบบหนามยอกเอาหนามบ่ง 4) นิกายตันตระ คำว่า ตันตระ แปลว่า พิธีการ แบบแผน หรือกฎเกณฑ์ หมายถึงแบบแผนของพิธีกรรมต่าง ๆ ของฮินดูยุคหลังพุทธกาล นิกายนี้เกิดมาจากการนับถือศักติฝ่ายซ้าย เน้นหนักไปในทางกามารมณ์ การบูชาศักติที่เป็นลักษณะเด่นเฉพาะของนิกายนี้คือ การทำพิธีให้ศักติหรือมหาเทพที่เป็นสามีพอใจ ได้แก่ การเริ่มต้นด้วยการพรรณนาคุณแห่งความรักความใคร่ของสตรีและบุรุษแล้วจบลงด้วยการเสพเมถุน พิธีกรรมดังกล่าวเป็นของพวกวามาจารินหรือกาฬจักร เพราะจะต้องประกอบพิธีในเวลาเที่ยงคืนของข้างแรม ผู้เป็นศาสนิกจะพากันมาชุมนุมกันหน้าเทวรูปของพระอุมาเทวีหรือเจ้าแม่ทุรคา แล้วเริ่มกระทำพิธีกรรมตามขั้นตอนของ ม ทั้ง 5 (ปัญจมการ) ดังกล่าวแล้ว จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 55 10:22:50

ความคิดเห็นที่ 32 พระแม่กาลี จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 55 10:25:11

ความคิดเห็นที่ 33 พระแม่ทุรคา จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 55 10:26:30

ความคิดเห็นที่ 34 พระแม่อุมาเทวี พระพิฆเนศวรทรงกำเหนิดจากเหงื่อไคลแห่งพระแม่อุมาเทวี แก้ไขเมื่อ 06 ธ.ค. 55 10:37:41 จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 55 10:35:26

