ความคิดเห็นที่ 1 ประเภทแรกคือการลงทุนในรูปแบบกระแสเงินตรา ซึ่งประกอบไปด้วย การลงทุนในตลาดเงิน พันธบัตร สินเชื่อ เงินฝาก และสินค้าการลงทุนรูปแบบอื่นที่คล้ายกัน เกือบทุกอย่างที่ว่ามานั้นอาจจะถือว่า"ปลอดภัย" แต่ในความเป็นจริงแล้วมันถือว่าเป็นสินทรัพย์ที่อันตรายมากที่สุดเลยทีเดียว แม้ค่า Beta ของพวกมันอาจจะแทบเป็นศูนย์แต่ความเสี่ยงที่พ่วงมาด้วยนั้นสูงลิบ ในศตวรรษที่ผ่านมา สินค้าการลงทุนทางกระแสการเงินเหล่านี้ได้ทำลายความสามารถในการจับจ่ายของผู้ลงทุนในหลายประเทศ แม้ว่าผู้ลงทุนถือสินทรัพย์นั้นยังได้รับเงินต้นและดอกเบี้ยอย่างตรงเวลาก็ตาม แต่ว่าผลเสียร้ายแรงก็จะเกิดขึ้นอย่างไม่สิ้นสุด นั่นเพราะว่าทุกรัฐบาลเป็นผู้กำหนดค่าที่แท้จริงของเงินตราในประเทศ แต่แรงผลักดันทางสังคมและการเมืองจะโน้มน้าวให้แต่ละรัฐบาลออกใช้มาตรการที่ทำให้เกิดภาวะเงินเฟ้อ และในบางครั้งบางมาตรการก็อาจหลุดการควบคุมของรัฐแล้วไปสร้างผลกระทบทางลบในเชิงกว้าง แม้ในแต่สหรัฐอเมริกา ที่ที่มีความคาดหวังสูงว่าค่าของเงินจะเสถียรไม่ลดลง แต่ว่าค่าของแต่ละดอลลาร์ได้ลดวูบดำดิ่งไปกว่า 86% เมือเทียบกับปี 1965 ซึ่งเป็นปีที่ผมเข้าซื้อกิจการ Berkshire ทุกวันนี้เราต้องใช้เงินไม่น้อยกว่าเจ็ดเหรียญเพื่อที่จะซื้อของเหรียญเดียวในปีนั้น เทียบได้กับว่าองค์กรปลอดภาษีในยุคนั้น จะต้องได้ดอกเบี้ยทบต้นกว่า 4.3% ต่อปีจากการลงทุนในพันธบัตร เพียงเพื่อที่จะรักษาระดับความสามารถในการจับจ่ายของตัวเองไว้ ซึ่งผูับริหารองค์กรคงต้องหลอกตัวเองไปวันๆว่าดอกเบี้ยพันธบัตรนั้นคือ "รายได้" สำหรับผู้เสียภาษีรายได้อย่างคุณและผม รูปการณ์มันเลวร้ายกว่าเยอะ ตลอด 47 ปีที่ผ่านมานั้น พันธบัตรรัฐบาลที่ออกมาอย่างต่อเนื่องให้ผลตอบแทนที่ 5.7% ต่อปี ฟังดูน่าพอใจนะ แต่ว่าคนทั่วไปต้องจ่ายภาษีส่วนบุคคลที่ประมาณ 25% ดังนั้นดอกเบี้ย 5.7% เลยเรียกได้ว่าแทบจะนับไม่ได้เลยว่าเป็นรายได้ เพราะถ้ามองด้วยตาเปล่าภาษีดอกเบี้ยก็เก็บไปแล้ว 1.4% แล้วยังมีภาษีที่มองไม่เห็นของเงินเฟ้อก็กิน 4.3% ที่เหลือไปหมด ประเด็นสำคัญคือ ภาษีดอกเบี้ยเงินได้ที่คุณคิดว่าเยอะแล้วนั้น มันยังมีภาษีที่มองไม่เห็นซึ่งเกิดขึ้นจากเงินเฟ้อซึ่งมากกว่าสามเท่าของภาษีดอกเบี้ยซะอีก (4.3/1.4 ~ 3.XX) คำว่า "เราเชื่อในพระเจ้า (In God, We