ความคิดเห็นที่ 35 2.6 พิธีกรรมสำคัญ ศาสนาพราหมณ์-ฮินดู เป็นศาสนาที่มีพิธีกรรมเป็นส่วนประกอบสำคัญอย่างหนึ่งของศาสนา เพราะชาวฮินดูทุกวรรณะย่อมมีขนบธรรมเนียมประเพณีเฉพาะที่ต้องประพฤติตามที่กำหนดไว้สาหรับวรรณะของตน และกฎประเพณีส่วนรวม ที่ต้องปฏิบัติสาหรับทุกชั้นวรรณะ โดยแบ่งออกเป็น 4 หมวด ดังนี้ 2.6.1 กฎสำหรับวรรณะ ศาสนาฮินดูมีกฎสำหรับวรรณะให้ปฏิบัติอย่างเคร่งครัดหลายเรื่อง เช่น 1) กฎเกี่ยวกับการแต่งงาน จะแต่งงานนอกวรรณะของตนไม่ได้ แต่ผู้ชายเป็นพราหมณ์จะแต่งงานกับผู้หญิงในวรรณะอื่นได้ เรียกว่า อนุโลม ส่วนผู้หญิงเป็นพราหมณ์จะแต่งงานกับผู้ชายวรรณะอื่นไม่ได้ เรียกว่าปฏิโลม 2) กฎเกี่ยวกับอาหารการกิน มีข้อกำหนดว่าสิ่งใดกินได้ สิ่งใดกินไม่ได้ และข้อกำหนดว่าบุคคลในวรรณะใดปรุงอาหารให้คนวรรณะใดกินไม่ได้ เช่น วรรณะพราหมณ์ไม่กินอาหารที่คนวรรณะอื่นทำ เป็นต้น 3) กฎเกี่ยวกับการประกอบอาชีพ ต้องประกอบอาชีพที่กำหนดไว้สาหรับคนในวรรณะนั้นๆเท่านั้น 4) กฎเกี่ยวกับสถานที่อยู่อาศัย ในสมัยโบราณมีกฎห้ามชาวฮินดูมีถิ่นฐานบ้านเรือนนอกเขตประเทศอินเดีย และห้ามเดินเรือในทะเล แต่ปัจจุบันไม่ถือกันแล้ว 2.6.2 พิธีประจำบ้าน พิธีนี้เป็นพิธีที่กำหนดไว้ในคัมภีร์มานวธรรมศาสตร์ หรือมนูศาสตร์เรียกว่า พิธีสังสการ เป็นพิธีกรรมที่คนในวรรณะกษัตริย์ วรรณะพราหมณ์และวรรณะไวศยะจะต้องทำโดยมีพราหมณ์หรือนักบวชเป็นผู้ทำพิธี จานวน 12 ประการ คือ 1) ครรภาธาน เป็นพิธีที่จัดขึ้นเมื่อทราบว่าตั้งครรภ์ ถัดจากวันวิวาห์ 2) ปุงสวัน เป็นพิธีปฏิบัติต่อเด็กในครรภ์ที่เข้าใจว่าเป็นเพศชาย 3) สีมันโตนยัน เป็นพิธีตัดผมหญิงมีครรภ์ เมื่อตั้งครรภ์ได้ 4, 6 หรือ 8 เดือน 4) ชาตกรรม พิธีคลอดบุตร 5) นามกรรม พิธีตั้งชื่อเด็ก ในวันที่ 12 หรือ 14 ถัดจากวันคลอด 6) นิษกรมณ พิธีนำเด็กออกไปดูแสงอาทิตย์ยามเช้า เมื่ออายุได้ 4 เดือน 7) อันนปราศัน พิธีป้อนข้าวเด็ก เมื่ออายุได้ 7 เดือนหรือ 8 เดือน 8) จูฑากรรม พิธีโกนผมไว้จุก เมื่ออายุได้ 3 ขวบ 9) เกศานตกรรม พิธีตัดผม ถ้าเป็นวรรณะพราหมณ์ตัดเมื่ออายุ 16 ปี ถ้าวรรณะกษัตริย์ ตัดเมื่ออายุ 22 ปี ถ้าวรรณะไวศยะตัดเมื่ออายุ 24 ปี 10) อุปานยัน พิธีเข้ารับการศึกษา พวกวรรณะพราหมณ์ กษัตริย์ แพศย์ จะต้องทำพิธีเข้ารับการศึกษา และเมื่ออาจารย์ในสานักนั้น ๆ รับเด็กไว้แล้วก็จะสวมสายธุรา หรือยัชโญปวีต ผู้ที่ได้สวมสายนี้แล้วก็เรียก ว่า ทวิช หรือ ทิชาชาติ ได้แก่ เกิด 2 ครั้ง คือครั้งแรกเกิดจากครรภ์มารดา และครั้งที่ 2 เกิดจากการสวมสายยัชโญปวีต ส่วนพวกศูทรและจัณฑาลเป็นเอกชาติ คือ เกิดครั้งเดียวไม่อาจเป็นทวิชาติได้ 11) สมาวรรตน์ พิธีกลับบ้าน จัดขึ้นเมื่อเด็กหนุ่มสำเร็จการศึกษาและเตรียมตัวกลับบ้าน 12) วิวาหะ พิธีแต่งงาน พิธีสังสการทั้ง 12 ประการ ถ้าเป็นผู้หญิงห้ามทำ  พิธีอุปานยัน  อย่างเดียว นอกนั้นทำได้หมด และห้ามสวดคัมภีร์พระเวท เพราะเป็นคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ที่สงวนเฉพาะผู้ชาย และคนบางวรรณะเท่านั้น จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 55 11:01:34

ความคิดเห็นที่ 36 พระสุรัสวดี จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 55 11:11:21

ความคิดเห็นที่ 37 พระสุรัสวดี โดยศิลปินไทย จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 55 11:19:02

ความคิดเห็นที่ 38 ในปัจจุบันนี้ชาวฮินดูผู้เป็นทวิชาติคงปฏิบัติอยู่ใน 4 พิธีเท่านั้น คือ พิธีนามกรรม พิธีอันน ปราศัน พิธีอุปานยัน และ พิธีวิวาหะ ที่เหลือนอกนั้นไม่ใคร่ปฏิบัติกันแล้ว ยกเว้นผู้ที่เคร่งครัดจริงๆ เท่านั้น 2.6.3 พิธีศราทธ์ พิธีศราทธ์เป็นพิธีทำบุญอุทิศให้มารดาบิดา หรือบรรพบุรุษผู้ล่วงลับไปแล้ว ในเดือน 10 ตั้งแต่วันแรม 1ค่ำ ถึงวันแรม 15 ค่ำ การทำบุญอุทิศนี้เรียกอีกอย่างหนึ่งว่า บิณฑะ 2.6.4 พิธีบูชาเทวดา ชาวฮินดูมีเทพเจ้าที่เคารพมากมายหลายองค์ ผู้ที่เกิดในวรรณะสูงสมัยก่อนได้บูชาพระศิวะและพระวิษณุ เป็นต้น เวลาต่อมาเกิดลัทธิอวตารขึ้น มีการบูชาพระกฤษณะและพระรามขึ้นอีก แต่บุคคลในวรรณะต่ำมักถูกกีดกันมิให้ร่วมบูชาเทพเจ้าของบุคคลในวรรณะสูง ดังนั้น บุคคลในวรรณะต่ำจึงต้องสร้างเทพเจ้าของตนเองขึ้น เช่น เจ้าแม่กาลี เทพลิง เทพงู เทพเต่า รุกขเทพ เทพช้าง เป็นต้น การทำพิธีบูชานั้นก็มีความแตกต่างกันออกไปตามวรรณะ แต่บุคคลในวรรณะสูงมีพิธีในการบูชาพอจะกำหนดได้ ดังนี้ 1) สวดมนต์ภาวนา สนานกาย ชำระและสังเวยเทวดาทุกวัน สาหรับผู้เคร่งครัดในศาสนาต้องทำเป็นกิจวัตร ส่วนพวกที่ได้รับการศึกษาแผนใหม่มักไม่ค่อยปฏิบัติกัน 2) พิธีสมโภช ถือศีล และวันศักดิ์สิทธิ์ เช่น ลักษมีบูชา วันบูชาเจ้าแม่ลักษมี สรัสวดีบูชา วันบูชาเจ้าแม่สรัสวดี ทุรคาบูชา วันบูชาเจ้าแม่ทุรคา เป็นต้น ซึ่งอาจแตกต่างกันออกไปในแต่ละนิกายและท้องถิ่น 3) การไปนมัสการบาเพ็ญกุศลตามเทวาลัยต่าง ๆ เพื่อแสดงความเคารพเทพเจ้าที่ตนนับถือ 2.7 สัญลักษณ์ของศาสนา สัญลักษณ์ของศาสนาพราหมณ์-ฮินดู ที่สาคัญและเป็นกลางๆ ที่ทุกนิกายยอมรับก็คือ เครื่องหมายอันเป็นอักษรเทวนาครี ที่อ่านว่า โอม คำว่า โอม เป็นคำที่ศักดิ์สิทธิ์ที่สุดในศาสนาพราหมณ์-ฮินดู อันหมายถึงพระเจ้าทั้ง 3 คือ อ อักษร ได้แก่ พระวิษณุหรือพระนารายณ์ อุ อักษรได้แก่ พระศิวะหรือพระอิศวร ม อักษรได้แก่พระพรหม เพราะฉะนั้น การนำอักษรทั้ง 3 คือ อ+อุ+ม เท่ากับ โอม สัญลักษณ์ดังกล่าวนี้บางครั้งเรียกว่า สวัสติ หรือ สวัสติกะ เครื่องหมาย โอม สัญลักษณ์แห่งพลังทั้ง 3 จึงหมายถึง พระพรหม พระวิษณุ และพระศิวะ โอม จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 55 11:32:21