Trust)" นั้นถูกพิมพ์บนธนบัตรทุกใบของเรา แต่ว่ามือของรัฐที่กดปุ่มแป้นพิมพ์นั้นดันเป็นมนุษย์ล้วนๆ** อัตราดอกเบี้ยที่สูง อาจจะช่วยชดเชยความเสี่ยงที่เกิดจากภาวะเงินเฟ้อให้ผู้ลงทุนในตลาดเงินและพันธบัตร และแน่นอนว่าอัตราที่ถูกกำหนดในช่วงปี 1980 ตอนต้นนั้นช่วยชดเชยได้มาก แต่ว่าอัตราในปัจจุบันนั้นแทบจะไม่ได้ช่วยชดเชยความเสี่ยงที่ผู้ลงทุนคิดว่าจะได้เลย ดังนั้นพันธบัตรน่าจะมีป้ายเตือนเรื่องนี้แปะไว้ด้วยนะ ด้วยสถานการณ์ในปัจจุบันที่ว่า ผมก็เลยไม่ค่อยชอบพวกการลงทุนในตราสารเงินพวกนี้ แต่อย่างไรเสีย Berkshire เราก็ยังถือหน่วยลงทุนของตราสารเงินพวกนี้ไว้อยู่เยอะมากๆ ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นแนวการถือระยะสั้น เพราะ Berkshire เราถือว่าสภาพคล่องทางการเงิน (Liquidity) อันมากมายไพศาลนั้นเป็นพระเอกของเรา ถึงต่อให้แม้อัตราผลตอบแทนของจะไม่เพียงพอหรือแย่แค่ไหน แต่ว่าสภาพคล่องของเรานั้นต้องไม่ถูกลดทอนไป เพราะฉะนั้นเพื่อที่จะตอบโจทย์ความต้องการด้านสภาพคล่องนี้ของเรา เราจึงถือครองพันธบัตรรัฐบาลไว้เป็นส่วนใหญ่ เพราะเราวิเคราะห์แล้วว่าให้สภาพคล่องเราได้ แม้เราจะอยู่ในสภาพเศรษฐกิจที่สับสนอลหม่านเพียงใด อัตราส่วนสภาพคล่องที่เราใช้ดำเนินงานคือ 20,000 ล้านเหรียญ และ 10,000 ล้านเหรียญเป็นสภาพคล่องที่น้อยที่สุดที่เราจะรับได้ นอกจากเรื่องสภาพคล่องกับกฎเกณฑ์อื่นๆแล้ว เราจะลงทุนในตราสารเงินอีกก็ต่อเมื่อมันมีความเป็นไปได้ที่จะให้ผลตอบแทนมากกว่าที่คาด ไม่ว่าจะเป็นเพราะราคาต่ำเกินความเป็นจริง ซึ่งอาจเกิดขึ้นในบางคราวกับพันธบัตรเรตติ้งต่ำ (Junk bond) หรือว่าเพราะอัตราดอกเบี้ยขึ้นสูงถึงขั้นที่ให้โอกาสทำกำไรจากราคาที่เพิ่มขึ้นของพันธบัตรเรตติ้งสูง (High-grade Bond) เมื่อดอกเบี้ยลดต่ำลงในภายหลัง แต่ถึงแม้ว่าเราเคยได้กำไรจากทั้งสองแบบที่ว่าและอาจลงทุนเช่นนั้นอีกหากมีโอกาส เราก็ได้ทิ้งการลงทุนแบบนี้ แบบหันหน้าหนีจากมัน 180 องศาไปเลยทีเดียว เพราะเดี๋ยวนี้สถานการณ์มันคล้ายกับที่นักลงทุนตัวเอ้ของ Wall Street คุณ Shelby Cullom เคยพูดไว้เมื่อนานมาแล้วว่า "พันธบัตรตราสารหนี้ที่เคยถูกยกว่าให้ผลตอบแทนแบบไร้ความเสี่ยง ตอนนี้ดันมีราคาที่ให้ความเสี่ยงแบบไร้ผลตอบแทน" จากคุณ : Leino เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 55 17:48:02

ความคิดเห็นที่ 2 ชนิดที่สองของการลงทุนที่จะกล่าวถึงคือก็คือการลงทุนในสินทรัพย์ที่ไม่สามารถสร้างอะไรให้แก่ผู้ถือได้แม้แต่น้อยเลย แต่ว่าส่วนมากผู้ลงทุนซื้อเพราะคิดว่าคนอื่นจะมาซื้อต่อในราคาที่สูงขึ้นในอนาคต อย่างเช่นที่ดอกทิวลิปเคยเป็นในสมัยคริสตศตวรรษที่ 17 การลงทุนในสินทรัพย์ประเภทนี้จำเป็นที่จะต้องมีการขยายตัวใหญ่ขึ้นเรื่อยๆของผู้ซื้อหน้าใหม่ ผู้ที่ถูกล่อลวงให้หลงไหลหรือเชื่อว่าความต้องการและผู้ซื้อหน้าใหม่นั้นยังมีเข้ามาอย่างต่อเนื่อง ผู้ลงทุนไม่ได้สนใจแม้แต่น้อยว่าสินทรัพย์ที่ถือจะสร้างอะไรให้ได้บ้าง มันจะนิ่งไร้ชีวิตชีวายังไงก็ช่าง จะสนใจก็แค่ว่าจะมีคนที่ตาร้อนอยากได้มันมากๆในอนาคตมั้ย สินทรัพย์หลักที่มีการซื้อขายลงทุนในประเภทนี้คือทองคำ ซึ่งปัจจุบันเป็นที่โปรดปรานและนิยมเป็นอย่างมากของนักลงทุนที่มีความกลัวต่อสินทรัพย์ประเภทอื่นๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเงินสด (ซึ่งจากมูลค่าก็สมควรน่ากลัวอยู่หรอก) แต่ทองคำนั้นก็ยังมีจุดอ่อนหลักๆอยู่สองอย่าง คือใช้ทำอะไรไม่ได้มากนักกับไม่ออกดอกออกผลตอบแทนผู้ถือ แน่นอนว่าในทองคำมีคุณค่าในอุตสาหกรรมบางประเภทหรือว่าเป็นเครื่องประดับตกแต่งได้ แต่ว่าความต้องการเหล่านี้มีจำกัดและไม่เพียงพอที่จะเป็นแรงผลักดันให้เพิ่มการผลิต และเช่นเดียวกันว่าหากคุณมีทองหนึ่งออนซ์ ถือจนคุณตายไปคุณก็ยังจะมีทองหนึ่งออนซ์เท่าเดิม ส่วนมากสิ่งที่กระตุ้นเร้าให้ผู้ลงทุนซื้อทองนั้นมาจากความคิดที่ว่าความกลัวและกังวลจะสูงขึ้น ทศวรรษที่ผ่านมาได้พิสูจน์เรื่องนี้ไปเรียบร้อย นอกจากนั้นราคาที่สูงขึ้นเรื่อยๆของทองคำก็สร้างความสนใจ และทำให้ความคิดที่ว่าการซื้อทองคือการลงทุนดูน่าเชื่อถือมากขึ้นสำหรับผู้ซื้อหน้าใหม่ เมื่อมีผู้ซื้อหรือนักลงทุนกระโดดเข้าขบวนมาก พลังลากก็ทำให้ราคาขึ้นได้จริง แต่สักพักนึงเท่านั้นล่ะ สิบห้าปีที่ผ่านมา ทั้งหุ้นดอทคอมกับอสังหาริมทรัพย์ได้ทำให้เราเห็นถึงส่วนเกินของอุปทานอันมหาศาลหรือฟองสบู่ที่ถูกสร้างขึ้นได้โดยการรวมทฤษฎีที่ดูมีหลักการแต่ไร้การพิสูจน์ กับ การแสดงราคาที่เพิ่มสูงขึ้นออกสื่อต่างๆเข้าด้วยกัน นักลงทุนที่ปกติเคยระมัดระวังตัวก็พลาดพลั้งเสียท่าให้กับ "หลักฐาน" ในตลาด (ว่าสิ่งที่ตนซื้อคือการลงทุนเพราะราคามีแต่จะเพิ่ม) และกลุ่มผู้ซื้อที่เพิ่มขึ้นในเวลานั้นได้ช่วยกันซื้อสินทรัพย์มากพอที่จะดันราคาไปได้เรื่อยๆ แต่เมื่อฟองสบู่มันใหญ่เกินกว่าจะยื้อคงรูปไว้ได้ สุดท้ายก็แตก แล้วสุภาษิตเดิมๆ "อะไรที่คนฉลาดลงมือกันแต่เนิ่นๆ คนโง่ทำกันตอนท้ายๆ เมื่อสายเกินไป" ก็ถูกเน้นย้ำอีกรอบว่าจริง ทุกวันนี้ทองคำคงคลังทั้งโลกนั้นมีอยู่ประมาณ 170,000 ตัน หากนำมาหลอมรวมกันจะสร้างลูกบาศก์ที่มีด้านข้างยาวด้านละ 68 ฟุต (ประมาณสี่เหลี่ยมในของเส้นสนามเบสบอล) ที่ราคา 1,750 เหรียญต่อออนซ์ ณ เวลาที่ผมเขียนบทความนี้ มูลค่าของมันจะทำกับ 9.6 ล้านล้านเหรียญสหรัฐ ขอเรียกก้อนทองคำนี้ว่าก้อน