ความคิดเห็นที่ 39 2.8 ฐานะปัจจุบันของศาสนา นับตั้งแต่อินเดียถูกจักรวรรดิอิสลามปกครอง ตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 13 ศาสนาพราหมณ์-ฮินดู จึงไม่ได้รับการอุปถัมภ์ และขาดการปรับปรุงพัฒนา จนเกือบจะล่มสลาย สาเหตุหลักเนื่องจากคนวรรณะพราหมณ์ ลุ่มหลงในอำนาจและผลประโยชน์ และต่อมาอินเดียตกเป็นอาณานิคมของอังกฤษในปี ค.ศ. 1857 เป็นเวลา 200 ปี ยิ่งทำให้ศาสนาพราหมณ์-ฮินดู ขาดเอกภาพ เพราะถูกผู้ปกครองกดขี่ ศาสนาพราหมณ์-ฮินดูแทบจะไม่มีบทบาทเหมือนเดิม แต่ก็มีขบวนการปฏิรูปศาสนาพราหมณ์-ฮินดูขึ้นมา ทำการปรับปรุงจุดบกพร่องต่าง ๆ โดยประยุกต์คำสอนในคัมภีร์พระเวทให้ใช้ได้กับชีวิตประจำวันอย่างกลมกลืน ขบวนการต่อสู้นำไปสู่ทางการเมือง เพื่อเรียกร้องเอกราชจากอังกฤษ ขบวนการปฏิรูปศาสนาเหล่านี้ ได้แก่ 2.8.1 สมาคมพรหมสมาช ท่าน ราม โมหัน รอย เป็นผู้ก่อตั้งสมาคมนี้เกิดขึ้น เมื่อ พ.ศ. 2371 ณ เมืองกัลกัตตา ประเทศอินเดีย โดยหลักการสำคัญของสมาคมพรหมสมาช คือ 1) เทพเจ้าผู้ยิ่งใหญ่มีองค์เดียวคือ พระพรหม ทรงมีตัวตน แต่ไม่เคยอวตาร ลงมาเป็นอะไรเลย 2) อาตมัน เป็นอมตะ ไม่มีวันตาย 3) บุคคลสามารถบรรลุความหลุดพ้นได้ โดยการสานึกผิด และทำความดี 4) ปฏิเสธคำสอนเรื่องการเวียนว่ายตายเกิด (สังสาร) และระบบวรรณะ 5) สนับสนุนให้หญิงหม้ายแต่งงานได้ และออกกฎหมายห้ามชายมีภรรยาหลายคน และห้ามทำพิธีสุตตี (Suttee) กล่าวคือ พิธีที่หญิงหม้ายต้องกระโดดเข้ากองไฟตายตามสามี ในปี พ.ศ. 2408 สมาคมนี้ได้แตกแยกเป็น 2 สาขา คือ 1) อาทิพรหมสมาช มี ระพินทรนาถตะกอร์ เป็นผู้นำ สาขานี้มุ่งรักษาหลักการดั้งเดิมของสมาคมไว้ ไม่เปลี่ยนแปลง 2) สาธารณพรหมสมาช มี เกษับจันทรเสน เป็นผู้นำ สาขานี้มีการปรับปรุงเปลี่ยนแปลงหลักการบางอย่าง เช่น การประดิษฐ์สัญลักษณ์ของนิกายนี้ขึ้นมาใหม่ เป็นรูป ตรีศูล ไม้กางเขนและดวงจันทร์เสี้ยว เป็นเชิงรวม 3 ศาสนา คือ ฮินดู คริสต์ อิสลาม เข้าด้วยกัน และบางครั้งท่านเกษับจันทรเสนก็แสดงตนว่าเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับพระเยซูคริสต์ เป็นต้น พระลักษมี จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 55 11:45:44