A เราลองมาสร้างก้อน B ด้วยเงินจำนวนเดียวกันดู จะพบว่าเราสามารถซื้อพื้นที่ทำการเพาะปลูกในสหรัฐอเมริกาได้หมดทั้ง 400 ล้านเอเคอร์ (ซึ่งมีผลิตผลปีละสองแสนล้านดอลลาร์) และ ExxonMobil (บริษัทที่มีรายมากที่สุดในโลก ปีละสี่หมื่นล้านดอลลาร์) ได้ 16 บริษัท แล้วแถมยังมีเงินเหลืออีก 1 ล้านล้านเหรียญให้ใช้เล่น แบบที่ไม่ต้องรัดเข็มขัดเขียมว่าจะซื้อเยอะไป คุณคิดว่านักลงทุนที่มีเงิน 9.6 ล้านล้านเหรียญจะเลือกอะไร ระหว่าง A หรือว่า B? นอกจากนั้นแล้ว ราคาปัจจุบันของทองคำยังเป็นความต้องการที่ทำให้มีการผลิตป้อนทองคำสู่ตลาดเพิ่ม มูลค่าราวแสนหกหมื่นล้านดอลลาร์ต่อปี ผู้ซื้อทองคำในตลาดไม่ว่าจะเป็นพ่อค้าเครื่องประดับ ภาคอุตสาหกรรมต่างๆ คนทั่วไปที่ตื่นกลัวกับราคาทอง และนักเก็งกำไร ก็ต้องแบกรับอุปทานที่เพิ่มขึ้ืนไปเรื่อยๆทุกปีเพียงเพื่อที่จะรักษาระดับสมดุลของราคาทองในปัจจุบัน อีกศตวรรษนับจากนี้ พื้นที่ 400 ล้านเอเคอร์จะสามารถสร้างข้าวโพด ข้าวเจ้า ฝ้าย และพืชพันธุ์ทางเกษตรอื่นๆ ได้ในปริมาณมหาศาลและจะยังคงสร้างผลผลิตให้เราไปได้อย่างต่อเนื่อง ExxonMobil ก็จะอาจจะสร้างผลตอบแทนในรูปเงินปันผลให้เราได้หลายล้านล้าน และจะมีทรัพย์สินอีกหลายล้านล้าน (ไม่ลืมใช่มั้ยว่าคุณมี 16 Exxons ช่วยกันปั๊มเงิน) แต่ว่าทองคำ 170,000 ตัน ก็ยังจะมีปริมาณเท่าเดิม ไม่สามารถผลิตอะไรให้เราได้เหมือนเดิม คุณอาจจะลูบมันด้วยความเอ็นดูเอาใจใส่ แต่มันจะไม่ตอบสนองใดๆแม้แต่น้อย ถึงผมจะยอมรับว่าผู้คนในศตวรรษข้างหน้านั้น เมื่อมีความกลัว หลายคนจะยังวิ่งไปหาทอง แต่ผมก็ยังมั่นใจว่าราคาประเมิน 9.6 ล้านล้านดอลลาร์ของทองคำทั้งโลกกอง A จะสร้างค่า พอกพูนตัวมันเองไปเรื่อยๆในอีก 100 ปีข้างหน้า ได้ในอัตราที่น้อยกว่ากอง B อย่างเทียบไม่ติดเลย การลงทุนทั้งสองประเภทที่ผมกล่าวมานั้น ได้อานิสงค์จากปริมาณที่เข้าขั้นขีดสุดของความกลัว ซึ่งประกอบไปด้วยความกลัวต่อการล่มสลายทางเศรษฐกิจ เป็นตัวผลักดันให้คนทั่วไปวิ่งเข้าหาการลงทุนทางกระแสเงินในรูปแบบพันธบัตรรัฐบาลเป็นส่วนมาก และความกลัวต่อภาวะเงินอ่อนค่าซึ่งหนุนนำให้คนถือครองทองคำหรือสินทรัพย์ที่"เป็นหมัน"อื่นๆ สองสิ่งนี้มันสะท้อนออกมาในคำพูดที่ว่า "เงินสดเป็นดั่งพระราชา" ซึ่งเคยเป็นที่ติดปากพูดกันเมื่อปลายปี 2008 ทั้งที่ขณะนั้นเป็นเวลาที่เงินสดควรถูกนำมาลงทุนต่อยอดมากกว่าจะถือไว้เฉยๆ และเช่นเดียวกัน "เงินสดเป็นดั่งขยะ" ก็ดันเป็นคำพูดติดลมบนเมื่อต้นทศวรรษที่ 1980 ทั้งที่เมื่อตอนนั้นเป็นเวลาที่การลงทุนที่ให้ผลตอบแทนคงที่เช่นเงินฝากหรือพันธบัตรมีระดับความนิยมที่เริ่มเข้าขั้นสูงที่สุดในประวัติศาสตร์ ในสถานการณ์ช่วงเวลาแบบนั้น สิ่งที่เหมือนกันคือใครที่ต้องการความอุ่นใจ ลงทุนโดยการใช้หลักให้หมู่มวลชนผลักดันลากพากันไปก็ต้องจ่ายหนักเจ็บตัวกันตามระเบียบ จากคุณ : Leino เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 55 17:49:04

ความคิดเห็นที่ 3 ทีนี้เรามาพูดถึงประเภทที่สามของการลงทุน ซึ่งผมชอบมากและคุณก็รู้ว่าผมจะพูดถึงแน่ๆ นั่นคือการลงทุนในสินทรัพย์ที่มีผลิตผล ไม่ว่าจะเป็นบริษัท ห้างร้าน ฟาร์มเกษตร หรือว่าอสังหาริมทรัพย์ ในทางอุดมคตินั้นสินทรัพย์พวกนี้จะต้องสร้างผลิตผลที่จะช่วยให้เราคงค่าความสามารถในการจับจ่ายในภาวะเงินเฟ้อ และในขณะเดียวกันก็ต้องการเม็ดเงินลงทุนใหม่ๆในอัตราน้อยถึงน้อยที่สุด ฟาร์ม อสังหาริมทรัพย์ และบริษัทมหาชนเช่นโคคา โคล่า ไอบีเอ็ม และร้านขนมหวานลูกกวาดของป้า See  ของเราตอบโจทย์ทั้งสองข้อนี้ แต่ว่าก็มีบางบริษัทที่ไม่ ยกตัวอย่างเช่นบริษัทที่ให้บริการสาธารณูปโภคภายใต้กฏระเบียบของรัฐ เพราะว่าถ้าจะเพิ่มรายได้ เจ้าของกิจการก็ต้องลงทุนเพิ่ม ซึ่งภาวะเงินเฟ้อนั้นก็จะบีบให้ต้องมีรายได้เพิ่มและต้องลงทุนเพิ่ม และมีความต้องการเม็ดเงินลงทุนก้อนโตอยู่เรื่อยๆ ถึงแม้กระนั้น การลงทุนในสินทรัพย์ประเภทนี้ก็ยังถือว่าเหนือกว่าการลงทุนในสินทรัพย์ที่ไม่สร้างผลิตผลหรือการลงทุนในการแสการเงินอยู่ดี เพราะไม่ว่าค่าของเงินตราในอีกศตรวรรษจากนี้จะถูกวัดด้วยทองคำ เปลือกหอย ฟันฉลาม หรือว่าด้วยกระดาษ (เหมือนทุกวันนี้) คนก็ยังพร้อมที่จะแลก"หยาดเหงื่อแรงงานไม่กี่นาทีหรือวินาทีของตัวเอง"กับโค้กกระป๋องนึงหรือขนมกระยาสารทจากร้านป้าSee ในอนาคตผู้คนในประเทศก็ยังคงมีการจับจ่ายใช้สอยสินค้า บริโภคอาหารและต้องการที่อยู่อาศัยเพิ่มขึ้นมากกว่าที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน ทุกคนจะยังแลกเปลี่ยนสิ่งที่ตัวเอง"ผลิต"กับสิ่งที่ผู้อื่น"ผลิต" ธุรกิจและบริษัทในประเทศก็จะยังคงผลิตสินค้าและให้บริการในสิ่งที่ทุกคนต้องการอย่างมีประสิทธิภาพต่อไปเรื่อยๆอย่างไม่หยุดยั้ง ถ้าจะเปรียบเทียบให้เห็นภาพ บริษัทพวกนี้คือ"โคนม"ที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกเป็นร้อยๆปีและจะสร้าง"น้ำนม"ที่เป็นกำลังของประเทศให้มากขึ้นเรื่อยๆ ค่าของโคนมพวกนี้ไม่ได้ถูกวัดด้วยสื่อกลางในการแลกเปลี่ยนเช่นเงิน แต่ด้วยความสามารถในการสร้างน้ำนมต่างหากหรอก และรายได้จากนมที่ขายไปก็เหมือนดอกเบี้ยเป็นกำไรกลับไปให้เจ้าของ อย่างที่ธุรกิจมีค่าเพิ่มขึ้นจากการเติบโตในศตวรรษที่ 20 เมื่อดัชนีดาวโจนส์พุ่งขึ้นจาก 66 จุดเป็น 11,497 และจ่ายเงินปันผลเป็นกอบเป็นกำเช่นกัน จากคุณ : Leino เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 55 17:49:51