ความคิดเห็นที่ 40 2.8.2 สมาคมอารยสมาช ท่าน สวามี ทยานันทะ สรัสวดี เป็นผู้ก่อตั้งสมาคมนี้ขึ้น เมื่อ พ.ศ. 2418 ณ เมืองบอมเบย์ ประเทศอินเดีย หลักการใหญ่ของสมาคมนี้ คือ 1) ถือหลักคำสอนในคัมภีร์พระเวทเป็นพื้นฐานของการปฏิบัติ 2) ศึกษาคัมภีร์พระเวทอย่างจริงจัง 3) นำศาสนาพราหมณ์-ฮินดู ขึ้นมาเป็นอุดมการณ์ของชาติ 4) เทพเจ้าสูงสุดมีเพียงหนึ่งเดียว คือ พระพรหม 5) ปฏิเสธระบบวรรณะ ทฤษฎีอวตารและกุมารสมรส 6) การอนุญาตให้หญิงหม้ายแต่งงานใหม่ได้ 2.8.3 สมาคมกฤษณะมิชชั่น ท่าน ศรีรามกฤษณะ สวามีวิเวกานันทะ เป็นผู้ก่อตั้งสมาคมนี้ขึ้น เมื่อ พ.ศ. 2440 สมาคมนี้ยึดหลักการประนีประนอม ยอมรับคำสอนของทุกศาสนาที่มีผู้นับถือในอินเดียว่าไม่มีความขัดแย้งกัน เป็นศาสนาแห่งความนิรันดร เน้นการเข้าถึงคัมภีร์อุปนิษัท และเน้นหลักอธิบายพระเวท โดยมีจุดประสงค์เพื่อสร้างความสามัคคีในชาติ ความเสมอภาคทางสังคม เศรษฐกิจ การบริการสังคม และเพื่อเข้าถึงพระเจ้า 2.8.4 ขบวนการสรโวทัย ขบวนการนี้นำโดยท่าน มหาตมะ คานธี ได้นำหลักอหิงสา คือ การไม่เบียดเบียน มาเป็นอุดมการณ์ ให้ปรากฏในบุคคลและสังคม ขบวนการเหล่านี้ นอกจากปฏิรูปศาสนาฮินดูแล้วยังได้นำการต่อสู้เพื่อเรียกร้องเอกราชกลับคืนมาจนสาเร็จ ทำให้ประเทศอินเดียได้รัฐบาลที่มาจากคนในศาสนาฮินดูเป็นผู้บริหารประเทศ แต่เนื่องจากคำสอนอุดมคติและรูปแบบ การดำเนินชีวิต รวมทั้งความเชื่อถือแตกต่างกันของศาสนาต่าง ๆ ที่มีอยู่ในอินเดีย เช่น ศาสนาฮินดู ศาสนาอิสลาม ศาสนาซิกข์ เป็นต้น จึงเกิดปัญหาความขัดแย้งลุกลามเป็นการปะทะกันอย่างกว้างขวางอยู่เสมอ เช่น กรณีมัสยิดปาปรี ระหว่างอิสลามกับฮินดู กรณีการบุกรุก วิหารทองคำ เมืองอมฤตสระ ระหว่างศาสนาซิกข์กับศาสนาฮินดู เป็นต้น ขอบคุณที่มาของข้อมูล  http://hselearning.kku.ac.th/UserFiles/chapter2.pdf จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 55 11:55:22

ความคิดเห็นที่ 41 พระแม่ดูรกาหรือทุรคามหาเทวี ปางของพระแม่ปวารตีพระแม่อุมา ท่าร่ายรำในรูปแบบการแสดงที่มีมายาวนานของอินเดีย โดยผู้แสดงต้องแสดงสีหน้าท่าทางให้เหมือนกับองค์เทพ แสดงในตอนพระแม่ทุรคาปราบอสูรมหิงสา เป็นการสรรเสริญพระแม่ทุรคา http://www.youtube.com/watch?NR=1&v=VDaDmXHOdt0&feature=endscreen คลิ๊ปไม่ขึ้นเลยลบ ใช้ลิ้งข้างบนแทนนะ แก้ไขเมื่อ 06 ธ.ค. 55 16:45:23 แก้ไขเมื่อ 06 ธ.ค. 55 12:03:31 จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 55 12:01:50