ความคิดเห็นที่ 4 เป้าหมายในการดำเนินงานของ Berkshire เรายังเป็นการเข้าไปถือครอบครองหรือว่าเป็นเจ้าของในธุรกิจชั้นหนึ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ เราเลือกที่จะลงทุนเจ้าของทั้งกิจการเป็นอันดับแรก และเราก็จะลงทุนเป็นเจ้าของกิจการโดยการถือหุ้นที่ที่มีสภาพคล่องและเป็นที่ต้องการของตลาดในจำนวนที่มากพอตัวด้วย ผมเชื่อว่าไม่ว่าจะเป็นเมื่อใดหรือว่าตอนไหน ในระยะยาวการลงทุนประเภทนี้จะพิสูจน์ตัวมันเองว่าเป็นผู้ชนะอย่างขาดลอยเหนือการลงทุนทั้งสามแบบที่เราได้พิจารณากันในบทความนี้ และเหนือสิ่งอื่นใด มันจะเป็นการลงทุนที่ปลอดภัยที่สุดด้วย แก้ไขเมื่อ 22 ธ.ค. 55 17:51:24 จากคุณ : Leino เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 55 17:50:53

ความคิดเห็นที่ 5 บทความนี้มาจากนิตยสาร Fortune ฉบับวันที่ 27 กุมภาพันธ์ 2012 ต้นฉบับหาอ่านได้ที่นี่ครับ http://finance.fortune.cnn.com/2012/02/09/warren-buffett-berkshire-shareholder-letter/ หมายเหตุ *ศัพท์ของทาง Wall Street ที่ใช้ครอบคลุมเรื่องความเปลี่ยนแปลงทางราคาในตลาดหุ้น และใช้กันบ่อยในการวัดความเสี่ยง) ** ผมไม่ค่อยเข้าใจประโยคเปรียบเปรยนี้ ถ้ามีคนรู้ยังไงช่วยชี้แนะด้วยครับ จากคุณ : Leino เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 55 17:53:18

ความคิดเห็นที่ 6 เป็นการแปลครั้งแรกนะครับ ถ้ามีอะไรผิดพลาดก็ขอคำชี้แนะไว้ ณที่นี้ ขอบคุณครับ จากคุณ : Leino เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 55 17:55:27

ความคิดเห็นที่ 7 ขยันมาก สู้ๆกั๊บ จากคุณ : Guiman เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 55 18:07:29

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณค่ะ จากคุณ : Lucky Newcomer เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 55 18:30:47

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณค่ะ ถูกใจกด Vote & Like มัดจำไว้ก่อนเด๋วกลับมาอ่านฟิ้ววว จากคุณ : umineko เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 55 18:33:39

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณคับ จากคุณ : ToonFx เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 55 18:34:13

ความคิดเห็นที่ 11 จากรูปใน คห 5 เป็นการสื่อความหมาย เปรียบเทียบการงทุนทั้ง 3 แบบด้วยเงินต้น $100 ในปี 1965 วันนี้ในปี 2012 การลงทุนทั้งแต่ละแบบจะสามารถสร้างมูลค่าเป็นเท่าไหร่ ซึ่งจะเห็นว่าการลงทุนใน S&P500 ให้ผลตอบแทน > ทองคำ > ตราสารหนี้ จากคุณ : s7014249 เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 55 21:11:39

ความคิดเห็นที่ 12 เป็นกำลังใจให้เจ้าของกระทู้ที่แปลบทความดีๆให้อ่านครับ  ขอบคุณครับ จากคุณ : ลายแทงแห่งความสุข (ลายแทงแห่งความสุข) เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 55 22:37:40

ความคิดเห็นที่ 13 หวังว่าจะมีประโยชน์กับทุกคนนะครับ ไว้จะพยายามหาบทความแปลดีๆมาลงเพิ่มครับ จากคุณ : Leino เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 55 10:27:59

ความคิดเห็นที่ 14 ขอบคุณมากครับเป็นบทแปลที่มีคุณค่ามากครับ จากคุณ : Wild Rabbit เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 55 17:47:03

ความคิดเห็นที่ 15 Thank a lots for your translation จากคุณ : loveHongtae เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 55 07:54:02